Azorín (José Martínez Ruiz) (1873-1967) był hiszpańskim pisarzem żyjącym między XIX a XX wiekiem. Wyróżniał się jako powieściopisarz, eseista, krytyk literacki, krytyk teatralny i dziennikarz. Napisał też kilka utworów teatralnych związanych z nurtem ekspresjonistycznym.
Należał do tak zwanego pokolenia 98 wraz z wielkimi nazwiskami pisanymi hiszpańskimi literami. Do jego współpracowników należą między innymi Miguel de Unamuno, Antonio Machado, Jacinto Benavente i Ramón del Valle-Inclán.
Azorín był niezwykle płodnym autorem i jednym z najbardziej reprezentatywnych dla swojego pokolenia. W późniejszych latach dał się nawet poznać jako krytyk filmowy..
Został zapamiętany ze swojego prostego i precyzyjnego stylu pisania, z pięknymi, ale prostymi opisami. W jego aspekcie dziennikarskim można dostrzec jego skłonność polityczną, która pośredniczyła między anarchizmem a ideami republikańskimi, które wyznawał w młodości. Pod koniec życia stał się raczej konserwatywny.
Wśród jego najważniejszych pism są Krytyka literacka w Hiszpanii, Literaccy anarchiści, Wyznania małego filozofa, Don Juan, Pani Ines, Krajobraz Hiszpanii oczami Hiszpanów Y Wyspa bez zorzy polarnej.
Indeks artykułów
José Augusto Trinidad Martínez Ruiz urodził się 8 czerwca 1873 roku w Monóvar, mieście we wspólnocie Walencji, w prowincji Alicante, w południowo-wschodniej Hiszpanii. Był pierworodnym w dużej rodzinie.
Jego rodzice mieli pewną reputację i komfort ekonomiczny. Jego ojcem był Isidro Martínez, z zawodu prawnik, który był burmistrzem i zastępcą partii konserwatywnej. Jego matką była María Luisa Ruiz.
Pierwsze studia ukończył w mieście Yecla - w Murcji, rodzinnym mieście jego ojca - jako stażysta w szkole ojców pijarów. W wieku 15 lat, w 1888 r., Rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Walencji.
W młodości interesował się tekstami o polityce, studiował zwłaszcza anarchizm i krauzyzm.
W tamtych latach Martínez Ruiz publikował swoje pierwsze artykuły w takich gazetach jak Kupiec z Walencji, Echo Monóvara Y Wioska, którego dyrektorem był Vicente Blasco Ibáñez, jeden z jego mentorów. Artykuły te zostały podpisane przez autora pseudonimami, takimi jak m.in. „Fray José”, „Juan de Lis” i „Cándido”..
Jego pierwsze eseje o polityce i literaturze zostały opublikowane w 1895 roku pod tytułem Notatki społecznościowe Y Literaccy anarchiści. Zainteresowanie pracą dziennikarską doprowadziło go do przeniesienia się do Madrytu 25 listopada 1896 roku.
W stolicy Hiszpanii nadal publikował artykuły w najsłynniejszych gazetach i magazynach tamtych czasów, m.in. Kraj, Balon, Postęp, Bezstronni, Młodość, Hiszpańska dusza Y Nowy magazyn, pośród innych
Wydawało się, że te publikacje są podpisane niektórymi pseudonimami, których używał w gazetach w Walencji, a innymi, takimi jak „Chivarri” i „Ahrimán”, używał, aż później zaczął podpisywać się jako Azorín, pseudonim, który stał się sławny wraz z jego twórczością.
José Martínez Ruiz otrzymał wsparcie od Leopoldo Alasa w Madrycie i zaczął zdobywać sławę jako pisarz. Wraz z pisarzami Ramiro Maetzu i Pío Baroja y Nessi utworzył Grupę Trzech, która była zalążkiem tego, co później stało się znane jako Pokolenie 98..
Grupa Trzech powstała wraz z manifestem opublikowanym w magazynie Młodość w grudniu 1901.
Plik Manifest trzech zaproponował stawienie czoła głównym problemom społecznym, z jakimi Hiszpania borykała się w tamtym czasie, takimi jak ubóstwo i degradacja moralna, poprzez szereg postępowych środków, takich jak bezpłatna edukacja i legalizacja rozwodów.
Celem tych działań było doprowadzenie Hiszpanii do dogonienia innych krajów europejskich pod względem postępu społecznego i edukacyjnego. Jednak grupa działała tylko do 1904 r., Uczestnicząc w spotkaniach i publikując w czasopiśmie Młodość.
W pierwszych pięciu latach XX wieku Martínez Ruiz opublikował swoje pierwsze powieści: Wola, Antonio Azorin Y Wyznania małego filozofa. Wszystkie miały charakter autobiograficzny i zostały podpisane pseudonimem Azorín, którego od tej pory nie porzucił..
Po rozwiązaniu Grupy Trzech Azorín porzucił radykalnie anarchistyczne stanowisko, które go charakteryzowało i zaczął łączyć się z politykami i grupami o bardziej konserwatywnych tendencjach. W tym czasie spacerował z przewodniczącym Rady Ministrów Antonio Maurą i Juanem de la Cierva y Peñafiel.
Dzięki tej nowej politycznej postawie Azorín dołączył do redaktorów gazety ABC w roku 1910.
Był także zastępcą podczas pięciu kadencji parlamentarnych w latach 1907-1919 i dwukrotnie pełnił funkcję podsekretarza ds. Instrukcji publicznych..
W 1908 roku poślubił Julię Guindę Urzanqui w Madrycie, która towarzyszyła mu przez całe życie jako pisarz. Para nie miała dzieci.
W ciągu tych lat odbył liczne podróże i wycieczki po Hiszpanii; Ponadto opublikował niezliczone artykuły i opowiadania, a także kilka książek podróżniczych, takich jak Hiszpania. Mężczyźni i krajobrazy, Madryt. Przewodnik sentymentalny Y Krajobraz Hiszpanii oczami Hiszpanów.
W latach 1914-1918 był współpracownikiem gazety barcelońskiej Awangarda, w którym opublikował ponad dwieście artykułów, głównie krytyki literatury i teatru. W tym czasie gazetę kierował Miquel dels Sants Oliver.
W 1924 wstąpił do Królewskiej Akademii Języka Hiszpańskiego. Rok później opublikował Pani Ines, jedna z jego najsłynniejszych powieści.
W 1926 roku swoją pierwszą sztukę pt Stara Hiszpania, za którym podążali Brandy, dużo brandy, Komedia artystyczna i trylogia, na którą składają się Mały pająk w lustrze, Żniwiarz i Doktor Śmierć Y od 3 do 5.
Te spektakle teatralne nie zostały tak dobrze przyjęte przez publiczność i krytykę, w przeciwieństwie do jego esejów i powieści..
Wraz z dojściem do władzy dyktatora wojskowego Primo de Rivera, Azorín wycofał się ze stanowiska publicznego. W 1936 r., Po wybuchu hiszpańskiej wojny domowej, przeniósł się z żoną do Paryża; tam przebywał przez trzy lata.
Po powrocie do Madrytu kontynuował pracę jako współpracownik gazety ABC i pisanie artykułów zgodnych z polityką Franco.
W 1943 roku otrzymał w Hiszpanii nagrodę delegacji prasowej. W 1946 r. Został odznaczony Wielkim Krzyżem Isabel la Católica, aw 1956 r. Odznaczony Wielkim Krzyżem Alfonsa X Mądrego..
W następnych latach opublikował liczne artykuły o literaturze i kilka powieści, m.in. Wioska, Uczucie Hiszpanii, Pisarz i wyspa bez zorzy polarnej.
W latach czterdziestych i pięćdziesiątych zainteresował się krytyką filmową. Za tę pracę otrzymał kilka wyróżnień przyznawanych przez Krąg Pisarzy Operatorskich Hiszpanii.
Zmarł 2 marca 1967 r. W swojej rezydencji w Madrycie przy ulicy Zorrilla 21. Miałem 93 lata.
Jeśli chodzi o powieści i narracje, styl Martínez Ruiz charakteryzuje się prostotą składni, bogatym słownictwem i precyzją przymiotników, które pojawiają się w grupach oddzielonych przecinkami..
Jego pierwsze powieści były autobiograficzne. Później autor zdecydował się na tworzenie złożonych postaci, mieszkańców kilkukrotnie jednocześnie. Tak jest w przypadku bohaterów Don Juan i dOña Inés, którzy borykają się z różnymi konfliktami i mają bogaty świat wewnętrzny wyrażony w krótkich zdaniach.
Inne jego powieści, takie jak Felix vargas, pokazać awangardowe elementy struktury narracji, a także dramatyczne postacie.
Jako eseista i krytyk literacki wyróżniał się konstruowaniem dyskursu opartego na osobistych wrażeniach. Dyskurs ten, daleki od przedstawiania złożonej analizy strukturalnej pism, zachęca czytelnika do refleksji nad badanymi utworami lub autorami..
Cechy te są również widoczne w jego książkach podróżniczych, w których szczegółowo opisuje swoje poglądy na krajobrazy i ludzi..
Jego spektakle teatralne podkreślają wewnętrzny świat bohaterów, podświadomość i wyobraźnię, dlatego wpisują się w nurt ekspresjonistyczny. Jednak ten styl nie przedostał się wówczas do teatru hiszpańskiego, dlatego jego sztuki teatralne nie były wysoko cenione..
Lista publikacji José Martíneza Ruiza jest zróżnicowana i liczne. Składa się z powieści, opowiadań, sztuk teatralnych, książek podróżniczych, zbiorów artykułów prasowych oraz esejów o literaturze, polityce i sztuce. Po śmierci autora jego bliscy opublikowali niepublikowane eseje, wspomnienia i kompilacje jego pism.
Poniżej przedstawiono główne teksty w kolejności chronologicznej:
- Krytyka literacka w Hiszpanii (1893).
- Moratin (1891).
- Satyra. Satyry i krytyka (1894).
- Notatki społeczne (wulgaryzacja) (1895).
- Literatura, najpierw broszura Y Literaccy anarchiści (uwagi o literaturze hiszpańskiej) (1895).
- Charivari (Niezgodna recenzja) (1897).
- Bohemia (historie) (1897).
- Samotność (1898).
- Pécuchet, demágogo (1898).
- Socjologia kryminalna Y Ewolucja krytyki (1899).
- Hidalgos (1900).
- Dusza kastylijska (1600-1800) (1900).
- Siła miłości. Tragikomedia Y Pamiętnik chorego (1901).
- Wola (1902).
- Antonio Azorin (1903).
- Wyznania małego filozofa (1904).
- Trasa Don Kichota Y Wioski. Eseje o życiu prowincji (1905).
- Polityk (1908).
- Hiszpania. Mężczyźni i krajobrazy (1909).
- Cierva (1910).
- Czytania hiszpańskie (1912).
- Kastylia (1912).
- Klasyczny i nowoczesny (1913).
- Wartości literackie (1914).
- Prawnik Vidriera widziany przez Azorína Y Na marginesie klasyki (1915).
- Małe miasteczko (Riofrío de Ávila) Y Rivas i Larra. Społeczny powód romantyzmu w Hiszpanii (1916).
- Parlamentaryzm hiszpański (1904-1916) (1916).
- Wybrane strony (1917).
- Między Hiszpanią a Francją (strony frankofila) (1917).
- Krajobraz Hiszpanii oczami Hiszpanów (1917).
- Madryt. Przewodnik sentymentalny (1918).
- Paryż, zbombardowany (maj-czerwiec 1918) (1919).
- Fantazje i marzenia. Polityka, literatura, przyroda (1920).
- Dwie Luises i inne eseje (1921).
- Od Granady po Castelar Y Don Juan (1922).
- Pisk polityków (1923).
- Racine i Molière Y Godzina z Hiszpanii (1560-1590) (1924).
- Pani Ines Y Los Quinteros i inne strony (1925).
- Stara Hiszpania (1926).
- Komedia sztuki Y Brandy, dużo brandy (1927).
- Felix vargas Y Niewidzialny. Trylogia (1928).
- Chodzenie i chodzenie (1929).
- Biały na niebieskim (opowieści) (1929).
- Superrealizm (1929).
- Maya (1930).
- Miasto Y Angelita. Auto sakramentalne (1930).
- Lope w sylwetce (1935).
- Partyzant (1936).
- Trasuntos z Hiszpanii (1938).
- Wokół José Hernándeza Y Hiszpanie w Paryżu (1939).
- Myślenie o Hiszpanii (1940).
- Walencja (1941).
- Madryt. Pokolenie i otoczenie '98 (1941).
- Pisarz (1942).
- Cavilar i hrabia. Historie (1942).
- Uczucie Hiszpanii. Historie (1942).
- Pacjent (1943).
- Zbawiciel Olbeny (1944).
- Paryż (1945).
- Odwieczne wspomnienia (1946).
- Z Cervantesem (1947).
- Za zgodą Cervantesów (1948).
- Z flagą Francji (1950).
- Oaza klasyki (1952).
- Kino i chwila (1953).
- Maluj, jak chcesz (1954).
- Ostatni, ubiegły, zeszły (1955).
- Pisarze (1956).
- Nie wcześniej powiedział, niż zrobił (1957).
- Wyspa bez zorzy polarnej (1958).
- Harmonogram (1959).
- Zostały kroki (1959).
- Od Valery do Miró (1959).
- Ćwiczenia z języka hiszpańskiego (1960).
- Postscriptum (1961).
- Kilku mężczyzn i kilka kobiet (1962).
- Historia i życie (1962).
- W oddali (1963).
- Pudełka (1963).
- Czysta Hiszpania (1966).
- Lekarze (1966).
- Ani tak, ani nie (1966).
- Teatr Azorín (1966).
- Artykuły spożywcze (1966).
- Ukochana Hiszpania (1967).
- Czas i krajobraz. Wizja Hiszpanii (1968).
- Artysta i styl (1969).
- Co się kiedyś stało (1970).
- Czasy i rzeczy (1971).
- Zapomniane artykuły J. Martínez Ruiz (1972).
- Uśpiony rycerz (1972).
- Rosalía de Castro i inne motywy galicyjskie (1973).
- Wszystko na swoim miejscu (1974).
- I może tak być (1974).
- ABC trzeci (1976).
- Yecla i jego ludzie w mojej pamięci (1979).
- Polityka i literatura (1980).
- Godzina pióra: dziennikarstwo dyktatury i republiki (1987).
- Azorín-Unamuno: listy i pisma uzupełniające (1990).
- Fabia Linde i inne historie (1992).
- Artykuły anarchistyczne (1992).
- Saavedra Fajardo (1993).
- Echa czasu: krótkie teksty (1993).
- Judit: współczesna tragedia (1993).
- Wybrane strony (1995).
- Operator: artykuły o scenariuszach kinowych i filmowych (1921-1964) (1995).
- Amerykanie z północy (1999).
- Historie i wspomnienia (2000).
- Kula z kości słoniowej: historie (2002).
- Andaluzja: pięć krytycznych poglądów i dygresja (2003).
- Co nosi król Gaspar: historie bożonarodzeniowe (2003).
- Dobry sancho (2004).
Jeszcze bez komentarzy