Plik terapia ogólnoustrojowa Jest to rodzaj terapii psychologicznej, która stara się rozwiązywać wszelkiego rodzaju zaburzenia psychiczne, koncentrując się nie tylko na jednostce, która na nie cierpi, ale na całym jej otoczeniu i grupach, do których należą. Podejście to wynika z zastosowania ogólnej teorii systemów w dziedzinie zdrowia psychicznego.
Główną ideą tej teorii jest to, że żadna osoba nie jest odizolowana od swojego środowiska. Wręcz przeciwnie, twoje stany psychiczne i emocjonalne będą w dużej mierze zależały od grup, do których należysz. Najważniejsza jest rodzina; ale inni, tacy jak przyjaciele, społeczność edukacyjna lub miejsce pracy, również mają wpływ.
Terapia systemowa ma swój początek w terapii rodzinnej, ale w ostatnich dziesięcioleciach rozwinęła się poza to. Dziś jest to wyjątkowe podejście do rozwiązywania problemów zarówno indywidualnych, rodzinnych, jak i małżeńskich. Jego techniki zwracają szczególną uwagę na rozwiązywanie trudności, zamiast skupiać się na znajdowaniu ich przyczyn.
Terapia systemowa ma zarówno zwolenników, jak i krytyków w świecie psychologii, ale jej popularność stale rośnie od czasu jej powstania. W tym artykule powiemy Ci wszystko, co musisz wiedzieć o tym podejściu terapeutycznym.
Indeks artykułów
Terapia systemowa ma swoje korzenie w terapii rodzinnej, zwłaszcza w dwóch szkołach myślenia, które rozwinęły się w XX wieku. Pierwszą była szkoła Mara Selvini Palazzoli w Mediolanie; a druga, krótka terapia rezonansem magnetycznym w Palo Alto, którą promowali myśliciele tacy jak Salvador Minuchín, Paul Watzlawick i Arthur Bodin..
Jego początki sięgają lat 30., kiedy to zaczęły się rozwijać jako wsparcie dla różnych dziedzin zdrowia psychicznego i innych pokrewnych; na przykład psychologia, psychiatria, seksuologia i pedagogika. Jednymi z jego pierwszych przedstawicieli byli Popenoe w Stanach Zjednoczonych i Hirschfeld w Niemczech.
Jednak wielu uczonych zaznacza prawdziwy początek terapii systemowej w 1951 r., Kiedy John Bell, profesor psychologii z Massachusetts, z powodzeniem leczył młodego mężczyznę z problemami agresji, pracując razem z całą rodziną..
Po sukcesie Bella w 1951 r. Wielu specjalistów próbowało wykonywać systemowe interwencje z różnymi typami problemów.
Na przykład Theodore Lidz jako pierwszy zbadał rolę rodziny w rozwoju i utrzymaniu schizofrenii; a Nathan Ackerman zrobił to samo w dziedzinie psychiatrii dziecięcej.
Później, w latach siedemdziesiątych XX wieku, pomysły zaczerpnięto ze szkoły w Palo Alto i powstał pomysł, że terapia systemowa może być stosowana, nawet jeśli tylko jedna osoba uczestniczyłaby w konsultacji. Później poszerzono liczbę badanych grup, obejmując także partnera, przyjaciół czy pracę.
Wreszcie, od lat 80. XX wieku zaczęto koncentrować się bardziej na tym, co każde doświadczenie oznacza dla każdego z elementów grupy, niż na obiektywnej rzeczywistości tego, co się dzieje..
W ten sposób terapia systemowa stała się podejściem postmodernistycznym, skupionym raczej na wynikach niż na wyjaśnianiu, co się dzieje..
Podobnie jak wszystkie formy terapii psychologicznej, podejście systemowe opiera się na szeregu fundamentalnych poglądów na temat tego, jak działa człowiek i dlaczego zachodzą określone zjawiska psychiczne. Następnie zobaczymy, które są najważniejsze.
Najważniejszą zasadą terapii systemowej jest przekonanie, że ludzie nie są odosobnionymi bytami. Wręcz przeciwnie, to, co nas otacza, a zwłaszcza ludzie wokół nas, ma ogromny wpływ na nasz sposób bycia i zachowania.
Od urodzenia należymy do różnych grup. Wśród nich najważniejsza jest nasza rodzina, ale są też inne, takie jak krąg przyjaciół, nasze centrum edukacyjne czy nasze środowisko pracy. Każda z tych grup zmienia nas i sprawia, że jesteśmy nieco inni..
W ten sposób ludzie, z którymi zwykle wchodzimy w interakcje, dostarczają nam przekonań, postaw, myśli i sposobów działania, które przyjmujemy, nie zdając sobie z tego sprawy..
Ponadto dynamika, która kształtuje się w każdej z naszych grup, wpływa na wszystkie obszary naszego życia na wiele różnych sposobów..
W związku z tym terapia systemowa koncentruje się na zrozumieniu dynamiki, jaka istnieje w każdej z naszych grup i stara się pomóc nam rozwiązać problemy, które mogą się w nich pojawić..
W przeciwieństwie do innych form terapii, w terapii systemowej uważa się, że psycholog nie zna wszystkich odpowiedzi.
Dlatego nie możesz przez cały czas mówić pacjentowi, co ma robić; ich rolą jest analiza dynamiki zachodzącej w grupie (zwykle rodzinie) i pomoc klientowi w ich zmianie, jeśli jest to pożądane.
W tym celu terapeuta będzie musiał znaleźć ukryte idee, ustalone role i hierarchie oraz sposoby działania, które występują w grupie rodzinnej. Po ich odkryciu pacjent będzie mógł otwarcie zbadać wszystkie te aspekty i zdecydować, czy chce wprowadzić zmianę, czy nie.
Z drugiej strony terapia systemowa nie polega na poszukiwaniu sprawców czy chorych. Zamiast tego terapeuta pomaga pacjentom szukać problematycznych zachowań, które ich zdaniem wymagają zmiany, i prowadzi ich do znalezienia bardziej funkcjonalnej alternatywy..
W większości tradycyjnych form terapii problemy psychologiczne rozumiane są jako bezpośrednia konsekwencja szeregu wydarzeń, myśli lub działań.
Wręcz przeciwnie, w systemie systemowym pojęcie „cyklicznej przyczynowości” jest używane do wyjaśnienia, że pojawienie się trudności jest czymś znacznie bardziej skomplikowanym..
Terapeuci, którzy stosują to podejście, uważają, że działania każdej osoby w grupie wpływają na pozostałe, a ich zachowanie jest stale przekazywane.
Z tego powodu niemożliwe jest znalezienie pierwotnej przyczyny każdego problemu: trudności pozostają z powodu dynamiki istniejącej w systemie..
W przeciwieństwie do innych form terapii, terapia systemowa zwykle stara się pracować ze wszystkimi członkami grupy jednocześnie. Chociaż możliwe jest przeprowadzenie procesu tylko z jedną osobą, zmiana będzie łatwiejsza i skuteczniejsza, jeśli obecny będzie cały system..
Z drugiej strony często używane są „podsystemy”. Na przykład w ramach procesu rodzinnego terapeuta może zdecydować, że ważne jest, aby odbyć jakąś sesję tylko z matką i dzieckiem lub z relacją rodziców. Pomaga to zidentyfikować problemy, które występują tylko między niektórymi częściami grupy..
Istnieje kilka wersji terapii systemowej, które są mniej lub bardziej rozpowszechnione na całym świecie. Najważniejsze z nich to School of Milan, Interactional School of the MRI oraz Structural and Strategic School. Następnie zobaczymy, z czego składa się każdy z nich.
Szkoła mediolańska koncentruje się na leczeniu takich problemów, jak anoreksja czy zaburzenia psychotyczne. Według Mara Selvini - Palazzoli, jej głównego wykładnika, występują one ze względu na sztywność granic występujących w niektórych rodzinach.
Głównym celem tego nurtu terapii systemowej jest pomoc rodzinom w ustanowieniu zdrowszych granic, współpracy i normalizacji sytuacji członka grupy, który ma problem. W ten sposób może nauczyć się normalizować swoją sytuację, a objawy zwykle ustępują po pewnym czasie.
Systemowe podejście szkoły mediolańskiej okazało się dość skuteczne w radzeniu sobie z tego typu problemami. Jednak potrzeba więcej badań na ten temat, zanim zostanie przyjęty jako główna forma terapii do zwalczania tych zaburzeń..
Szkoła Interakcyjna, znana również jako Szkoła Palo Alto, składa się z różnych badaczy z lat 80., takich jak Paul Watzlawick, Fisch, Weakland i Segal.
Jest to jeden z nurtów, który najbardziej rozwinął terapię systemową, chociaż niektóre jej idee różnią się od innych podejść.
Najważniejszą zasadą Szkoły Interakcyjnej jest to, że zachowania, które podtrzymują problemy, były w przeszłości sposobami stawienia czoła innym podobnym sytuacjom, ale przestały funkcjonować w teraźniejszości. Jednak te sposoby działania stały się nieświadome i bardzo trudno je zmienić..
Dlatego głównym celem Szkoły Palo Alto jest wykrycie i zmiana tych zwyczajowych sposobów działania w taki sposób, aby pacjent mógł przełamać swoje wzorce zachowań i opracować strategię, która jest bardziej skuteczna w chwili obecnej..
Szkoła Strukturalna i Strategiczna powstała głównie z prac Salvadora Minuchína i Jaya Haleya. Badacze ci uważają, że głównym jądrem problemów w rodzinie są sojusze między kilkoma członkami grupy a innymi osobami, które ją tworzą..
Dlatego głównym celem tej szkoły terapii systemowej jest znalezienie sojuszy, które zawarły się w grupie i sprawdzenie, czy są one problematyczne, czy nie..
Jeśli tak, terapeuta musi być w stanie zaproponować uczestnikom alternatywne zachowania, które pomogą im rozwiązać ich trudności.
Pomimo tego, że w podejściu systemowym istnieją różne typy szkół, a każdy proces terapeutyczny jest inny, istnieje szereg technik, które są zwykle stosowane regularnie. Następnie zobaczymy niektóre z najważniejszych.
Technika konstelacji to sposób na analizę dynamiki rodziny lub grupy bez konieczności obecności wszystkich jej składników.
Pacjent musi ustawić różne elementy reprezentujące resztę uczestników (takie jak rysunki lub postacie ludzkie) w pozycji, która pokazuje relacje między nimi.
Po ustawieniu wszystkich elementów terapeuta zada serię pytań, które pomogą pacjentowi przeanalizować relacje między różnymi członkami grupy..
Jednocześnie proces ten posłuży również do odkrycia, jaką rolę odgrywa on w rodzinie i do zobaczenia, jakie istnieją alternatywy.
Te dwie techniki są używane do skłonienia rodziny lub grupy do refleksji nad zmianami, które należy wprowadzić, aby rozwiązać problem, z powodu którego przyszli na terapię. Oba mają sporo podobieństw, ale szczegóły różnią się nieznacznie..
Technika „cudownego pytania” polega na pytaniu wszystkich członków grupy, co by się stało, gdyby pewnego dnia się obudzili, a ich trudności zostały rozwiązane jak za pomocą magii. Co byś zmienił w swojej zwykłej rutynie? Jak byś szczególnie zauważył?
Z drugiej strony technika wyjątkowa polega na pomocy grupie w wyszukaniu momentów, w których problem, który zwykle mieli, nie był obecny i skłonieniu ich do refleksji nad tym, co było inne w tych sytuacjach. Obie techniki pomagają uczestnikom zidentyfikować elementy, które wymagają zmiany..
Kiedy dochodzi do konfliktu w grupie, zwykle każdy z uczestników skupia się na własnych uczuciach i czuje się niezrozumiany przez innych. Dlatego jedną z najskuteczniejszych technik jest stosowanie pytań cyrkularnych.
Polega to na zadawaniu każdemu uczestnikowi pytań, które zmuszają ich do zastanowienia się nad tym, co czuje inny członek grupy, nad powodami, dla których postępują tak, jak oni..
Jeśli zostanie wykonana poprawnie, technika ta pomaga rozwinąć empatię między wszystkimi uczestnikami i może zmniejszyć intensywność konfliktu..
Jeszcze bez komentarzy