Plik Traktaty z Kordoby Zostały podpisane 24 sierpnia 1821 roku w meksykańskim mieście, od którego pochodzi ich nazwa. W tym dokumencie po jedenastu latach wojny uzgodniono niepodległość Meksyku, aby to osiągnąć. Sygnatariuszami byli Agustín de Iturbide i Juan de O'Donojú.
Traktaty te ratyfikowały w większości to, co zostało już ogłoszone w Planie Iguala, ogłoszonym przez samego Iturbide i przez Vicente Guerrero. W swojej treści Meksyk ogłosił się niezależnym od Hiszpanii w formie monarchii konstytucyjnej.
Obejmował również obowiązek zachowania tzw. Trzech Gwarancji: katolicyzm jako religia; jednostka; i sama niezależność. Początkowo korona była przeznaczona dla króla Hiszpanii Fernanda VII lub innego członka rodu królewskiego. Nieuznanie metropolii spowodowało, że Agustín de Iturbide został ogłoszony cesarzem.
Imperium Meksykańskie trwało tylko kilka miesięcy. W kraju, podobnie jak przed uzyskaniem niepodległości, istniały różne nurty ideologiczne. Wśród nich monarchiści i republikanie lub federaliści i centraliści. Spowodowało to wielką niestabilność polityczną w następnych latach, z ciągłymi konfrontacjami między nimi..
Indeks artykułów
Niepodległość Meksyku była długim procesem, który trwał ponad 11 lat. Czasami wydawało się, że buntownicy przeciwko hiszpańskim rządom mogą osiągnąć swoje cele, ale rojaliści zawsze udawali się temu zapobiec..
Dopiero w latach 20. XIX wieku sytuacja zwróciła się w stronę niezależnych twórców. Po części wpłynęły na to wydarzenia, które miały miejsce w Hiszpanii, takie jak powstanie w Riego czy dojście do władzy liberałów.
Pierwszy etap wojny o niepodległość rozpoczął się w 1810 roku, kiedy Miguel Hidalgo wystrzelił Grito de Dolores. W tym czasie rebelianci prosili tylko o utworzenie własnych organów zarządzających, nawet pod hiszpańską koroną..
Pomimo powszechnego poparcia i szybkich zwycięstw brak organizacji wojskowej i politycznej nie pozwolił buntownikom stawić czoła wojskom rojalistów. W końcu Hidalgo i inni przywódcy zostali schwytani i straceni..
W kolejnym etapie rebelianci zorganizowali się znacznie lepiej, a także wyraźniej zdefiniowali swoje cele. José Antonio Morelos był autorem Sentimientos de una Nación, dokumentu, w którym motywował powstanie przeciwko hiszpańskiej koronie i zachęcał do budowy nowego narodu.
Wreszcie, po pokonaniu Morelosa, rozpoczął się nowy etap. Początkowo buntownicy mogli tylko oprzeć się realistycznym próbom zakończenia ruchu. Jednak wydarzenia w Hiszpanii zmieniły sytuację.
Vicente Guerrero, jeden z przywódców niepodległościowych, który oparł się prowadzeniu rodzaju partyzantki, i Agustín de Iturbide, konserwatywny rojalista wojskowy, osiągnęli porozumienie w sprawie walki o niepodległość Meksyku.
Agustín de Iturbide otrzymał od namiestnika polecenie położenia kresu działaniom gospodarzy Vicente Guerrero, którzy działali na południu kraju. Jednak konserwatywne sektory kolonii bały się, że liberalne idee, które rządziły wówczas Hiszpanią, przeniosą się do Nowej Hiszpanii.
Iturbide była częścią tego ostatniego sektora. Dlatego po kilku porażkach z Guerrero wolał dojść do porozumienia z powstańcem, by walczyć o niepodległy Meksyk o charakterze monarchiczno-katolickim..
Symbolem tej umowy było objęcie Acatempan. Miało to miejsce 10 lutego 1821 roku i oznaczało sojusz między Agustín de Iturbide i Vicente Guerrero, aby zakończyć Wicekrólestwo.
24 lutego 1821 Iturbide i Guerrero przedstawili plan Iguala. Dokument ten był bezpośrednim prekursorem traktatów z Kordoby, a także podstawą jego treści..
Plan ten składał się z czterech fundamentalnych punktów, z których pierwszy zakładał, że Meksyk powinien być niezależnym narodem. Następnie ustalono formę rządów, monarchię na czele z królem Hiszpanii Ferdynandem VII.
W innym punkcie Planu wskazano, że religia katolicka powinna być jedyną tolerowaną na terytorium nowego kraju. Wreszcie mrugnął do liberałów, stwierdzając, że należy promować zjednoczenie klas społecznych, eliminując kasty.
Pierwszym aspektem zawartym w Planie Iguala, który został wprowadzony w życie, było stworzenie armii, która pozwoliłaby jej realizować swoje propozycje.
W ten sposób narodziła się Armia Trigarante lub Armia Trzech Gwarancji. Oprócz stawienia czoła wojskom rojalistów, jego pierwszą funkcją było rozszerzenie Planu na całą Nową Hiszpanię w poszukiwaniu nowego wsparcia..
Iturbide rozpoczął negocjacje z nowym przywódcą politycznym Nowej Hiszpanii Juanem O'Donojú. W krótkim czasie rozmowy doprowadziły do zatwierdzenia traktatów z Kordoby. Ogólnie rzecz biorąc, polegała na ratyfikacji tego, co uzgodniono w Planie Iguala.
Dokument podpisany przez Agustína de Iturbide i Juana O'Donojú, ostatniego Najwyższego Wodza Nowej Hiszpanii, składał się z 17 artykułów.
Głównym celem traktatów z Kordoby było stworzenie dokumentu prawnego, który miałby ustanowić niepodległość Meksyku, a także udokumentować organizację nowego rządu. Jego treść w rzeczywistości dopełniła jedynie Plan Iguala, z bardzo małą ilością wiadomości
Pierwsza i najważniejsza kwestia ustanowiła uznanie Meksyku za suwerenne państwo. Traktaty z Kordoby nazwały ten kraj „Cesarstwem Meksykańskim”.
Imperium Meksykańskie miałoby umiarkowany i konstytucyjny system monarchiczny. Korona, zgodnie z traktatami, miała zostać ofiarowana w pierwszej kolejności królowi hiszpańskiemu Fernando VII de Borbón.
Jeżeli z uwagi na okoliczności nie przyjął oferty, powinien przekazać ją swoim braciom, kuzynowi lub innemu członkowi domu panującego określonego przez Kongres. W przypadku gdyby żaden z nich nie zgodził się na objęcie tronu, sądy cesarskie wyznaczałyby nowego monarchę.
W tej kwestii traktaty z Kordoby zmodyfikowały plan Iguala, ponieważ ustalono, że monarcha wyznaczony przez sądy niekoniecznie musiałby być członkiem żadnego z rodów królewskich..
Zdaniem ekspertów, ta modyfikacja była pomysłem Iturbide, aby pozostawić mu otwartą okazję do objęcia tronu..
O'Donojú został mianowany komisarzem na mocy traktatów. Jego rolą było dostarczenie dokumentu władzom hiszpańskim i pełnienie roli mediatora między dwoma narodami. Powinien również odpowiadać za egzekwowanie praw przewidzianych w traktatach..
Zgodnie z planem z Iguala traktaty przewidywały utworzenie Tymczasowej Rady Rządowej, której jednym z członków był O'Donojú..
Zarząd miałby misję mianowania regencji złożonej z trzech członków, która sprawowałaby władzę wykonawczą. W ten sam sposób musiał pełnić rolę króla, „dopóki nie będzie dzierżył berła Imperium”..
W ten sposób władza została podzielona między Kortezy i Regencję, chociaż to ta ostatnia miała podejmować najważniejsze decyzje..
Jako ostatnia kwestia dotycząca Rady, traktaty wymagały, aby wszystkie plany i zmiany przez nią zatwierdzone były podawane do wiadomości publicznej..
Przewodniczący Rady Zarządzającej byłby wybierany w wyborach wyborczych otwartych zarówno dla tych, którzy byli w Radzie, jak i dla tych, którzy nie byli..
Regencja miała również uprawnienia do powoływania Kortezów, które miałyby sprawować władzę ustawodawczą. Aby władza wykonawcza i ustawodawcza nie podlegały temu samemu organowi, dopóki nie zostaną utworzone wspomniane sądy, traktaty odzwierciedlały, że władza ustawodawcza na początku będzie wykonywana przez zarząd..
Zgodnie z treścią traktatów, rząd musiał przestrzegać obowiązujących przepisów, o ile nie były one sprzeczne z przepisami ustanowionymi w Planie Iguala. Musiał więc respektować trzy gwarancje ustanowione w Planie: religię katolicką, niezależność i jedność..
Pierwszą konsekwencją podpisania traktatów w Kordobie było umocnienie pozycji niezależnych przeciwko pozostającym w kolonii władzom hiszpańskim..
Pozwoliło to, że wkrótce po podpisaniu umowy, Iturbide wkroczył do Mexico City pod dowództwem armii Trigarante. Siły rojalistów, które nadal pozostawały w Meksyku, nie stawiały oporu..
Pod względem prawnym O'Donojú nie miał uprawnień do uznania hiszpańskiego wyrzeczenia się terytoriów meksykańskich. To spowodowało, że kapitan generalny Nowej Hiszpanii zwołał komisję wojenną, w której uczestniczyli dowódcy wojskowi, zastępcy prowincjonalni i przedstawiciele duchowieństwa..
Obecni na tym spotkaniu zgodzili się, że konieczne jest ratyfikowanie traktatów przez rząd Hiszpanii. Podobnie O'Donojú został mianowany nowym przełożonym szefem politycznym Nowej Hiszpanii.
Choć w Meksyku traktat wszedł w życie dopiero następnego dnia po jego podpisaniu, czyli 25 sierpnia 1821 r., Królowie Hiszpanii odrzucili jego treść i nie uznali niepodległości..
Fakt, że Hiszpanie nie uznali porozumienia, nie przeszkodził w toczeniu się wydarzeń w Meksyku. W ten sposób 28 września 1821 roku, dzień po wkroczeniu armii Trigarante do stolicy, ogłoszono Akt Niepodległości Meksyku..
Gaceta de Madrid opublikował 13 i 14 lutego 1822 r. Ogłoszenie o odrzuceniu hiszpańskich Kortezów do niepodległości Meksyku. Oczywiście oznaczało to również, że król hiszpański nie miał zamiaru stawić się na swojej koronacji na monarchę Cesarstwa Meksykańskiego..
Biorąc to pod uwagę, kongres założycielski nowego kraju ogłosił Agustína de Iturbide cesarzem meksykańskim 18 maja tego samego roku..
Jednak sytuacja polityczna była daleka od stabilizacji. Kraj został wkrótce podzielony między monarchistów, którzy popierali Iturbide, i republikanów, którzy woleli system rządów i terytorium podobne do Stanów Zjednoczonych. Konfrontacje trwały nieustannie, do tego stopnia, że cesarz rozwiązał kongres.
Zaledwie jedenaście miesięcy po koronacji Iturbide jest zmuszony do abdykacji po kilku powstaniach przeciwko niemu. Ostatnią była rewolucja planu Casa Mata, prowadzona przez Santa Annę. Nowy Kongres ogłosił nieważność Planu Równości i Traktatów z Kordoby.
Kolejne lata były wypełnione powstaniami, rewolucjami, kontrrewolucjami i tym podobnymi. Każdy sektor meksykańskiego społeczeństwa miał własne wyobrażenia na temat tego, jaki powinien być nowy niepodległy naród i próbował go urzeczywistnić..
W ciągu następnych 30 lat Meksyk miał prawie 50 władców, co było wynikiem tych wojskowych zamachów stanu..
Jeszcze bez komentarzy