Plik pieśni czynu Są to wyrażenia literackie o wielkim znaczeniu, typowe dla gatunku epickiego. W nich żarliwe wysiłki bohatera są wywyższone, aby przezwyciężyć próby, jakie stawia przed nim życie i przeznaczenie. Cnoty tej postaci, tego bożka ożywiają wizerunek jego ludu, wychwalając jego imię..
Eposy wykonane w średniowieczu są również uważane za pieśni czynów. Wszystkie te przejawy literackie zostały rozpowszechnione ustnie i pisemnie wśród różnych populacji średniowiecza, przy czym forma ustna była przeważająca, jako produkt istniejącego wówczas analfabetyzmu..
Dlatego też minstrele byli głównie odpowiedzialni za ich rozprzestrzenianie. Ci trubadurzy chodzili od miasta do miasta, stojąc na placach i wykrzykując wyczyny różnych osobistości, o których czytali lub słyszeli, lub tych, których sami widzieli..
Ważne jest, aby ograniczyć cechy pamięciowe tych minstreli, którzy musieli powtarzać od dwóch do dwudziestu tysięcy wersetów przed publicznością, która ich obserwowała. Wyuczonym wersetom, po żmudnych studiach, towarzyszyły zwykle harmonie lutni, które w pewnym stopniu ułatwiały naukę i rozpowszechnianie.
Indeks artykułów
Pierwsze daty śpiewów czynnych przypadają na okres od XI do XII wieku. We Francji, Hiszpanii, Niemczech i we Włoszech czyny wielkich wojowników każdego narodu były rozpowszechniane ulicami. Azja nie była daleko w tyle, w Rosji też było zwyczajowo.
Żadna populacja ludzka nie uciekła przed idealizacyjnym zachowaniem postaci, aby zakorzenić się w ziemi, wierze lub doktrynie. Ilość wersetów, które proponowano z góry w tych kompozycjach, zasługiwała na użycie różnych zasobów mnemonicznych do ich zapamiętywania..
Pieśni zostały ułożone w zmienne zwrotki pod względem liczby wersetów, które były ze sobą powiązane rymowankami..
Zwykle rym był asonansem, chociaż w niektórych przypadkach prezentowano współbrzmienie. Ten nexus, produkt rymów, nadał mowie wielką siłę i ułatwił jej zrozumienie..
Podobnie jak historia powstaje w wyniku pisania, istnieje pewność co do wierności pochodzenia pieśni czynnych, ze względu na daty umieszczone w rękopisach sporządzonych przez kopistów..
Zwykle ci, którzy dokonali transkrypcji, nie byli minstrelami, ale doświadczonymi skrybami, którzy podczas narracji stacjonowali wokół trubadurów. Do najbardziej znanych kopistów i kompilatorów w Hiszpanii należy Per Abbat, któremu nagrodzono kompilację i transkrypcję wersetów Śpiewaj o moim Cidzie.
Jak pokazują różne przejawy poetyckie rozwinięte przez człowieka, śpiew czynów ma cechy szczególne, które czynią je wyjątkowym. Niektóre z tych osobliwości zostaną pokazane poniżej:
Jest to jedna z cech szczególnych, która najbardziej umożliwiła jego rozprzestrzenienie się i sprawiła, że nawet dzisiaj stanowi on część dziedzictwa kulturowego wielu narodów. Językowa prostota ich przekazu pozwoliła im wniknąć głęboko w populację, która z kolei oprócz uczenia się od nich, upowszechniała i wzbogacała je.
Jest to pedagogiczny i andragogiczny aspekt o wielkiej wartości, który należy podkreślić. Minstrele byli średniowiecznymi nauczycielami. Postacie te postępowały zgodnie z dobrymi obyczajami ateńskich szkół, praktycznie wyprowadzając teatr na ulicę, aby uczyć w popularny i malowniczy sposób.
Ze względu na jej ustny charakter bardzo często można znaleźć liryczne warianty tej samej piosenki, produkt zmian, które każdy z minstreli dodał, dostosował, oczywiście, do doświadczeń i uczenia się każdej osoby..
To, zamiast zmierzać do zmylenia lub generowania dwoistości w odniesieniu do tematu lub historycznej linii dotyczącej konkretnego bohatera, wzbogaca go.
Posiadanie kilku wizji dotyczących tej samej historii pozwala nam dostrzec aspekty, które mogły pozostać niezauważone przez innych śpiewaków; w ten sposób perspektywy słuchacza i transkrypcji są poszerzone.
Piosenki czynów, pomimo przesady typowej dla popularnych obrazów, są traktowane jako odniesienia historyczne, gdy badana jest twórczość jednej z idealizowanych przez nich postaci..
Jego badanie jest bardzo wzbogacające dla historyków i nie jest to niedawna praktyka. W rzeczywistości dane, które Homer zawarł w swoich dwóch wielkich eposach, Iliadzie i Odysei, są bardzo wiarygodne.
Ślepy poeta z taką dokładnością opowiadał historie o wojnie w Ilium i podróżach Odyseusza, że służyły one jako mapa i przewodnik dla Heinricha Schliemana w celu odkrycia ruin Troi..
Te historie nie tylko służyły temu pruskiemu milionerowi, ale istnieją niezliczone nieudokumentowane przypadki badaczy, którzy na podstawie epickich wierszy znaleźli ogromne skarby, zarówno architektoniczne, jak i monetarne..
Ze względu na wielkość tych utworów, których minimalna miara wynosiła kiedyś dwa tysiące wersetów, rzadko kiedy były recytowane w ciągu jednego dnia. Łączna średnia z tych kompozycji wynosiła 4000 wersetów, ale były takie, które osiągały 20 000 wersetów.
Zwyczajowo minstrele przyjeżdżali do najbardziej ruchliwych części miasta i rozpoczynali swoją deklamację przy akompaniamencie lutni lub a cappella. W zależności od zainteresowania obecnych osób, przedstawienie się rozprzestrzeniało.
Kiedy noc była późna i pierwsi biesiadnicy zaczęli wychodzić, minstrel przygotowywał się do sporządzenia końcowych wersetów i zaprosił do kontynuacji opowieści następnego dnia.
W zależności od występu piosenkarza była to większość osób, które towarzyszyły mu przy każdej dostawie. Najciekawsze w tego typu codziennych prezentacjach było to, że minstrele przygotowali rodzaj zwrotki, liczącej od 60 do 90 wersetów, w której opowiadali o tym, co zostało powiedziane poprzedniego dnia..
Ten wspaniały zasób pozwolił odświeżyć pamięć uczestników i zaktualizować wszystkich, którzy właśnie przybyli. Oprócz tego, co zostało wcześniej wyjaśnione, minstrel zademonstrował w ten sposób niesamowitą umiejętność posługiwania się metryczką i poetycką.
Jeśli jest coś, co charakteryzuje te poetyckie kompozycje, to fakt, że nie są one znane konkretnemu autorowi, z pewnymi wyjątkami w niedawnej epopei..
W rzeczywistości uważa się, że wśród najstarszych piosenek nie ma ani jednej piosenki czynnej skomponowanej przez jedną osobę, ale znajdujemy hybrydy będące wynikiem twórczości kilku poetów.
Do minstreli należało zebranie zwrotek i wersetów, które najlepiej odpowiadałyby ich gustom i umiejętnościom, a tym samym ułożyły historię do opowiedzenia. Od czasu do czasu sam minstrel dodawał detale do utworów, aby je wzbogacić, poetycko lub tematycznie..
Ta poetycka manifestacja była typowa praktycznie dla wszystkich kultur śródziemnomorskich i dalekich od niego. Człowiek zawsze miał potrzebę opowiadania rzeczy, które widzi, a jeśli przekazuje je w niewiarygodne aspekty, tym lepiej udaje mu się dotrzeć do opinii publicznej.
Teraz, zgodnie z obszarem, w którym zostały opracowane, ich specyfiką kulturową i doświadczeniami każdego minstrela, była to metryka, rozszerzenie stroficzne i rodzaj rymu każdej piosenki czynu..
Tak, nieuchronnie występuje wpływ środowiska w komponowaniu piosenek czynu. Nie można ich oddzielić ani oddzielić.
Możemy docenić od ośmiu sylabowych pieśni po pieśni aleksandryjskie, ze zwrotkami o różnych rozszerzeniach i rymowankami dostosowanymi do obyczajów każdego regionu lub rodzaju formy muzycznej, z jaką akompaniowano..
Ze wszystkich epickich przejawów, o których będziemy dziś wspomnieć, Hiszpan jest najbardziej żywy i najbardziej odporny na atak rozwoju i nowoczesności..
Nawet dzisiaj, pomimo minionych lat, wciąż recytuje się utwory na terytoriach Hiszpanii i Ameryki Łacińskiej. Zostały one odziedziczone z rodziców na dzieci, z pokolenia na pokolenie, zarówno ustnie, jak i pisemnie, oczywiście głównie ustnie..
Oczywiście w tym poznawczym transferze tożsamości muzykalność odegrała kluczową rolę. Osoby odpowiedzialne za zapisywanie wyczynów wykorzystały typowe formy muzyczne regionu, aby wzbogacić utwór poetycki i ułatwić jego naukę nowym pokoleniom..
W Hiszpanii te uporczywe przejawy poetyckie nazywane są „starymi balladami”. Jego motywy nadal mają motywy średniowieczne, a swoim wyglądem były bardzo przydatne do tworzenia dzieł teatralnych z tzw. Hiszpańskiego złotego wieku..
Istnieją stare romanse, które zaginęły w czasie, ponieważ nie zostały przepisane. Obecnie zachowały się wielkoformatowe dzieła hiszpańskie, w tym m.in. Pieśń młodości Rodrigo, The Song of Mine Cid i niektóre fragmenty Song of Roncesvalles.
Francja cieszyła się ogromną produkcją pieśni czynnych, w zdecydowanej większości tworzonych przez wykształconych mnichów.
Ulice jego cytadel były przepełnione minstrelami na każdym rogu, opowiadającymi o czynach szlachetnych rycerzy lub niektórych zatwardziałych paladynów, którzy musieli ocalić swój lud bohaterskimi czynami..
Z tych romancerów zachowało się wiele dzieł, wśród których wyróżnia się wspaniałomyślna praca. Chanson de Roland, co w języku hiszpańskim oznacza Pieśń Roldána. Jego imię, jak to często bywa w tego typu kompozycjach, zawdzięcza swojemu bohaterowi.
Temat historii Roldána koncentruje się na klęsce poniesionej przez armię Karola Wielkiego, gdy została zaatakowana od tyłu przez króla Saragossy. Kompozycja doskonale oddaje wszystko, co wydarzyło się w okolicach doliny Roncesvalles. W tej piosence bohater umiera.
oprócz Pieśń Roldána, wyróżniają się inne prace, takie jak Koronacja Louisa, Charoi z Nimes Y Pieśń o Aliscanos.
XII wiek uważany jest za szczyt tego typu kompozycji na ziemiach francuskich. Francuskie pieśni o wyczynach były początkowo pisane dziesiętnymi literami, aw późniejszych czasach zaczęto je rozwijać w wierszach aleksandryjskich.
Rodzaj rymów prezentowanych w tych piosenkach to głównie asonans. Długość kompozycji wynosi od tysiąca do dwudziestu tysięcy wersetów. Chociaż mówi się o anonimowym charakterze piosenek, istnieją pewne wyjątki w późnym okresie, w których ręka autora jest doceniana, zwykle należąca do zajęć wyuczonych..
W sztukach francuskich nadal głównym daniem były poczynania bohaterów, ich wyczyny. Opis przebiegu bitew i każdego z ich etapów był drobiazgowy, z pewnością dziełem sztuki. Warto ograniczyć użycie dialogów w narracji, co uczyniło ją bardziej atrakcyjną i reprezentatywną.
Pozostało mniej niż sto francuskich epickich piosenek. W XIII i XIV wieku zostali pogrupowani w trzy główne okresy przez trubadurów i minstreli tamtych czasów:
Nazywany także przez historyków „cyklem króla” lub „cyklem Pepina”. W tej grupie piosenek opowiadają o wyczynach Karola Wielkiego i jego armii.
W tym okresie wyróżniają się wyczyny Guillermo de Orange, wojownika, który był częścią oblężenia Barcelony wraz z Ludovico Pío..
Gdzie pokazane są różne wyczyny dokonywane przez tak zwanych „zbuntowanych baronów”. Dołączone są również historie, które wydarzyły się podczas krucjat.
Podobnie jak w pieśniach hiszpańskich i francuskich, wciąż trwa doskonalenie dla siebie, dla czynów bohaterów i wielkości narodu i jego wojowników.
Niemcy utrzymują język w prostocie, narracje podlegają faktom historycznym i posiadają oczywiście typowe magiczne i mistyczne ulepszenia ze strony ich twórców..
Wśród niemieckich romansów The Pieśń o Nibelungach jest najbardziej emblematyczny i reprezentatywny. Jest to germański poemat epicki napisany w średniowieczu. Znajduje się na wysokości literackiej i twórczej Pieśń Roldána i od Śpiewaj o moim Cidzie.
Plik Pieśń o Nibelungach Opowiada o wyczynach Siegfrieda i całej odważnej drodze, którą musi pokonać, aby zdobyć prawo do poślubienia księżniczki Krimildy. Opowiada również, jak ujawnia się jego słaby punkt, przez co staje się podatny na wroga, Hengena..
Narracja podzielona jest w sumie na 39 piosenek. Ta pieśń czynu jest całkowicie anonimowa. Obejmuje prawdziwe wydarzenia historyczne, które są doprawione mistycyzmem bestii, takich jak smok i magiczne moce, które może posiadać ich krew, aby ubrać bohatera Sigfredo w nietykalność..
Pieśni czynów są bez wątpienia jednym z najważniejszych średniowiecznych odniesień historycznych do miast, w których powstały..
Oprócz referencyjnego potencjału narracyjnego, jego właściwości pedagogiczne i andragogiczne są dodawane na rzecz wzmocnienia nacjonalistycznych nastrojów narodów, do których należą jego historie..
Z pewnością ta poetycka manifestacja stanowi nieocenione dziedzictwo ludzkości.
Jeszcze bez komentarzy