Plik architektura bizantyjska był to szczególny styl architektoniczny Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego, lepiej znanego jako Cesarstwo Bizantyjskie. Ten styl architektoniczny odznaczał się wpływami greckich i rzymskich zabytków z końca ostatniego tysiąclecia pne i początku obecnej epoki..
Ten styl architektoniczny powstał, gdy Konstantyn Wielki podjął decyzję o całkowitej przebudowie miasta Bizancjum. Po odbudowie zmienił nazwę na Konstantynopol. Ponadto był odpowiedzialny za budowę dużej liczby kościołów podczas swojego pobytu jako cesarza, które miały unikalne cechy tego stylu architektonicznego..
W tej chwili imperium to nie było znane pod nazwą Bizancjum. Nazwa ta była używana przez współczesnych uczonych w odniesieniu do zmiany kulturowej, która nastąpiła w Cesarstwie Rzymskim wraz ze zmianą jego stolicy z Rzymu na Konstantynopol. To Imperium i jego architektura przetrwały ponad tysiąclecie.
Indeks artykułów
Architektura bizantyjska ma swoje korzenie w ekspansji Cesarstwa Rzymskiego na południowo-zachodnią Europę i Afrykę Północną. Tereny, które podbili Rzymianie należały do bardzo zróżnicowanych grup kulturowych, więc proces adaptacji do Imperium był powolny i problematyczny.
Z drugiej strony Europa Wschodnia - również zdominowana przez Rzymian - miała znacznie lepiej zorganizowaną organizację. Stało się tak, ponieważ ludy basenu Morza Śródziemnego były kulturowo zjednoczone przez dawne imperium macedońskie i wpływy kulturowe Grecji..
Kilkakrotnie próbowano podzielić władzę między wschodem i zachodem, aby lepiej zorganizować imperium. Jednak wszystkie podjęte próby zakończyły się niepowodzeniem, ponieważ cesarze każdego regionu uważali się za rywali..
Jednak każdy cesarz miał określony zestaw zadań, za pomocą których wykonywał podział władzy. Imperium nigdy nie przestało być uważane za takie samo; to znaczy, chociaż był cesarz na zachodzie, a inny na wschodzie, nadal byli częścią Cesarstwa Rzymskiego.
Po tym, jak Dioklecjan ustanowił ostatni podział między Wschodem i Zachodem w 293 r., Tworząc tetrarchię (system dwóch cesarzy i dwóch Cezarów, którzy zastąpili ich po jego śmierci), system upadł. Kiedy Konstantyn doszedł do władzy, jego pierwszym zadaniem było ponowne zjednoczenie Cesarstwa, co osiągnął w 313 roku.
W 330 Konstantyn przeniósł stolicę Cesarstwa do Bizancjum. Miasto to znajdowało się w geograficznie uprzywilejowanym miejscu dla handlu między Azją a Europą, oprócz połączenia z Morzem Czarnym i Morzem Śródziemnym..
Po przeniesieniu stolicy Konstantyn chciał wprowadzić szereg dużych zmian w polityce gospodarczej, militarnej i architektonicznej miasta. Wśród dokonanych przez siebie zmian zrewolucjonizował wszystkie struktury miasta Bizancjum nowymi pomysłami. To wtedy miasto otrzymało nazwę Konstantynopol.
Strukturalny „renesans” Konstantynopola był zmianą, która zapoczątkowała okres architektury bizantyjskiej. Wobec faktu, że mieszkańcy byli Rzymianami - podobnie jak jego architekci - styl bizantyjski miał swoje podstawy w rzymskich zasadach architektonicznych. Co więcej, architektura rzymska była już pod wpływem greki.
Kolejnym z cesarzy bizantyjskich, który wywarł największy wpływ na artystyczną renowację architektury, był Justynian. Był cesarzem, którego główną wizją była także kulturowa odnowa cesarstwa. W rzeczywistości jego polityka była bardzo podobna do polityki Konstantyna, chociaż Justynian przejął władzę w 518 roku..
Jego głównymi dziełami były różne rekonstrukcje upadłych kościołów w całym Cesarstwie Rzymskim.
Ideałem Justyniana było zarządzanie Imperium bez konieczności użycia siły. Podobnie nie chciał narzucać Rzymianom jednej religii, ale jego konstrukcje były podobne do tradycyjnej architektury chrześcijańskiej..
Wiele miast Cesarstwa Bizantyjskiego stało się wielkimi przedstawicielami dzieł architektonicznych podobnych do starych budowli chrześcijańskich. Jest to reprezentowane przede wszystkim w miastach położonych na zachodzie Imperium, takich jak symboliczne miasto Rawenna..
To właśnie w tym mieście znajduje się jeden z najważniejszych kościołów zbudowanych przez Justyniana: kościół San Vital de Ravenna. Ten kościół jest uważany za jedną z najlepszych istniejących reprezentacji między architekturą bizantyjską i chrześcijańską.
Do najwybitniejszych podobieństw między obiema architekturami należy zastosowanie mozaiki w zdobieniu różnych powierzchni, nacisk architektoniczny na podkreślenie absydy konstrukcji oraz zastosowanie okien umieszczonych w wysokich partiach ścian, aby umożliwić dostęp światła..
Pomimo podobieństw, jakie miała architektura bizantyjska i chrześcijańska, miała również szereg unikalnych cech. Ten styl zaczął być odzwierciedlany w połowie VI wieku, kiedy konstrukcje zaczęły odrywać się od tradycji dzięki twórczej wolności architektów tamtych czasów..
W tym czasie w historii kościoły z kopułami i znacznie bardziej scentralizowanym projektem stały się bardziej popularne niż ten, który był używany w tamtym czasie. Okres ten oznacza oddzielenie architektury bizantyjskiej od architektury rzymskiej położonej we wschodniej części Cesarstwa, która nadal pozostawała pod wpływami Konstantyna..
Te projekty architektoniczne znajdują również odzwierciedlenie w wierzeniach chrześcijańskich członków każdego regionu Imperium. Na zachodzie krzyż miał swoją pionową część bardziej wydłużoną niż poziomą. Kościoły były długie, z nieco mniej wydłużonym szczytem.
Z drugiej strony na bizantyjskim wschodzie krzyż o identycznych proporcjach został użyty zarówno w poziomie, jak iw pionie. To sprawiło, że wpływ architektury w kościołach został scentralizowany poprzez naśladowanie estetycznej formy krzyży..
Architekturę o centralnych tendencjach można w całości docenić w jednym z najważniejszych obiektów sakralnych w Turcji: kościele Hagia Sophia (zwanej też Hagia Sophia).
Chociaż wiele bizantyjskich dzieł architektonicznych zaginęło z upływem czasu, kościół Hagia Sophia prezentuje szereg bardzo szczególnych cech, które odzwierciedlają styl ówczesnych architektów.
Jedną z tych cech jest użycie pendentywów. Są to małe krzywizny, które powstają w budynkach, gdy kopuła przecina jej podpierające łuki..
W wielu bizantyjskich budynkach te krzywizny służyły jako podparcie dla kopuł i pozwalały na ich podniesienie do znacznie większej wysokości niż w przypadku innych budowli rzymskich. Na przykład kopuła bizantyjska zwykle spoczywała na czterech łukach, a podstawy tych łuków mają wewnętrzną krzywiznę..
Aby było to możliwe, należy zastosować dodatkowe podparcie. W architekturze bizantyjskiej pendentywy zostały zastosowane pod podstawami kopuły, aby stać się swego rodzaju „podporą dla podpory”.
W istocie pendentywy to małe kopuły bez górnej części używanej do podtrzymywania większej kopuły..
Kolumny bizantyjskie były kolejnym elementem, który nie tylko charakteryzował ten styl architektoniczny, ale także odróżniał go od tradycyjnego porządku rzymskiego. Bizantyjskie kolumny miały nowy styl dekoracji, który do tej pory nigdy nie był używany przez Rzymian.
Te nowe kolumny były oparte na tradycyjnych kolumnach z Rzymu, ale z pewnymi subtelnymi zmianami, które uczyniły je rodzajem mieszanki między kolumnami jońskimi i korynckimi. Ponadto na ich powierzchni zaczęto stosować nowy styl dekoracyjnych wzorów, aby nadać strukturom powiew wielkości..
Kolumny bizantyjskie ewoluowały w czasie iw wielu konstrukcjach można było docenić, w jaki sposób zaczęto wykorzystywać elementy tradycyjnej kultury rzymskiej. W rzeczywistości metoda bardziej wydłużonych i niecentralizowanych kościołów została również przyjęta w miarę rozwoju stylu architektonicznego..
Podobnie jak w tradycji starożytnej Grecji, sztuka architektury bizantyjskiej była zdobiona szeregiem mozaik wzdłuż najważniejszych miejsc budowli. Na przykład kościoły miały wiele reprezentacji religijnych w swoich mozaikach.
Bazylika San Vitale została zbudowana w Rawennie w VI wieku na bezpośrednie polecenie cesarza Justyniana. Uważany jest za arcydzieło i jedno z najważniejszych dzieł całego okresu architektury bizantyjskiej. Budowę tego kościoła nadzorował arcybiskup miasta.
Jedną z jego najbardziej wyróżniających się cech jest obecność niezliczonych mozaik w całym jego wnętrzu. Bizantyjczycy używali mozaikowych dekoracji zarówno na ścianach, jak i na suficie tej bazyliki.
Ten religijny budynek został poświęcony patronowi Rawenny, San Vital. W czasie jej budowy Rawenna była stolicą zachodniego imperium rzymskiego, co nadało jej znacznie większe znaczenie..
Do pokrycia całej bazyliki użyto dużej ilości marmuru, a typowe kopuły architektury bizantyjskiej zostały wykonane z terakoty.
Jego słynne mozaiki były oparte na postaciach z Nowego i Starego Testamentu, które reprezentowały fragmenty z podróży Chrystusa..
Ponadto bazylikę zdobiły również mozaiki rzymskich cesarzy i księży katolickich. Na te prace największy wpływ miały inne podobne prace artystyczne, które zostały wykonane w Konstantynopolu.
Kościół Hagia Sophia, znany również jako Hagia Sophia lub Kościół Świętej Wiedzy, to najbardziej charakterystyczna katedra zbudowana w Konstantynopolu za rządów Cesarstwa Bizantyjskiego.
Jego budowa była nadzorowana przez cesarza Justyniana i jest uważana za najważniejszą budowlę zbudowaną przez Bizantyjczyków. Ponadto jest to jeden z najważniejszych zabytków na całej planecie..
Budowa tego religijnego pomnika została ukończona w bardzo krótkim czasie, biorąc pod uwagę implikacje technologiczne tamtych czasów..
Został ukończony w ciągu zaledwie sześciu lat pod okiem dwóch renomowanych architektów, którzy mieli ogromną wiedzę matematyczną i mechaniczną: Antemio de Trales i Isidore de Mileto..
Budynek ten łączy tradycyjne pomysły długiej bazyliki z wyjątkowo scentralizowanym budynkiem. Do tego ma niesamowicie dużą kopułę, którą wspiera zastosowanie pendentywu i kilku mniejszych kopuł. Jednak zgodnie z planami architektonicznymi budynek jest prawie w całości kwadratowy..
Kościół ma dużą liczbę kolumn, które biegną przez korytarze z galeriami rozciągającymi się od podłogi do sufitu.
Znany również jako Hagia Irene, Kościół Świętego Pokoju jest jedną z najbardziej imponujących struktur Cesarstwa Bizantyjskiego. Jednak kościół Hagia Sophia przewyższa go rozmiarami.
Kościół Świętego Pokoju został z czasem poddany ogromnym zmianom strukturalnym, co czyni go mniej rozpoznawalną budowlą niż Hagia Sophia..
W rzeczywistości jego pierwotny styl architektoniczny został zniszczony po spaleniu budynku podczas zamieszek Niká, które reprezentowały ludowy bunt, który miał miejsce w Konstantynopolu..
Pierwotnie kościół nie posiadał elementów w postaci kopuły, ale po zniszczeniu w czasie zamieszek został odbudowany przez cesarza Justyniana. Cesarz dodał do kościoła bizantyjską osobliwość kopuły.
Jeszcze większe zniszczenia konstrukcja miała podczas trzęsienia ziemi w Konstantynopolu w VIII wieku. Musiał zostać ponownie naprawiony przez cesarza Konstantyna V, który wprowadził dalsze zmiany w kościele..
Jest to ogromna bazylika, z trzema korytarzami i galeriami wychodzącymi z centralnej przestrzeni w kierunku położonego na wschodzie sanktuarium. Charakteryzuje się bizantyjskim stylem architektonicznym, który pojawił się w tym regionie w V wieku..
Jeszcze bez komentarzy