Plik komputery trzeciej generacji odnosi się do technologii komputerowej opartej na układach scalonych, która była stosowana w latach 1963–1974. Układy scalone łączyły różne elementy elektroniczne, takie jak m.in. tranzystory i kondensatory..
Wyprodukowano bardzo małe tranzystory, które można było umieścić w jednym półprzewodniku, dzięki czemu ogólna wydajność systemów komputerowych znacznie się poprawiła..
Obwody te przewyższały lampy i tranzystory próżniowe, zarówno pod względem kosztów, jak i wydajności. Koszt układów scalonych był bardzo niski. Dlatego główną cechą charakterystyczną komputerów trzeciej generacji było to, że jako urządzenia obliczeniowe zaczęto wykorzystywać układy scalone, które były używane aż do obecnej generacji..
Trzecia generacja była w zasadzie punktem zwrotnym w życiu komputerów. Karty dziurkowane i drukarki zostały wymienione na klawiatury i monitory podłączone do systemu operacyjnego.
W tym czasie komputery stały się bardziej dostępne dla masowego odbiorcy ze względu na ich mniejszy rozmiar i bardziej odpowiedni koszt..
Implementacja tych komputerów była również zgodna z prawem Moore'a, ujawnionym w 1965 roku..
Prawo to stanowiło, że ponieważ rozmiar tranzystora tak szybko się kurczył, przez następne dziesięć lat liczba tranzystorów, które zmieściłyby się w nowych mikroczipach, podwaja się co dwa lata. Po dziesięciu latach, w 1975 r., Ten gwałtowny wzrost został dostosowany do co pięć lat.
Podczas trzeciej generacji procesor został zbudowany przy użyciu wielu układów scalonych. W czwartej generacji kompletny procesor mógł być umieszczony na pojedynczym chipie krzemowym, którego rozmiar był mniejszy niż znaczek pocztowy..
Obecnie prawie wszystkie urządzenia elektroniczne wykorzystują jakiś rodzaj układu scalonego umieszczonego na płytkach drukowanych..
Tranzystory zostały zmniejszone, aby umieścić je w półprzewodnikach krzemowych, popularnie zwanych chipami. W ten sposób tranzystory zostały zastąpione układem scalonym lub chipem. Naukowcom udało się umieścić wiele komponentów na jednym chipie.
W rezultacie komputer stawał się coraz mniejszy, ponieważ więcej komponentów zostało skompresowanych na jednym chipie. Udało im się również zwiększyć szybkość i wydajność komputerów trzeciej generacji..
W trzeciej generacji głównym okrętem stały się układy scalone lub mikroelektronika.
Jack Kilby z Texas Instruments i Robert Noyce z Fairchild Semiconductor jako pierwsi opracowali ideę układu scalonego w 1959 roku.
Układ scalony to unikalne urządzenie, które zawiera wewnętrznie dużą liczbę tranzystorów, rejestrów i kondensatorów, które są zbudowane w jednej cienkiej porcji krzemu.
Pierwszy układ scalony zawierał tylko sześć tranzystorów. Trudno to porównać z obecnie stosowanymi układami scalonymi, które zawierają nawet setki milionów tranzystorów. Niezwykły rozwój w mniej niż pół wieku.
Dlatego nie można zaprzeczyć, że rozmiar komputera był coraz mniejszy. Komputery tej generacji były małe, niedrogie, z dużą pamięcią, a szybkość przetwarzania była bardzo wysoka..
Te komputery były wysoce niezawodne, szybkie i dokładne, przy niższych kosztach, chociaż nadal były stosunkowo drogie. Zmniejszono nie tylko jego rozmiar, ale także zapotrzebowanie na moc i wytwarzanie ciepła.
Użytkownicy mogą wchodzić w interakcje z komputerem za pomocą klawiatur i monitorów ekranowych zarówno w celu wprowadzania i wyprowadzania danych, jak i interakcji z systemem operacyjnym, osiągając integrację sprzętu i oprogramowania..
Osiągnięto zdolność komunikowania się z innymi komputerami, rozwijając komunikację danych.
Komputery były używane w obliczeniach spisowych, a także w zastosowaniach wojskowych, bankowych i przemysłowych.
Tranzystory zostały zastąpione układem scalonym w ich układach elektronicznych. Układ scalony był pojedynczym elementem zawierającym dużą liczbę tranzystorów.
Dzięki zastosowaniu układów scalonych wydajność komputerów stała się szybsza, a także dokładniejsza.
Jego prędkość była prawie 10 000 razy większa niż w przypadku komputerów pierwszej generacji.
Pojemność pamięci była większa i można było przechowywać setki tysięcy znaków, wcześniej tylko dziesiątki tysięcy. Pamięć półprzewodnikowa, taka jak RAM i ROM, była używana jako pamięć podstawowa.
Dyski zewnętrzne były używane jako nośniki danych, których charakter dostępu do danych był losowy, o dużej pojemności przechowywania milionów znaków.
- Nadal rozwijano języki programowania wysokiego poziomu. Do tworzenia programów używane są języki wysokiego poziomu, takie jak FORTAN, BASIC i inne.
- Umiejętność przetwarzania wieloprocesowego i wielozadaniowego. Możliwość wykonywania kilku operacji jednocześnie została rozwinięta poprzez zainstalowanie multiprogramowania.
To pokolenie zapoczątkowało koncepcję „rodziny komputerów”, która wymagała od producentów tworzenia komponentów komputerowych, które byłyby kompatybilne z innymi systemami..
Znacząco poprawiła się interakcja z komputerami. Wprowadzono terminale wideo do wyprowadzania danych, zastępując w ten sposób drukarki.
Klawiatury były używane do wprowadzania danych, zamiast drukowania kart dziurkowanych. Wprowadzono nowe systemy operacyjne do automatycznego przetwarzania, podobnie jak wielokrotne programowanie.
Jeśli chodzi o przechowywanie, dyski magnetyczne zaczęły zastępować taśmy magnetyczne dla zacisków pomocniczych.
W tej generacji komputerów układy scalone były używane jako główny element elektroniczny. Rozwój układów scalonych dał początek nowej dziedzinie mikroelektroniki.
Układ scalony starał się rozwiązać skomplikowane procedury użyte do zaprojektowania tranzystora. Konieczność ręcznego podłączania kondensatorów i diod do tranzystorów była czasochłonna i nie do końca niezawodna..
Oprócz redukcji kosztów, umieszczenie wielu tranzystorów na jednym chipie znacznie zwiększyło szybkość i wydajność każdego komputera..
Elementy układu scalonego mogą być hybrydowe lub monolityczne. Hybrydowy układ scalony występuje wtedy, gdy tranzystor i dioda są umieszczone osobno, podczas gdy monolit ma miejsce, gdy tranzystor i dioda są umieszczone razem na jednym chipie..
Komputery zaczęły używać oprogramowania systemu operacyjnego do zarządzania sprzętem i zasobami komputerowymi. Dzięki temu systemy mogły uruchamiać różne aplikacje w tym samym czasie. Ponadto wykorzystano systemy operacyjne do zdalnego przetwarzania.
IBM stworzył system operacyjny OS / 360. Rozwój oprogramowania znacznie się poprawił dzięki uwolnieniu oprogramowania, które jest sprzedawane oddzielnie od sprzętu.
Chociaż języki asemblera okazały się bardzo pomocne w programowaniu, kontynuowano poszukiwania lepszych języków, które byłyby bliższe konwencjonalnemu angielskiemu..
To sprawiło, że zwykły użytkownik dość dobrze zapoznał się z komputerem, będąc głównym powodem ogromnego rozwoju branży komputerowej. Te języki nazywano językami wysokiego poziomu.
Języki trzeciej generacji miały charakter proceduralny. Dlatego są one również znane jako języki proceduralne. Procedury wymagają, abyś wiedział, jak problem zostanie rozwiązany.
Każdy język wysokiego poziomu został opracowany w celu spełnienia pewnych podstawowych wymagań dotyczących określonego typu problemu..
Różne języki wysokiego poziomu, których mógł używać użytkownik, to FORTRAN, COBOL, BASIC, PASCAL, PL-1 i wiele innych..
Program napisany w języku wysokiego poziomu nazywany jest programem źródłowym. To element, który programista wprowadza do komputera w celu uzyskania wyników.
Program źródłowy należy przekonwertować na program obiektowy, który jest językiem zer i jedynek, które komputer może zrozumieć. Odbywa się to za pomocą programu pośredniego zwanego kompilatorem. Kompilator zależy zarówno od języka, jak i używanej maszyny.
Jest to obwód składający się z dużej liczby elementów elektronicznych umieszczonych na pojedynczym chipie krzemowym w procesie fotolitograficznym.
Po raz pierwszy został zaprojektowany w 1959 roku niezależnie przez Jacka Kilby'ego z Texas Instrument i Roberta Noyce'a z Fairchild Corporation. Był to ważny wynalazek w dziedzinie informatyki.
Kilby zbudował swój układ scalony na germanie, podczas gdy Noyce zbudował go na chipie krzemowym. Pierwszy układ scalony został użyty w 1961 roku.
IBM wynalazł ten komputer w 1964 roku. Był używany do celów komercyjnych i naukowych. IBM wydał około 5 miliardów dolarów na opracowanie Systemu 360.
To nie był po prostu nowy komputer, ale nowe podejście do projektowania komputerów. Wprowadzono tę samą architekturę dla rodziny urządzeń.
Innymi słowy, program zaprojektowany do działania na jednym komputerze z tej rodziny może również działać na wszystkich pozostałych..
Ten system operacyjny został wynaleziony w 1969 roku przez Kennetha Thompsona i Dennisa Ritchiego. UNIX był jednym z pierwszych systemów operacyjnych dla komputerów, napisanym w języku o nazwie C. W końcu istniało wiele różnych wersji UNIX..
UNIX stał się wiodącym systemem operacyjnym dla stacji roboczych, ale miał niewielką popularność na rynku komputerów osobistych.
Nazwa tego języka pochodzi od XVII-wiecznego francuskiego matematyka Blaise'a Pascala, który zbudował jedną z pierwszych mechanicznych maszyn dodających. Po raz pierwszy został opracowany jako narzędzie dydaktyczne.
Niklaus Wirth opracował ten język programowania pod koniec lat 60. Pascal jest językiem wysoce ustrukturyzowanym.
Trzecia generacja rozpoczęła się wraz z wprowadzeniem rodziny komputerów IBM 360. Była to prawdopodobnie najważniejsza maszyna zbudowana w tym okresie..
Duże modele miały do 8 MB pamięci głównej. Najmniejszym modelem pojemnościowym był model 20, z zaledwie 4 kilobajtami pamięci.
IBM dostarczył czternaście modeli tej serii komputerów, w tym wyjątkowe modele dla NASA.
Jeden członek tej rodziny, Model 50, mógł wykonać 500 000 sum na sekundę. Ten komputer był około 263 razy szybszy niż ENIAC.
Był to dość udany komputer na rynku, ponieważ pozwalał wybierać między różnymi typami ustawień. Jednak wszystkie komputery z serii IBM 360 używały tego samego zestawu instrukcji..
Różne typy modeli w tej serii zawierały ulepszoną funkcję zestawu instrukcji, która dodawała arytmetykę dziesiętną do operacji.
Procesory tych komputerów pracowały ze słowami 32-bitowymi. Moduł pamięci zawierał 128 tys. Słów. System może obsługiwać jeden lub dwa moduły pamięci na maksymalnie 256 tys. Słów. Używali różnych systemów operacyjnych, takich jak GCOS, Multics i CP-6.
Został opracowany w 1965 roku przez DEC. Był to komercyjny minikomputer. W tamtym czasie komputery te były najlepiej sprzedającymi się komputerami w historii. Były dostępne w modelach stacjonarnych oraz w mocowaniach do podwozia.
Miał mniejszy zestaw instrukcji. Używał 12 bitów na rozmiar słowa.
Miały kilka cech, takich jak niski koszt, prostota i możliwość rozbudowy. Konstrukcja tych komputerów ułatwiła programistom ich programowanie.
- Główną zaletą układów scalonych był nie tylko ich mały rozmiar, ale także ich wydajność i niezawodność przewyższająca poprzednie układy. Zużycie energii było znacznie niższe.
- Ta generacja komputerów miała wyższą prędkość obliczeniową. Dzięki szybkości obliczeń były bardzo produktywne. Potrafili obliczyć dane w nanosekundach
- Komputery były mniejsze w porównaniu z poprzednimi generacjami. Dzięki temu były łatwe w transporcie z jednego miejsca do drugiego ze względu na ich mniejszy rozmiar. Można je było zamontować bardzo łatwo i zajmowały mniej miejsca na ich instalację.
- Wytwarzały mniej ciepła w porównaniu z poprzednimi dwiema generacjami komputerów. Uruchomiono wewnętrzny wentylator, który odprowadzał ciepło, aby uniknąć uszkodzeń.
- Były znacznie bardziej niezawodne i dlatego wymagały rzadszego harmonogramu konserwacji. Dlatego koszt utrzymania był niski.
- Tańszy. Znacząco wzrosła produkcja komercyjna.
- Mieli dużą pojemność magazynową.
- Użyto go do celów ogólnych.
- Do poleceń i wprowadzania danych zaczęto używać myszy i klawiatury.
- Może być używany z językami wysokiego poziomu.
- Należało nadal mieć klimatyzację.
- Technologia wymagana do produkcji układów scalonych była bardzo wyrafinowana.
- Układy scalone nie były łatwe w utrzymaniu.
Jeszcze bez komentarzy