Plik Chilianizacja miedzi (1966) był historycznym, ekonomicznym i społecznym procesem, poprzez który państwo chilijskie związało się z kapitałem północnoamerykańskim w celu komercjalizacji miedzi, dokonywania inwestycji i zwiększania produkcji.
Do lat sześćdziesiątych XX wieku różne sektory w Chile opowiadały się za podwyższeniem podatku od zagranicznych spółek wydobywczych. Później debata przesunęła się na potrzebę nacjonalizacji miedzi..
Podczas prezydentury reformatora Chrześcijańskiego Demokraty Eduardo Frei (1964-1970) utorowała drogę częściowej nacjonalizacji. Wszystkie sektory polityczne wspierały ten proces chilianizacji miedzi.
W 1967 r. Państwo kupiło 51% akcji El Teniente de Kennecott i 25% Andina y Exótica. Niedługo potem cena miedzi wzrosła, a rząd znalazł się pod presją, aby zwiększyć swoje udziały w spółkach górniczych..
Następnie, w 1969 roku, państwo chilijskie kupiło 51% Chuquicamata i Salwadoru. Dzięki tym negocjacjom Chile przejęło kontrolę nad najważniejszymi kopalniami miedzi w kraju.
Pochodzenie National Copper Corporation, CODELCO, sięga procesu chilijskiego miedzi w 1966 r., Chociaż formalnie powstała za mandatu Augusto Pinocheta w 1976 r..
Indeks artykułów
Górnictwo było kluczową działalnością gospodarczą Chile w całej jego historii. Zainteresowanie nowymi źródłami minerałów doprowadziło do ich odkrycia i kolonizacji przez Imperium Hiszpańskie w XVI wieku..
Na początku okresu kolonialnego wydobycie złota było intensywne, ale krótkotrwałe. Od końca XIX wieku górnictwo ponownie stało się jednym z najważniejszych rodzajów działalności gospodarczej.
W drugiej połowie XIX wieku rewolucja przemysłowa w Europie spowodowała wzrost zapotrzebowania na minerały na całym świecie. Chile było w stanie zwiększyć przede wszystkim produkcję srebra, miedzi i azotanów.
Od czasu uzyskania niepodległości eksploatacja azotanów przez firmy brytyjskie była pierwszym doświadczeniem Chile z kapitałem zagranicznym. Załamanie się popytu na azotany drastycznie wpłynęło na ceny i dochody kraju
Miedź jest najważniejszą działalnością w Chile od początku XX wieku. Firmy amerykańskie zdominowały ich eksploatację.
Następnie pojawiły się wątpliwości, czy Chile ma krajowe możliwości finansowe, zarządcze i technologiczne, aby rozwinąć branżę uznawaną za strategiczną dla jego rozwoju..
Co ważniejsze, w różnych sektorach podjęto debatę na temat tego, czy zagraniczne firmy rzeczywiście wniosły wkład w krajową gospodarkę.
Podczas prezydentury Carlosa Ibáñeza (1952-58) zatwierdzono pakiet liberalnej polityki zwany Nuevo Trato. Po raz pierwszy chilijska ustawa poruszyła kwestię bezpośrednich inwestycji zagranicznych.
Wcześniej zagraniczni inwestorzy musieli zawierać umowy z państwem w drodze indywidualnych negocjacji. Zwykle skupiały się one na obniżaniu podatków i ceł..
Nowe przepisy dotyczyły między innymi repatriacji zysków i oferowały specjalne ulgi podatkowe dla inwestycji na obszarach sprzyjających rozwojowi przemysłu, w tym górnictwa..
XX wieku, kiedy odkryto nowe źródła w Kanadzie i Australii, produkcja miedzi zaczęła spadać. Jednak nadal było głównym źródłem dochodów zagranicznych.
Dla rządu było jasne, że tylko dzięki stworzeniu korzystnego klimatu inwestycyjnego zagraniczne firmy wydobywcze zwiększą inwestycje i produkcję miedzi.
Ponadto Ibáñez próbował zmniejszyć zależność Chile od eksportu miedzi i dostrzegł, że zagraniczni inwestorzy mogą odegrać ważną rolę w dywersyfikacji bazy ekonomicznej kraju..
Konserwatywny prezydent Jorge Alessandri (1958-1964) postanowił pogłębić koncesje inwestycyjne Ibañeza. W 1960 r. Zrewidował statut inwestycji zagranicznych i rozszerzył jego zakres.
Jednak inwestycje w przemyśle miedziowym nie spełniły oczekiwań rządu i spadły z około 100 milionów dolarów rocznie w latach 1957-1959 do 40 milionów dolarów w ciągu następnych 5 lat..
Ale środki zatwierdzone przez Ibañeza i Alessandri sprawiły, że gospodarka się rozwijała. Do pewnego stopnia zmniejszyło się również uzależnienie od eksportu miedzi.
Import poszybował w górę, powodując nierównowagę handlową. To i wysokie wskaźniki wydatków rządowych doprowadziły do kryzysu bilansu płatniczego w 1962 roku i odrodzenia protekcjonizmu..
New Deal był postrzegany jako porażka. Następnie krytyka niektórych z najpotężniejszych sektorów chilijskiego społeczeństwa zaczęła rozprzestrzeniać się na terytorium kraju..
Co więcej, wpływowa oligarchia ziemska obawiała się, że wraz z liberalizacją gospodarczą zostanie wprowadzona reforma rolna. Dlatego lobbował w Partii Konserwatywnej, aby zmienić tę politykę..
Arystokracja agrarna była głównym filarem Partii Konserwatywnej. Jej członkowie przypisywali problemy rozwojowe Chile zagranicznym firmom i zaczęli nawoływać do nacjonalizacji ich aktywów..
W 1964 r. Wybory wygrał Eduardo Frei, wspierany przez konserwatywną Partię Chrześcijańsko-Demokratyczną. Przedstawił swój plan chilijskiej syntezy miedzi, który był częścią jego oferty wyborczej.
Plan ten zakładał przejęcie przez rząd dużych kopalń miedzi (docelowo 51% udziałów) oraz zobowiązanie się do rozszerzenia produkcji..
Wynik krótkoterminowy był pozytywny. Inwestycje w przemyśle miedziowym wzrosły z 65 mln USD w 1965 r. Do 117 mln USD w 1966 r., 213 mln USD w 1967 r. I 507 mln USD w 1968 r..
Główne firmy wydobywcze stosowały różne strategie, aby sprostać nowym wymaganiom. W 1967 roku Kennecott zgodził się sprzedać rządowi 51% swojej chilijskiej spółki zależnej..
Ze swojej strony Anaconda kontynuowała samodzielne inwestycje do 1969 roku, kiedy to doszło do szczytu roszczeń do nacjonalizacji. Postanowił więc również sprzedać rządowi 51%.
Jednak górnicy chcieli większych zysków. Związki zawodowe górników miedzi i chilijska lewica odrzuciły plan chilijskiego nastawienia na miedź i wezwały do nacjonalizacji przemysłu na dużą skalę.
W 1966 roku rząd Frei odpowiedział na strajk generalny przywódców związkowych poprzez militaryzację północnych kopalni. W kopalni El Salvador w konflikcie z wojskiem zginęło jedenastu górników.
Tak więc to i inne wydarzenia w kopalniach miedzi w latach 1964-1970 skłoniły te związki i krajowy ruch robotniczy do wspierania partii lewicowych..
Ostatecznie 11 lipca 1971 r., Pod przewodnictwem Salvadora Allende (1970-1973), wszyscy posłowie i senatorowie zgromadzeni na Kongresie Narodowym zaaprobowali nacjonalizację miedzi..
Jeszcze bez komentarzy