Antonio Machado Ruiz (1875-1939) był ważnym poetą pochodzenia hiszpańskiego, uznanym w świecie literackim za twórczość wierną oddaną życiu i duchowej ewolucji. Wyróżniał się także przynależnością do pokolenia 98 (jednego z najmłodszych), a także stałym czytelnikiem dzieł Rubéna Darío..
Praca Antonio Machado rozpoczęła się od zaklasyfikowania go do modernizmu. Jakiś czas później odłożył na bok ozdoby retoryczne, aby głębiej wyrazić uczucia i emocje; to wtedy przeszedł do symboliki i używał romantycznych cech w swoich wierszach.
W jego rozwoju jako pisarza i poety były trzy aspekty. Na pierwszym miejscu był wpływ jego ojca Antonio Machado Álvareza, który był andaluzyjskim folklorystą; później przejrzał książki pisarzy Miguela de Unamuno i Henri Bergsona; i wreszcie wziął pod uwagę analizę Hiszpanii w tamtych czasach.
Indeks artykułów
Antonio Machado urodził się 26 lipca 1875 roku w Sewilli. Jego rodzicami byli Antonio Machado Álvarez i Ana Ruiz. Od ojca wiadomo, że zajmował się dziennikarstwem, prawem, a także był studentem folkloru; niewiele wiadomo o jego matce. Antonio był drugim z ośmiorga rodzeństwa.
Przyszły poeta spędził lata dzieciństwa w swoim rodzinnym mieście. Mieszkał blisko swoich wujów i dziadków ze strony ojca, co pozwoliło mu cieszyć się rodzinną miłością; w swoich wierszach przywoływał swoje piękne dzieciństwo.
Później ich rodzice zdecydowali się przenieść do Madrytu, aby dzieci mogły otrzymać lepszą edukację..
Kiedy Antonio miał osiem lat, wraz z rodziną przeniósł się do stolicy Hiszpanii. Uczył się w Free Education Institution, a kilka lat później uczył się w liceum w szkołach San Isidro i Cardenal Cisneros. Chociaż kochał swoich nauczycieli, nie czuł tego samego, jeśli chodzi o szkolenie, które otrzymał.
Machado nie był najlepszym uczniem, ponieważ oblał niektóre przedmioty. Biorąc pod uwagę sytuację ekonomiczną rodziny - która była niepewna - i późniejszą śmierć jego dziadka ze strony ojca, doktora Antonio Machado Núñeza, młody człowiek wykazywał jeszcze większe odrzucenie wobec naukowców.
Z powodu tego, czego wówczas doświadczyli, Antonio i jego brat Manuel postanowili rozpocząć beztroskie życie i skupili się wyłącznie na działalności literackiej i artystycznej, która miała miejsce w słynnych kawiarniach XX wieku Madrytu. Obaj byli pod wrażeniem ówczesnego talentu pisarzy i aktorów.
Bracia przeżyli czas wolności i nauki. Potarli ramiona i zaprzyjaźnili się ze znanymi pisarzami, takimi jak Antonio de Zayas i Francisco Villaespesa Martín. W tym czasie Antonio próbował szczęścia jako aktor teatralny.
Po swoim artystycznym życiu i pod koniec studiów na Centralnym Uniwersytecie w Madrycie, Antonio wyjechał w 1899 do Paryża. Czekał na niego jego nieodłączny brat Manuel i razem kontynuowali postęp w życiu literackim. Oboje pracowali dla niektórych wydawnictw.
Na tym etapie we francuskim mieście Machado było spokrewnione z ważnymi osobistościami, takimi jak Hiszpan Pío Baroja, Irlandczyk Oscar Wilde i grecki poeta Loannis Papadiamantopoulos, lepiej znany jako Jean Moreas..
Antonio nieustannie podróżował między Madrytem a Paryżem, aw stolicy Hiszpanii pracował dla takich magazynów jak Helios Y Czarny i biały. W tym czasie, w 1902 roku, przekazał swoją pierwszą książkę drukarni (Samotność). Ponadto był nauczycielem francuskiego w szkołach średnich.
Poeta spędził pięć lat swojego życia w gminie Soria. W tym mieście pracował jako nauczyciel i tam też poznał miłość swojego życia, trzynastoletnią panią Leonor Izquierdo, którą poślubił..
Mogli się pobrać, gdy Leonor skończył piętnaście lat; poeta był od niej starszy o dziewiętnaście lat. Ślub odbył się 30 lipca 1909 roku.
Byli tacy, którzy stawiali na niepowodzenie małżeństwa ze względu na różnicę wieku, ale się mylili: szczęście i komunikacja były zawsze z małżonkami.
Rok po ślubie wyjechali do Paryża, gdzie Antonio zdobył stypendium poprawiające znajomość języka francuskiego. Przy tej okazji zaprzyjaźnił się z poetą Rubénem Darío i przygotował się, uczęszczając na kursy prowadzone przez filozofa Henri Begsona..
Życie Machado stało się czarne, gdy jego ukochany Leonor zaczął kaszleć krwią. Na polecenie lekarza wrócili do Sorii.
Jego młoda żona zmarła 1 sierpnia 1912 roku na gruźlicę. Antonio był zdruzgotany.
Po śmierci Leonora poeta popadł w smutek i przygnębienie; dlatego chciał zmienić atmosferę i poprosił o przeniesienie. Miasto Baeza było celem dalszego nauczania francuskiego.
Tam mieszkał przez siedem lat. Był to czas jego samotnych spacerów i przyjaźni z Federico Garcíą Lorką.
Z biegiem czasu wyjechał do Segowii, aby uczestniczyć w procesie zakładania Popularnego Uniwersytetu Segowii, w którym uczestniczyły również inne osobistości. Ponieważ był blisko stolicy kraju, bywał na spotkaniach towarzyskich i działaniach artystycznych w towarzystwie swojego przyjaciela i brata Manuela Machado..
W 1928 r. W życiu poety pojawiła się kobieta imieniem Pilar de Valderrama, wysokiej klasy społecznej, mężatki i dzieci. Według badaczy życia Machado, kobieta używała pretekstów zdrowotnych, aby zbliżyć się do pisarza.
Kobieta pojechała do Segowii sama w interesie związania się zawodowo z Antonio. Zdarzyło się, że Machado był do niej pociągnięty, a miłość ponownie zrodziła jego życie. Chociaż eksperci zapewniali, że Pilar nie zakochała się w nim, uwiecznił ją imieniem Guiomar.
Pisarz Concha Espina opublikował Od Antonio Machado do jego wielkiej i sekretnej miłości, seria listów między dwiema istotami. Później w odpowiedzi napisała sama Pilar Tak, jestem Guiomar, książka, która została wydana po jego śmierci.
Hiszpańska wojna domowa w 1936 roku zmusiła Antonio Machado do opuszczenia swojego kraju. Najbliższą i najbardziej realną opcją, jaką musiał uciec przed konfrontacją, była Francja.
Wkrótce po przybyciu na ziemie francuskie w towarzystwie rodziny i przyjaciół zmarł 22 lutego 1939 roku..
Styl literacki Antonio Machado charakteryzował się zwięzłością jego poezji; Nie używał retoryki, ale wyrażał się poprzez trzeźwość. Jego twórczość rozpoczęła się od elementów modernizmu i wpadła na romantyzm w późnym stadium, aż do symbolizmu..
Poeta wiedział, że poezja jest sposobem wyrażania tego, co czuje dusza. Aby to osiągnąć, użył czasownika jako głównego narzędzia wyrazowego i dźwiękowego, ponieważ jego zdaniem był to czas istoty emocji i uczuć. Jego stylem było podejście do tego, co intymne, osobiste i duchowe.
W poezji Machado można zaobserwować wiele symboli, takich jak światło i ścieżka, której znaczenie było osobiste, ale wzbudzające zainteresowanie czytelnika. Co więcej, zainteresowanie to nie jest skierowane na intelekt, ale na duszę, poprzez samo uczucie.
Antonio Machado wniósł do poezji swoich czasów silva arromanzada, składającą się z zestawu wersetów, nie obejmujących nawet sztuki dużej i mniejszej. Jednocześnie jego język był przesiąknięty prostotą i klarownością..
Machado był człowiekiem wrażliwym o głębokich uczuciach i tak samo przedstawiał swoją poezję. Duch, życie, doznania i codzienne życie były wystarczającą inspiracją, aby uczynić go jednym z najczęściej czytanych poetów swoich czasów i nadal pozostaje w mocy..
Myślenie Machado było tak samo wrażliwe i głębokie, jak on i, w pewnym sensie, wyprzedzało swoje czasy. Jego ideologia była ideologią wolnego człowieka, który badał ścieżki, które doprowadziły go do uczynienia poezji innej niż wielu pisarzy i poetów jego czasów..
Machado martwił się religią, sytuacją w swoim kraju i filozofią. W ten sam sposób zgłębił rolę, jaką kobiety odgrywały w społeczeństwie, w którym żyły. Uważał, że płeć żeńska przewyższa męskość w wielu aspektach, co nadaje jej niezwykłą wartość.
Chociaż sam potwierdził swoją „wielką miłość do Hiszpanii”, pozostał niewzruszony w negatywnej myśli, jaką miał wobec tego narodu. Odrzucił zaniedbanie polityki rządu, aby wieś i życie na wsi rozwijały się tak samo, jak w miastach.
Uważał, że jego kraj jest pogrążony w problemach z powodu braku witalności ducha jego mieszkańców i że aby wydostać się z tych okoliczności, trzeba ich napełnić zainteresowaniem, odwagą i wiarą. Ponadto uważał, że wiara w życie może być niebezpieczna, ponieważ tworzy destrukcyjne i niepotrzebne przywiązania..
W odniesieniu do religii - zwłaszcza z Kościołem - Machado uważał, że duchowny jest szkodliwy dla budzenia się sumień, ponieważ usypiał je tylko po to, by mieć władzę i kontrolę. Poezja była jego maksymalnym ujściem dla tego, co uważał za hipokryzję, ale nigdy nie stracił swojej istoty i człowieczeństwa.
Praca Antonio Machado była płodna i wyjątkowa, zarówno ze względu na formę, jak i treść. Poezja, proza i teatr autora zasługują na pochwałę i uznanie i nadal pozostawiają swój ślad. Poniżej lista tytułów składających się na dzieło Machado:
- Samotność: poezja (1903).
- Samotności, galerie, inne wiersze (1907).
- Pola Kastylii (1912).
- Wybrane strony (1917).
- Kompletne wiersze (1917).
- Wiersze (1917).
- Samotność i inna poezja (1918).
- Samotności, galerie i inne wiersze (1919).
- Nowe piosenki (1924).
- Kompletne wiersze (1928, napisane między 1899 a 1925).
- Kompletne wiersze (1933, opracowany między 1899 a 1930).
- Ziemia Alvargonzález (1933).
- Kompletne wiersze (1936).
- Juan de Mairena (1936).
- Wojna (1937).
- Madryt, bastion naszej wojny o niepodległość (1937).
Oto główne sztuki Antonio Machado:
- Nieszczęścia losu lub Julianillo Valcárcel (1926).
- Juan de Maraña (1927).
- Oleandry (1928).
- Fala trafia do portów (1929).
- Kuzyn Fernanda (1931) i Księżna Benamejí (1932).
Spośród głównych dzieł prozatorskich Antonio Machado trzy były dziełami pośmiertnymi. Są one wymienione poniżej:
- Juan de Mairena: zdania, łaska, notatki i wspomnienia profesora apokryficznego (1936).
- Uzupełniający (1957).
- Listy do Pilar (1994).
- Fundusz Machado z Burgos. Papiery AM (2004).
Ta praca jest pierwszą autorstwa Antonio Machado. Składa się z kilku wierszy napisanych w latach 1899–1902, z których wiele wpisuje się w literacki nurt modernizmu. W tych poeta pokazał swoją wrażliwość i melancholię.
W dziele tym na poetę wywarł wpływ Gustavo Adolfo Bécquer, którego twórczość późno zapoczątkowała romantyzm. Wiersze, które tworzą Samotność Machado napisał je podczas pierwszych podróży do Paryża i pobytu w Madrycie.
„Zimne brązowe popołudnie
zimy. Uczniowie
studiują. Monotonia
deszczu za oknami.
To klasa. Na plakacie
Przedstawiony jest Kain
uciekinier, a Abel nie żyje
obok szkarłatnej plamy.
Z dźwięczną i pustą barwą
grzmi nauczyciel, stary człowiek
źle ubrany, chudy i suchy
który ma książkę w ręku ... ”.
Machado uzupełnił poprzednią pracę tym zbiorem wierszy. Tym razem na dzieło złożyło się ponad 90 wierszy.
Sam autor powiedział, że były to „przycinanie zbędnych gałęzi w poezji hiszpańskiej”; jednak uważano je za znacznie bardziej intymne.
Zbiór wierszy składających się na ten tytuł jest odbiciem nieustannych myśli poety. Wspomnienia z dzieciństwa i młodości oraz troska o nadejście śmierci stały się wierszami i rymami. Bogactwo tego wydania polegało na znaczeniu symboli.
Na przykład autor przywołał samotność, używając popołudnia jako symbolu, który reprezentował rychłe nadejście smutku i samotności starości. Wiersze pochodzą z czasów życia pisarza wraz z rodziną w stolicy Hiszpanii.
„To było jasne, smutne i senne popołudnie
letnie popołudnie. Ivy wyjrzała
do ściany parku, czarna i zakurzona ...
Fontanna zabrzmiała ...
W samotnym parku sonora
Śpiewający dwuwiersz bulgoczący wody
doprowadził mnie do źródła. Fontanna wylała się
na białym marmurze jego monotonia ...
-Nie wiem, co mówi mi twoja piosenka
odległych snów, siostro źródło ... ".
Praca została opublikowana w Madrycie w 1924 roku. Jednak składała się z kilku pism Machado, które pochodziły z okresu, w którym została opublikowana. Samotności, galerie i inne wiersze, w 1919 roku. Dzieło to pochodzi z czasu konsekracji autora.
W tekście odzwierciedlone są gusta i sympatia Machado do ludu, być może odziedziczone po wpływach, jakie miał po ojcu, który był uczniem hiszpańskiego folkloru. Wiele pism powstało podczas jego pobytu w Baeza.
„Czy znasz niewidzialne
błystki marzeń?
Są dwa: zielona nadzieja
i ponury strach.
Założę się, że mają kogo
spin lżejszy i lżejszy,
ona jej złoty płatek;
on jego czarny płatek.
Z nicią, którą nam dają
tkamy to, co tkamy ”.
Ta praca Antonio Machado jest uważana za jedną z jego głównych prac. Został napisany w dwóch częściach, w latach 1907-1917.
To dzieło pisarza z nowym charakterem i nowymi doświadczeniami. Jego wersety są pełne krytyki i patriotyzmu, i korespondują z czasem spędzonym w Sorii.
Pierwsza część Pola Kastylii obejmuje lata 1907–1912; autor łączy czytelnika z miłością, jaką odczuwa do natury, a jednocześnie w wyjątkowy sposób opisuje Sorię. W tej sekcji wyraża swoje uczucia do ukochanego Leonora Izquierdo.
W drugiej części (1912-1917) poeta wyraził smutek z powodu śmierci żony. To kompendium melancholii i refleksji. Ponadto Machado poruszył tematy takie jak Bóg, Hiszpania, Kastylia, jego sympatia do wsi i popularne, a także wspomnienia.
"Do starego wiązu, rozdzielonego piorunem
iw swojej zgniłej połowie,
z kwietniowymi deszczami i majowym słońcem,
wyrosły jakieś zielone liście ...
Moje serce czeka
także w kierunku światła i życia,
kolejny cud wiosny ".
Ta praca jest o długim poemacie Machado. Tekst został napisany asonansem, ośmiosylabowe wersety parami, a nieparzyste są luźne; To właśnie nazywa się romansem. Wiersz należał do Pola Kastylii a lata później został opublikowany indywidualnie.
Ten wiersz Antonio Machado był przez pewien czas uważany za dzieło ambitne ze względu na jego długość: poeta skomponował do tego tytułu około 712 wersetów..
Pomysł zrodził się w Sorii i opierał się na miejscu w tym mieście, w którym dochodziło do mrocznych wydarzeń.
„Bycie młodym mężczyzną Alvargonzález,
właściciel średniej hacjendy,
że w innych krajach tak się mówi
dobrobyt, a tu bogactwo,
na targach Berlanga,
złapał dziewczynę,
i wziął ją za kobietę
rok po spotkaniu z nią ...
Dużo krwi Kaina
ma chłopów,
iw chłopskim domu
walczył z zazdrością ... ".
Praca ta jest sumą czterech książek Antonio Machado, które ukazały się odpowiednio w latach 1917, 1928, 1933 i 1936..
Zawiera wiele wierszy z poprzednich wydań. Kilka pism zostało rozszerzonych i poprawionych przez samego autora, w tym ostatnie wersety, które napisał (1936).
„Walker, to twoje ślady
droga i nic więcej;
Walker, nie ma ścieżki,
droga prowadzi przez chodzenie.
Kiedy idziesz, torujesz sobie drogę,
i patrząc wstecz
widzisz ścieżkę, która nigdy
trzeba na nią ponownie nadepnąć.
Wayfarer, nie ma mowy
ścieżka jest tworzona przez chodzenie ”.
Ta sztuka została napisana przez Antonio Machado wraz ze swoim bratem Manuelem. Premiera odbyła się w Madrycie, w Teatro de la Princesa, 9 lutego 1926 roku. Spektakl składał się z trzech aktów i został napisany wierszami..
Ujawnia życie młodego Enrique Felipe de Guzmána, którego jego ojciec, książę Olivares, rozpoznaje w niewłaściwym momencie.
Będąc w biedzie i pod imieniem Julianillo Valcárcel, książę zabiera go do siebie. Jakiś czas później chłopiec jest zmuszony poślubić kobietę, której nie kocha.
Julianillo ma trudności z przystosowaniem się do nowego środowiska, ponieważ jest prostym i czułym chłopcem. Nie może zapomnieć o swoim dawnym życiu, a tym bardziej o przyjaciołach i ukochanej Eleonorze. W niektórych filmach bohater jest porównywalny ze swoim twórcą, poetą Antonio Machado..
Antonio Machado był poetą i dramaturgiem, który zawsze wiedział, do czego pisze. To, co żył i czuł, uchwycił w swoich wierszach uczciwie i bez strachu. Nie miał nic przeciwko pokazaniu się jako wrażliwy człowiek z głębokimi uczuciami.
Jego poezja przeszła do historii ze względu na swój określony styl i tematykę. Jak niewielu innych, nie zrobił tego w sposób, w jaki pisał, ale zrobił to z prawdy swojego serca. Od czasu jego przejścia przez życie do dnia dzisiejszego poeta składa się niezliczone hołdy.
Jednym z najważniejszych wyróżnień, jakie otrzymał, było wyróżnienie Instytutu Hiszpańskiego w Stanach Zjednoczonych dziesięć lat po jego śmierci, w którym było obecnych wielu jego przyjaciół przebywających na wygnaniu. Paryż, miasto, które tak często odwiedzał, również kilkakrotnie składał mu hołd.
Być może produkcja hiszpańskiej piosenkarki i autorki tekstów Joan Manuel Serrat jest jednym z najbardziej znanych wyróżnień dla poety. Album płytowy Dedykowany Antonio Machado, poecie roku 1969 służył utrzymaniu pracy Machado przy życiu.
Jeszcze bez komentarzy