Carlos Julio Arosemena Monroy był politykiem z Ekwadoru, który piastował liczne stanowiska publiczne, podkreślając, że był prezydentem przez prawie dwa lata na początku lat sześćdziesiątych XX wieku. Poza tym stanowiskiem był także wiceprezydentem, ministrem obrony i kilkakrotnie zastępcą narodu..
Arosemena Monroy studiowała prawoznawstwo i pochodziła z rodziny o tradycjach politycznych, ponieważ jej własny ojciec zajmował również najwyższe stanowisko polityczne w Ekwadorze. Jeden z jego pierwszych kuzynów kończy rodzinną sagę jako prezydent. Był bardzo popularnym politykiem.
Charakteryzował się dużą wrażliwością społeczną, co skłoniło go do promowania różnych ustaw promujących prawa pracowników w jego kraju. Doprowadziło to do sprzeciwu wielu sektorów krajowych i międzynarodowych, zwłaszcza rządu USA..
Zamach stanu zakończył jego kadencję prezydencką, zmuszając go do opuszczenia Ekwadoru na jakiś czas. Po powrocie jego władza zwoływania pozostała nienaruszona, aw latach 90. został ponownie wybrany na deputowanego..
Indeks artykułów
Carlos Julio Arosemena Monroy urodził się 24 sierpnia 1919 r. W Guayaquil w Ekwadorze. Jego ojciec był byłym prezydentem Arosemena Tola, więc polityka była obecna w jego życiu od dzieciństwa..
Przyszły polityk pierwsze lata studiów rozpoczął w swoim rodzinnym mieście. Uczęszczał do szkoły podstawowej między szkołą María Auxiliadora a salezjanami z Cristóbal Colón. Później poszedł do National Institute, aby skończyć szkołę średnią, chociaż ukończył Vicente Rocafuerte, zgodnie z obowiązującym prawem..
Podobnie jak na wczesnych etapach edukacji, Arosemena Monroy pozostała w Guayaquil podczas studiów uniwersyteckich. Wybrał karierę nauk społecznych i politycznych. Ostatecznie uzyskał tytuł z tych dyscyplin, obok prawnika i doktora nauk prawnych..
Jego pierwszą pracą był profesor prawa prywatnego międzynarodowego na tym samym uniwersytecie, na którym studiował. Później rozpoczął karierę dyplomatyczną, zostając skierowany do Brazylii w 1945 roku i do Stanów Zjednoczonych w 1946 roku.
Pierwsze kroki w polityce stawiał w 1952 roku. Jako członek Partii Velasquista (z liczną grupą społeczną) został wybrany na członka Kongresu. W tej kadencji został mianowany prezesem Izby, stanowisko to pełnił do sierpnia tego roku, kiedy to prezydent wybrał go na stanowisko ministra obrony..
Jednak ten pierwszy etap nie trwał długo. Arosemena zdecydował się wkrótce zrezygnować i wrócił do swojej prywatnej pracy.
Kilka lat później powtórzył się jako kandydat na zastępcę z Guayas. Został wybrany w 1958 roku i stanowczo sprzeciwiał się ówczesnemu rządowi..
Po roku jako posła Partia Velasquista nominowała go na wiceprezydenta, tworząc tandem z Velasco Ibarra. Ta kandydatura została zwycięzcą w wyborach 1960 roku.
Polityk z Guayaquil zaczął pełnić swoje nowe stanowisko wiceprezydenta 31 sierpnia 1960 r. Kronikarze potwierdzają, że społeczeństwo było bardzo oczekiwane, ponieważ dwaj najwyżsi przywódcy mieli sprzyjać poprawie ich warunków..
Jednak problemy wewnętrzne w rządzie nie zajęły dużo czasu. Wycieczka Arosemeny Monroy do Związku Radzieckiego była szeroko krytykowana przez jego kolegów. Zarówno Rada Ministrów, jak i prezydent publicznie pokazywali dystans do Arosemeny.
Sytuacja pogorszyła się tak bardzo, że 7 listopada 1961 r. Prezydent Velasco Ibarra dokonał zamachu stanu, ogłaszając się wyłączną władzą. Jego pierwszą decyzją było uwięzienie wiceprezydenta i dwunastu innych ustawodawców..
To reakcja ludzi zmieniła sytuację. W ciągu zaledwie kilku dni, kiedy kraj wydawał się skazany na wojnę domową, Velasco Ibarra został eksmitowany z rządu. Decyzją Kongresu zastąpił go Arosemena Monroy.
Pomimo powołania Izby, część wojska nie zgodziła się na powołanie. Szybka akcja innego personelu wojskowego uchroniła nowego prezydenta przed obaleniem w ciągu kilku dni od rozpoczęcia jego zadania..
Jednak sytuacja była daleka od uspokojenia. Wewnętrzna opozycja zarzuciła Arosemenie, że nie zachowuje się z godnością wymaganą przez jego stanowisko, a ponadto Siły Zbrojne wezwały go do zerwania stosunków z Kubą i innymi krajami socjalistycznymi..
Arosemena uratował ten trudny moment, a także prośbę konserwatystów o zastąpienie go, wykazując się dużymi zdolnościami politycznymi.
Nie miał tyle szczęścia w obliczu kolejnego poważnego kryzysu, na którym ucierpiał rząd. Po oficjalnej wizycie w kilku krajach amerykańskich latem 1962 roku doszło do przyspieszenia wydarzeń.
Prezydent wygłosił przemówienie w lipcu 1963 roku, w którym stwierdził, że „rząd Stanów Zjednoczonych wykorzystuje Amerykę Łacińską i Ekwador”. Armia potraktowała te słowa jako pretekst do zainicjowania zamachu stanu. Następnego dnia po tych słowach, 11 lipca, zbuntowana armia obaliła go i musiał udać się na wygnanie do Panamy..
Sam Arosemena Monroy dał klucz do tego zamachu: „Odpowiadali na rozkazy obcego mocarstwa, głównie pana Bernbauma, ambasadora Stanów Zjednoczonych; to nie jest tajemnica, powiedzieli to, wskazując również, że pełnili rolę płatników CIA ”.
Jego wygnanie w kraju Ameryki Środkowej nie trwało długo. Polityk wrócił do Ekwadoru i rozpoczął działania opozycyjne przeciwko juncie wojskowej, która przejęła władzę.
Był do tego stopnia popularny, że wojsko umieściło w konstytucji klauzulę, która proklamowała, że nie będzie mógł startować w innych wyborach..
Mimo to Arosemena nigdy nie porzucił polityki. Nadal uczestniczył w konferencjach i rozmowach, kontynuując pracę w dziedzinie prawa.
Już w 1992 roku sytuacja w Ekwadorze pozwoliła mu ponownie ubiegać się o urząd polityczny. W ten sposób został wybrany posłem do partii Związek Republikański, co doprowadziło do jego powrotu do Kongresu. W 1996 roku objął stanowisko Sędziego Ministra Sądu Najwyższego.
Już dość stary zdecydował się przejść na emeryturę. Zmarł 5 marca 2004 roku w swoim rodzinnym mieście Guayaquil..
Wszystkie prawa ogłoszone lub zaproponowane przez Arosemenę Monroy miały wyraźny postępowy akcent. Jego twórczość zawsze rozwijała się w obronie najsłabszych, będąc wielkim obrońcą swobód publicznych.
Politolodzy podkreślają jego prawa edukacyjne jako jedne z najważniejszych w jego karierze politycznej. Pod jego rządami promowano edukację publiczną, tworząc Departament Kompleksowego Podejścia.
Podobnie powstało wiele nowych ośrodków edukacyjnych, zarówno szkół wyższych, jak i uniwersytetów. Prowadził kilka kampanii na rzecz czytania i pisania i był orędownikiem praw nauczycieli.
Wśród zatwierdzonych przepisów pracy jest wprowadzenie 40 godzin pracy tygodniowo oraz czternastego wynagrodzenia. Z drugiej strony opracował plany budowy mieszkań socjalnych.
Podkreślił również poprawę infrastruktury, którą uważał za niezbędną dla rozwoju Ekwadoru. Należą do nich modernizacja sieci telekomunikacyjnej i drogowej. W końcu, na jego rządowym etapie, powstała linia lotnicza TAME..
Jeszcze bez komentarzy