Termin zaburzenie świadomości Odnosi się zarówno do zmiany poziomu świadomości (senność, otępienie, śpiączka itp.), Jak i do zmiany treści świadomości (dezorientacja czasowa lub przestrzenna lub trudności w utrzymaniu uwagi).
W liczbach od 30% do 40% osób, które doznały poważnych uszkodzeń mózgu, ma zaburzenia świadomości. Przyczyny tych zmian mogą być różnorodne i wynikać ze zmian na poziomie ogniskowym lub rozproszonym, szczególnie w pniu mózgu lub w powiązanych strukturach, takich jak wzgórze i kora asocjacyjna (Más-Sesé et al., 2015).
Z najnowszych badań wynika, że po zmianach naczyniowych obserwuje się znaczny wzrost liczby pacjentów z tego typu schorzeniem. Wynika to z drastycznego zmniejszenia liczby wypadków drogowych, do których doszło z poważnymi obrażeniami głowy.
Ogólnie liczby różnią się między badaniami, przy czym 44% przypadków ma podłoże naczyniowe i 72% urazowe (Más-Sesé i in., 2015)..
Cierpienie na tego typu zaburzenie stanowi poważny stan zagrożenia zdrowia. Prawidłowa diagnoza i leczenie są niezbędne, aby zapobiec wywołaniu przez nie nieodwracalnych obrażeń, a nawet śmierci osoby (Puerto-Gala i in., 2012)
Indeks artykułów
Termin świadomość definiuje się jako stan, w którym jednostka posiada wiedzę o sobie i swoim otoczeniu (Puerto-Gala i in., 2012). Jednak w świadomości terminy pobudzenie i świadomość są istotne w jej definicji..
Kiedy mówimy o zmianie świadomości, możemy odnieść się zarówno do poziomu aktywacji lub czujności, jak i do zdolności do interakcji z wewnętrzną.
Dlatego osoba może prezentować zmianę poziomu i prezentować stan senności, otępienia lub śpiączki lub prezentować zmianę treści przedstawiającą dezorientację, z lub bez urojeniowych pomysłów (De Castro, 2008).
Dopiero mniej więcej w połowie XX wieku, poza pierwszymi opisami Ronsenblatha w 1899 roku, znaleziono dokładne opisy zmian w świadomości. W latach czterdziestych XX wieku zaczęły pojawiać się liczne odniesienia do tych stanów wraz z odkryciem struktur formacji. . siatkowaty pnia mózgu (Más-Sesé et al., 2015).
W ten sposób podkreślono rolę RAAS (wstępującego aktywującego układu siatkowatego) w regulacji poziomów alarmowych. Zdolność czuwania będzie zależała od prawidłowego funkcjonowania struktur składających się na ten system (De Castro, 2008).
Zdolność człowieka do myślenia, postrzegania, reagowania na bodźce wynika z funkcjonowania kory mózgowej, jednak nie wykaże sprawnego wykonania, jeśli przy udziale innych struktur i bez utrzymania stanu właściwej czujności, . Kiedy śpimy, RAAS musi aktywować korę, aby nas obudzić (Hodelín-Tablada, 2002).
Każde uszkodzenie struktur, które ją tworzą, doprowadzi do obniżenia lub utraty poziomu świadomości (Castro, 2008). Świadomość jest niemożliwa, jeśli SRRA jest poważnie zraniony lub uszkodzony (Hodelín-Tablada, 2002).
Brak odpowiedzi nie zawsze jest porównywalny z całkowitą utratą przytomności. Na przykład dzieci z zatruciem jadem kiełbasianym nie wykazują żadnego rodzaju odpowiedzi na stymulację, ale mimo to są w pogotowiu (Puerto-Gala i in., 2012).
Dlatego świadomość lub poziom aktywacji można przedstawić w postaci kontinuum, od łagodnego stanu do ciężkiego stanu całkowitego braku odpowiedzi. W ten sposób możemy rozróżnić stany pośrednie między stanem przebudzenia (alarmem) a stanem całkowitego braku odpowiedzi (śpiączka) (Puerto-Gala i in., 2012)..
Termin śpiączka jest używany do określenia stanu obniżonego poziomu świadomości, charakteryzującego się brakiem odpowiedzi na bodźce zewnętrzne.
Zwykle osoba pojawia się w stanie z zamkniętymi oczami, bez oznak dobrowolnych zachowań lub reakcji na polecenia lub jakiegokolwiek rodzaju stymulacji (León-Carrión, Domínguez-roldan i Domínguez-morales, 2001).
Śpiączka z definicji jest spowodowana strukturalną lub funkcjonalną (metaboliczną) dysfunkcją wstępującego aktywującego układu siatkowatego, ale może też być konsekwencją rozlanego uszkodzenia korowo-podkorowego (De Castro, 2008).
Dlatego w etiologii śpiączki można wyróżnić liczne zmiany, które spowodują jej cierpienie:
Pomiędzy urazy strukturalne możemy znaleźć krwotoki mózgowe, zawały mózgu, krwiaki podtwardówkowe i nadtwardówkowe, guzy mózgu, procesy zakaźne i demilinizujące (Puerto-Gala et al., 2012).
Z drugiej strony zmiany metaboliczny typ toksyczny: Zatrucia endogenne (niewydolność wątroby, nerek, nadnerczy, hiperkapnia, zapalenie trzustki, hiperglikemia lub hiperrosmolarność).
Zatem czynniki rstos spowodują stan śpiączki, gdy wpłyną na duże obszary międzymózgowia i pnia mózgu i / lub w półkulach mózgowych. Istnieją dowody na to, że najczęstszymi przyczynami śpiączki są: rozproszone uszkodzenie aksonów, niedotlenienie i wtórne zmiany chorobowe, które wpływają na pień mózgu (León-Carrión, Domínguez-roldan i Domínguez-morales, 2001).
Kiedy dana osoba zgłasza się na pogotowie w szpitalu z całkowitym brakiem reakcji i bez pełnej świadomości, przed określeniem stopnia afektu i rodzaju zmiany świadomości, na którą cierpi, konieczne jest kontrolowanie warunków fizycznych, które mogą stwarzać zagrożenie. ryzyko istotne dla życia człowieka (De Castro, 2008).
W sytuacji braku przytomności niezbędne będzie zebranie informacji od osób bliskich poszkodowanej osobie: informacji o chorobach towarzyszących, przebytych urazach głowy, przebiegu w czasie zmiany świadomości, początkowych objawach i miejscu, spożyciu narkotyków, narażeniach na toksyny itp. (Puerto-Gala i in., 2012).
Ponadto zostanie przeprowadzone ogólne badanie poszczególnych zmiennych fizycznych: ciśnienie krwi (BP), rytm i tętno (HR) oraz oddech, temperatura, poziom glukozy we krwi, kołatanie szyi i czaszki oraz objawy opon mózgowych (Puerto-Gala et. al., 2012).
Po wykluczeniu stanów wymagających natychmiastowego leczenia i opanowaniu patologii, które stanowią istotne zagrożenie dla pacjenta, przeprowadza się ocenę neurologiczną (De Castro, 2008). Ocena neurologiczna obejmie: poziom świadomości, wzorzec oddechowy, odruchy pnia mózgu, ruchy oczu i reakcje motoryczne (Puerto-Gala i in., 2012).
Wśród instrumentów stosowanych do oceny głębokości stanów śpiączki, Skala Glasgow (GCS) jest najczęściej akceptowanym narzędziem do tego typu oceny (León-Carrión, Domínguez-roldan i Domínguez-morales, 2001).
Ta skala wykorzystuje trzy kategorie oceny: otwieranie oczu (spontaniczne, na komendę werbalną, na ból, bez odpowiedzi), najlepszą odpowiedź motoryczną (słucha poleceń werbalnych, lokalizuje ból, wycofanie, nieprawidłowe zgięcie, skłonność do prostowania się i brak odpowiedzi) oraz lepszą odpowiedź werbalną reakcja (zorientowana reakcja, zdezorientowana reakcja, nieodpowiednie słowa, niezrozumiałe dźwięki, brak odpowiedzi). Dlatego wynik, jaki jednostka może uzyskać na skali waha się od 3 do 15 punktów (León-Carrión, Domínguez-roldan i Domínguez-morales, 2001).
Uzyskanie niskiego wyniku w GCS będzie wskazywać na głębokość śpiączki. Wynik niższy niż 9 wskazuje na poważne uszkodzenie mózgu; wynik od 3 do 5 wskazuje na bardzo głębokie uszkodzenie mózgu i istnienie głębokiej śpiączki (León-Carrión, Domínguez-roldan i Domínguez-morales, 2001).
Kiedy osoba znajduje się na oddziale intensywnej terapii (OIOM), priorytetem jest jej przeżycie. Leczenie w ostrej fazie będzie polegało na ustabilizowaniu stanu pacjenta, opanowaniu istniejących wcześniej problemów zdrowotnych i spowodowanych sytuacją, zapobieganiu powikłaniom. Generalnie stosuje się leczenie farmakologiczne i chirurgiczne.
Prognozy dotyczące ewolucji i powrotu do zdrowia pacjentów w śpiączce są zróżnicowane. W wielu przypadkach ich przeżycie jest zagrożone różnymi powikłaniami zarówno w fazie ostrej (procesy zakaźne, zmiany metaboliczne, potrzeba cewników i cewników itp.), Jak iw fazach podostre (napady padaczkowe, bezruch itp.) (More-Sesé et al. ., 2015).
Interwencja pielęgniarska jest niezbędna w zapobieganiu infekcjom i powikłaniom, leczeniu nietrzymania moczu i odżywianiu (Más-Sesé i in., 2015).
W fazie podostrej, gdy osoba nie może wyjść ze śpiączki, zostanie przeprowadzona intensywna interwencja neurologiczna i neuropsychologiczna. Działania będą miały na celu osiągnięcie stanu nagłego ze zmienionego stanu świadomości do wyższego, poprzez zastosowanie stymulacji multisensorycznej, która działa w trzech obszarach: somatycznej, wibracyjnej i przedsionkowej, próbując wzmocnić zdolności percepcyjne pacjenta (Más-Sesé et al., 2015).
Dodatkowo dla kontroli zaniku mięśni niezbędny będzie udział specjalisty fizjoterapeuty. Fizjoterapia polega głównie na kontroli postawy ciała i utrzymaniu napięcia mięśniowego oraz układu kostno-stawowego (Más-Sesé et al., 2015).
Jeśli pacjentowi uda się wyjść ze śpiączki, prawdopodobne jest, że może on wykazywać znaczące deficyty neurokognitywne, behawioralne, afektywne i społeczne. Wszystko to będzie wymagało specjalistycznej interwencji (León-Carrión, Domínguez-roldan i Domínguez-morales, 2001).
Gdy dojdzie do poważnego uszkodzenia mózgu, które obejmuje proces utraty przytomności, pilna i specjalistyczna opieka medyczna będzie niezbędna do kontrolowania przeżycia i przyszłych powikłań..
Cierpienie na śpiączkę jest bardzo ograniczającym stanem nie tylko dla jednostki, ale także dla członków jej rodziny. W większości przypadków rodzina będzie musiała otrzymać wsparcie, wskazówki, a nawet psychoterapię, aby poradzić sobie z sytuacją (Más-Sesé i in., 2015).
Niezależnie od tego, czy pacjent rozwija się pomyślnie, czy też śpiączka utrzymuje się, prowadząc do stanu uporczywego, niezbędna będzie skoordynowana i zorganizowana praca rodziny z zespołami medycznymi i rehabilitacyjnymi..
Jeszcze bez komentarzy