Plik znaki literackie są to te szczególne właściwości językowe i formalne, które odróżniają teksty literackie od tych, które nimi nie są. Ogólnie rzecz biorąc, tekst literacki można zdefiniować jako pismo, którego celem jest opowiedzenie historii lub rozrywka. Jego główna funkcja jest zwykle estetyczna, ale może zawierać znaczące komunikaty.
Pojęcie znaków literackich wiąże się ze szkołą rosyjskiego formalizmu prowadzoną przez Romana Jakobsona. Ci formaliści postrzegali poezję jako język szczególnie samoświadomy. Dlatego wiersze nie składały się z obrazów, idei, symboli, sił społecznych lub intencji, ale ze słów.
W ten sposób literackość jest ściśle związana ze szczególnym użyciem języka; w tym przypadku język literacki. Jest to używane w taki sposób, że oddala się od tego, co znane, codzienne, i przedstawia czytelnikowi z nowej perspektywy. W poezji te szczególne zastosowania obejmują rymowanie, aliterację i hiperbolę..
Podobnie, ślady literackości można znaleźć w prozie i dramacie. Służą one nie tylko upiększeniu dzieła i przekazaniu wartości estetycznej, ale także nadaniu mu głębszego znaczenia..
Bardzo często w tych utworach preferowany jest język konotacyjny, niejednoznaczny, subiektywny o charakterze polisemicznym..
Konotacja to esencja języka literackiego. Dlatego jest to jedna z marek literackich par excellence. Język konotatywny odnosi się do wielu możliwości interpretacji w zależności od kontekstu literackiego i osobistego czytelnika.
W tym sensie słowa w utworach literackich są sugestywne. Jego wartość semantyczna nie zależy zatem od wyraźnego kodu języka. Są pełne pasji, pomysłów, ładunków emocjonalnych i nastrojów.
Kolejnym z najważniejszych znaków literackich jest polisemia. To słowo pochodzi od greckiego terminu, który tłumaczy wiele znaków.
Zatem polisemia to skojarzenie słowa z dwoma lub więcej różnymi znaczeniami. W literaturze jest używany w odniesieniu do wielu interpretacji, jakie może mieć ten sam tekst literacki.
Język literacki nie ogranicza się do przekazywania idei, ale ma na celu wpływanie na nastrój czytelnika do przeżywania emocji i uczuć. Z tego powodu jednym z przejawów literackości jest przewaga funkcji poetyckiej (estetycznej) nad funkcją referencyjną (denotatywną)..
Składnia to zestaw reguł w języku. To określa, jakich kombinacji słów z różnych części mowy należy użyć, aby przekazać całą myśl..
Otóż, jednym ze znaków literackości jest elastyczność reguł składniowych. Można więc na przykład zmienić kolejność słów w poezji, aby osiągnąć określone efekty artystyczne. Niektóre z tych efektów wytwarzają określony rytm lub melodię w linijkach, zwiększając uwydatnienie i zwiększając związek między dwoma słowami.
Z drugiej strony pewne użycie składni może również wpływać na charakter tekstu prozatorskiego. Może to wzmocnić twoje znaczenie i wpłynąć na twój ton..
W ten sposób frazy lub krótkie zdania dodają szybkości do tekstu. Jeśli wymagany jest poważny ton, można użyć długich i skomplikowanych zdań.
W tekstach literackich słownictwo jest precyzyjne i niezastąpione. Jedno słowo nie może zostać zastąpione innym, ponieważ zmienia się siła wyrazu. Dzieje się tak, nawet jeśli pomysł pozostaje ten sam.
Ponadto należy zauważyć, że użyte słownictwo i składnia są ze sobą ściśle powiązane. W większości przypadków przyjęcie złożonego słownictwa oznacza złożoną strukturę składniową zdań i odwrotnie.
Połączenie składni i określonego doboru słów pomaga pisarzom rozwijać ton, nastrój i atmosferę w tekście, a także motywować czytelników..
Figury retoryczne to najbardziej zróżnicowane znaki literackie w tekstach literackich. Ogólnie rzecz biorąc, służą one do upiększenia twoich wypowiedzi i osiągnięcia określonych efektów dla czytelnika. Poniżej opisano niektóre z najpopularniejszych..
Korzystanie z tego zasobu oznacza kontrast między dwojgiem ludzi, miejsc, rzeczy lub pomysłów. Pisarze i poeci używają porównań, aby powiązać swoje uczucia z czymś, co czytelnicy mogą zrozumieć..
Można to łatwo rozpoznać po użyciu łączników, zwłaszcza „like” (na przykład: Twoje czerwone i słodkie usta Co truskawki).
Metafora odnosi się do znaczenia lub tożsamości przypisywanej jednemu podmiotowi przez inny. Odbywa się to w celu porównania, ale nie bezpośrednio, podobieństw i wspólnych cech dwóch podmiotów (przykład: Twoje truskawkowe usta).
Anafora lub aliteracja polega na powtarzaniu wyrażeń, słów lub dźwięków na początku fraz lub wersetów w celu nadania im muzykalności.
Termin pochodzi z łaciny anafora. To z kolei jest utworzone przez przedrostki Ana co tłumaczy się „na lub przeciw” i dla co można zinterpretować jako „przenoszenie”.
Ten rodzaj znaków literackich polega na przypisywaniu rzeczom, zwierzętom lub istotom nieożywionym cech człowieka.
Wyrażenia takie jak „Księżyc powierzył mi Twoje sekrety” czy „Tkałem swoje sny srebrnymi nitkami” są wyraźnymi przykładami wykorzystania tego zasobu literackiego..
Antyteza jest używana, gdy autor używa dwóch zdań o przeciwstawnych znaczeniach, które są bardzo blisko siebie i mają wspólny element..
Niezależnie od tego, czy są to słowa, czy frazy z tego samego zdania, stosuje się antytezę, aby stworzyć wyraźny kontrast za pomocą dwóch rozbieżnych elementów, które łączą się, tworząc jednolitą całość..
Celem posługiwania się antytezą w literaturze jest stworzenie równowagi między przeciwstawnymi cechami i lepsze spojrzenie na ten temat..
Przykład tego użycia można znaleźć w wyrażeniu: „Kiedy Neil Armstrong chodził po Księżycu, mógł to być mały krok dla człowieka, ale był to wielki krok dla ludzkości”..
Hiperbaton to literacki chwyt, w którym autor bawi się regularnym pozycjonowaniem słów i fraz. W ten sposób autor tworzy zdanie o innej konstrukcji, aby przekazać to samo znaczenie.
Ten zasób służy do nadania większej głębi i ciekawości strukturze zdań. Na przykład „Szedłem tylko po zimnych i samotnych drogach” to odmiana bardziej konwencjonalnej formy: „Szedłbym sam po zimnych i samotnych drogach”.
Jeszcze bez komentarzy