Plik zatoka Jest to cecha geograficzna wybrzeża, która składa się z wycięcia lub głębokiego wejścia tworzącego półkole. Ta przybrzeżna konformacja ma ujście lub wejście o długości równej lub mniejszej niż średnica tworzonego półkola.
Zatoka jest podobna do zatoki i zatoki, jednak istnieją pewne różnice między tymi przybrzeżnymi formami lądowymi. Zatoka jest większa i ma głębsze wody, podczas gdy zatoka ma wąskie wejście.
Ze względu na swoje ukształtowanie geograficzne zarówno w rzeźbie terenu, jak i głębokości, zatoka częściowo rozprasza siłę fal i prądów. Z tego powodu są one odpowiednimi terenami dla portów i do wykorzystania ich plaż do rekreacji i turystyki..
Indeks artykułów
Linia brzegowa to obszar interakcji między lądem a morzem, na który uderzają fale i prądy oceaniczne. Fale reprezentują ciągłe wyładowanie energii mechanicznej na materiale geologicznym tworzącym wybrzeże.
W zależności od rodzaju materiału i sposobu ułożenia jego warstw w strefie przybrzeżnej, fale będą powodować mniejszą lub większą erozję. W ten sam sposób prądy przybrzeżne generują siłę oporu osadów, która przyczynia się do kształtowania wybrzeża..
Woda morska ulega erozji zarówno w wyniku ścierania i zużycia, jak i rozpuszczalnikowego działania zawartych w niej kwasów..
Istnieją dwie podstawowe konformacje wybrzeża, zwane wybrzeżami zgodnymi i niezgodnymi. Na wybrzeżach zgodnych warstwy materiałów geologicznych są ułożone równolegle do wybrzeża i naprzemiennie z materiałów twardych (granit, wapień) i miękkich (piasek, glina).
Z drugiej strony na niespójnych wybrzeżach materiały o różnej konsystencji są ułożone w paski prostopadłe do wybrzeża. Tak więc istnieje pas miękkiego materiału, który sięga do wybrzeża i równolegle do niego następuje wtargnięcie twardego materiału.
Na wybrzeżu zgodnym odporność na erozję jest większa, ponieważ warstwa twardego materiału przebiega równolegle do wybrzeża. W ten sposób zapewnia większą odporność na fale i chroni przed nimi warstwę miękkiego materiału..
Jednak w najsłabszych punktach w ścianie z twardego materiału otwiera się szczelina. Następnie przez nią morze wnika i niszczy wewnętrzną warstwę miękkiego materiału, tworząc kształt półksiężyca..
Wejście jest na ogół stosunkowo wąskie ze względu na trudność w erodowaniu materiału linii brzegowej. Jednak z biegiem czasu części twardej warstwy przedniej mogą zapaść się i utworzyć większe wnęki wejściowe..
Odległość, na jaką morze może dotrzeć w głąb lądu w tego typu zatokach, zależy od istnienia warstwy twardego materiału w kierunku wnętrza wybrzeża. Ponadto wpływ ma wysokość lądu nad poziomem morza, która określa, w jaki sposób woda będzie działała w tym obszarze..
W przypadku brzegów wzburzonych falowanie bezpośrednio podkopuje odcinek linii brzegowej utworzony z miękkiego materiału. Jeśli cała linia brzegowa jest wykonana z miękkiego materiału, powstanie mniej więcej prosta długa plaża.
Tutaj fale erodują wybrzeże, wnikając w głąb lądu na stosunkowo płytkim obszarze. W ten sposób powstaje zatoka, tylko ujście jest szersze w porównaniu do tych utworzonych na zbieżnych wybrzeżach..
Ruchy skorupy ziemskiej przyczyniają się również do powstawania zatok, zarówno poprzez osiadanie lądu przybrzeżnego, jak i przemieszczanie poziome. Na przykład oddzielenie obecnego półwyspu Baja California od płyty północnoamerykańskiej utworzyło Zatokę Kalifornijską i Zatokę Banderas..
Podobnie zmiany poziomu morza odgrywają ważną rolę w tworzeniu niektórych zatok. Tak więc zatoki wybrzeża Ameryki Północnej i Południowej powstały w wyniku zalania dolin przybrzeżnych z powodu wzrostu poziomu morza.
Zatoki różnią się kształtem w zależności od geologii terenu, zachodzących procesów erozyjnych i tektonicznych oraz upływającego czasu. Wśród jego podstawowych części są:
Przylądki, peleryny lub punkty są przedłużeniami w kierunku morza z twardego materiału, które tworzą boczne granice zatoki. Klasyczna zatoka ma dwa przylądki, po jednym z każdej strony, ale może się zdarzyć, że jest tylko jeden.
Przestrzeń między cypelami lub między cypelem a linią brzegową wyznacza wejście do zatoki. Ze swojej strony część wody, która tworzy zatokę, odpowiada wtargnięciu morza do zagrożonego obszaru.
Pokryta jest osadami powstałymi w wyniku erozji i falami. W niektórych przypadkach do tego obszaru wpływają rzeki, które dostarczają osadów.
Płaskorzeźba dna to zbocze, które biegnie od wybrzeża do otwartego morza jako część szelfu kontynentalnego. Na obszarach tropikalnych i subtropikalnych może ulec zmianie poprzez rozwój raf koralowych.
Jest to stosunkowo płaski obszar granicy między morzem a wybrzeżem, naznaczony odpływem, który gromadzi najcięższe produkty erozji i składa się głównie z piasku. W niektórych przypadkach plaża nie jest formowana, a wewnętrzną granicą zatoki są bagna lub obszary skaliste..
Znajduje się na wybrzeżu Pacyfiku w USA w stanie Kalifornia. Jest to przykład przybrzeżnego ukształtowania terenu o pewnej złożoności, ponieważ obejmuje dwie zatoki, kilka ujść rzek, mokradła i zintegrowane bagna..
Z drugiej strony obszar ten bardzo ucierpiał w wyniku ingerencji człowieka, zasypywania terenów i wykopywania innych. Niektóre tereny podmokłe zostały zasypane i zrekultywowane w całej swojej historii.
Ten kompleks dwóch zatok, San Francisco w centrum i San Pablo na północy, ma bardzo wąskie wyjście na morze. To tak zwana Złota Brama lub Złota Brama i ma zaledwie 2,7 km długości, rozciągając tam most o tej samej nazwie..
Granice tego kompleksu zatok to półwysep San Francisco i półwysep Marín. Ponadto istnieją cztery duże wyspy, z Alcatraz w centrum, gdzie znajduje się słynne więzienie zamienione w muzeum..
Znajduje się na wybrzeżu Pacyfiku w Meksyku, między stanami Jalisco i Nayarit, jest typową zatoką, z ujściem o tej samej średnicy co półkole, które ją tworzy. Wejście jest ograniczone przez przylądek Corrientes na południu i Punta Mita na północy, z odległością 100 km między nimi.
Ta zatoka ma głębokość 900 m, co czyni ją jedną z najgłębszych na świecie. Tutaj znajduje się obszar turystyczny Puerto Vallarta i jest to również miejsce lęgowe humbaka (Megaptera novaeangliae) od grudnia do marca.
Około 6000 lat temu morze wniknęło w głąb atlantyckiego wybrzeża Andaluzji, gdzie obecnie znajduje się ujście rzeki Gwadalkiwir. Istniała szeroka zatoka zwana Tartessian, a nieco dalej na południe morze w mniejszym stopniu penetrowało obecny obszar Kadyksu..
Ta zatoka powstała około 20 000 lat temu w wyniku upadku starożytnej delty. Oba obszary były wypełnione osadami tworzącymi bagna, na północy zniknęła Zatoka Tarteska, a na południu powstała obecna Zatoka Kadyksu..
Z drugiej strony obecny wyspiarski półwysep Kadyksu był częścią archipelagu, którego wyspy łączyła sedymentacja i obniżenie poziomu morza. W ten sposób powstała obecna Zatoka Kadyksu, która jest zatoką z wewnętrzną zatoczką.
Wejście do zatoki ogranicza cypel Rota od północy i dawny archipelag Kadyksu i León od południa, obecnie półwysep. Stara wyspa Kadyks jest połączona z wyspą León (miasto San Fernando) ramieniem z piasku (tombolo).
Z kolei stara wyspa León jest oddzielona od Półwyspu Iberyjskiego jedynie płytkim i wąskim kanałem Sancti Petri. Zatoka Kadyksu jest domem dla wielu portów, z których najważniejszym jest port Kadyksu.
Znajduje się na wenezuelskich Karaibach, na środkowym wybrzeżu w stanie Aragua i jest przykładem najbardziej charakterystycznego kształtu zatoki, z szerokim wejściem, ale węższym niż średnica prawie idealnego półkola..
Ograniczają go dwa cyple, z dwoma plażami z drobnym piaskiem w tle, oddzielonymi fragmentem podgórza, który jeszcze nie uległ erozji. W tym przypadku jest to stara dolina zalana, gdy poziom morza podniósł się w epoce interglacjału, na którą działało erozyjne działanie fal..
Jeszcze bez komentarzy