Aridoamerica Jest to region kulturowy położony między północno-środkową strefą Meksyku a południowymi Stanami Zjednoczonymi. Termin ten został ukuty w celu określenia istniejącego regionu kulturowego przed europejską kolonizacją na tych terytoriach. Na południu ogranicza się do Mezoameryki, a na północy do Oasisamérica.
Aridoamérica charakteryzuje się suchym i suchym klimatem, z niewielką różnorodnością ekologiczną, ponieważ warunki są trudne. Wody jest mało i znajduje się w małych strumieniach i źródłach podziemnych.
Znajduje się na szerokości geograficznej zbliżonej do Zwrotnika Raka, więc panuje tam bardzo gorący klimat, który może osiągnąć ekstremalne temperatury. Z tego powodu roślinność jest uboga, z przewagą kaktusów i niewielkich krzewów..
Jest to rozległe terytorium o nierównej orografii, z kilkoma pasmami górskimi, które go przecinają, takimi jak Sierra Madre Oriental i zachodnie pasma górskie, a także Sierra Nevada.
Indeks artykułów
Aridoamérica obejmuje północne terytoria Meksyku i południową część Stanów Zjednoczonych. W szczególności obejmuje meksykańskie stany Chihuahua, Sonora, Coahuila, Baja California Norte, Baja California Sur, Tamaulipas, Nuevo León, Durango oraz części stanów Zacatecas, Nayarit i San Luis Potosí..
W części odpowiadającej Stanom Zjednoczonym Aridoamérica znajduje się w stanach Teksas, Nowy Meksyk, Arizonie, Kalifornii, Nevadzie, Utah, Kolorado i części stanów Kansas, Wyoming, Idaho i Oregon.
W północno-wschodnim Meksyku znajduje się Sierra de Tamaulipas, jeden z najbardziej zaludnionych obszarów okupacji Aridoamérica na przestrzeni lat.
Na tym terenie archeolodzy znaleźli ślady kultur pochodzących z wczesnych lat ery chrześcijańskiej i znajdowała się jedna z najstarszych form rolnictwa w Ameryce.
Pustynia Chihuahuan to największa pustynia w Ameryce Północnej, o powierzchni sięgającej 300 000 km². W tym pustynnym klimacie wyróżnia się obszar Cuatro Ciénagas, który wyróżnia się lokalizacją około 200 stawów i oaz oraz własnym ekosystemem.
Reszta pustyni praktycznie nie nadaje się do zamieszkania, ponieważ cechy charakterystyczne uniemożliwiają rozwój flory i fauny, bez innych źródeł wody niż oazy w obszarze Cuatro Ciénagas..
Klimat Aridoamérica jest pustynny i półpustynny. Znajdując się na szerokości geograficznej odpowiadającej zwrotnikowi raka, panują tam wysokie temperatury przez cały rok.
Wahania temperatury są ekstremalne i mogą osiągnąć 40ºC w ciągu dnia, a następnie spaść do 10º poniżej zera w nocy..
Te warunki klimatyczne sprawiają, że wiele części pustyni Aridoamérica i półpustynnych jest bardzo trudnych do zamieszkania przez istoty. Na obszarach pustynnych mogą wystąpić nagłe wiatry, które przenoszą duże ilości pyłu..
Będąc tak suchym i suchym obszarem, kiedy pojawia się ulewna pora deszczowa, może zalać niektóre obszary, które są utworzone ze skał wapiennych, powodując większą erozję i zużycie gleby..
Ze względu na charakterystykę terenu, aby przeżyć mieszkańcy Aridoamérica, musieli handlować z sąsiadami w Mezoameryce i Oasisamérica..
Nawiązali stosunki handlowe z otaczającymi ich cywilizacjami i oprócz produktów korzystali z kultury i postępu wielkich cywilizacji. Handlowali i kupowali od sąsiadów futra, perły i ryby.
Rozwijając kulturę przetrwania, wielu zaangażowało się w wojny między sobą, kradnąc w ten sposób żywność z sąsiednich miast, aby przetrwać. Zwykle popadali w konflikt ze swoimi mezoamerykańskimi sąsiadami, którzy ogólnie określali ich terminem „chichimecas”..
Kiedy kultury Mezoameryki traciły władzę, wiele z tych Chichimeków, zamiast ich atakować, przyłączyło się do nich, powodując krzyżowanie się kultur..
Płaskorzeźba Aridoamérica wyróżnia się rozległymi równinami, przeważnie jałowymi lub półsuchymi.
Przecina go pasmo górskie Sierra Nevada, pasmo górskie Sierra Madre Oriental i Sierra Madre Occidental, co powoduje, że jest to dość odizolowany i odizolowany region.
Powoduje to rzadkie występowanie wilgotnych wiatrów pochodzących z wybrzeża, w wyniku czego powstają jego charakterystyczne pustynne krajobrazy..
Biznaga to roślina, która do dziś pozostaje reprezentatywnym elementem dzisiejszego Meksyku. Charakteryzuje się tym, że jest rodzajem kaktusa, który rośnie na obszarach półsuchych i suchych; Dlatego była to jedna z głównych roślin w Aridoamérica.
Rośliny te są okrągłe i mogą magazynować w sobie znaczne ilości wody, którą utrzymują w swojej strukturze poprzez swoje tkanki. Ponadto charakteryzują się dużymi kwiatami, jasnymi kolorami i mocnymi zapachami; dzięki nim przyciągają uwagę innych organizmów, co pozwala im przeprowadzić proces zapylania.
Biznagi charakteryzują się powolnym wzrostem, zwłaszcza we wczesnych stadiach rozwoju. Kultury Aridoamérica bardzo doceniły biznagę, ponieważ jest to roślina, którą można w pełni wykorzystać; mieszkańcy tego terytorium zjadali jego kwiat, łodygę, owoce, a nawet nasiona.
Z drugiej strony, niektórzy autorzy wskazują, że Amerykanie Arido przypisywali owocom biznagi szczególne cechy, ponieważ uważali je za przysmaki.
Uważa się, że roślina ta, znana również jako maguey, miała szczególne znaczenie dla mieszkańców Aridoameriki.
Badania wykazały, że agawa była postrzegana jako reprezentacja bogini Mayahuel, związana z płodnością. Ta bogini została przedstawiona jako matka z 400 piersiami, z których karmiło się jej 400 potomstwa.
W wyniku tej interpretacji uważa się, że agawa była postrzegana jako dostawca pożywienia i dobrego samopoczucia..
W rzeczywistości wszystkie części rośliny były wykorzystywane efektywnie; Na przykład sok służył do gojenia ran, a także był podstawą do pozyskiwania włókien, z których robiono tkaniny, które służyły do tworzenia różnego rodzaju odzieży, a nawet sznurów i rondli..
Z drugiej strony cierniami maguey robili gwoździe, igły i stemple; a liście rośliny były używane jako uzupełnienie sufitów, a nawet do ogrzewania wnętrz domów poprzez spalanie.
Być może jednym z najbardziej znanych zastosowań agawy, do której ta roślina się przekroczyła, jest bycie bazą do przygotowania słynnej tequili, tradycyjnego meksykańskiego napoju. Z centralnej części tej rośliny mieszkańcy Aridoamérica otrzymali substancję zwaną miodem pitnym, która miała właściwości odurzające.
Ta roślina została nazwana nopalli przez mieszkańców Aridoamérica. Jest to kaktus, o którym istnieją wzmianki sprzed około 25 000 lat, a obecnie jest on niezwykle rozpowszechniony w Meksyku.
Szacuje się, że nopal był jednym z podstawowych zasobów używanych przez mężczyzn i kobiety z Aridoamérica w celu utrzymania i przetrwania; Uważa się, że ta roślina była kluczowa w czasie, gdy się osiedlili.
Nopal jadano w towarzystwie mięsa z upolowanych zwierząt, a także między innymi pomidorów, awokado, papryczek chili i chelatów..
Ponadto z nopalu ekstrahowano czerwony barwnik; Powstało to dzięki działaniu pasożyta tej rośliny, zwanego koszenili grana. Ten barwnik został użyty w waszych tkaninach, na ich obrazach i w ich skroniach.
Inne zastosowanie kaktusa miało charakter leczniczy: tą rośliną leczył obrzęki, zapalenie migdałków, oparzenia, a nawet uważa się, że sprzyjało płodności.
Węże są charakterystyczne dla przestrzeni suchych, aw Aridoamérica gady te występowały w dużych ilościach. Wśród najczęstszych okazów na tym pustynnym obszarze jest wąż Mojave (Crotalus scutulatus), którego jad jest uważany za wysoce niebezpieczny..
Zwykle żyje w pobliżu kaktusów i ma kolor od jasnozielonego do ciemnobrązowego; ton ten zmienia się w zależności od obszaru, w którym znajduje się wąż. Przedłużenie tego węża waha się od 50 do około 90 centymetrów długości.
Ma białe paski, które rozszerzają się, gdy osiągają ogon, a także diamenty, które można zobaczyć na całej jego długości i blakną, gdy zbliżają się do ogona..
Istnieje wiele gatunków pajęczaków, z których zdecydowana większość to pospolici mieszkańcy jałowych terenów. W Aridoamérica można znaleźć kilku przedstawicieli, ale chyba najbardziej charakterystycznymi są skorpiony.
Na obszarze Aridoamerica znajduje się okaz zwany gigantycznym skorpionem włochatym (Hadrurus arizonensis). Nosi tę nazwę, ponieważ może mierzyć około 14 centymetrów długości, znacznie więcej niż inne gatunki pajęczaków..
Ten skorpion jest w stanie żerować na jaszczurkach, a nawet na wężach, a jego ciało składa się z brązowych włosów, które pokrywają jego nogi i służą do identyfikacji pewnego rodzaju wibracji, których doświadcza ziemia..
Żyją w wykopanych przez siebie norach, które zwykle mają głębokość około 2 metrów. Są nocnymi łowcami i generalnie ich najaktywniejsza dynamika ma miejsce w nocy.
Biorąc pod uwagę suchą charakterystykę środowiska, jaszczurki są również uważane za powszechnych przedstawicieli w Aridoameryce. Jedną z najbardziej charakterystycznych jaszczurek jest jaszczurka meksykańska cętkowana, której główną cechą jest to, że jest trująca.
Ta jaszczurka, zwana także jaszczurką chaquirado, jest genetycznie spokrewniona z potworem Gila i może mierzyć do 90 centymetrów, osiągając znaczne rozmiary. Jego maksymalna waga może dochodzić do 4 kilogramów i charakteryzuje się pomarańczowymi i żółtymi kolorami w całym tekście..
Jego toksyczna zdolność jest taka, że wytwarza trującą substancję nawet od urodzenia, więc może być bardzo niebezpieczna. Chociaż jest niezwykle śmiertelny, jest powiązany z lekami na niektóre typy cukrzycy, a nawet z leczeniem choroby Parkinsona..
Przy tak ekstremalnym klimacie obszar Aridoamerica charakteryzuje się niewielką liczbą osad ludzkich. Kultury, które pojawiły się na tym obszarze przez lata, były pół-koczownicze, miały stałe lokalizacje w zależności od pory roku.
Żyli w sposób plemienny, rozwijając własne cechy, takie jak język, kultura czy religia. Żyli z łowiectwa i zbieractwa, mieszkali w konstrukcjach nietrwałych, tipach, wykonanych z patyków i skór zwierzęcych..
W przeciwieństwie do swoich południowych sąsiadów, takich jak Majowie czy Aztekowie, ludy te nie rozwinęły pisarstwa ani ośrodków miejskich, chociaż rozwinęły własne techniki garncarskie i rzemieślnicze..
Wśród kultur, które spotykamy na tym obszarze, wyróżniamy Anasazi i Hohokam, które były jednymi z niewielu osiadłych kultur w regionie Aridoamerica. W epoce kamienia łupanego tworzyli swoje osady ze skał i tworzyli sieci kanałów do nawadniania upraw.
Niektóre kultury Aridoamerica to:
Plemię akaksów istniało w Aridoamérica podczas przybycia Hiszpanów. Znajdowali się na wschód od Sinaloa, na zachód od Sierra Madre i na północny zachód od obecnego meksykańskiego stanu Durango.
Charakteryzowało ich zamieszkanie w dużych grupach rodzinnych, które funkcjonowały niezależnie od siebie. Wspierali się tylko wtedy, gdy w grę wchodziły strategie wojskowe..
Szczycili się siedzącym trybem życia i rolniczym systemem gospodarczym zlokalizowanym na zamieszkałym przez siebie obszarze górskim..
Ze względu na uwarunkowania geograficzne obszaru zbiory nie były wystarczające, więc acaxee polegał również na rybołówstwie, polowaniu i zbiorze owoców..
Praktykowali rytuały religijne związane z sadzeniem, łowieniem ryb, polowaniem i wojną. Ogólnie uważano ich za lud wojowniczy.
Nawet kronikarze kolonii opowiadali, że akaksant praktykował kanibalizm, żywiąc się ciałami wrogów, którzy stracili życie w bitwie..
Akaks zamieszkiwał ten sam region co plemię Xiximes, z którym znajdowali się w ciągłym stanie wojny.
Ten wojowniczy stan pozwolił im być jednym z nielicznych plemion, które oparły się podbojowi hiszpańskich kolonizatorów. Jednak to, co doprowadziło do ich wyginięcia, to choroby sprowadzone przez Hiszpanów do Ameryki.
Cazcanowie byli osiadłą grupą autochtoniczną wywodzącą się z Utoazteków. Należały one do Chichimecas, sojuszu różnych rdzennych plemion, który powstrzymał napór Hiszpanów w tak zwanym meksykańskim stanie Zacatecas..
Kronikarz podboju Fray Antonio Tello zwrócił uwagę, że Cazcanes byli jednym z ludów, które opuściły Aztlán (legendarne miejsce, z którego przybyli Aztekowie) z Meksykanami, dlatego z tym plemieniem mieli wspólny język, ale mniej wyrafinowany. Kult Cazcanów był również podobny do kultów meksykańskich, ale z pewnymi niewielkimi różnicami..
Niektóre teorie wskazują, że kazany przeżyły upadek imperium Nahua, którego stolica znajdowała się na terenach znanych obecnie jako wykopaliska archeologiczne La Quemada..
Uważa się, że opuszczając Aztlán, Cazcanes zostali zaatakowani przez Zacatecas, zmuszając ich do opuszczenia terytorium Doliny Meksyku w kierunku Aridoamérica.
Wojna, zaraza i krzyżowanie ras w regionie doprowadziły do wyginięcia kaskanów. Uważa się, że obecnie nie ma bezpośrednich potomków tego plemienia, ale istnieją inne pochodne grupy rdzenne, takie jak Atolinga, Juchipila, Momax i Apozol.
Plemię Cochimí to meksykańska grupa etniczna zamieszkująca obecnie stan Baja California Sur. Mówili kiedyś wymarłym językiem znanym jako Cochimí Laymon.
Od ponad 300 lat to plemię zamieszkuje centrum półwyspu Baja California. Na początku byli koczowniczym plemieniem, które nie znało pisania ani nie uprawiało żadnej pracy rolniczej, hodowlanej czy rzemieślniczej.
Byli głównie rybakami i zbieraczami i przywiązywali wielką wagę do istnienia swoich guamów lub czarowników.
W przypadku Cochimi rok podzielono na sześć chwil. Najbardziej reprezentatywny moment nazwano mejibó (pora kwiatów i obfitości).
O tej porze roku Cochimí świętowało obfitość. Mejibó wydarzyło się w lipcu i sierpniu.
Huachile byli koczowniczym plemieniem tubylczym, które zamieszkiwało terytorium wszystkich ludów Chichimeca, obecnego meksykańskiego stanu Zacatecas, na południe od Coahuila i San Luis Potosí. Ich język jest obecnie wymarły i wywodzi się z języków Uto-Azteków.
Byli najbardziej wojowniczymi nomadami znanymi w regionie. Z tego powodu byli jednym z nielicznych rdzennych plemion Aridoamérica, które oparły się europejskiej kolonizacji..
Huichols to grupa zlokalizowana w meksykańskich stanach Nayarit, Jalisco, Durango i Zacatecas, na Sierra Madre Occidental.
Wśród członków plemienia nazywają siebie wixárika, co oznacza „lud” lub „lud”. Ich język pochodzi z grupy języków Corachol i wywodzi się od Uto-Azteków.
Ze względu na charakterystyczny dźwięk ich spółgłosek podczas mówienia, Hiszpanie kastylializowali nazwę plemienia, zdegenerowując je na Huicholes.
Obecnie język Huichol pozostaje pod wpływem innych języków mezoamerykańskich, prezentując cechy charakterystyczne dla kilku języków istniejących w tym regionie..
Są plemieniem, które zachowuje swoje duchowe rytuały, więc zbieranie i spożywanie pejotlu w ramach ich rytualnych czynności wciąż trwa. Pejotl pochodzi z kaktusa o właściwościach halucynogennych i psychoaktywnych.
Plemię Yoremes można dziś spotkać na południu stanu Sonora i na północy stanu Sinaloa, pomiędzy tak zwaną Valle del Río Mayo i Río Fuerte..
Jest to plemię składające się z około 100 000 ludzi, którzy mają różne tradycje, mają różne zwyczaje, ten sam język i zwyczaje..
Obecnie większość Yoremes praktykuje religię katolicką, dzięki procesowi ewangelizacji, któremu podlegali od czasów kolonizacji..
Yoremes używają demokratycznego systemu do wyboru swoich władz. Szanują zarówno władze cywilne, jak i prawa meksykańskie, a także samych Yoremes. W rzeczywistości słowo „yoreme” oznacza „ten, który szanuje”.
To plemię liczące ponad 500 lat, które początkowo zajmowało się rybołówstwem, polowaniem i zbieractwem. Z biegiem czasu opracowali techniki rolnicze, które pozwoliły im osiedlić się na danym obszarze.
Obecnie Yoreme poświęcone są rolnictwu, stosując bardziej zaawansowane techniki. Są także rybakami i rzemieślnikami, którzy żyją we wspólnocie.
Kiedy przybyli Hiszpanie, Yoremes należeli do sojuszu różnych rdzennych plemion. Sojusz ten miał na celu obronę społeczności, uniknięcie inwazji na ich własne terytorium i wymianę kulturalną między nimi..
Przez setki lat Yoreme walczyli o zachowanie swojej kultury, aż w końcu osiągnęli to w 1867 roku, po rewolucji meksykańskiej..
Jeszcze bez komentarzy