Plik Traktat McLane-Ocampo Został podpisany 14 grudnia 1859 roku między rządem Stanów Zjednoczonych i Meksyku, na czele którego stał wówczas Benito Juárez. Umowa, oficjalnie nazywana Traktatem o ruchu i handlu, została wynegocjowana przez Melchora Ocampo i Roberta Milligana McLane'a, który ostatecznie nazwał ją.
Na mocy tego dokumentu Meksyk scedował trzy korytarze na swoim terytorium na Stany Zjednoczone. Jeden z nich w Zatoce Meksykańskiej, a dwa pozostałe w pobliżu północnej granicy. Ponadto zapewnił Amerykanom kolejną serię korzyści, takich jak swobodny tranzyt niektórych towarów.
W zamian Stany Zjednoczone obiecały zapłacić rządowi meksykańskiemu znaczną sumę pieniędzy. Poza tym podpis zawierał coś, za czym tęsknił Juárez: uznanie kraju przez jego północnego sąsiada..
Zdaniem historyków w części negocjacji Amerykanie domagali się również włączenia klauzuli o ewentualnej aneksji Kalifornii Dolnej, chociaż nigdy nie została w niej zawarta. Wreszcie z powodu wojny domowej Kongres Stanów Zjednoczonych nie ratyfikował umowy.
Indeks artykułów
Historia Meksyku po uzyskaniu niepodległości była bardzo burzliwa. Od początku dochodziło do konfrontacji (często zbrojnej) między konserwatystami a liberałami. Obie grupy zmieniały władzę, a czasami nawet tworzyły równoczesne rządy.
Wydawało się, że konfrontacja ideologiczno-polityczna nie miała końca. Często obie strony szukały wsparcia za granicą, próbując wyważyć równowagę..
W drugiej połowie XIX wieku konserwatyści starali się uzyskać poparcie rządów europejskich, a liberałowie - Stany Zjednoczone..
Konflikt zwany wojną reformy był kolejnym rozdziałem tej konfrontacji. Konserwatyści ustanowili swój rząd w stolicy. Liberałowie, na czele z Benito Juárezem, utworzyli własny gabinet konstytucyjny.
Juárez negocjując z Amerykanami próbował zdobyć ich uznanie i poparcie dla swojego stanowiska. Ponadto niektórzy historycy twierdzą, że Stany Zjednoczone zagroziły inwazją na ten kraj, jeśli nie osiągną porozumienia..
U sąsiada północnego dwie kwestie stymulowały ekspansję terytorialną. Trwało to nieprzerwanie od czasu uzyskania przez niego niepodległości, a zaledwie kilka lat przed traktatem z McLane-Ocampo zaanektowano już rozległe terytoria meksykańskie..
Pierwszą kwestią związaną z poszukiwaniem nowych terenów była kwestia ekonomiczna. Nie tylko w jego bliskich granicach, ale także drogą morską. Ich zamiarem było konkurowanie z Brytyjczykami i Francuzami w handlu z Azją.
W tym celu chcieli znaleźć międzyoceaniczne przejście między Pacyfikiem a Atlantykiem. Nie było wielu miejsc, w których można by go zbudować. Swoją siedzibę mogły mieć tylko Panama, Nikaragua czy Meksyk. Rząd USA natychmiast zaczął wywierać presję na te trzy kraje.
Druga uwaga była bardziej filozoficzna. Już w 1845 roku w Stanach Zjednoczonych pojawiła się koncepcja Manifest Destiny. Ogólnie rzecz biorąc, stwierdza się, że kraj jest narodem wybranym, mającym kontrolować cały kontynent, poczynając od Ameryki Północnej..
W tym kontekście amerykański agent William Churchwell zalecił swojemu rządowi uznanie meksykańskiego obozu liberalnego. W zamian chciał uzyskać suwerenność Baja California i wolność tranzytu przez Przesmyk Tehuantepec.
Buchanan, ówczesny prezydent Stanów Zjednoczonych, wysłał Roberta McLane'a jako przedstawiciela, aby spróbował negocjować z Juárezem. Rozmówcą meksykańskim był minister spraw zagranicznych Melchor Ocampo.
Pierwsza propozycja, włączenie Baja California do Stanów Zjednoczonych, została od początku odrzucona. 14 grudnia 1859 r. Negocjacje zakończyły się i dokument został przedstawiony.
Główne warunki traktatu ustanowiły trzy różne korytarze, które miały zostać udostępnione Stanom Zjednoczonym..
Pierwszy, do którego mieli pełne prawa tranzytowe, prowadził przez Przesmyk Tehuantepec, z portu o tej samej nazwie do Coatzacoalcos w Zatoce Meksykańskiej.,
Drugi korytarz poprowadzono z Guaymas do Rancho de Nogales i innego miasta na granicy między dwoma państwami sygnatariuszami..
Ostatecznie trzeci krok został uzgodniony, aby rozpocząć się od punktu znajdującego się między Camargo i Matamoros i zakończyć w Mazatlán..
Meksyk zachowałby suwerenność nad trzema strefami. Chociaż w traktacie pojawiło się słowo wieczność, w rzeczywistości rząd meksykański mógł w każdej chwili odstąpić od umowy.
Zgodnie z wynegocjowanym dokumentem cały ruch poruszający się po wyznaczonych obszarach byłby wolny od jakichkolwiek ceł i podatków. Dotyczyło to zarówno towarów, jak i wojska, które Stany Zjednoczone chciały wyprzeć..
Meksyk był zobowiązany do obrony prawa Stanów Zjednoczonych do swobodnego przemieszczania się, nawet przy użyciu armii. Ponadto zaciągnęła na siebie obowiązek budowy konstrukcji magazynowych po obu stronach przesmyku.
Ze swojej strony Stany Zjednoczone musiały zapłacić Meksykowi 4 miliony dolarów. Z tej kwoty połowa zostanie wypłacona w tym czasie, a pozostałe 2 miliony zostaną wykorzystane na pokrycie ewentualnych roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych, którzy mogliby ponieść straty związane z Meksykiem..
Oprócz tego rząd USA uznałby rząd utworzony przez liberałów Benito Juáreza.
Chociaż podpisanie traktatu miało pewne konsekwencje, nigdy nie został on w pełni wdrożony..
Powodem było to, że pomimo faktu, że podpis Ocampo legitymizował go w Meksyku, w Stanach Zjednoczonych wciąż musiał przejść proces zatwierdzenia w Kongresie..
Ostatecznie, po poddaniu się odpowiednim głosowaniom, kongresmeni amerykańscy odrzucili traktat. Pierwszą przyczyną, zdaniem ekspertów, był brak zaufania do stuprocentowego zwycięstwa Juáreza w jego walce z konserwatystami.
Ponadto w Stanach Zjednoczonych zaczęto dostrzegać możliwość wybuchu wojny domowej, zwanej później secesją. Dla wielu kongresmanów warunki traktatu mogą sprzyjać południowcom.
Pomimo tego odrzucenia Juárez uzyskał poparcie i uznanie rządu USA. Choć nie wiadomo, co by się stało, gdyby mu się nie udało, to wsparcie pomogło mu wygrać wojnę reformatorską.
Jeszcze bez komentarzy