Burrhus Frederic Skinner (1904-1990), lepiej znany jako B. F. Skinner, był amerykańskim psychologiem, który miał wielki wpływ na jego wkład w rozwój teorii behawioryzmu i jego utopijną powieść Walden dwa (1948).
Skinner jest najbardziej uznanym psychologiem w nurcie behawioryzmu, a jego teoria była jedną z najbardziej wpływowych w psychologii. Behawioryzm zakłada, że wszystkie zachowania są odpowiedzią na określone bodźce w środowisku lub konsekwencjami historii jednostki.
Chociaż behawioryści ogólnie akceptują ważną rolę dziedziczności w określaniu zachowania, koncentrują się głównie na czynnikach środowiskowych. Różnią się więc od psychologów poznawczych, którzy przywiązują dużą wagę do myśli.
Indeks artykułów
Urodzony w Pensylwanii w 1904 roku Skinner zaczął pracować nad swoimi pomysłami na ludzkie zachowanie po uzyskaniu doktoratu na Harvardzie. Jego prace obejmują Zachowanie organizmów (1938) i powieść oparta na jego teoriach, Walden dwa (1948). Badał behawioryzm w odniesieniu do społeczeństwa w późniejszych książkach, w tym Poza wolnością i godnością człowieka (1971).
Jako student Hamilton College Skinner rozwinął pasję do pisania. Próbował zostać zawodowym pisarzem po ukończeniu studiów w 1926 r., Ale spotkał się z niewielkim sukcesem. Dwa lata później zdecydował się podążać w nowym kierunku w swoim życiu; zapisał się na Uniwersytet Harvarda, aby studiować psychologię.
Skinner uważał wolną wolę za iluzję, a ludzkie działanie jako zależne od konsekwencji poprzednich działań. Jeśli konsekwencje są złe, istnieje duże prawdopodobieństwo, że działanie się nie powtórzy. Wręcz przeciwnie, jeśli konsekwencje są dobre, działanie prawdopodobnie zostanie powtórzone. Skinner nazwał to zasadą wzmocnienia.
Aby wzmocnić zachowanie, Skinner zastosował warunkowanie instrumentalne i aby je zbadać, wynalazł komorę warunkowania instrumentalnego, znaną również jako skrzynka Skinnera..
W latach dwudziestych Watson opuścił psychologię akademicką, a inni behawioryści zaczęli nabierać wpływów, proponując nowe sposoby uczenia się oprócz klasycznego warunkowania..
Sposób myślenia Skinnera był nieco mniej ekstremalny niż Watsona. Skinner uważał, że mamy umysły, ale po prostu bardziej produktywne jest badanie obserwowalnych zachowań niż wewnętrznych zdarzeń mentalnych..
Behawioryzm był głównym paradygmatem psychologii między 1920 a 1950 rokiem, założonym przez Johna Watsona i opartym na przekonaniu, że zachowania można mierzyć, trenować i zmieniać. Behawioryzm można podsumować następującym cytatem z Watsona, uważanego za „ojca” tego psychologicznego nurtu:
Daj mi tuzin zdrowych, dobrze ukształtowanych dzieci, abym mógł je kształcić, i obiecuję, że wybiorę jedno na chybił trafił i wyszkolę go, by został specjalistą w czymkolwiek będę: lekarzem, prawnikiem, artystą, biznesmenem, żebrakiem lub złodziejem. niezależnie od jego talentu, skłonności, skłonności, uzdolnień, powołania i rasy swoich przodków ”.
John Watson, Behawioryzm, 1930.
Zgodnie z zasadami behawioryzmu wszystkich zachowań uczymy się ze środowiska, w którym dorastamy. Behawioryści nie wierzyli w determinacje biologiczne.
Ponadto zajmowali się głównie zachowaniami, które można zaobserwować, i wierzyli, że nie ma dużej różnicy między uczeniem się, które ma miejsce u ludzi, a tym, co ma miejsce u zwierząt..
Rosyjski lekarz Pawłow jako pierwszy badał teorie behawioryzmu w latach 90. XIX w. Klasyczne warunkowanie Pawłowa odkryto przypadkowo, kiedy odkrył w eksperymencie z trawieniem jego psów, że ich psy śliniły się, gdy wszedł do pokoju. nawet zabierając ze sobą jedzenie.
Podsumowując, warunkowanie klasyczne polega na uczeniu się, które wiąże nieuwarunkowany bodziec, który domyślnie wywołuje reakcję w ciele (na przykład odruch), z nowym bodźcem, tak że ten ostatni również niesie tę samą odpowiedź..
Teoria ta została później rozwinięta przez Watsona (1913), który był amerykańskim psychologiem, który założył behawioralną szkołę psychologii, publikując artykuł zatytułowany „Psychologia oczami behawiorysty”. Później uwarunkował chłopca, aby bał się białego szczura.
Thorndike, amerykański psycholog i pedagog, sformalizował termin „prawo efektu” w 1905 roku. W 1936 roku Skinner, amerykański psycholog, który jest głównym tematem tego artykułu, opublikował „Zachowanie organizmów” i przedstawił koncepcje warunkowania instrumentalnego. i modelowanie.
Praca Skinnera była zakorzeniona w przekonaniu, że warunkowanie klasyczne jest zbyt proste, aby stanowić pełne wyjaśnienie złożonych ludzkich zachowań. Skinner uważał, że najlepszym sposobem zrozumienia ludzkich zachowań jest sprawdzenie przyczyn działania i jego konsekwencji. Nazwał to podejście „warunkowaniem instrumentalnym”..
Warunkowanie operacyjne ma związek z operantami: celowymi działaniami, które mają wpływ na otaczające nas środowisko. Skinner zaczął identyfikować procesy, które sprawiły, że wystąpienie pewnych zachowań operantowych było mniej lub bardziej prawdopodobne.
Teoria warunkowania instrumentalnego Skinnera opiera się na pracy Thorndike'a (1905). Edward Thorndike badał uczenie się na zwierzętach za pomocą pudełka z puzzlami, aby zaproponować teorię znaną jako „Prawo efektu”.
Jak powiedzieliśmy, Skinner jest uważany za ojca warunkowania instrumentalnego, ale jego praca opiera się na prawie efektu Thorndike'a. Skinner wprowadził nowy termin w prawie efektu: wzmocnienie. Zachowanie, które jest wzmocnione, ma tendencję do powtarzania się; zachowanie, które nie jest wzmocnione, ma tendencję do wymarcia (osłabienia).
Skinner badał warunkowanie instrumentalne, przeprowadzając eksperymenty na zwierzętach, które umieścił w „pudełku Skinnera”, podobnym do pudełka z puzzlami Thorndike'a..
Skinner ukuł termin „warunkowanie instrumentalne”, które polega na zmianie zachowania przy użyciu wzmocnienia udzielonego po pożądanej odpowiedzi. Skinner zidentyfikował trzy typy odpowiedzi lub operantów, które mogą podążać za zachowaniem:
Wszyscy doświadczyliśmy przykładów zachowań, na które wpłynęło wzmocnienie i kara. Na przykład, gdy byliśmy dziećmi, gdy rozmawialiśmy na lekcji, nauczyciel kazał nam się zamknąć. Taka reakcja nauczyciela jest karą, która przynajmniej rzekomo powinna osłabiać zachowanie rozmawiania z partnerem na zajęciach.
Na przykład w okresie dojrzewania noszenie określonego stylu lub marki ubioru może być pozytywnie wzmocnione przez rówieśników poprzez pochlebstwa, akceptację społeczną lub po prostu życzliwy gest. To wzmacnia i zwiększa prawdopodobieństwo powtórzenia się zachowania związanego z noszeniem odzieży określonej marki.
Skinner zademonstrował, jak działa pozytywne wzmocnienie, umieszczając głodnego szczura w swoim pudełku Skinnera. Pudełko zawierało dźwignię po jednej stronie, a szczur, gdy przechodził przez pudło, przypadkowo nacisnął dźwignię. Granulka jedzenia natychmiast spadła do małego pojemnika obok dźwigni.
Szczury szybko nauczyły się iść prosto do dźwigni po kilkukrotnym znalezieniu się w pudełku. Konsekwencją przyjmowania pokarmu w przypadku naciśnięcia dźwigni było powtarzanie tego zachowania.
Pozytywne wzmocnienie wzmacnia zachowanie, zapewniając konsekwencje, które dana osoba uważa za satysfakcjonujące. Na przykład, jeśli twój nauczyciel daje ci pieniądze za każdym razem, gdy odrabiasz pracę domową, jest bardziej prawdopodobne, że będziesz powtarzać zachowanie związane z odrabianiem pracy domowej w przyszłości, wzmacniając to zachowanie..
Usunięcie nieprzyjemnego wzmocnienia może również wzmocnić określone zachowanie. Nazywa się to wzmocnieniem negatywnym, ponieważ jest to usunięcie niekorzystnego bodźca, który jest „satysfakcjonujący” dla osoby lub zwierzęcia. Negatywne wzmocnienie wzmacnia zachowanie, zatrzymując lub eliminując nieprzyjemne doświadczenie.
Na przykład, gdy masz ból głowy, bierzesz aspirynę, aby go złagodzić. Fakt, że ból znika, stanowi negatywne wzmocnienie dla zachowania związanego z przyjmowaniem aspiryny, zwiększając prawdopodobieństwo jego ponownego wystąpienia w przyszłości, gdy będziesz mieć ból głowy..
Skinner ponownie zbadał, jak działa negatywne wzmocnienie, umieszczając szczura w swoim pudełku Skinnera i wystawiając go na działanie nieprzyjemnego prądu elektrycznego, który spowodował pewien stopień dyskomfortu. Tym razem dźwignia na skrzyni spowodowała zatrzymanie prądu elektrycznego..
Szczury początkowo przypadkowo nacisnęły dźwignię, ale wkrótce nauczyły się naciskać ją, aby zatrzymać prąd elektryczny. Konsekwencją ucieczki przed prądem było to, że powtarzały akcję za każdym razem, gdy były wkładane do pudełka lub za każdym razem, gdy poczuły prąd..
W rzeczywistości Skinner nawet nauczył szczury, aby unikać prądu elektrycznego, włączając światło tuż przed pojawieniem się prądu elektrycznego. Szczury wcześnie nauczyły się naciskać dźwignię, gdy zapaliło się światło, ponieważ wiedziały, że zapobiegnie to włączeniu prądu elektrycznego..
Te dwie wyuczone reakcje znane są jako „nauka ucieczki” i „uczenie się przez unikanie”..
Kara definiowana jest jako przeciwieństwo wzmocnienia, ponieważ ma na celu osłabienie lub wyeliminowanie odpowiedzi, a nie zwiększenie jej prawdopodobieństwa. Jest to awersyjne wydarzenie, które zmniejsza zachowanie, które następuje.
Podobnie jak w przypadku wzmocnienia, kara może działać albo poprzez bezpośrednie zastosowanie nieprzyjemnego bodźca, takiego jak porażenie prądem po odpowiedzi, lub przez usunięcie potencjalnie satysfakcjonującego bodźca..
Na przykład potrącenie pieniędzy z czyjegoś wynagrodzenia, aby ukarać niepożądane zachowanie. Należy zauważyć, że nie zawsze łatwo jest odróżnić karę od negatywnego wzmocnienia.
Istnieje kilka problemów, jeśli chodzi o stosowanie kar, takich jak:
Innym ważnym wkładem Skinnera jest koncepcja modelowania zachowań poprzez podejście sukcesywne. Skinner argumentuje, że zasady warunkowania instrumentalnego można wykorzystać do wytworzenia niezwykle złożonych zachowań, jeśli nagrody i kary są przeprowadzane w sposób, który zachęca dany organizm do zbliżania się coraz bardziej do pożądanego zachowania..
Aby ten rezultat wystąpił, warunki (lub nieprzewidziane okoliczności) wymagane do otrzymania nagrody powinny zmieniać się za każdym razem, gdy organizm zbliża się o krok do pożądanego zachowania..
Według Skinnera większość ludzkich zachowań (w tym języka) można wyjaśnić jako produkt tego typu sukcesywnego podejścia..
Modyfikacja zachowania to zestaw terapii lub technik opartych na warunkowaniu instrumentalnym. Podstawową zasadą jest zmiana wydarzeń środowiskowych związanych z określonym zachowaniem człowieka. Na przykład wzmacniaj pożądane zachowania i ignoruj lub karaj niechciane.
Jednak nie jest to tak proste, jak się wydaje. Na przykład zawsze wzmacnianie pożądanego zachowania polega w zasadzie na przekupieniu kogoś.
Istnieje kilka rodzajów pozytywnego wzmocnienia. Wzmocnienie pierwotne występuje, gdy nagroda sama w sobie wzmacnia zachowanie. Wzmocnienie wtórne występuje, gdy coś wzmacnia zachowanie, ponieważ prowadzi do wzmocnienia podstawowego.
W konwencjonalnej sytuacji uczenia się warunkowanie instrumentalne stosuje się do tematów związanych z salami lekcyjnymi i nauką, a nie do treści związanych z uczeniem się.
Jeśli chodzi o edukacyjne zastosowanie modelowania zachowań, prostym sposobem modelowania zachowania jest zapewnienie sprzężenie zwrotne (informacja zwrotna) dotycząca wyników ucznia (np. komplementy, oznaki aprobaty, zachęta).
Na przykład, jeśli nauczyciel chciał zachęcić swoich uczniów do odpowiadania na pytania w klasie, powinien chwalić je za każdym razem, niezależnie od tego, czy odpowiedź jest poprawna, czy nie. Stopniowo nauczyciel będzie chwalił uczniów tylko wtedy, gdy ich odpowiedzi będą poprawne, az czasem tylko wyjątkowe odpowiedzi będą chwalone.
Niechciane zachowania, takie jak opóźnienia w dotarciu do klasy i dominacja w dyskusjach w klasie, mogą zostać ugaszone przez ignorowanie ich przez nauczyciela, zamiast wzmacniać je poprzez zwracanie uwagi nauczyciela na takie zachowania..
Świadomość, że odniosłeś sukces, jest również ważna, ponieważ motywuje do dalszej nauki. Jednak ważne jest, aby zmieniać rodzaj zastosowanego wzmocnienia, aby zachować zachowanie. Nie jest to łatwe zadanie, ponieważ nauczyciel może wydawać się nieszczery, jeśli za dużo myśli o tym, jak powinien się zachowywać, chwaląc ucznia.
Warunkowanie instrumentalne można wykorzystać do wyjaśnienia wielu zachowań, od procesu uczenia się po uzależnienie i przyswajanie języka. Ma również zastosowanie praktyczne, takie jak te, które opisaliśmy wcześniej w edukacji, w więzieniach, szpitalach psychiatrycznych i ekonomii..
W ekonomii dobrze znanym zastosowaniem warunkowania instrumentalnego jest ekonomia symboliczna, system, za pośrednictwem którego osoba otrzymuje tokeny zaraz po wykonaniu pożądanego zachowania. Żetony są zbierane, a następnie wymieniane na coś znaczącego dla danej osoby.
Wykorzystanie badań na zwierzętach do warunkowania instrumentalnego również rodzi kwestię ekstrapolacji wyników..
Niektórzy psychologowie argumentują, że nie możemy uogólniać wyników badań ze zwierzętami na zachowanie ludzi, ponieważ ich anatomia i fizjologia są różne i nie mogą zastanawiać się nad swoimi doświadczeniami ani powoływać się na rozum, cierpliwość i pamięć jak ludzie..
Jeszcze bez komentarzy