Plik Wycena Silvermana-Andersona, Znana również jako Skala Silvermana, jest metodą obiektywnej oceny wysiłku oddechowego noworodków.
Zespół niewydolności oddechowej noworodków jest jedną z głównych przyczyn śmiertelności poporodowej, a także przyjęcia na oddział intensywnej terapii noworodków, przy czym wczesna diagnoza jest niezbędna w celu ustalenia niezbędnych środków terapeutycznych w celu uniknięcia tych problemów.
Ocena Silvermana-Andersona opiera się na obiektywnej ocenie 5 łatwo mierzalnych parametrów klinicznych podczas badania przedmiotowego, które pozwalają z pewnością określić nie tylko obecność, ale także nasilenie zaburzeń oddechowych u noworodka..
Dzięki tej ocenie można szybko i precyzyjnie podjąć decyzję o rozpoczęciu wspomagania wentylacji u noworodków, zmniejszając w ten sposób częstość powikłań i poprawiając rokowanie u tych dzieci, u których występuje niewydolność oddechowa w pierwszych godzinach życia..
Indeks artykułów
Przejście z życia wewnątrzmacicznego do pozamacicznego stanowi ekstremalną zmianę, podczas której płód (teraz dziecko) przestaje otrzymywać tlen przez pępowinę i musi zacząć go wydobywać bezpośrednio z powietrza, którym oddycha.
Chociaż wydaje się to automatyczne i jest oczywiste, prawda jest taka, że w pierwszych godzinach życia płuco noworodka musi zacząć wydajnie pracować. W przeciwnym razie niedługo wystąpią problemy z oddychaniem, a wraz z nimi spadek stężenia tlenu we krwi..
Ponieważ powikłania związane z niewydolnością oddechową są bardzo poważne, konieczne jest zastosowanie metody, która pozwoli na ich wczesną identyfikację. W ten sposób można jak najszybciej podjąć działania naprawcze i wspomagające, zmniejszając w ten sposób ryzyko powikłań i poprawiając rokowanie pacjenta..
I właśnie do tego służy ocena Silvermana-Andersona, która ocenia serię pięciu parametrów klinicznych w bardzo zwinny i szybki sposób. Dzięki temu możliwe jest określenie w czasie krótszym niż 1 minuta nie tylko, czy noworodek ma niewydolność oddechową, ale także ocena stopnia jej nasilenia, gdy jest obecna..
Chociaż istnieją parametry biochemiczne i gazometryczne, które można by wykorzystać do diagnozy niewydolności oddechowej u noworodków, prawda jest taka, że wszystkie z nich są inwazyjne i trwają znacznie dłużej niż te stosowane przy obliczaniu wskaźnika Silvermana.
Z tego powodu, od ponad 50 lat w użyciu, jest to dziś nadal najczęściej stosowana skala w dziedzinie medycyny do oceny pracy układu oddechowego noworodka..
Łatwość i szybkość przeprowadzania oceny Silvermana-Andersona opiera się na fakcie, że mierzy 5 łatwych do oceny parametrów klinicznych, przypisując każdemu z nich punktację w zakresie od 0 (brak objawów klinicznych) do 2 (jednoznaczne objawy kliniczne).
Podczas dobrze zorganizowanego badania klinicznego wszystkie zmienne, które mają być ocenione w ramach oceny Silvermana-Andersona, są badane w mniej niż 30 sekund. Gdy są oceniani, otrzymują punktację, aby uzyskać ostateczny wynik w czasie krótszym niż 1 minuta.
Im niższy wynik, tym lepszy stan funkcji oddechowej noworodka, a tym samym jego rokowanie. Oceniane są następujące parametry kliniczne: ruchy klatki piersiowej i brzucha, ciągnięcie międzyżebrowe, retrakcja wyrostka mieczykowatego, trzepotanie nosa i chrząknięcie podczas wydechu..
Zmienna ta odnosi się do rozszerzania się klatki piersiowej podczas wdechu i jej cofania podczas wydechu, któremu w normalnych warunkach musi towarzyszyć rozszerzenie brzucha podczas wdechu i jego depresja w fazie wydechu..
Normalne jest to, że ruch jest przedstawiony tak, jak został przed chwilą opisany, w sposób rytmiczny i harmonijny. W takim przypadku zmiennej tej przypisywana jest ocena równa 0.
Gdy klatka piersiowa pozostaje nieruchoma i występują tylko ruchy brzucha, przypisuje się 1 punkt (oddychanie brzuszne). Z drugiej strony, gdy ruchy klatki piersiowej i brzucha nie są harmonijne i spójne (tj. Klatka piersiowa rozszerza się, podczas gdy brzuch się kurczy i odwrotnie), przypisuje się wynik 2. Jest to znane jako dysocjacja klatki piersiowej - brzucha..
Tworzenie się fałdów między żebrami podczas wdechu nazywane jest ciągnięciem międzyżebrowym. Obecność tych fałdów jest spowodowana skurczem mięśni międzyżebrowych w celu ułatwienia oddychania, tak że skóra staje się „pomarszczona” z powodu skurczu leżącego pod nią mięśnia..
W normalnych warunkach mięśnie międzyżebrowe nie powinny być używane do oddychania, dlatego remis nie istnieje. W takim przypadku zmiennej tej przypisywana jest ocena równa 0.
W przypadku niewydolności oddechowej mięśnie międzyżebrowe zaczynają pełnić rolę asystentów przepony, dlatego też zaczyna być widoczna obecność ciągnięcia międzyżebrowego..
Kiedy niewydolność oddechowa jest łagodna, ciąg międzyżebrowy jest ledwo widoczny, chociaż jest obecny. W takich przypadkach przypisuje się mu 1 punkt.
W przypadku ciężkiej niewydolności oddechowej remis międzyżebrowy jest nie tylko obecny, ale jest również bardzo wyraźny i łatwy do wykrycia, przypisując w tych przypadkach wartość 2 punktów.
Wyrostek mieczykowaty to najniższy koniec mostka, kość znajdująca się na środku klatki piersiowej. W normalnych warunkach ta struktura kości nie porusza się, a jeśli tak, jest niedostrzegalna.
Jednak gdy mięśnie oddechowe wykonują znaczny wysiłek lub nie są odpowiednio skoordynowane, proces wyrostka mieczykowatego zaczyna wykazywać widoczne ruchy. Gdy są one ledwo wykrywalne, przypisuje się im wartość 1.
Wręcz przeciwnie, gdy wyrostek mieczykowaty wykazuje zaakcentowany, wyraźny i stały ruch spowodowany energicznym skurczem mięśni oddechowych (które mają część przyczepów ścięgnistych w tej strukturze kostnej), przypisuje się mu wartość 2 punktów..
Nozdrza to struktury, przez które powietrze dostaje się do płuc. W normalnych warunkach jego średnica jest wystarczająca, aby umożliwić dostanie się wystarczającej ilości powietrza do oddychania..
Jednak w przypadku zaburzeń oddechowych do płuc dociera niewystarczająca ilość powietrza; i próbując to zmienić, nozdrza mają tendencję do otwierania się podczas wdechu, powodując zjawisko znane jako trzepotanie nosa.
Jeśli nie ma zaburzeń oddechowych, nie powinno być trzepotania nosa (przypisywana jest wartość 0), natomiast w przypadkach, gdy noworodek oddycha z trudnością, można zobaczyć, jak skrzydła nosa zaczynają się poruszać przy każdym wdechu ( wartość 1). Mogą nawet mieć wyraźny ruch rozszerzająco-skurczowy z każdym cyklem oddechowym, przypisując w tym przypadku wartość 2.
Jest to charakterystyczny dźwięk, który wydaje powietrze, gdy jest wydalane przez wąskie drogi oddechowe. W normalnych warunkach nie powinno się pojawiać (wynik 0), ustalając się stopniowo w miarę postępu niewydolności oddechowej.
Początkowo szept wydechowy jest wykrywalny tylko podczas osłuchiwania (1 punkt), natomiast w najcięższych przypadkach niewydolności oddechowej jest słyszalny bez żadnego urządzenia (2 punkty).
Po ocenie pięciu parametrów klinicznych należy dodać punktację przypisaną każdemu z nich, a uzyskaną wartość umieścić w tabeli. Im niższa liczba, tym mniej poważna niewydolność oddechowa i lepsze rokowanie..
Interpretacja jest bardzo prosta:
- 0 punktów = brak zaburzeń oddechowych
- 1 do 3 punktów = łagodna duszność
- 4 do 6 punktów = umiarkowana niewydolność oddechowa
- 7 do 10 punktów = Poważna duszność
W zależności od ciężkości każdego przypadku zostanie wybrana najlepsza opcja terapeutyczna dla każdego noworodka. Mogą one obejmować terapię tlenową, intubację i wentylację mechaniczną, a także różne opcje wspomagania oddychania..
Jak sama nazwa wskazuje, test Silvermana-Andersona został stworzony przez dr Williama Silvermana. Ten lekarz, urodzony w Cleveland Ohio, dorastał w Los Angeles (Kalifornia), gdzie ukończył studia doktoranckie na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Francisco..
W latach czterdziestych XX wieku został pionierem neonatologii, dziedziny, w której pracował przez całe życie i w której pozostawił po sobie szeroką spuściznę, zwłaszcza w zakresie postępowania z wcześniakami..
Dr Silverman, człowiek światła i wybitny naukowiec, był dyrektorem oddziału neonatologii w Columbia Presbyterian Hospital (znanym dziś jako Morgan Stanley Children's Hospital), a później był szefem oddziału intensywnej terapii noworodków w San Francisco Children's Hospital..
Jego praca jest obszerna i płodna; i nawet dzisiaj wiele z koncepcji opracowanych przez dr Silvermana w drugiej połowie XX wieku jest nadal w pełni aktualnych, odnosząc się do nich codziennie w praktyce lekarskiej.
Jeszcze bez komentarzy