Wenus jest to druga najbliższa Słońcu planeta w Układzie Słonecznym i najbliższa Ziemi pod względem wielkości i masy. Widoczna jest jako piękna gwiazda, najjaśniejsza po Słońcu i Księżycu. Dlatego nie jest zaskakujące, że od czasów starożytnych przyciągał uwagę obserwatorów..
Ponieważ Wenus pojawia się o zachodzie słońca w określonych porach roku, a o wschodzie słońca w innych, starożytni Grecy wierzyli, że są to różne ciała. Jako gwiazda poranna nazywali ją fosforem, a podczas wieczornego pojawienia się był to Hesperus.
Później Pitagoras zapewnił, że to ta sama gwiazda. Jednak około 1600 roku p.n.e. starożytni astronomowie babilońscy już wiedzieli, że gwiazda wieczorna, którą nazwali Isztar, była tą samą, którą widzieli o świcie.
Rzymianie też to wiedzieli, chociaż nadal nadawali różne nazwy porannym i wieczornym objawieniom. Również astronomowie Majów i Chin pozostawili zapisy z obserwacji Wenus.
Każda starożytna cywilizacja nadała mu nazwę, chociaż ostatecznie zwyciężyła nazwa Wenus, rzymska bogini miłości i piękna, odpowiednik greckiej Afrodyty i babilońskiej Isztar..
Wraz z pojawieniem się teleskopu, natura Wenus zaczęła być lepiej rozumiana. Galileusz obserwował jego fazy na początku XVII wieku, a Kepler przeprowadził obliczenia, za pomocą których przewidział tranzyt na 6 grudnia 1631.
Tranzyt oznacza, że planetę można zobaczyć przesuwającą się przed Słońcem. W ten sposób Kepler wiedział, że może określić średnicę Wenus, ale umarł, zanim jego przepowiednia się spełniła..
Później w 1761 roku, dzięki jednemu z tych tranzytów, naukowcy byli w stanie po raz pierwszy oszacować odległość Ziemia-Słońce na 150 milionów kilometrów.
Indeks artykułów
Dlatego jest to najgorętsza planeta w Układzie Słonecznym, choć nie jest najbliżej Słońca. Za ekstremalne ciepło na powierzchni odpowiada wyraźny efekt cieplarniany spowodowany gęstą atmosferą bogatą w dwutlenek węgla..
Inną charakterystyczną cechą Wenus jest jej powolny, wsteczny obrót. Podróżnik obserwowałby wschód Słońca na zachodzie i zachodził na wschodzie, co odkryto dzięki pomiarom radarowym.
Co więcej, gdyby mógł pozostać wystarczająco długo, hipotetyczny podróżnik byłby bardzo zaskoczony, gdyby zdał sobie sprawę, że obrót planety wokół własnej osi zajmuje więcej czasu niż wokół Słońca..
Powolny obrót Wenus sprawia, że planeta jest prawie idealnie kulista, a także wyjaśnia brak silnego pola magnetycznego..
Naukowcy uważają, że pole magnetyczne planet jest spowodowane efektem dynama związanym z ruchem rdzenia stopionego metalu.
Jednak słaby planetarny magnetyzm Wenus pochodzi z interakcji między górną atmosferą a wiatrem słonecznym, strumieniem naładowanych cząstek, które Słońce nieustannie emituje we wszystkich kierunkach..
Aby wyjaśnić brak magnetosfery, naukowcy rozważają takie możliwości, jak to, że Wenus nie ma stopionego metalicznego rdzenia lub że może go mieć, ale wewnątrz ciepło nie jest transportowane przez konwekcję, co jest warunkiem koniecznym dla istnienia efektu dynama..
-Masa: 4,9 x 1024 kg
-Promień równikowy: 6052 km lub 0,9 razy większy od promienia Ziemi.
-Kształt: to prawie idealna kula.
-Średnia odległość do Słońca: 108 mln km.
-Nachylenie orbity: 3,394 ° w stosunku do ziemskiej płaszczyzny orbity.
-Temperatura: 464 ºC.
-Powaga: 8,87 m / sdwa
-Własne pole magnetyczne: słaba, intensywność 2 nT.
-Atmosfera: tak, bardzo gęsty.
-Gęstość: 5243 kg / m3
-Satelity: 0
-Pierścienie: nie ma.
Jak wszystkie planety, Wenus wykonuje ruch postępowy wokół Słońca w postaci eliptycznej orbity, prawie kołowej..
Niektóre punkty tej orbity prowadzą Wenus do zbliżenia się do Ziemi, bardziej niż jakakolwiek inna planeta, jednak prawie cały czas spędza się dość daleko od nas.
Poniższe dane krótko opisują ruch Wenus:
-Średni promień orbity: 108 milionów kilometrów.
-Nachylenie orbity: 3,394 ° w stosunku do ziemskiej płaszczyzny orbity.
-Ekscentryczność: 0,01
-Średnia prędkość orbitalna: 35,0 km / s
-Okres tłumaczenia: 225 dni
-Okres rotacji: 243 dni (wstecz)
-Dzień słoneczny: 116 dzień 18 godz
Wenus jest bardzo łatwa do zlokalizowania na nocnym niebie; W końcu to po Księżycu najjaśniejszy obiekt na nocnym niebie, gdyż pokrywająca go gęsta warstwa chmur bardzo dobrze odbija światło słoneczne..
Aby łatwo zlokalizować Wenus, wystarczy zapoznać się z jedną z wielu wyspecjalizowanych witryn internetowych. Istnieją również aplikacje na smartfony, które ułatwiają dokładną lokalizację.
Ponieważ Wenus znajduje się na orbicie Ziemi, aby ją znaleźć, należy szukać Słońca, patrząc na wschód przed świtem lub na zachód po zachodzie słońca..
Optymalny czas na obserwację to czas, w którym Wenus znajduje się pomiędzy gorsza koniunkcja, widziana z Ziemi i maksymalne wydłużenie, zgodnie z poniższym wykresem:
Kiedy Wenus znajduje się w dolnym koniunkcji, jest bliżej Ziemi, a kąt, jaki tworzy ze Słońcem, widziany z Ziemi - wydłużenie - wynosi 0º. Z drugiej strony, kiedy znajduje się w najwyższej koniunkcji, Słońce nie pozwala na to, by go zobaczyć.
Miejmy nadzieję, że Wenus nadal można zobaczyć w biały dzień i rzucać cień w bardzo ciemne noce, bez sztucznego oświetlenia. Można go odróżnić od gwiazd, ponieważ jego jasność jest stała, podczas gdy gwiazdy mrugają lub migoczą.
Galileusz był pierwszym, który zdał sobie sprawę, że Wenus przechodzi przez fazy, podobnie jak Księżyc - i Merkury -, potwierdzając w ten sposób ideę Kopernika, że Słońce, a nie Ziemia, jest centrum Układu Słonecznego.
Wenus obraca się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, jak widać z bieguna północnego Ziemi. Uran oraz niektóre satelity i komety również obracają się w tym samym kierunku, podczas gdy inne główne planety, w tym Ziemia, obracają się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara..
Ponadto Wenus nie spieszy się, wykonując swój obrót: 243 dni ziemskie, najwolniejsze ze wszystkich planet. Na Wenus dzień trwa dłużej niż rok.
Dlaczego Wenus obraca się w kierunku przeciwnym do innych planet? Prawdopodobnie w swoich początkach Wenus obracała się szybko w tym samym kierunku, co wszyscy inni, ale musiało się coś wydarzyć, aby się zmieniła.
Niektórzy naukowcy uważają, że jest to spowodowane katastrofalnym uderzeniem Wenus w odległą przeszłość z innym dużym ciałem niebieskim..
Jednak matematyczne modele komputerowe sugerują możliwość, że chaotyczne przypływy atmosferyczne wpłynęły na niezestalony płaszcz i rdzeń planety, odwracając kierunek rotacji..
Oba mechanizmy mogły odegrać rolę podczas stabilizacji planety we wczesnym Układzie Słonecznym..
Na Wenus nie istnieją pogodne i pogodne dni, więc podróżnikowi będzie bardzo trudno obserwować wschód i zachód słońca, czyli tak zwany dzień: słoneczny dzień.
Bardzo mało światła słonecznego dociera na powierzchnię, ponieważ 85% odbija się od korony chmur.
Reszta promieniowania słonecznego ogrzewa dolną atmosferę i dociera do ziemi. Dłuższe fale są odbijane i zatrzymywane przez chmury, co jest znane jako efekt cieplarniany. W ten sposób Wenus stała się gigantycznym piecem o temperaturach zdolnych do topienia ołowiu.
Praktycznie wszędzie na Wenus jest tak gorąco i gdyby podróżnik miał się do tego przyzwyczaić, nadal musiałby wytrzymać olbrzymie ciśnienie atmosferyczne, które jest 93 razy większe niż na Ziemi na poziomie morza, spowodowane przez duże 15-kilometrowe warstwa chmur o grubości.
Jakby tego było mało, chmury te zawierają dwutlenek siarki, kwas fosforowy i silnie korozyjny kwas siarkowy, a wszystko to w bardzo suchym środowisku, ponieważ nie ma pary wodnej, tylko niewielką ilość w atmosferze..
Tak więc, mimo że jest pokryta chmurami, Wenus jest całkowicie sucha, a nie planeta pełna bujnej roślinności i bagien, jak wyobrażali sobie autorzy science fiction w połowie XX wieku..
Wielu naukowców uważa, że był czas, kiedy Wenus miała oceany wody, ponieważ znaleźli niewielkie ilości deuteru w jej atmosferze..
Deuter to izotop wodoru, który w połączeniu z tlenem tworzy tzw ciężka woda. Wodór w atmosferze łatwo ucieka w kosmos, ale deuter ma tendencję do pozostawiania pozostałości, co może wskazywać, że w przeszłości znajdowała się woda.
Jednak prawda jest taka, że Wenus straciła te oceany - jeśli kiedykolwiek istniały - około 715 milionów lat temu z powodu efektu cieplarnianego..
Efekt zaczął się, ponieważ dwutlenek węgla, gaz łatwo zatrzymujący ciepło, skoncentrował się w atmosferze zamiast tworzyć związki na powierzchni, do tego stopnia, że woda całkowicie wyparowała i przestała się gromadzić..
W międzyczasie powierzchnia stała się tak gorąca, że węgiel w skałach sublimował i łączył się z tlenem atmosferycznym, tworząc więcej dwutlenku węgla, napędzając cykl, aż sytuacja stała się ekstremalna..
Obecnie Wenus nadal traci wodór, zgodnie z informacjami dostarczonymi przez misję Pioneer Venus, więc jest mało prawdopodobne, aby sytuacja się odwróciła..
Niewiele jest bezpośrednich informacji o składzie planety, ponieważ sprzęt sejsmiczny nie przetrwa długo na korozyjnej powierzchni, a temperatura jest wystarczająca do stopienia ołowiu..
Wiadomo, że w atmosferze Wenus dominuje dwutlenek węgla. Ponadto wykryto dwutlenek siarki, tlenek węgla, azot, gazy szlachetne, takie jak hel, argon i neon, śladowe ilości chlorowodoru, fluorowodoru i siarkowodoru..
Skorupa jako taka jest bogata w krzemiany, podczas gdy rdzeń z pewnością zawiera żelazo i nikiel, podobnie jak w przypadku Ziemi.
Sondy Venera wykryły na powierzchni Wenus obecność takich pierwiastków jak krzem, glin, magnez, wapń, siarka, mangan, potas i tytan. Możliwe, że istnieją również tlenki i siarczki żelaza, takie jak piryt i magnetyt.
Uzyskanie informacji o budowie Wenus to nie lada wyczyn, biorąc pod uwagę, że warunki panujące na planecie są na tyle nieprzyjazne, że instrumenty przestają działać w krótkim czasie.
Wenus jest skalistą planetą wewnętrzną, a to oznacza, że jej struktura musi być zasadniczo taka sama jak na Ziemi, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że obie powstały w tym samym obszarze mgławicy planetarnej, która dała początek Układowi Słonecznemu..
O ile wiadomo, struktura Wenus składa się z:
-Żelazny rdzeń, który w przypadku Wenus ma około 3000 km średnicy i składa się z części stałej oraz części stopionej.
-Płaszcz o kolejnych 3000 km grubości i wystarczającej temperaturze, aby były stopione pierwiastki.
-Skorupa o zmiennej grubości od 10 do 30 km, głównie bazaltowa i granitowa.
Wenus to skalista i sucha planeta, o czym świadczą obrazy zbudowane przy użyciu map radarowych, najbardziej szczegółowe na podstawie danych z sondy Magellana.
Obserwacje te pokazują, że powierzchnia Wenus jest stosunkowo płaska, co potwierdzają wysokościomierze wykonane przez wspomnianą sondę..
Ogólnie rzecz biorąc, na Wenus istnieją trzy dobrze zróżnicowane obszary:
-Niziny
-Równiny osadzania
-Highlands
70% powierzchni to równiny pochodzenia wulkanicznego, 20% to niziny, a pozostałe 10% to wyżyny.
Jest kilka kraterów uderzeniowych, w przeciwieństwie do Merkurego i Księżyca, chociaż nie oznacza to, że meteoryty nie mogą zbliżyć się do Wenus, ale że atmosfera zachowuje się jak filtr, dezintegrując te, które przybywają..
Z drugiej strony aktywność wulkaniczna prawdopodobnie zatarła ślady starożytnych uderzeń..
Wenus obfituje w wulkany, zwłaszcza te typu tarczowego, takie jak te na Hawajach, które są niskie i duże. Niektóre z tych wulkanów prawdopodobnie pozostaną aktywne.
Chociaż nie ma tektoniki płyt jak na Ziemi, zdarzają się liczne wypadki, takie jak uskoki, fałdy i doliny typu rift (miejsce odkształcenia skorupy).
Są też pasma górskie: najbardziej znanymi są góry Maxwell.
Na Wenus nie ma oceanów, które odróżniałyby kontynenty, istnieją jednak rozległe płaskowyże, tzw terra -liczba mnoga to terrae- które można by uznać za takie. Ich imiona to boginie miłości z różnych kultur, z których najważniejsze to:
-Ishtar Terra, z australijskiej przestrzeni. Ma wielką depresję otaczającą dokładnie Góry Maxwell, nazwane na cześć fizyka Jamesa Maxwella. Maksymalna wysokość to 11 km.
-Afrodyta Terra, znacznie bardziej rozległa, znajduje się w pobliżu równika. Jego wielkość jest podobna do tej w Ameryce Południowej lub Afryce i wskazuje na aktywność wulkaniczną.
Zarówno Stany Zjednoczone, jak i były Związek Radziecki wysyłały bezzałogowe misje w celu zbadania Wenus w drugiej połowie XX wieku..
Do tej pory w tym stuleciu dodano misje z Europejskiej Agencji Kosmicznej i Japonii. Nie było to łatwe zadanie ze względu na nieprzyjazne warunki panujące na planecie.
Misje kosmiczne Venera, inna nazwa Wenus, zostały opracowane w byłym Związku Radzieckim w latach 1961-1985. W sumie 10 sond udało się dotrzeć do powierzchni planety, z których pierwsza to Venera 7 w 1970 roku..
Dane zebrane przez misję Venera obejmują pomiary temperatury, pola magnetycznego, ciśnienia, gęstości i składu atmosfery, a także obrazy czarno-białe (Venera 9 i 10 w 1975 r.), A później kolorowe (Venera 13 i 14 w 1981).
Między innymi dzięki tym sondom ustalono, że atmosfera Wenus składa się głównie z dwutlenku węgla, a górną część atmosfery tworzą szybkie wiatry..
Misja Mariner wystrzeliła kilka sond, z których pierwszą był Mariner 1 w 1962 roku, która zakończyła się niepowodzeniem.
W następnym Mariner 2 zdołał dotrzeć na orbitę Wenus, aby zebrać dane z atmosfery planety, zmierzyć natężenie pola magnetycznego i temperaturę powierzchni. Odkrył również wsteczną rotację planety.
Mariner 10 był ostatnią sondą w tej misji, która została wystrzelona w 1973 roku i dostarczyła ekscytujących nowych informacji z Merkurego i Wenus..
Sonda ta zdołała uzyskać 3000 zdjęć o doskonałej rozdzielczości, ponieważ przeszła bardzo blisko, około 5760 km od powierzchni. Udało mu się również przesłać wideo obłoków Wenus w widmie podczerwonym..
W 1979 roku misja ta wykonała za pomocą radaru pełną mapę powierzchni Wenus za pomocą dwóch sond na orbicie planety: Pioneer Venus 1 i Pioneer Venus 2. Zawierała sprzęt do badań atmosfery, pomiaru pola magnetycznego, i wykonuj spektrometrię i nie tylko.
Sonda wysłana przez NASA w 1990 roku za pośrednictwem promu kosmicznego Atlantis uzyskała bardzo szczegółowe obrazy powierzchni, a także dużą ilość danych związanych z geologią planety..
Ta informacja potwierdza fakt, że Wenus nie ma tektoniki płyt, jak wspomniano wcześniej..
Była to pierwsza z misji Europejskiej Agencji Kosmicznej na Wenus i trwała od 2005 do 2014 r., Zabierając 153 na orbitę..
Misja była odpowiedzialna za badanie atmosfery, w której wykryto dużą aktywność elektryczną w postaci wyładowań atmosferycznych, a także wykonanie map temperatur i pomiar pola magnetycznego..
Wyniki sugerują, że Wenus mogła mieć wodę w odległej przeszłości, jak wyjaśniono powyżej, a także donosiła o obecności cienkiej warstwy ozonu i atmosferycznego suchego lodu..
Venus Express wykrył również miejsca tzw gorące punkty, w którym temperatura jest jeszcze wyższa niż w pozostałej części. Naukowcy uważają, że są to miejsca, w których magma wypływa z głębin na powierzchnię..
Nazywany również Planet-C, został wystrzelony w 2010 roku jako pierwsza japońska sonda skierowana na Wenus. Prowadził pomiary spektroskopowe, a także badania atmosfery i prędkości wiatrów, które w pobliżu równika są znacznie szybsze..
Jeszcze bez komentarzy