Plik przejście epidemiologiczne Definiuje się go jako zbiór długoterminowych zmian, które zachodzą we wzorcach zdrowia i chorobowych populacji ludzkich, a także w interakcjach między tymi wzorcami a ich przyczynami i konsekwencjami w kategoriach ekonomicznych, demograficznych i socjologicznych..
Teoria przejścia epidemiologicznego została po raz pierwszy sformułowana w 1971 r. W artykule opublikowanym przez egipsko-amerykańskiego epidemiologa Abdela Omrana. W tej publikacji Omran zaproponował integracyjny model epidemiologii w odniesieniu do zmian demograficznych w populacjach ludzkich..
Na przestrzeni lat kilku autorów wniosło znaczący wkład do tej teorii, aby ułatwić opis i / lub zrozumienie zmian związanych nie tylko ze stanem zdrowia i chorobami narodów, ale także z transformacją usług zdrowotnych opartych na te zmiany.
Indeks artykułów
Teoria przejścia epidemiologicznego narodziła się jako sposób na wyjaśnienie związku między zdrowiem i wzorcami chorobowymi populacji ludzkiej a dynamiką demograficzną, społeczną, ekonomiczną, a nawet polityczną i kulturową..
W nieco prostszych słowach teoria ta wyjaśnia, w jaki sposób zdrowie / choroba członków populacji jest związana z warunkami społeczno-ekonomicznymi i demograficznymi..
Wyjaśnia również, w jaki sposób zmieniają się one w czasie w zależności od siebie nawzajem, z korzyścią lub ze szkodą dla populacji, to znaczy w kierunku wzrostu śmiertelności lub średniej długości życia..
W historii ludzkości pierwsze przemiany epidemiologiczne zaczęły się pojawiać, gdy społeczności koczownicze zaczęły się osiedlać i organizować w bardziej złożone cywilizacje i społeczeństwa..
Pierwsze osady ludzkie cierpiały na różne choroby wynikające z nagłej bliskości zwierząt, których używali do transportu i / lub żywienia (choroby odzwierzęce).
Później pojawienie się handlu i wymiany towarów między sąsiednimi populacjami przyczyniło się do rozprzestrzeniania się innych chorób o różnym pochodzeniu (wirusowych, bakteryjnych, pasożytniczych).
Inne choroby dotknęły później cywilizacje, gdy ludzie zaczęli badać i odkrywać nowe środowiska, a wraz z późniejszą globalizacją wiele regionalnych zła stało się globalnych..
Według oryginalnej publikacji Omrana z 1971 roku, epidemiologiczne przemiany narodu są bezpośrednio związane z jego rozwojem społecznym i gospodarczym..
Autor ten dzieli ten proces „klasycznie” (dla krajów zachodnich) na cztery następujące po sobie etapy, fazy lub epoki, które prawdopodobnie upłynęły w ciągu ostatnich 200 lat:
Ważne jest, aby ustalić, co następuje:
W narodzie przemiany epidemiologiczne niekoniecznie są nieodwracalne, ponieważ prawdą jest również, że naród może przedstawiać grupy społeczne o różnych profilach epidemiologicznych, ściśle związanych z istniejącymi różnicami społeczno-ekonomicznymi i demograficznymi, co powoduje, że stan zdrowia / choroby jest inny. W zależności od tego, gdzie jest badany i na jaką skalę.
Omran ustanowił również dwa inne „modele”:
- Model przyspieszony: który doświadczył regionów Europy Wschodniej, krajów byłego Związku Radzieckiego i Japonii. Jest przyspieszony, ponieważ wystąpił w ciągu ostatnich 50 lat.
- Model opóźniony lub późny: to cecha krajów „trzeciego świata”, w których nadal istnieje wysoki współczynnik urodzeń (w większości) i gdzie śmiertelność spadła wraz z pojawieniem się nowych technologii medycznych i większą uwagą rządu, zwłaszcza po drugiej wojnie światowej.
Meksyk, jako kraj Ameryki Łacińskiej, jest częścią „późnego” lub „pośredniego” modelu epidemiologicznego przejścia w stosunku do Europy i innych krajów rozwiniętych, ponieważ postęp tego przejścia miał miejsce szczególnie po drugiej wojnie światowej, jak to miało miejsce w przypadku wielu innych krajów w regionie i wydaje się, że to się nie skończyło.
Na przełomie XX i XXI wieku w tym kraju śmiertelność spadła, a co za tym idzie, oczekiwana długość życia wzrosła z 36 lat (w pierwszych dwóch dekadach) do 75 lat (w pierwszej dekadzie XXI wieku).
Do 1950 roku śmiertelność w Meksyku była ściśle związana z różnymi chorobami zakaźnymi, podczas gdy bliżej XXI wieku, do lat dziewięćdziesiątych, nastąpił wzrost zgonów z powodu przewlekłych chorób zwyrodnieniowych i różnego rodzaju wypadków..
To „pozytywne” przejście było wynikiem:
Chociaż dotyczyło to znacznej części populacji meksykańskiej, zarówno w tamtym czasie, jak i obecnie, istnieją grupy i społeczności, w których nadal panują złe warunki sanitarne, ubóstwo i brak edukacji zdrowotnej, tak więc choroby zakaźne różnego rodzaju utrzymują się..
Kolumbia ma sytuację bardzo podobną do tej w Meksyku, którą autorzy tacy jak Marinho i in. Opisują jako „niedawną” (późną) transformację, taką samą, jaka miała miejsce w wielu krajach regionu, takich jak Brazylia, Kostaryka i Wenezuela, charakteryzująca się niedawnym pojawieniem się chorób przewlekłych i spadkiem liczby chorób zakaźnych.
Jednak dla innych autorów, takich jak Gómez (2001), kraj ten dostosowuje się do pośredniego modelu przejściowego, z wzorcami śmiertelności i płodności między modelami „szybkimi” i „wolnymi”..
Jednak w kraju tym nadal występują problemy z niedożywieniem i wiele zaniedbanych chorób zakaźnych, ale jednocześnie następuje szybki rozwój chorób przewlekłych i innych pojawiających się chorób..
Mówi się, że w Hiszpanii, a także na większości kontynentu europejskiego, transformacja epidemiologiczna przebiegała według „klasycznego” modelu i zakończyła się około lat pięćdziesiątych XX wieku, kiedy to wysoki wskaźnik śmiertelności niemowląt spowodowany chorobami zakaźnymi.
W badaniu przeprowadzonym w 1996 roku, opublikowanym przez Pompeu i Bernabeu-Mestre, opisano 70% zmniejszenie śmiertelności dorosłych w latach 1900-1990, przypadek podobny do spadku śmiertelności niemowląt o 204 zgony na 1000 żywych urodzeń w na początku XX wieku do 7 na 1000 żywych urodzeń pod koniec lat 90.
W tym okresie jednak miały miejsce dwa wydarzenia, które miały duże znaczenie w związku z przejściowym wzrostem śmiertelności: epidemia grypy hiszpańskiej w 1918 r. I wojna domowa w latach 1936–1942..
Oczekiwana długość życia w tym kraju wzrosła z 35 lat w 1900 r. Do 77 lat w 1990 r., Co przekłada się na „przyrost” o ponad 40 lat, czyli wzrost o ponad 100%..
Podobnie inne przyczyny zgonów, takie jak choroby zakaźne i niezakaźne, miały duży wpływ w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku, przy czym liczba zgonów z powodu chorób niezakaźnych wzrosła do połowy wieku, a liczba zgonów z powodu chorób zakaźnych spadła o 95. % w latach 90.
Przemianom epidemiologicznym w Hiszpanii towarzyszyła, podobnie jak w większości Europy, postępująca poprawa opieki zdrowotnej, wraz ze wzrostem liczby zarejestrowanych pracowników służby zdrowia, liczby łóżek szpitalnych i budżetu przeznaczanego na opiekę zdrowotną..
Inne ulepszenia obejmowały te związane z dostępem do bezpiecznej wody oraz systemów rurociągów i toalet, które miały miejsce w latach 1960-1970:
Curto i wsp., W swojej publikacji z 2001 roku, przeprowadzili analizę przejścia epidemiologicznego w Argentynie, dzieląc przyczyny zgonów na cztery grupy:
Analizując dane demograficzne z różnych lat i zapisów historycznych do dnia publikacji, ta grupa badaczy dążyła do ustalenia, do jakiego modelu transformacji epidemiologicznej kraj odpowiada (zgodnie z trzema podejściami zaproponowanymi przez Omrana w 1971 r.)..
W swoich wynikach stwierdzają, że nie mają wystarczającej dokumentacji, aby określić pierwszą fazę przejścia epidemiologicznego, czyli nie mają informacji o przyczynach zgonów i innych parametrach demograficznych XIX wieku..
Ustalają, że Argentyna spędziła około 40 lat w „fazie 2”, w której śmiertelność z powodu chorób przewlekłych i zwyrodnieniowych wzrosła do 50% spośród wszystkich przyczyn zgonów w latach 1916–1950, w tym samym czasie, gdy zgony z powodu chorób zakaźnych i pasożytniczych odpowiadały 8%.
Zmniejszenie liczby pandemii w tej fazie było możliwe dzięki konsolidacji modeli zdrowia publicznego obejmujących szczepienia, opiekę społeczną, opiekę społeczną.
Wyznaczają „fazę 3” trwającą ponad 30 lat od 1956 r., W której choroby przewlekłe stanowiły około 80% wszystkich przyczyn zgonów do 1982 r., A odsetek zgonów z powodu chorób zakaźnych i pasożytniczych pozostaje względnie stały i wynosi 10%..
Kojarzą utrzymywanie się zgonów z powodu chorób przewlekłych i zwyrodnieniowych z powodu wydłużenia średniej długości życia oraz rozpowszechnienia palenia i siedzącego trybu życia jako czynniki ryzyka dla różnych chorób przewlekłych.
W latach 1982-1999 (faza 4) odsetek zgonów z powodu chorób przewlekłych i zwyrodnieniowych zmniejszył się do 72%, ale odsetek zgonów z powodu chorób lub stanów społeczno-patogennych wzrósł z 4 (w 1916 r.) Do 7,5.
Choroby socjopatogenne obejmują samobójstwa, pogorszenie jakości życia na skutek stresu i przeludnienia, przypadkowe zgony, zabójstwa itp..
Opierając się na tych wynikach, autorzy sugerują, że w Argentynie nastąpiło przejście epidemiologiczne bardzo podobne do tego z klasycznego modelu zachodniego zaproponowanego przez Omrana, ale może ono wykazywać znaczne różnice, jeśli ocenia się je w odniesieniu do poszczególnych prowincji i społeczności..
Jeszcze bez komentarzy