Istoty ludzkie w całej naszej historii doświadczyły wielu klęsk żywiołowych, takich jak powodzie, huragany, trzęsienia ziemi itp., A także niestety znamy terror, który sami wytwarzamy, taki jak wojna, terroryzm, przemoc ze względu na płeć, przestępczość, itp. Tego typu zdarzenia, które dziś nazywamy traumatycznymi, były na stałe obecne w historii ludzkości i we wszystkich kulturach do tego stopnia, że niektórzy autorzy zwracają uwagę, iż reakcja na traumę, zwana obecnie Stress Disorder Post Traumatic (PTSD) to nienormalna reakcja na stosunkowo częste zdarzenia. W rzeczywistości szacuje się, że każdego roku ponad 150 milionów ludzi jest bezpośrednio dotkniętych katastrofą. Autorzy tacy jak Breslau, Kessler, Chilcoat, Schultz, Davis i Andreski zwrócili ostatnio uwagę, że 90% mieszkańców Ameryki Północnej byłoby narażonych na stresujące wydarzenie, zgodnie z definicją DSM-V.
Zawartość
Jednak sposób reagowania na te wydarzenia jest bardzo zróżnicowany. Podczas gdy u większości ludzi jego negatywne skutki są łagodzone, a nawet zanikają z czasem (w rzeczywistości mogą nawet mieć wpływ na rozwój osobisty), inni doświadczają długotrwałych następstw, nawet przez całe życie, jeśli nie otrzymają odpowiedniego leczenia. W raporcie z 2000 roku Departament Zdrowia i Opieki Społecznej Stanów Zjednoczonych oszacował, że u 9% osób narażonych na stresujące wydarzenie wystąpi PTSD.
Zatem narażenie na traumatyczne zdarzenie jest koniecznym, ale niewystarczającym wymogiem do wystąpienia znaczących następstw patologicznych. 9% to mniejszość osób, które zostały narażone na stresor. Dlatego wcale nie jest nierozsądne myślenie, że mogą istnieć naturalne mechanizmy uzdrawiania i regeneracji. W tym sensie przedwczesna lub nadmiernie agresywna interwencja może nawet zakłócać te naturalne mechanizmy..
Pomimo tego, że, jak właśnie wskazaliśmy, zarówno traumatyczne wydarzenia, jak i patologiczne reakcje, które mogą wywołać, były obecne w całej historii ludzkości, to jednak PTSD po raz pierwszy uznano za zróżnicowaną jednostkę diagnostyczną w 1980 roku, w trzecim wydaniu Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-III, APA, 1980). Od tego czasu zaburzenie to zaliczane jest do kategorii zaburzeń lękowych, ponieważ za jego podstawowe objawy uważa się występowanie utrzymującego się lęku, nadmiernej czujności i fobicznych zachowań unikowych..
Włączenie tego zaburzenia do DSM było w dużej mierze spowodowane presją weteranów wojny wietnamskiej. Grupa ta chciała mieć kategorię diagnostyczną, która odzwierciedlałaby psychologiczne konsekwencje wojny, a ponadto uzasadniałaby możliwość otrzymania diagnozy „zaburzenia psychicznego” i wynikających z tego korzyści medycznych i społecznych. Oczywiście zaburzenie to jest znane już przed 1980 rokiem, a opisy można znaleźć w poezji Homera, Szekspira czy Goethego. W tradycji psychopatologicznej był znany pod bardzo różnymi etykietami, takimi jak „traumatyczna nerwica” Oppenheima, „nerwica wojenna”, „zespół post-wietnamski”, „zmęczenie bitwą”, „szok bombowy”) itp..
PTSD jest obecnie postrzegane jako zaburzenie, które pojawia się w odpowiedzi na wysoce stresującą sytuację. To zaburzenie charakteryzuje się obecnością następujących objawowych objawów związanych z narażeniem na to traumatyczne wydarzenie.
PTSD jest jednym z najczęstszych zaburzeń psychicznych. Jeśli chodzi o jego globalne rozpowszechnienie, uważa się, że waha się od 1 do 14%. Ta duża zmienność może wynikać z faktu, że w różnych badaniach stosowano różne kryteria diagnostyczne i badano różne populacje. Na przykład dane w badaniach przeprowadzonych na osobach zagrożonych (weterani wojenni, ofiary ataków terrorystycznych itp.) Oscylują między 3 a 58%. Jeśli chodzi o chorobowość przez całe życie, szacuje się, że waha się ona od 1,3% do 9% w populacji ogólnej i co najmniej 15% w populacji psychiatrycznej..
Jeśli chodzi o wygląd, może wystąpić w każdym wieku, nawet w dzieciństwie. Ponadto zwykle pojawia się nagle i chociaż objawy pojawiają się zwykle w pierwszych 3 miesiącach po urazie, to może również objawiać się po przejściowym upływie miesięcy, a nawet lat..
Przebieg może być bardzo zmienny w czasie, a zarówno same objawy, jak i względna przewaga każdego z nich, znacznie się różnią w czasie trwania choroby. Istnieją również istotne różnice w czasie trwania objawów. Około połowa przypadków zwykle ustępuje samoistnie w ciągu pierwszych 3 miesięcy. Jednak w drugiej połowie objawy mogą utrzymywać się nawet powyżej 12 miesięcy po traumatycznym wydarzeniu i zwykle wymagają pomocy terapeutycznej w celu ich wyzdrowienia..
Według różnych badań dwoma najważniejszymi predyktorami są historia przebytej traumy (osoby, które były bardziej narażone na wcześniejszą traumę, są bardziej podatne na rozwój TPET) oraz reakcja w chwilę po fakcie (osoby, które wykazują głównie reakcje dysocjacyjne mają gorsze rokowanie).
W odniesieniu do innych predyktorów, najważniejszymi czynnikami są intensywność, czas trwania i bliskość ekspozycji na traumatyczne wydarzenie. Niektóre badania wskazują również, że jakość wsparcia społecznego, historia rodzinna, doświadczenia z dzieciństwa, cechy osobowości i wcześniej występujące zaburzenia psychiczne mogą wpływać na rozwój tego zaburzenia, chociaż PTSD może wystąpić u osób bez żadnego czynnika predysponującego, zwłaszcza gdy zdarzenie jest wyjątkowo traumatyczne).
Z drugiej strony istnieją również istotne różnice kulturowe, w zależności od wartości przypisywanej stratom ludzkim w różnych kulturach. Inne wartości kulturowe i religijne mogą również wpływać na reakcję na stres. Na przykład wydaje się, że filozofie buddyjskie i hinduskie wykazują cechy, które można uznać za czynniki ochronne, takie jak akceptacja bólu i cierpienia, zrozumienie, że przyszłość przyniesie ulgę poprzez odrodzenie itp. Te cechy mogą zmaksymalizować powrót do zdrowia u osób po traumie.
Wreszcie, biorąc pod uwagę charakterystykę samego zdarzenia traumatycznego, wydaje się, że niektóre stresory z większym prawdopodobieństwem wyzwalają PTSD niż inne. Jak już wskazaliśmy, traumatyczne wydarzenia spowodowane przez ludzi wydają się być bardziej prawdopodobne, aby wywołać PTSD, zwłaszcza jeśli chodzi o bezpośrednich członków rodziny lub osoby, którym należy ufać, lub gdy pojawiła się presja, aby uciszyć wydarzenie; Powtarzające się i powtarzające się zdarzenia oraz te doświadczane w młodszym wieku są również często bardziej „traumatyczne”.
Wiele objawów manifestowanych przez osoby, u których zdiagnozowano PTSD, można pomylić z innymi zaburzeniami psychologicznymi, takimi jak depresja, somatyzacja, symulacja, zaburzenie osobowości typu borderline (BPD), aspołeczne, a nawet z pewnym typem zaburzeń psychotycznych. W takich przypadkach należy ocenić, w jakim stopniu objawy są odpowiedzią na traumatyczne wydarzenie i przejawiają się objawy z trzech grup wskazanych wcześniej (ponowne eksperymentowanie, unikanie / otępienie i nadmierne pobudzenie).
Należy wziąć pod uwagę, że chociaż PTSD jest stosunkowo łatwą diagnozą, gdy wiadomo o istnieniu traumatycznego wydarzenia lub gdy pacjent zgłasza związek między swoimi objawami a wydarzeniem silnie stresującym, to jednak, gdy objawy są późne. zależność ta może nie być tak ewidentna, zwłaszcza dla pacjenta, dlatego klinicysta musi ocenić istnienie takich doświadczeń, ponieważ historia traumatycznych wydarzeń jest kluczowym elementem diagnostyki różnicowej.
Jeśli chodzi o choroby współistniejące związane z PTSD, jest ono niezwykle wysokie. Według piśmiennictwa aż 80% pacjentów, u których zdiagnozowano to zaburzenie, ma co najmniej jeszcze jedną diagnozę psychopatologiczną, z których najczęstsze to alkoholizm lub nadużywanie narkotyków (60-80%), zaburzenia afektywne (26% -65%), zaburzenia lękowe (30-60%) lub zaburzenia osobowości (40-60%).
Jeśli chodzi o związek z nadużywaniem substancji, jest to zwykle częsta strategia ucieczki lub ukrycia bólu związanego z traumatycznym doświadczeniem. Badania wskazują, że pacjenci z obydwoma zaburzeniami wykazują większe nasilenie i gorszą odpowiedź na leczenie oraz mają skłonność do nadużywania „twardych” narkotyków, takich jak kokaina i opiaty. Ponadto obecność obu zaburzeń często wiąże się z innymi problemami, takimi jak żebractwo, przemoc domowa, problemy zdrowotne i trudności w zaangażowaniu terapeutycznym..
W przypadku zaburzeń afektywnych bardzo często obserwuje się kolejne epizody depresyjne, charakteryzujące się utratą zainteresowania, obniżoną samooceną, a nawet w najpoważniejszych przypadkach nawracającymi myślami samobójczymi (występuje u około 50% ofiar gwałtu).
Na koniec należy podkreślić częste występowanie epizodów złości i agresywności, które choć są bardzo częstymi reakcjami wśród ofiar traumy, mogą w niektórych przypadkach osiągnąć nieproporcjonalne granice i znacząco zakłócać codzienne funkcjonowanie pacjentów..
Pierwszą rzeczą, na którą należy zwrócić uwagę, iz czym większość autorów się zgadza, jest to, że doświadczenie traumy samo w sobie nie jest wystarczającym uzasadnieniem do podjęcia leczenia, ale muszą występować inne objawy psychopatologiczne związane z tym wydarzeniem, takie jak wymienione w PTSD lub inna diagnoza (depresja, zaburzenia lękowe itp.).
Procesami psychologicznymi, które są uważane za odpowiedzialne za rozwój i utrzymanie PTSD, jest unikanie, zarówno aktywne unikanie przypomnień o traumie, jak i stępienie emocjonalne, które jest uważane za ucieczkę emocjonalną, gdy aktywne unikanie jest nieskuteczne. Dlatego nie dziwi fakt, że wspólnym elementem wielu podejść terapeutycznych było właśnie eksponowanie i przetwarzanie wewnętrznych i zewnętrznych sygnałów związanych z traumą..
Główne podejścia do leczenia PTSD to.
Stosowanie leków psychotropowych jest generalnie zalecane osobom, u których występują problemy z lękiem, bezsennością itp. Mogą być bardzo niepełnosprawni, także ci, którzy nie chcą lub mogą zaangażować się w terapię psychologiczną skoncentrowaną na traumie. Jest również polecany osobom, którym grozi późniejsza trauma (np. Przemoc w rodzinie) lub które odnoszą niewielkie lub żadne korzyści z psychoterapii skoncentrowanej na traumie itp..
Istnieje kilka różnic w podejściach terapeutycznych, które wyłoniły się z podejść psychodynamicznych. Podsumowanie jest podstawową strategią zajmowania się ostrą, katastroficzną reakcją na stres, wraz z technikami „odreagowania”, wsparcia i samospójności..
Stosowanie hipnozy w leczeniu urazów ma długą historię, sięgającą czasów Freuda. Istnieje wiele powodów, dla których warto stosować hipnozę i powiązane techniki w leczeniu zaburzeń pourazowych: Po pierwsze, techniki hipnotyczne można łatwo zintegrować z różnymi podejściami terapeutycznymi, takimi jak terapia psychodynamiczna, poznawczo-behawioralna i farmakologiczna. Po drugie, pacjenci z zespołem stresu pourazowego są bardziej wrażliwi na sugestie hipnotyczne niż inne grupy kliniczne i „normalne”. Po trzecie, wysoki odsetek pacjentów z PTSD doświadcza objawów dysocjacyjnych, a hipnoza może pomóc pacjentom w modulowaniu i kontrolowaniu mimowolnego początku tych zjawisk oraz przypominaniu sobie zapomnianych traumatycznych informacji..
Tak więc hipnoza może mieć kilka zastosowań w leczeniu PTSD (wspomagające sugestie, praca z traumatycznymi wspomnieniami, poznawcza reinterpretacja traumatycznych wydarzeń) i może być stosowana na różnych etapach (nawiązywanie relacji terapeutycznej, redukcja objawów, reintegracja psychiczna, poród i społeczne pacjenta).
Odczulanie i ponowne przetwarzanie ruchu oczu (EMDR) składa się z formy ekspozycji, której towarzyszą sakadyczne ruchy oczu. W tej technice pacjent skupia się na niepokojącym obrazie lub pamięci, śledząc ruchy jednego z palców terapeuty. Po każdej sekwencji pacjent wskazuje swój subiektywny poziom niepokoju oraz stopień wiary w pozytywne myśli.
Ogólnie rzecz biorąc, leczenie oparte na podejściu poznawczo-behawioralnym zaowocowało największą liczbą kontrolowanych badań i najbardziej rygorystycznymi badaniami. Ten rodzaj leczenia zwykle obejmuje różne procedury i strategie, takie jak psychoedukacja, ekspozycja, restrukturyzacja poznawcza i techniki zarządzania lękiem. Wydaje się, że zarówno procedury długotrwałego narażenia, jak i trening zaszczepiania stresu są najskuteczniejszymi taktykami zmniejszania objawów PTSD..
Terapia akceptacji i zaangażowania (ACT) ma na celu promowanie zdolności ludzi do podejmowania i dotrzymywania zobowiązań do zmiany zachowania. W ten sposób pacjenci są zachęcani do identyfikowania celów w swoim życiu i angażowania się w działania zgodne z tymi wartościami..
Jeszcze bez komentarzy