Plik afazja ruchowa transkortykalna Powstaje w wyniku zmiany, która pozostawia nienaruszone obszary języka okołysliwińskiego i ich połączenia, ale jednocześnie izoluje je od asocjacyjnych obszarów mózgu. Obszary asocjacyjne ustanawiają powiązania między strefami wrażliwymi i motorycznymi i są odpowiedzialne za integrację i interpretację informacji pochodzących z tych obszarów, nadając im znaczenie..
To zaburzenie językowe charakteryzuje się spadkiem spontanicznej mowy, jednak dobrze rozumie, co się mówi, o ile nie jest to zbyt skomplikowane. Zabawne jest to, że tego typu pacjenci nie mogą odpowiedzieć na pytanie o swoje imię, ale potrafią płynnie powtórzyć praktycznie każde zdanie.
Indeks artykułów
Pochodzenie tego typu afazji wiąże się z Niemcem Ludwigiem Lichtheimem, który zajmował się tą kwestią w swojej pracy „Über Aphasie” w 1885 roku. Wprowadził tak zwane „centrum pojęć” (zwane B), które było niezbędne do zrozumienia afazja transkortykalna.
Do tej pory znane były tylko ośrodki obrazu słuchowego (nazwaliśmy je A) i obrazy motoryczne (nazwaliśmy je M) słów. Centrum pojęć dodanych przez tego autora było konieczne, aby ludzie rozumieli język i potrafili mówić spontanicznie, z własnej woli..
Byłoby to związane z obszarem Wernickego (skupionym na słuchowym aspekcie słów i rozumienia języka) oraz z obszarem Broki (skupionym na motorycznym aspekcie słów i ekspresji mowy).
A zatem:
- Kiedy dochodzi do urazu na ścieżce A-B, to znaczy w połączeniach między ośrodkiem słuchowym słów a centrum pojęć występowało niezrozumienie języka, pacjent mógł powtarzać frazy w inny sposób. Wyniki w transkortykalnej afazji czuciowej: wpływ na rozumienie.
- Kiedy występuje uszkodzenie na szlaku M-B, lub w połączeniach motorycznych języka i centrum pojęciowego następuje osłabienie mowy spontanicznej, chociaż pacjent może powtarzać zdania. Prowadzi do transkortykalnej afazji ruchowej, którą tutaj opisujemy, i wpływa na produkcję języka.
Chociaż Lichtheim używa słowa „centrum”, nie oznacza to, że ma on jedną, określoną lokalizację w mózgu; Raczej jest wynikiem połączenia aktywności różnych obszarów kory mózgowej. Wskazuje nawet, że może być szeroko zlokalizowany na całej półkuli.
Wernicke opisał później dobry przykład, aby zrozumieć, co zaproponował Lichtheim:
Aby zrozumieć słowo „dzwonek”, informacje z tylnej kory skroniowej (A) aktywują w mózgu różne obrazy, które odnosimy do „dzwonka”, które są rejestrowane w korze w różnych miejscach w zależności od: obrazów akustycznych (takich jak różne dzwonki), wizualne (kształt, kolor dzwonka), dotykowe (twardość, temperatura, tekstura) i motoryczne (ruchy dłoni związane z biciem dzwonka).
Te obrazy są ze sobą połączone i wszystkie tworzą koncepcję kaptura. Pojęcie to jest również reprezentowane w obrazach motorycznych, które powodują ruchy niezbędne do werbalnego wymówienia „dzwonka”.
Tutaj widzimy przykład struktury tego modelu. B oznacza centrum pojęć, M - centrum reprezentacji motorycznych, a A - centrum słuchowych reprezentacji języka. Jak widać, B ma różne podtypy: B1, B2, B3 ... oznacza to, że pojęcia są szeroko rozpowszechnione w mózgu.
Mała litera „a” oznaczałaby strukturę mózgu, która odbiera słyszany język, a „m” strukturę, która umożliwia nam wykonywanie ruchów mowy.
Norman Geschwind zbadał przypadek tego typu afazji, badając sekcję zwłok mózgu.
Znalazł dużą obustronną zmianę (na obu półkulach) w korze i istocie białej, pozostawiając nienaruszoną korę okołogłosową, wyspę, płat potyliczny i inne obszary. W ten sposób uszkodzenia pozostawiły obszary językowe reszty kory wyizolowane i zachowały więcej obszarów Wernickego i Broca, a także połączenia między nimi..
Oznacza to zatem, że obszary rozumienia i wytwarzania języka są zachowane, ale to nie wystarczy. Połączenia z innymi częściami mózgu są potrzebne, aby język działał zadowalająco, był w stanie zapamiętać i odzyskać znaczenie słów.
Afazja ruchowa transkortykalna jest zwykle spowodowana niedokrwieniem lewej tętnicy środkowej mózgu lub pobliskich obszarów, które mogą obejmować tętnicę mózgową przednią. Zwykle pojawia się z powodu udaru naczyniowo-mózgowego w przednim górnym płacie czołowym dominującej półkuli językowej (zwykle lewej).
Według Berthiera, García Casares i Dávila istnieją 3 typy:
Na początku może wystąpić wraz z niemową lub mową z bardzo małą płynnością. Później emitują tylko pojedyncze słowa lub automatyczne frazy.
Poza tym poprawnie artykulują, a gramatyka jest adekwatna, chociaż z niską głośnością głosu i bez melodii. Pojęcia lub kategorie są zmieniane, ale płynnie się powtarzają.
Nie przedstawiają parafazji ani problemów ze zrozumieniem czy nazywaniem. Ten podtyp charakteryzuje się również echolalią i umiejętnością uzupełniania zdań..
Charakteryzuje się brakiem inicjatywy mówienia, brakiem strategii w wyszukiwaniu leksykalnym i semantycznym lub brakiem wiedzy, jak wybrać jedną z kilku odpowiedzi werbalnych. Zamiast tego rozumienie, nazywanie i powtarzanie pozostają nienaruszone..
To samo co klasyczne, ale gdy zmiana rozprzestrzenia się w innych rejonach (prawa półkula, okolica Broki, kora czuciowo-ruchowa…) pojawiają się inne objawy. Na przykład: problemy z artykulacją lub rozumieniem ze słuchu, jąkanie itp..
Ważne jest, aby nie mylić transkortykalnej afazji ruchowej z mutyzmem akinetycznym, ponieważ ta ostatnia jest spowodowana uszkodzeniem czołowego mózgu, które powoduje stan apatii lub demotywacji u pacjenta, co uniemożliwia mu inicjowanie zachowań, w tym języka.
Według Copenhagen Aphasia Study, z 270 przypadków afazji tylko 25 pacjentów (9%) miało afazję transkortykalną. W szczególności 2% było typu silnika. Z drugiej strony, gdy po urazie minęło więcej czasu (w pierwszym miesiącu po urazie), afazja ruchowa transkortykalna występuje częściej (8%) niż afazja czuciowa (3%).
Krótko mówiąc, jest to zbiór rzadkich zespołów afazowych, które wahają się od 2 do 8% rozpoznań afazji w ostrych fazach.
Ten typ afazji może wynikać z ewolucji afazji Broki lub globalnej afazji. Według Hanlona i wsp. (1999) rodzaj afazji zwany globalną afazją bez niedowładu połowiczego, wydaje się w niektórych przypadkach poprzedzać transkorową afazję ruchową. Zatem objawy transkortykalnej afazji ruchowej pojawiają się w bardziej zaawansowanych stadiach, z rzadka, że pojawiają się bezpośrednio po urazie..
W zależności od miejsc, w których zajmuje uszkodzenie mózgu, będzie objawiać się różnymi objawami. Na przykład mogą prezentować typowe objawy zmian przedczołowych (odhamowanie, impulsywność lub apatia).
Główne objawy:
- Mówi mało, z trudem, bez prozodii (bez intonacji, rytmu i kontroli prędkości).
- Emituj tylko krótkie zdania o słabej strukturze gramatycznej.
- Płynne i adekwatne powtarzanie werbalne, choć ograniczone do krótkich zdań. Im dłuższe zdanie, tym więcej błędów popełniają. Służy to odróżnieniu od innych typów afazji, tak aby w przypadku zachowania nawrotu można było postawić ostateczną diagnozę transkortykalnej afazji ruchowej..
- Niekontrolowane i mimowolne echolalia.
- Zdolność nazewnictwa zmienia się w różnym stopniu w zależności od pacjenta i ma na nią wpływ wskazówki środowiskowe i wskazówki fonetyczne (dźwięki języka).
- Czytanie ze zrozumieniem jest praktycznie zachowane. Potrafią nawet czytać na głos z kilkoma błędami, co jest bardzo zaskakujące u pacjentów z afazją..
- Zamiast tego przedstawia zmiany na piśmie.
- Może wykazywać deficyty prawej zdolności motorycznej, zwykle częściowy niedowład połowiczy.
- W niektórych przypadkach dochodzi również do apraksji ideomotorycznej, czyli niemożności zaprogramowania sekwencji ruchów dobrowolnych niezbędnych do prawidłowego korzystania z przedmiotów (np. Szczotkowanie zębów czy zamiatanie miotłą), oprócz tzw. Ruchów przechodnich ( wykonywanie gestów, takich jak pożegnanie ręką) lub nieprzechodnich (naśladowanie wskazanych ruchów lub pozycji).
Szacuje się, że rokowanie jest dobre, a są autorzy, którzy zaobserwowali znaczną poprawę po roku, widząc postępy bardzo wcześnie.
Już po kilku tygodniach pacjenci są w stanie odpowiedzieć na pytania znacznie lepiej niż na początku. Stopniowo mowa i rzadziej spotykana parafazja stają się coraz częstsze. Zyskują również na strukturze gramatycznej, chociaż zdania są nadal krótkie.
Jak powiedzieliśmy, pacjenci z afazją Broki lub globalną często ewoluują do tego typu afazji. Jednak lokalizacja i rozległość urazu, wiek, poziom wykształcenia, płeć, motywacja i dostępne wsparcie wpływają na przebieg choroby..
Oto kilka zaleceń dotyczących oceny pacjenta podejrzanego o tego typu afazję:
- Kompleksowa ocena umiejętności językowych.
- Zbadaj inne funkcje poznawcze, aby zobaczyć ich stan i wykluczyć inne przyczyny: uwagę, pamięć lub funkcje wykonawcze.
- Spróbuj wybrać lub zaprojektować testy, w których język będzie mierzony bez wpływu na trudności w tworzeniu języka, które mają ci pacjenci.
- Dobrym testem do ustalenia diagnozy jest Boston Test for the Diagnosis of Afasia (TBDA), który mierzy stan kilku aspektów językowych: płynność językowa, rozumienie ze słuchu i czytania, nazywanie, czytanie, pisanie, powtarzanie, automatyczne mówienie (recytowanie) i muzyka (śpiew i rytm).
- Do oceny innych aspektów, takich jak uwaga, pamięć, funkcje wzrokowo-przestrzenne, praktyka, funkcje wykonawcze itp., Można wykorzystać dużą liczbę bardzo różnorodnych testów..
Dobry specjalista będzie wiedział, jak połączyć testy i zaprogramować je w najlepszy sposób, aby ocenić pacjenta w jak najbardziej prawidłowy sposób, nie powodując zmęczenia i frustracji pacjenta..
Dzięki tym wynikom można dowiedzieć się, jakie zachowane pojemności można zwiększyć, a które są uszkodzone i trzeba nad nimi pracować, aby je odzyskać lub złagodzić..
Leczenie afazji transkortykalnej zależy w dużej mierze od tego, jak dotknięte są inne funkcje poznawcze, o których wspominaliśmy wcześniej..
Aby terapia zadziałała, osoba z afazją musi mieć możliwość zachowania uwagi i koncentracji. Ponadto musisz nauczyć się nowych strategii, więc musisz mieć minimum umiejętności związanych z pamięcią.
Z drugiej strony istotne jest również zachowanie przez nie funkcji wykonawczych, gdyż bez nich nie będą w stanie uogólniać wiedzy, być elastycznym ani stosować jej w innych środowiskach. Z drugiej strony, jeśli trzeba przeszkolić kompensacyjne techniki komunikacji, takie jak rysowanie lub pisanie, umiejętności wizualno-percepcyjne muszą pozostać nienaruszone.
Innymi słowy, jeśli którakolwiek z tych podstawowych zdolności jest osłabiona, musimy najpierw spróbować je zrehabilitować, aby położyć podwaliny pod dobre późniejsze odzyskanie języka..
W tym celu warto zredukować błędne lub wytrwałe odpowiedzi, które będą stanowić przeszkodę w prawidłowym mówieniu.
Jak to jest zrobione? Cóż, po pierwsze, pacjent musi być świadomy swoich błędów, aby je poprawić. Ułatwia to nazywanie zadań (nazywanie obiektów, zwierząt ...). Jeśli wiele brakuje w tym samym słowie, osoba może nauczyć się umieszczać niewłaściwe słowo zapisane i przekreślone w miejscu, w którym je zobaczy.
Jeśli nie możesz wypowiedzieć słowa, możesz podać wskazówki; tak jak w przypadku pierwszej litery, od której zaczynasz, podaj definicję słowa lub użyj gestów, aby je przedstawić.
W przypadkach, gdy nie jest to możliwe, specjalista może głośno wypowiedzieć bodziec i poprosić pacjenta o jego powtórzenie..
Do tworzenia nowych konstrukcji gramatycznych można również zachęcać poprzez zdjęcia, opowiadania lub zdania, które pacjent musi spróbować opisać lub odpowiedzieć na niektóre pytania. Próbują dodawać nowe przymiotniki i używają różnych typów zwrotów (pytające, deklaratywne, porównawcze ...)
Inne zadania mają na celu wygenerowanie pomysłów na określony temat. Możesz zaproponować osobie wypowiedzenie tematów, które Cię interesują i odpowiedzieć na pytania na ten temat, lub możesz umieścić teksty, filmy lub obrazy na ten temat, aby jej pomóc.
Ważna jest zwiększona motywacja, samokontrola, samoświadomość i utrzymanie zachowań ukierunkowanych na cel. Nazywa się to metapoznaniem i jest bardzo pomocne w zachowaniu i rozpowszechnianiu tego, czego nauczyliśmy się podczas leczenia..
W badaniu Bhogala i wsp. (2003) podkreślono maksymalne efekty interwencji, jeśli była prowadzona intensywnie (8 godzin tygodniowo przez 2 lub 3 miesiące).
Istnieją badania potwierdzające sukces bromokryptyny, leku będącego agonistą dopaminy, który wydaje się wzmacniać pozytywne wyniki interwencji u pacjentów z transkorową afazją ruchową. Jego funkcją jest zwiększenie liczby sieci neuronowych, aby pomóc w emisji ekspresji werbalnej u pacjentów, którzy nie mówią płynnie..
Jeszcze bez komentarzy