Wspólne cechy skórki, siedlisko, rozmnażanie, odżywianie

3725
Simon Doyle

Plik zwykła skórka (Forficula auricularia) to owad z rzędu Dermaptera. Charakteryzuje się przedstawieniem pary wyrostków na grzbiecie brzucha w postaci szczypiec lub nożyczek, wydłużonym, spłaszczonym tułowiem oraz trzema parami nóg. Jego zabarwienie jest ciemno czerwono-brązowe i może osiągać do 25 mm długości.

Jest to gatunek występujący w wilgotnym środowisku, o zmierzchu i nocnym zwyczaju. Można go znaleźć między innymi pod ściółką i kamieniami, w szczelinach ścian i pod wazonami. Pochodzi z Europy, Azji Zachodniej i Afryki Północnej i został przypadkowo wprowadzony na kontynent amerykański.

Samica skorupa zwyczajna Forficula auricularia, w pozycji obronnej. Zrobione i edytowane z: Pudding4brains [domena publiczna].

Skorka zwyczajna jest wszystkożerna, żywi się czymkolwiek, np. Żywym lub martwym materiałem roślinnym, kwiatami, owocami, liśćmi, pędami, ziarnami. Może również żerować na innych owadach, żywych lub martwych, a nawet może żerować na owadach tego samego gatunku (kanibalizm).

Jest to gatunek uważany za szkodnika w niektórych regionach, gdzie może powodować znaczne szkody w sadach i ogrodach. Może również żyć w pomieszczeniach, powodując uszkodzenie tkanek i zanieczyszczając żywność, chodząc po niej i odkładając odchody..

Jego wygląd jest groźny ze względu na obecność nożyczek lub szczypiec (płotów), jednak struktury te są narządami onieśmielającymi, ponieważ nie mają trucizny ani dużej siły, by służyć jako broń ofensywna..

Indeks artykułów

  • 1 Funkcje
    • 1.1 Dorośli
    • 1.2 Etapy nimfy
    • 1.3 Jajka
  • 2 Siedlisko i rozmieszczenie
    • 2.1 Siedlisko
    • 2.2 Rozpowszechnianie
  • 3 Taksonomia
  • 4 Odtwarzanie
  • 5 Odżywianie
  • 6 Sting
  • 7 Forficula auricularia jako kontroler biologiczny
  • 8 Forficula auricularia jako plaga
    • 8.1 Zarządzanie siedliskami
    • 8.2 Kontrola chemiczna
    • 8.3 Kontrola biologiczna
  • 9 Odniesienia

Charakterystyka

Dorośli ludzie

Skorka pospolita to owad o wydłużonym ciele i zagłębieniu grzbietowo-brzusznym, o średniej długości od 12 do 15 mm, ale może osiągać do 25 mm. Głowa jest wyposażona w parę czułek o 14-15 ramionach, krótszych niż długość ciała, oraz słabo rozwinięte aparaty gębowe do żucia.

Przedrostek ma kształt muszli. Klatka piersiowa ma trzy pary nóg oraz dwie pary skrzydeł. Skrzydła są dobrze rozwinięte, ale nie zakrywają brzucha. Ciało jest czerwono-brązowe, a nogi są jaśniejsze niż tułów.

Brzuch jest widoczny od strony grzbietowej, zakończony parą wyrostków w postaci kleszczyków lub nożyczek, które nazywane są płotkami. Długość brzucha z osłoniętymi płotami przekracza długość klatki piersiowej i głowy razem. Ogrodzenia są dymorficzne płciowo, u samców dłuższe, mocne, zakrzywione i ząbkowane; u suk krótkie, proste i gładkie.

Polimorfizm obserwuje się również u samców, przy czym niektóre okazy są bardziej wytrzymałe i mają bardziej rozwinięte ogrodzenia niż inne..

Etapy nimfy

Według niektórych autorów gatunek ma 4 stadia nimfalne, podczas gdy inni twierdzą, że jest ich w rzeczywistości 5. Nimfy są podobne do dorosłych, ale jaśniejsze, a ich skrzydła i płoty są zredukowane lub nieobecne. Skrzydła rozwijają się od 4. stadium nimfy. Kolor ciała ciemnieje z każdą zmianą.

Czułki pierwszej i drugiej nimfy mają 8 segmentów, następnie liczba ta zostanie zwiększona do 12 segmentów w ostatnim etapie nimfy.

Jajka

Każde jajko ma kształt eliptyczny do owalnego i jest koloru białego lub lekko żółtego. W momencie układania mierzy 1,13 mm długości i 0,85 mm wysokości, a jego rozmiary zwiększają się wraz ze zbliżaniem się do wylęgu..

Samica może złożyć ponad 60 jaj w płytkich galeriach wbudowanych w ziemię..

Siedlisko i dystrybucja

Siedlisko

Forficula auricularia Jest to gatunek lądowy preferujący klimat wilgotny i umiarkowany, słabo znoszący brak wilgoci. Jego optymalna temperatura wzrostu wynosi 24 ° C. Jego siedlisko obejmuje lasy, tereny rolnicze i subrolnicze. Występuje na obszarach, na których nie ma bezpośredniego wpływu promieni słonecznych, takich jak ściółka liści, pod kamieniami lub kłodami.

W normalnych warunkach znajdują się daleko od domów, chyba że występuje tam zbyt duża populacja lub warunki środowiskowe nie są zbyt sprzyjające. Na południowych obszarach kontynentu amerykańskiego często występują w szkółkach, szklarniach i innych obiektach rolniczych.

W okresie rozrodczym samica preferuje żyzne, dobrze przepuszczalne gleby, zagrzebując w nich jaja. W domach można je schować pod wazonami, pęknięciami w ścianach i koszami na śmieci..

Dystrybucja

Gatunek jest kosmopolityczny, a jego pierwotna dystrybucja obejmuje Europę (z wyjątkiem najbardziej wysuniętej na północ części Skandynawii), Azję Wschodnią i Afrykę Północną, chociaż obecnie można go łatwo zidentyfikować na całym świecie..

Pod względem wysokości może być rozłożony od poziomu morza do ponad 2824 m wysokości. Ma nawyki nocne i zmierzchowe i pozostaje ukryty w ciągu dnia w ciemnych miejscach, pod chwastami, skałami, liśćmi, w krzyku itp..

Zwykle gromadzi się w dużych grupach, z wyjątkiem okresu rozrodczego, kiedy samica izoluje się, aby opiekować się potomstwem i chronić go..

Taksonomia

Skorupa pospolita to owad z rzędu Dermaptera należący do rodziny Forficulidae. Ta rodzina jest podzielona na cztery podrodziny i dużą grupę gatunków, których taksonomiczna lokalizacja jest niepewna (Incertae sedis). Płeć Forficula, który został zaproponowany przez Linneusza w 1758 roku, należy do podrodziny Forficulinae.

Według niektórych autorów przedstawiciele gatunku Forficula auricularia Mogłyby być naprawdę kompleksem utworzonym przez dwa gatunki sybillińskie, z których jeden byłby rozproszony w północnej Europie i górzystych regionach południowej Europy, a drugi zasiedlałby niższe obszary w południowej Europie..

Reprodukcja

Skorka pospolita jest gatunkiem rozmnażającym się płciowo, z osobnymi płciami (dwupienne) i dymorfizmem płciowym. Samce są większe i mają większe i bardziej łukowate ogrodzenia, podczas gdy samice są prostoliniowe i mniejsze. W okresie rozrodczym samica wytwarza i wydziela feromony, które przyciągają samca..

Przed kopulacją samce Forficula auricularia muszą odprawić rytuał zalotów, w którym ogrodzenia odgrywają ważną rolę. Samce machają płotami w powietrzu i dotykają nimi samicy. Jeśli samica akceptuje zaloty samca, wygina brzuch poniżej samicy i ustawia go do kopulacji..

Podczas kopulacji samica może poruszać się i karmić z samcem przyczepionym do jej brzucha. Nawożenie jest wewnętrzne. Podczas kopulacji mężczyzna może stanąć twarzą w twarz z tym, który kopuluje z kobietą i zastąpić go, aby zajął jego miejsce. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety mogą odbywać akt seksualny z różnymi partnerami.

Zapłodniona samica składa około 50 jaj (choć czasami może ich być więcej niż 60) w płytkiej galerii wbudowanej w ziemię i opiekuje się nimi, czyszcząc ustami ich powierzchnię, aby chronić je przed pasożytniczymi grzybami. Po około 70 dniach od ułożenia nimfy wykluwają się.

Samica nadal opiekuje się młodymi, zwracając pokarm, aby je nakarmić. Po pierwszym wylince nimfy wychodzą z galerii i są w stanie zdobyć własne pożywienie. Samice mogą czasami składać drugą grupę jaj w tym samym okresie rozrodczym..

Gatunek przechodzi przez 6 stadiów nimf w okresie 56 dni i dojrzewa płciowo, zdolny do rozmnażania się w następnym sezonie rozrodczym..

Cykl życiowy skorki zwyczajnej Forficula auricularia. Zrobione i zredagowane z: Earwig_life_cycle_upwards.svg: Bugboy52.40 dzieło pochodne: The Earwig (Talk | Contribs) [CC BY-SA 3.0 (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)].

Odżywianie

Forficula auricularia jest to gatunek wszystkożerny, z aparatem gębowym typu żującego. Żywi się innymi organizmami, zarówno zwierzętami, jak i roślinami, żyjącymi lub rozkładającymi się. W niesprzyjających warunkach można też praktykować kanibalizm. Gatunek jest szczególnie żarłoczny w późniejszych stadiach nimfy.

Dieta roślinna tego gatunku obejmuje porosty, algi, kwiaty, owoce, liście, pędy, a nawet nasiona. Wywierć w owocach małe, głębokie dziurki. W domach może powodować uszkodzenia roślin i ich kwiatów, aw szkółkach może powodować znaczne uszkodzenia przy różnych produkcjach owoców i warzyw.

Jeśli chodzi o ich mięsożerne zwyczaje, ich główną ofiarą są mszyce, robaki, pająki i pierwotniaki. Jest żarłocznym drapieżnikiem tych organizmów w ich naturalnym środowisku, sprawującym kontrolę nad ich populacjami..

Gryźć

Kiedy zwykła skorupa czuje się zagrożona, unosi dolną część brzucha jako środek odstraszający dla potencjalnego drapieżnika. Jednak mimo niebezpiecznego wyglądu ogrodzenia te nie są trujące, a ich ugryzienie nie jest szkodliwe, przypominając raczej uszczypnięcie..

Nie ma żadnych poważnych skutków ubocznych ani konsekwencji ukąszenia owada. Bardziej szkodliwe jest działanie alergizujące na niektórych ludzi. Reakcje alergiczne mogą wynikać z bezpośredniego kontaktu ze zwierzęciem poprzez spożywanie pokarmu zanieczyszczonego jego odchodami lub wdychanie resztek egzoszkieletu lub odchodów owada.

Forficula auricularia jako kontroler biologiczny

W swoim naturalnym środowisku skorupa pospolita żeruje na wielu różnych owadach i innych stawonogach, w tym na mszycach, które są organizmami roślinożernymi, które powodują poważne straty w plonach niektórych drzew owocowych, głównie jabłoni i gruszy..

W związku z tym wielu europejskich rolników stara się zagwarantować obecność skorupek w swoich uprawach, zwiększając liczbę miejsc, w których mogą się one ukryć i minimalizując stosowanie pestycydów, które mogą na nie wpływać..

Dodatkowo istnieją plany zarządzania dla gatunku w celu zwiększenia populacji w przypadku obecności dżumy mszyc. Skorki zwyczajne powodują znaczny spadek populacji owadów szkodników, zmniejszając lub unikając stosowania pestycydów.

Po zmniejszeniu się populacji mszyc, Forficula auricularia utrzymuje się bez powodowania znacznych uszkodzeń roślin.

W programach monitorowania do zwalczania mszyc Eriosoma larigerum wpływając na sady jabłoniowe w Australii, naukowcy odkryli, że stosowanie skory pospolitej, pojedynczo lub w połączeniu z innymi biokontrolerami, było nawet bardziej skuteczne niż stosowanie środków chemicznych, ponieważ mszyce rozwinęły na nie odporność..

Forficula auricularia jak zaraza

Pomimo tego, że jest korzystny w ich naturalnym środowisku przy zwalczaniu organizmów szkodliwych, Forficula auricularia może stać się szkodnikiem w środowiskach, do których został wprowadzony z powodu braku jego naturalnych wrogów. Jednak inwazje skórek są rzadkie.

Bardzo obfite populacje tego gatunku mogą powodować znaczne szkody w szklarniach, a także w ogrodach, atakując delikatne pędy roślin, owoców, a nawet kwiatów..

W rolniczych ośrodkach produkcyjnych, w których stają się szkodnikami, mogą powodować dziury w owocach, które następnie mogą zostać skolonizowane przez inne patogeny, dewaluując produkt. Mogą atakować między innymi sałatę, truskawki, róże, powodując znaczne straty ekonomiczne.

Na Falklandach stały się znaczącym szkodnikiem, który nie tylko powoduje szkody w ogrodach i szklarniach, ale nawet wtargnął do ośrodków opieki szpitalnej, mogąc szukać schronienia w inhalatorach i maskach tlenowych, powodując dodatkowe wydatki na ochronę, aby zapewnić, że sprzęt jest odpowiedni do użycia.

Istnieją różne sposoby rozwiązywania problemów powodowanych przez zwykłe szkodniki skórki, takie jak zarządzanie siedliskami, stosowanie pestycydów i stosowanie organizmów kontrolujących biologicznie..

Samiec Forficula auricularia. Zrobione i zredagowane przez: Luis Miguel Bugallo Sánchez (Lmbuga) Prawa autorskie: GFDL (Licencja GNU Wolnej Dokumentacji) Opublikowane przez: Luis Miguel Bugallo Sánchez [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by- sa / 3.0 /)].

Zarządzanie siedliskami

Wśród praktyk kulturowych mających na celu zapobieganie inwazji skórki pospolitej, producenci rolni stosują czyszczenie chwastów, gruzu i innych obiektów lub konstrukcji, które mogą służyć jako schronienie dla owadów na obszarze uprawy i w jego pobliżu..

Środki odstraszające, takie jak nafta, piwo i przynęty drożdżowe, są również używane do odstraszania owadów lub wabienia ich do pułapek, w których utoną..

Kontrola chemiczna

Nie ma konkretnych pestycydów, przeciwko którym można by przeciwdziałać Forficula auricularia, w przypadku których konieczne jest użycie niespecyficznych chemikaliów, które są na ogół bardzo toksyczne i zanieczyszczające.

Do najczęściej stosowanych pestycydów należą pyretroidy, takie jak permetryna i cypermetryna, metamidofos i dimetoat. Wszystkie działają poprzez kontakt lub spożycie i są od umiarkowanie toksyczne do bardzo toksycznych dla ludzi..

Kontrola biologiczna

W swoim naturalnym środowisku skórka pospolita ma wielu wrogów, którzy utrzymują kontrolę nad jej populacjami. Wśród gatunków, które żerują Forficula auricularia istnieje kilka gatunków much z rodziny Tachinidae, takich jak Triarthria setipennis Y Ocytata pallipes.

Kilka chrząszczy Pteros-tichus vul-garis, Carabus nemoralis Y Calo-soma tepidum, grzyby Erynia forficulae Y Metarhizium anisopliae podobnie jak pająki, ptaki, ropuchy i węże mogą żerować na skorupie pospolitej.

Spośród tych gatunków muchy tachyinidy zostały wprowadzone jako kontrolery biologiczne na obszarach, na których wcześniej nie znajdowano skory pospolitej i na których obecnie uważa się ją za szkodnika..

Na przykład, Triarthria setipennis został aktywnie wprowadzony do obszaru śródziemnomorskiego, kilku stanów Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej i Kanady, udaje mu się zadomowić w niektórych z tych miejscowości. Ostatnio projekt sadzenia T. setipennis Y Ocytata pallipes na Falklandach, by walczyć ze skórą pospolitą.

Bibliografia

  1. Forficula auricularia (Europejska skórka). Kompendium gatunków inwazyjnych. Odzyskany z: cabi.org.
  2. Forficula auricularia. Na Wikipedii. Odzyskany z en.wikipedia.org
  3. Skorek (chrząszcz). Odzyskany z: ecured.org.
  4. Forficula auricularia (Skorka europejska). Sieć różnorodności zwierząt. Odzyskane z: animaldiversity.org.
  5. P. Pavon-Gozalo, B. Mila, P. Aleixan-dre, J. Calderon, A. Zal-divar-Riveron, J. Her-nan-dez-Mon-toya & M. Gar-cia-Paris (2011) . In-va-sion dwóch szeroko odseparowanych obszarów Meksyku wg For-fi-c-ula au-ric-u-laria (Dermaptera: For-fi-cul-i-dae). Florida En-to-mol-o-gist.
  6. M. Kol-liker (2007). Ben-e-fit i koszty peruki do uszu (For-fi-c-ula au-ric-u-laria) życie rodzinne. Ekologia be-hav-ioral i So-cio-bi-ol-ogy.

Jeszcze bez komentarzy