Plik kangur Jest to torbacz należący do rodziny Macropodidae. Wśród jego charakterystycznych cech jest długi i mocny ogon, który służy jako dodatkowa kończyna, oraz dysproporcje w rozwoju nóg. Tylne są duże i mocne, a przednie mniejsze.
Inną cechą, która to identyfikuje, jest to, że kobiety mają worek skóry w okolicy brzucha, zwany woreczkiem. W ten sposób nowonarodzone cielę kończy swój rozwój poporodowy.
Powszechnie termin kangur jest używany do opisania największych gatunków w rodzinie, takich jak kangur szary i kangur rudy. Mniejsze nazywają się walabią, jednym z przedstawicieli tej grupy jest czarna walabia.
Środkiem lokomocyjnym tego ssaka jest skakanie, do którego wykorzystuje silne mięśnie, które tworzą jego potężne tylne kończyny. Kiedy zwierzę porusza się z mniejszą prędkością, wykorzystuje ruch pentapedalny. W tym przypadku ogon działa jak piąta noga, przyczyniając się do ruchu.
Kangur pochodzi z Australii, gdzie zamieszkuje otwarte obszary lasów, łąki, zarośla i równiny.
Indeks artykułów
Zapis kopalny wskazuje na istnienie gigantycznych kangurów w plejstocenie i pliocenie. W stosunku do najmniejszych przodków kangurów żyli na obecnym kontynencie australijskim około 20 milionów lat temu.
Kangury, podobnie jak inne makropody, mają wspólnego przodka z rodziną torbaczy Phalangeridae. Ten przodek, który istniał w połowie miocenu, mieszkał w koronach drzew. Jego zęby były krótkie, nadające się do zjadania liści krzewów i drzew..
Pod koniec miocenu, aż do pliocenu i plejstocenu klimat uległ dużym zmianom, wysychając. Spowodowało to bliskie wyginięcie lasów i rozrost muraw. W tym samym czasie nastąpiło napromieniowanie makropodydów, które przystosowały się do diety roślin drzewiastych.
Ta grupa torbaczy miała zęby z wysokimi koronami, co jest istotną cechą zwierząt, których dieta obejmuje surową roślinność..
Gatunki spokrewnione z walabiami i współczesnymi kangurami szarymi zaczęły pojawiać się w pliocenie. Ostatnia ewolucja dotyczy kangura rudego, którego zapis kopalny sięga 1 do 2 milionów lat..
Tylne nogi są długie, wąskie i mocne, każda z czterema palcami. Czwarty palec podtrzymuje większość ciężaru ciała, podczas gdy drugi i trzeci są zjednoczone i są szczątkowe, stan znany jako syndaktylia..
Jeśli chodzi o kończyny przednie, są krótkie i mają pięć oddzielnych palców, w tym kciuk niezaprzeczalny. Każdy palec kończy się ostrym pazurem. Mają silne mięśnie, szczególnie u mężczyzn, ponieważ używają tych nóg do walki i demonstrowania swojej dominacji przed grupą..
Kangury mają duże, elastyczne ścięgna na tylnych łapach. W nich przechowywana jest energia naprężenia sprężystego, która jest wykorzystywana przy każdym wykonywanym skoku. Podskakujące ruchy powstają w wyniku sprężystego działania ścięgien, a nie wysiłku mięśni.
Kangur charakteryzuje się muskularnym ogonem o grubej podstawie. U kangura rudego struktura ta składa się z ponad 20 kręgów pokrytych silnymi mięśniami. Pomaga to zwierzęciu utrzymać równowagę ciała, a także wpływa na lokomocję pentapedalną..
Ponadto ogon pomaga oszczędzać energię, ponieważ jego siła napędowa jest znacznie większa niż generowana przez przednie i tylne nogi razem wzięte. W ten sposób kangur zachowuje swoją energię niezależnie od siły, jaką wywarł ogonem..
Kształt ciała charakteryzuje i wyróżnia makropodydy. Głowa jest mała w porównaniu z tułowiem. Ma duże i elastyczne uszy, które mogą się obracać, aby lepiej wychwycić dźwięki emitowane z dużych odległości.
Ich oczy są duże i znajdują się po obu stronach głowy, co daje im obuoczne widzenie. Ponadto ma doskonałą widoczność w nocy, co ułatwia im zlokalizowanie pożywienia w nocy.
Jeśli chodzi o kufę, jest ona długa i ma na końcu małą ustę. Znajdziesz w niej specjalistyczną protezę, która ułatwi ci cięcie i żucie drzewiastych roślin. Wargi są grube, a górna podzielona.
Samice mają otwarty fałd skóry z przodu, obejmujący wszystkie cztery sutki. W tej saszetce lub torbie dziecko kulminuje swój rozwój, oprócz tego, że służy jako schronienie, nawet jeśli jest większe i spożywa pokarm stały.
Włosy kangura są na ogół krótkie, wełniste i gładkie. Jego ubarwienie różni się w zależności od gatunku, jednak zwykle są to odcienie miedzi i szarobrązowe, przeplatane z białymi włosami, które nadają mu szarawy wygląd. Niektóre mogą mieć paski na głowie, tylnych łapach lub plecach.
Tak więc czerwony kangurMacropus rufus) ma czerwono-brązową sierść, podczas gdy u samicy jest szara lub niebieskawa. Brzuch i wewnętrzna część kończyn są wyraźne. Jeśli chodzi o kangura wschodniego szarego (Macropus giganteus) mają jasnobrązowe lub szare zabarwienie.
Wielkość kangura różni się w zależności od gatunku. Największym jest kangur rudy, którego ciało ma długość od głowy do zadu od 1 do 1,6 metra. Ogon ma od 90 do 110 centymetrów. Jeśli chodzi o wagę, to około 90 kilogramów.
Jednym z mniejszych gatunków jest koziorożec (Petrogale penicillata), który ma od 50 do 60 centymetrów długości, z ogonem o długości około 60 centymetrów. Jeśli chodzi o wagę, waha się od 3 do 9 kilogramów.
Największe gatunki mają złożone zęby, które mają wysoką koronę. Zęby trzonowe mają poprzeczne grzbiety, więc twardsza trawa jest ścinana między przeciwległymi zębami. Ponadto wzrost zębów jest ciągły.
Kangury używają skakania jako środka do przemieszczania się z jednego miejsca w drugie. Mogą to robić z różnymi prędkościami, w zależności od potrzeb.
Tak więc kangur rudy zwykle porusza się między 20 a 25 km / h, jednak na krótkich dystansach potrafił skakać z prędkością do 70 km / h. Ponadto gatunek ten jest w stanie utrzymać stały rytm na długich dystansach, pokonując prawie 2 kilometry z prędkością 40 km / h..
Podczas tego przemieszczania silne mięśnie brzuchatego łydki unoszą ciało nad ziemię, podczas gdy mięsień podeszwowy, który łączy się w pobliżu czwartego palca, jest używany do podnoszenia. Energia potencjalna w tym ruchu jest przechowywana w elastycznych ścięgnach.
Istnieje bardzo ścisły związek między oddychaniem a skokami, co zapewnia wysoką efektywność energetyczną tego typu lokomocji.
W momencie, gdy nogi są uniesione z ziemi, płuca wyrzucają powietrze, podczas gdy zwierzę wysuwa kończyny do przodu, gotowe do wylądowania, organy te są ponownie wypełniane powietrzem..
Kiedy kangur porusza się z małą prędkością, używa lokomocji pentapedalnej. W tym celu wykorzystuje ogon, tworząc trójnóg z przednimi nogami, a tylne wysuwając do przodu. Ten ruch, podobnie jak szybki skok, jest energetycznie kosztowny.
W tym ruchu ogon odgrywa fundamentalną rolę, ponieważ jego siła napędowa jest znacznie większa niż wywierana przez tylne i przednie nogi.
Ten ssak jest wytrawnym pływakiem, potrafiącym uciec do wody, aby uniknąć złapania przez drapieżnika. Gdyby miał cię gonić, kangur może złapać go przednimi łapami, aby utrzymać go pod wodą i utopić.
Populacje kangurów zmalały, co oznacza, że wielu gatunkom grozi wyginięcie. Jednak większość tej grupy jest wymieniona przez IUCN jako Least Concern..
Przy tej kategoryzacji wzięto pod uwagę jego duże rozmieszczenie przestrzenne i nieliczne zagrożenia, które dotykają ten gatunek..
Kłusownictwo w celu pozyskania i sprzedaży mięsa jest jednym z głównych problemów, które dotykają kangura. Ponadto ich skóra jest często używana do wyrobu galanterii skórzanej.
Na Nowej Gwinei Macropus agilis jest lokalnie zagrożona prześladowaniami i nadmiernym chwytaniem, zwłaszcza w populacjach położonych w południowo-wschodniej części regionu.
Ten gatunek, podobnie jak Macropus rufogriseus, W niektórych obszarach Australii jest uważany za szkodnika, co doprowadziło do podjęcia pewnych środków kontrolnych w celu uniknięcia zmian ekologicznych na szerszą skalę..
Innym czynnikiem wpływającym na spadek liczebności populacji jest fragmentacja jego siedlisk. W tym sensie budowa drogi nie tylko zmienia ekosystem, ale także stanowi niebezpieczny element, gdy zwierzę próbuje go przekroczyć..
Kiedy kangur jest blisko drogi, hałas silnika lub światło reflektorów przeraża go, co może spowodować nagły skok przed samochód. Oprócz spowodowania śmierci zwierzęcia w wyniku rozjechania, silne uderzenie skoku może spowodować poważne uszkodzenia pojazdu i osób znajdujących się w nim.
Dlatego w regionach, w których kangury są bogate, istnieje wiele znaków wskazujących na możliwość ich przekroczenia na drodze. Znaki te często zawierają wiele numerów telefonów, pod które można zadzwonić, aby zgłosić wypadek i zranione zwierzęta..
Większość kangurów żyje w Australii, gdzie mogą zamieszkiwać różne regiony, w tym Tasmanię, Nową Gwineę i niektóre terytoria wyspiarskie..
Ogólnie rzecz biorąc, niektóre gatunki żyją w lasach, na pustyni Savannah, a inne na równinach, gdzie trawa jest bogata. Jednak każdy ma swoje własne rozmieszczenie i preferencje siedliskowe..
Kangur zachodni szaryMacropus fuliginosus) występuje endemicznie w południowej części Australii, gdzie występuje od Oceanu Indyjskiego po zachodnie obszary Nowej Południowej Walii oraz Wiktorii i Nowej Południowej Walii.
W stosunku do zajmowanych przez nią ekosystemów występują zarośla, łąki i otwarte przestrzenie leśne.
Plik Macropus agilis ma bardzo szeroką dystrybucję. Ten kangur występuje w południowo-wschodniej Nowej Gwinei, Indonezji i Papui-Nowej Gwinei. Zamieszkuje również wyspy Goodenough, Fergusson i Kiriwina.
Żyje również na dużych terytoriach na północy Australii, z kilkoma odizolowanymi populacjami na południowych i północnych wyspach Peel, Stradbroke i Groote. Można go znaleźć w Nowej Irlandii i na Wyspach Normanby, a także z powodzeniem wprowadzono go na wyspę Vanderlin..
Zwinny walabia preferuje nizinne łąki sawannowe. Występuje także wzdłuż strumieni i rzek, na otwartych przestrzeniach w lasach. Może jednak żyć na nadmorskich wydmach i śródlądowych obszarach górskich, gdzie schroni się w gęstej roślinności..
Plik Dendrolagus lumholtzi to kangur drzewny występujący w lasach deszczowych między Mossman a Ingham w północno-wschodnim Queensland. Obecnie ich zasięg występowania na australijskich wyżynach zmniejszył się ze względu na niszczenie siedlisk.
Ten głównie nadrzewny gatunek żyje w lasach tropikalnych i wzdłuż roślinności nadbrzeżnej, na otwartych siedliskach. Rzadziej spotykany w wilgotnych lasach twardolistnych tworzących płaskowyże Atherton.
-Podrodzina Sthenurinae.
Rodzaj Lagostrophus.
-Podrodzina Macropodinae.
Płeć:
Dendrolagus.
Wallabia.
Dorcopsis.
Thylogale.
Dorcopsulus.
Setonix.
Lagorchestes.
Petrogale.
Onychogalea.
Macropus.
Samica osiąga dojrzałość płciową zwykle między 17 a 28 miesiącem życia, podczas gdy samiec może po raz pierwszy rozmnażać się w wieku około 25 miesięcy..
Podczas zalotów samice w rui wędrują po terytorium, przyciągając samce, które pilnują ich i śledzą ich ruchy. Wąchają twój mocz, aby sprawdzić, czy są w rui.
Kiedy dostaje samicę, samiec zbliża się do niej powoli, aby jej nie przestraszyć. Jeśli nie ucieknie, on ją liże, drapie i delikatnie drapie, a następnie kopuluje. Ponieważ większe pary samców z samicami, które są w rui, najmłodsze robią to z tymi, które są blisko zarażenia..
W procesie zapłodnienia jajo schodzi do macicy, gdzie zostaje zapłodnione przez plemniki. Rozwój zarodka następuje szybko, u kangura rudego cielę rodzi się 33 dni po zapłodnieniu.
Zwykle rodzi się jedno cielę na raz. To jest ślepe i bezwłose. Tylne nogi nie są dobrze rozwinięte, natomiast przednie są mocne, dzięki czemu wspina się po skórze brzucha matki i dociera do worka.
Po umieszczeniu w torebce przyczepia się do jednego z czterech sutków i zaczyna karmić się mlekiem matki. Niemal natychmiast po porodzie samica może stać się podatna seksualnie na mężczyznę..
Jeśli to nowe jajeczko zostanie zapłodnione, zarodek wchodzi w fizjologiczny stan nieaktywności, aż do momentu, w którym młode w worku zakończą swój rozwój. Ten stan rozrodczy jest znany jako diapauza embrionalna..
Pisklę w worku rozwija się dalej i po 190 dniach wychodzi z worka. Jednak nie ustąpi całkowicie, zanim minie około 7 do 10 miesięcy..
Kangury to zwierzęta roślinożerne. W swojej diecie zawierają zioła, mech, kwiaty, liście drzew i sporadycznie mogą zjadać niektóre grzyby.
Dieta jest różna dla każdego gatunku i zależy od cech środowiskowych siedliska, w którym się znajduje. W ten sposób kangur szary wschodni zjada głównie różnorodne gatunki traw, podczas gdy kangur rudy zawiera w swojej diecie duże ilości krzewów..
Wiele gatunków ma nawyki nocne i zmierzchowe, więc w upalne dni zazwyczaj odpoczywają. Nocą i rano, gdy temperatura jest niższa, przemieszczają się po terytorium w poszukiwaniu pożywienia.
Twoje ciało przeszło pewne wysoce włókniste adaptacje oparte na diecie. Wśród struktur, które przeszły modyfikacje, są zęby. W miarę dojrzewania kangura przednie zęby trzonowe ulegają zużyciu, dlatego cyklicznie podlegają one wymianie.
W procesie zmiany tylne zęby trzonowe wyrastają z dziąsła, wypychając w ten sposób resztę zębów trzonowych do przodu. W ten sposób zęby trzonowe, które są zużyte i nie są już sprawne, opadają do przodu..
Tylne zęby trzonowe przebijają się przez dziąsła, wypychając inne zęby trzonowe do przodu i zmuszając zużyte zęby trzonowe do wypadnięcia. W ten sposób kangur zawsze ma z góry ostre zęby.
Jeśli chodzi o żołądek, ma dwie komory: rurkowatą i krzyżową. Jama czołowa, która ma kształt worka, zawiera wiele bakterii. Są one odpowiedzialne za rozpoczęcie procesu fermentacji żywności.
Kangur może zwracać część pokarmu, przyczyniając się do rozpadu cząsteczek celulozy. Po zakończeniu procesu fermentacji, już przefermentowany pokarm trafia do drugiej komory, gdzie enzymy i kwasy osiągają kulminację w procesie trawienia..
Kangury są zwierzętami społecznymi i tworzą grupy zwane stadami. Ich członkowie troszczą się o siebie i chronią. Jeśli ktoś zauważy zagrożenie, uderzy mocno o ziemię potężnymi tylnymi nogami, ostrzegając resztę.
Powszechne zachowanie w grupie polega na wąchaniu i dotykaniu nosa nowych członków, aby w ten sposób uzyskać od nich informacje. Między matkami a ich młodymi istnieje silna więź, którą wzmacnia pielęgnacja, jaką wykonują na młodych..
Zachowania agresywne opisano u większości gatunków. Walki te mogą być chwilowe lub stanowić część długiego rytuału. W sytuacjach dużej konkurencji, np. Gdy samce walczą o kobietę w biegu, walka jest krótka.
Jednak samce często ćwiczą zrytualizowaną walkę, która może nastąpić nagle podczas wspólnego żerowania lub gdy dwa samce drapią się i oporządzają. Walczący chwytają się za szyje i dotykają się nawzajem głowami i ramionami, używając przednich nóg..
Ponadto mogą działać próbując odepchnąć przeciwnika. Czasami buntownicze zachowanie może zostać odrzucone, zwłaszcza jeśli młodemu samcowi grozi dorosły mężczyzna. Kto przerwie walkę lub ją opuści, będzie przegranym.
Walki te służą do ustalenia poziomów hierarchii między samcami. Wspomniana dominacja jest ratyfikowana, gdy w większości przypadków zwycięzcy przenoszą przegranego z pozostałych obszarów.
Jeszcze bez komentarzy