Uczenie się można zdefiniować jako sposób, w jaki żywe istoty uzyskują i przyswajają informacje.
W przypadku ludzi istnieje kilka klasyfikacji typów uczenia się według różnych autorów pedagogiki i psychologii.
Każdy z tych stylów uczenia się odpowiada różnym czynnikom uważanym za kluczowe dla zrozumienia i przetwarzania informacji, od systemów reprezentacji poznawczej po typy osobowości.
| Rodzaje uczenia się | Kategorie: | Charakterystyka | Autorski |
|---|---|---|---|
| Zgodnie z systemem reprezentacji |
| Nauka poprzez zasoby wizualne, dźwiękowe, ruchowe lub połączenie dwóch systemów. | Richard Bandler i John Grinder (lata 70.) |
| Zgodnie z osobowością |
| Uczenie się zgodnie z tendencją do eksperymentowania, introwersją, praktycznością lub weryfikacją teoretyczną. | Peter Honey i Alan Mumford (1986) |
| Zgodnie z wymiarami sensorycznymi |
| Uczenie się według bodźców sensorycznych. Informacje można przyswoić w sposób eksperymentalny, obserwacyjny, uporządkowany, holistyczny, werbalny, graficzny, praktyczny lub teoretyczny. | Richard Ferlder i Linda Silverman (1988) |
| Zgodnie z preferencjami myślenia |
| Uczenie się zgodnie z aktywnością mózgu. Informacje mogą być przetwarzane w sposób logiczny, spostrzegawczy, praktyczny lub emocjonalny, w zależności od dominującego kwadrantu w mózgu. | William Herrmann (1998) |
| Według agenta uczenia się |
| Uczenie się zgodnie z genetyką, doświadczeniami życiowymi i wymaganiami środowiska. Informacje można odbierać i przyswajać w sposób konkretny, kreatywny, abstrakcyjny lub adaptacyjny. | David Kolb (1984) |
XX wieku psycholog Richard Bandler i lingwista John Grinder argumentowali, że ludzie postrzegają świat na różne sposoby.
Zgodnie z tym podejściem istnieje kilka systemów reprezentacji rzeczywistości, które umożliwiają uczenie się, aw każdej osobie istnieje jeden lub dwa systemy dominujące.
Jest to rodzaj uczenia się charakteryzujący się przyswajaniem informacji poprzez zmysł wzroku.
Przykład: ludzie, którzy robią adnotacje, rysunki lub mapy myśli, aby zachować to, czego się nauczyli. Są to również osoby, które wolą dane pisemne lub graficzne, aby lepiej je zrozumieć.
Ten styl uczenia się obejmuje aktywne słuchanie w celu gromadzenia i przetwarzania informacji.
Przykład: osoby, które bardziej lubią materiały w formacie audio (takie jak nagrane wykłady, audiobooki, podcasty) lub wolą słuchać wskazówek niż je czytać.
Obejmuje uczenie się poprzez ruch lub bezpośrednie eksperymentowanie z tym, czego chcesz się nauczyć.
Przykład: osoba kinestetyczna lepiej nauczy się przepisu, przygotowując go bezpośrednio niż oglądając film.
Jest to rodzaj uczenia się, w którym występuje więcej niż jeden system reprezentacji.
Przykład: osoba słuchająca i kinestetyczna może mieć profesjonalne umiejętności taneczne, ponieważ ma tendencję do uczenia się poprzez dźwięk i ruch.
Brytyjscy naukowcy, Peter Honey i Alan Mumford, mają do wyboru cztery style uczenia się w zależności od cech osobowości. Model ten uważany jest za ewolucję pracy rozpoczętej przez psychologa Davida Kolba, który zaproponował swoją teorię uczenia się przez doświadczenie (uczenie się przez doświadczenie) lub „uczenie się przez działanie”.
To styl ludzi, którzy mają tendencję do uczestniczenia lub angażowania się w doświadczenia.
Przykład: ludzie, którzy osiągają lepsze wyniki w zajęciach praktycznych niż w tych, które są bardziej teoretyczne, na przykład sportowcy wyczynowi.
Jest to sposób uczenia się typowy dla osób z tendencją do introspekcji i obserwacji.
Przykład: ludzie, którzy wolą się uczyć lub wykonywać zajęcia samodzielnie, mają ten styl uczenia się.
Ten rodzaj nauki jest przeznaczony dla tych, którzy potrzebują wiedzy praktycznej, użytkowej. Z tego powodu ludzie, którzy reagują na ten styl, nie radzą sobie dobrze z przyswajaniem abstrakcyjnych informacji..
Przykład: ci, którzy potrzebują informacji z referencjami, historiami sukcesu lub weryfikacjami, to dlatego, że prawdopodobnie uczą się w tym stylu.
Jak sama nazwa wskazuje, ten sposób uczenia się wymaga informacji o podstawach teoretycznych, które pokazują jednostce istnienie logiki, która wspiera rzeczywistość..
Przykład: ci, którzy mają zamiłowanie do nauki lub badań.
W 1988 roku inżynier Richard Felder i psycholog Linda Silverman opracowali model opisujący style uczenia się sklasyfikowane według tak zwanych wymiarów, które są dominującymi bodźcami do postrzegania informacji..
Jest to sposób uczenia się charakterystyczny dla tych, którzy preferują zajęcia praktyczne.
Przykład: uczniowie, którzy mają skłonności do tych dziedzin nauki, w których mogą doświadczyć lub żyć tym, czego potrzebują, aby się nauczyć, takich jak nauki ścisłe lub sztuka.
Obejmuje odkrywanie nowych informacji własnymi środkami.
Przykład: osoby zaangażowane w pracę intelektualną lub śledczą, które wykorzystują istniejącą wiedzę do tworzenia nowych hipotez, koncepcji lub teorii.
Jest to sposób uczenia się typowy dla tych, którzy muszą łączyć powiązane dane..
Przykład: ludzie, którzy potrzebują dogłębnego zrozumienia tematu, zanim przejdą do następnego, mają ten styl uczenia się.
Mogą przeglądać informacje całościowo, co ułatwia im integrację danych w celu wyciągania wniosków.
Przykład: osoby posiadające umiejętność rozwiązywania złożonych problemów mogą mieć tego typu naukę.
W takim przypadku informacje są przyjmowane ustnie lub pisemnie..
Przykład: ci, którzy mogą słuchać lekcji i pamiętają, co powiedział nauczyciel, lub ci, którzy robią notatki.
Informacje pochodzą z obrazów (zdjęć, filmów, schematów itp.).
Przykład: osoby z pamięcią fotograficzną lub osoby, które muszą tworzyć diagramy, hierarchie lub mapy mentalne, aby zrozumieć temat.
W takim przypadku informacje są przetwarzane, jeśli są stosowane lub doświadczone.
Przykład: ci, którzy muszą wyjaśnić, czego się nauczyli, aby zachować informacje, reagują na ten rodzaj uczenia się.
To styl ludzi introwertycznych i spostrzegawczych. Zwykle nie są zbyt partycypacyjni.
Przykład: osoby, które wolą uczyć się samemu lub które muszą dużo przemyśleć przed wyciągnięciem wniosków, mają tego typu naukę.
W 1998 roku badacz psychologii organizacji, William Herrmann, stwierdził, że mózg został podzielony na cztery ćwiartki, z których każdy charakteryzuje się innym sposobem postrzegania i działania w rzeczywistości. Zgodnie z tą teorią procesy uczenia się różnią się w zależności od skłonności do używania jednego lub drugiego kwadrantu, co Herrmann nazwał „preferencjami myślenia”.
Tutaj przeważa użycie kwadrantu odpowiadającego lewej korze odpowiedzialnej za procesy logiczne.
Przykład: ludzie, którzy czują się bardziej komfortowo uczyć się za pomocą praktycznych i sprawdzonych metod niż eksperymentować, odpowiadają na ten styl uczenia się.
Odpowiada lewej ćwiartce limbicznej, odpowiedzialnej za sekwencje i planowanie.
Przykład: osoby z tą preferencją zwykle najlepiej uczą się poprzez wzorce, zajęcia lub zorganizowaną naukę.
Odpowiada obszarowi prawej kory odpowiedzialnej za myślenie strategiczne. Osoby z tą preferencją mogą rozumieć pojęcia w sposób globalny.
Przykład: naukowcy, nauczyciele akademiccy lub osoby posiadające umiejętności rozwiązywania problemów.
Odpowiada kwadrantowi prawej części układu limbicznego, odpowiadając za emocje i kreatywność.
Przykład: ekstrawertycy, lepiej radzą sobie w grupie i wymagają ciągłej stymulacji, żeby się nie nudzić.
Oprócz swojej teorii uczenia się przez doświadczenie, w 1984 roku David Kolb stworzył model wyjaśniający cztery różne procesy, w których ludzie otrzymują i przetwarzają informacje według trzech czynników modelujących: genetyka, okoliczności społeczne i doświadczenia życiowe..
Odpowiada osobom, które konkretnie odbierają informacje i łatwo znajdują praktyczne rozwiązania.
Przykład: osoby, które mają umiejętność syntezy wiedzy graficznie (diagramy, plany, mapy itp.).
Odpowiada ludziom, którzy mają skłonność do myślenia o wielu rozwiązaniach, zwłaszcza o charakterze kreatywnym. Mają skłonność do generowania innowacyjnych pomysłów.
Przykład: artyści, projektanci, twórcy, wynalazcy.
To styl tych, którzy mają największe zdolności do abstrakcyjnej wiedzy, dlatego wyróżniają się na polu badań..
Przykład: naukowcy, programiści, inżynierowie.
Jest to rodzaj uczenia się charakteryzujący się szybką adaptacją do wielu sytuacji, większą odpornością i lepszą skłonnością do interakcji społecznych i przewodzenia innym.
Przykład: ludzie z talentem do przywództwa, świetni mówcy i wykładowcy itp..
Zobacz także: Rodzaje pamięci: krótkotrwała, długotrwała i sensoryczna.
Jeszcze bez komentarzy