Charakterystyka, przykłady i ćwiczenia współbieżnych wektorów

4382
Simon Doyle

Plik współbieżne wektory to grupy wektorów, których osie pokrywają się w punkcie, tworząc między każdą z nich kąt wewnętrzny i zewnętrzny. Wyraźny przykład widać na poniższym rysunku, gdzie A, B i C są wektorami współbieżnymi.

D i E w przeciwieństwie do reszty nie są. Między współbieżnymi wektorami AB, AC i CB powstają kąty. Nazywa się je kątami zależności między wektorami.

Indeks artykułów

  • 1 Funkcje
  • 2 Rodzaje wektorów
  • 3 Notacja wektorowa
    • 3.1 Kartezjański
    • 3.2 Polar
    • 3.3 Analityczne
    • 3.4 Sferyczne
  • 4 Operacje na współbieżnych wektorach
    • 4.1 Suma (A + B)
    • 4.2 Różnica (A - B)
    • 4.3 Iloczyn skalarny (A. B)
    • 4.4 Iloczyn wektorowy (A x B)
  • 5 Przykłady: ćwiczenia rozwiązane
    • 5.1 Ćwiczenie 1
    • 5.2 Ćwiczenie 2 
  • 6 Proponowane ćwiczenia
  • 7 Referencje

Charakterystyka

-Mają wspólny punkt, który pokrywa się z ich pochodzeniem: wszystkie wielkości współbieżnych wektorów zaczynają się od wspólnego punktu do ich odpowiednich ekstremów..

-Początek jest uważany za punkt działania wektora: należy ustalić punkt działania, na który będzie bezpośrednio wpływać każdy z współbieżnych wektorów.

-Jego domeną w płaszczyźnie i przestrzeni jest Rdwa i R.3 odpowiednio: współbieżne wektory mogą pokrywać całą przestrzeń geometryczną.

-Pozwala na różne zapisy w tej samej grupie wektorów. Zgodnie z dziedzinami badań w operacjach na wektorach występują różne zapisy.

Rodzaje wektorów

Gałąź wektorów ma wiele podpodziałów, z których niektóre można nazwać: równoległe, prostopadłe, współpłaszczyznowe, odpowiadające, przeciwne i jednolite. Wektory współbieżne są tutaj wymienione i, podobnie jak wszystkie wymienione powyżej, mają wiele zastosowań w różnych naukach..

Są bardzo powszechne w badaniu wektorów, ponieważ stanowią przydatne uogólnienie w operacjach na nich. Zarówno w płaszczyźnie, jak iw przestrzeni współbieżne wektory są powszechnie używane do reprezentowania różnych elementów i badania ich wpływu na określony układ..

Notacja wektorowa

Istnieje kilka sposobów przedstawienia elementu wektorowego. Główne i najbardziej znane to:

kartezjański

Zaproponowane przez to samo podejście matematyczne oznacza wektory z potrójną odpowiadającą wielkościami każdej osi (x, y, z)

A: (1, 1, -1) Przestrzeń A: (1, 1) Płaszczyzna

Polarny

Służą one jedynie do oznaczania wektorów w płaszczyźnie, chociaż w rachunku całkowym przypisuje się im składową głębokości. Składa się z wielkości liniowej r i kąt względem osi biegunowej Ɵ.

Odp .: (3, 450 ) Płaszczyzna A: (2, 450 , 3) Przestrzeń

Analityczny

Definiują wielkości wektora za pomocą wersorów. Wersory (i + j + k) reprezentują wektory jednostkowe odpowiadające osiom X, Y Y

A: 3i + 2j - 3k

Kulisty

Są podobne do notacji biegunowej, ale z dodatkiem drugiego kąta, który przechodzi nad płaszczyzną xy symbolizowany przez δ.

Odp .: (4, 60lub , π / 4)

Współbieżne operacje na wektorach

Wektory współbieżne są najczęściej używane do definiowania operacji między wektorami, ponieważ łatwiej jest porównać elementy wektorów, gdy są one prezentowane jednocześnie..

Suma (A + B)

Suma współbieżnych wektorów ma na celu znalezienie wynikowego wektora Vr. Co, zgodnie z dziedziną studiów, odpowiada ostatecznemu działaniu

Na przykład: 3 struny A, B, C są przywiązane do pudełka, każdy koniec łańcucha jest trzymany przez podmiot. Każdy z 3 badanych musi ciągnąć linę w innym kierunku niż pozostali 2.

A: (ax, ay, az) B: (bx, by, bz) C: (cx, cy, cz)

A + B + C = (ax + bx + cx; ay + by + cy; az + bz + cz) = Vr

Dlatego pudełko będzie mogło poruszać się tylko w jednym kierunku Vr wskaże kierunek i kierunek ruchu pudełka.

Różnica (A - B)

Istnieje wiele kryteriów dotyczących różnicy między wektorami, wielu autorów decyduje się ją wykluczyć i stwierdza, że ​​podana jest tylko suma między wektorami, gdzie różnica jest mniej więcej sumą przeciwnego wektora. Prawda jest taka, że ​​algebraicznie wektory można odjąć.

A: (ax, ay, az) B: (bx, by, bz)

A - B = A + (-B) = (ax-bx; ay-by; az-bz) = [ax + (-bx); ay + (-by); az + (-bz)]

Iloczyn skalarny (A. B)

Znany również jako iloczyn skalarny, generuje wartość skalarną, która może być powiązana z różnymi wielkościami w zależności od branży..

Dla geometrii wskazuje obszar równoległoboku utworzony przez parę współbieżnych wektorów metodą równoległoboku. Dla fizyki mechanicznej zdefiniuj pracę wykonywaną przez siłę fa podczas przesuwania ciała na odległość Δr.

ѡ = F. . Δr

Jak sama nazwa wskazuje, generuje wartość skalarną i jest zdefiniowana następująco:

Niech będą wektory A i B.

A: (ax, ay, az) B: (bx, by, bz)

-Forma analityczna:

(A. B) = | A |. | B | .Cos θ

Gdzie θ jest wewnętrznym kątem między obydwoma wektorami

-Forma algebraiczna:

(A. B) = (ax.bx + ay.by + az.bz)

Iloczyn poprzeczny (A x B)

Iloczyn poprzeczny lub produkt punktowy między dwoma wektorami definiuje trzeci wektor do który ma jakość prostopadłości do b Y do. W fizyce zdefiniuj wektor momentu obrotowego τ podstawowy element dynamiki rotacji.

-Forma analityczna:

| A x B | = | A |. | B | .Sen θ

-Forma algebraiczna:

(A x B) = = (Ax. By - ay. Bx) - (ax. Bz - az. Bx) jot + (ax. by - ay. bx) k

-Ruch względny: rA / B

Podstawą teorii względności jest ruch względny, a współbieżne wektory są podstawą ruchu względnego. Względne pozycje, prędkości i przyspieszenia można wywnioskować, stosując następującą kolejność pomysłów.

r A / B = rDO - rb    ; Względna pozycja A w stosunku do B.

v A / B = wDO - vb  ; Względna prędkość A w stosunku do B.

do A / B = aDO - dob  ; Względne przyspieszenie A w stosunku do B.

Przykłady: ćwiczenia rozwiązane

Ćwiczenie 1

Niech A, B i C będą wektorami współbieżnymi.

A = (-1, 3, 5) B = (3, 5, -2) C = (-4, -2, 1)

-Zdefiniuj wynikowy wektor Vr = 2A - 3B + C

2A = (2 (-1), 2 (3), 2 (5)) = (-2, 6, 10)

-3B = (-3 (3), -3 (5), -3 (-2)) = (-9, -15, 6)

Vr = 2A + (-3B) + C = (-2, 6, 10) + (-9, -15, 6) + (-4, -2, 1)

Vr = ([-2 + (- 9) + (- 4)]; [6 + (- 15) + (- 2)]; (10 + 6 + 1))

Vr = (-15, -11, 17)

-Zdefiniuj iloczyn skalarny (A. C)

(A. C) = (-1, 3, 5). (-4, -2, 1) = (-1) (-4) + 3 (-2) + 5 (1) = 4 - 6 + 5

(A. C) = 3

-Oblicz kąt między A i C

(A. C) = | A |. | C |. Cos θ Gdzie θ jest najkrótszym kątem między wektorami

θ = 88,630

 -Znajdź wektor prostopadły do ​​A i B.

W tym celu konieczne jest zdefiniowanie iloczynu wektorowego między (-1, 3, 5) a (3, 5, -2). Jak wyjaśniono wcześniej, budowana jest macierz 3 x 3, w której pierwszy wiersz składa się z wektorów potrójnych jednostek (i, j, k). Następnie 2 i 3 rzędy składają się z wektorów do działania, z zachowaniem kolejności operacyjnej.

(A x B) = = [(-1). 5 - (3. 3)] ja  - [(-1). (-2) - (5. 3)] jot + [(-1). 5 - (3. 3)] k

(A x B) = (–5–9) ja - (2 - 15) j + (-5 - 9) k         

(A x B) =  -14 I + 13 j - 14 k

Ćwiczenie 2 

Niech Vdo i Vb wektory prędkości odpowiednio A i B. Oblicz prędkość B widzianą z punktu A.

Vdo = (3, -1, 5) Vb = (2, 5, -3)

W tym przypadku wymagana jest prędkość względna B w stosunku do A. VB / A

VB / A = Vb - VDO

VB / A = (2, 5, -3) - (3, -1, 5) = (-1, 6, -8)

To jest wektor prędkości B widziany z punktu A. Gdzie opisano nowy wektor prędkości B, biorąc odniesienie od obserwatora znajdującego się w punkcie A i poruszającego się z prędkością A.

Proponowane ćwiczenia

1-Skonstruuj 3 wektory A, B i C, które są współbieżne i wiążą 3 operacje między nimi poprzez ćwiczenie praktyczne.

2-Niech wektory A: (-2, 4, -11), B: (1, -6, 9) i C: (-2, -1, 10). Znajdź wektory prostopadłe do: A i B, C i B, Suma A + B + C.

4-Określ 3 wektory, które są prostopadłe do siebie, bez uwzględniania osi współrzędnych.

5-Określ pracę wykonaną przez siłę, która podnosi blok o wadze 5 kg z dna studni o głębokości 20 m.

6-Pokaż algebraicznie, że odejmowanie wektorów jest równe sumie przeciwnych wektorów. Uzasadnij swoje postulaty.

7-Oznacz wektor we wszystkich notacjach opracowanych w tym artykule. (Kartezjański, polarny, analityczny i sferyczny).

8-Siły magnetyczne wywierane na magnes spoczywający na stole są określone przez następujące wektory; V: (5, 3, -2), T: (4, 7, 9), H: (-3, 5, -4). Określ, w jakim kierunku będzie się poruszał magnes, jeśli wszystkie siły magnetyczne działają w tym samym czasie.

Bibliografia

  1. Geometria i transformacje euklidesowe. Clayton W. Dodge. Courier Corporation, 1 stycznia 2004
  2. Jak rozwiązywać problemy matematyki stosowanej L. Moiseiwitsch. Courier Corporation, 10 kwietnia 2013
  3. Podstawowe pojęcia geometrii. Walter Prenowitz, Meyer Jordan. Rowman & Littlefield, 4 października 2012
  4. Wektory. Rocío Navarro Lacoba, 7 czerwca. 2014
  5. Algebra liniowa. Bernard Kolman, David R. Hill. Pearson Education, 2006

Jeszcze bez komentarzy