Plik spory pracownicze czy dyskusje między pracodawcą a jego pracownikami dotyczące klauzul dotyczących pracy, takich jak warunki zatrudnienia, świadczenia dodatkowe, godziny pracy i płace, mają być negocjowane podczas rokowań zbiorowych lub przy wdrażaniu warunków już uzgodnionych.
Spory pracownicze mają miejsce na przykład wtedy, gdy kończy się umowa związkowa chroniąca grupę pracowników, a strony nie zgadzają się na warunki nowego..
Zwykle w centrum tych konfliktów znajdują się płace, ubezpieczenie zdrowotne i inne kwestie finansowe, ale czasami zajmuje się innymi kwestiami, takimi jak staż pracy, godziny pracy, zwolnienia chorobowe, nadgodziny itp..
Z drugiej strony inną formą sporów pracowniczych są formalne roszczenia. Są to zastrzeżenia pracowników dotyczące sposobu, w jaki pracodawca traktuje istniejącą umowę. Typowe roszczenie oskarża pracodawcę o zrobienie czegoś, co narusza umowę o pracę, na przykład zwolnienie pracownika bez „uzasadnionej przyczyny”..
Związek i pracodawca często negocjują, dopóki sprawa nie zostanie rozwiązana, albo dlatego, że związek wycofa roszczenie, kierownictwo je akceptuje lub zostaje uzgodniony wzajemny kompromis..
Roszczenia, których nie można rozstrzygnąć w drodze negocjacji, zazwyczaj trafiają do arbitrażu w celu podjęcia ostatecznej decyzji. Niektóre umowy również korzystają z mediacji.
Indeks artykułów
Spór pracowniczy ma miejsce, gdy związek pozwa pracodawcę, wyjaśniając, że pracownicy wyznaczyli związek na swojego przedstawiciela do negocjacji zbiorowych, ale pracodawca odmawia uznania tego..
Pracodawca może argumentować, że związek nie jest upoważniony do wypowiadania się w imieniu pracowników.
Konflikty w negocjacjach kontraktowych mają związek z podstawowymi ramami, którymi rządzą się stosunki między pracodawcą a jego pracownikami. Konsekwencją tego typu sporów jest większość strajków przemysłowych.
W ramach tego typu nie tylko wchodzą w konflikty dotyczące negocjacji umowy lub odnowienia takiej umowy, ale także konflikty związane z zapisami umowy, które podlegają okresowym przeglądom i renegocjacjom..
Na przykład umowa może obowiązywać, ale może oznaczać, że strony dokonują przeglądu wynagrodzeń co sześć miesięcy lub gdy zajdą pewne zmiany wskaźnika inflacji..
Z punktu widzenia rozwiązania problemu pod wieloma względami jest to najłatwiejszy rodzaj konfliktu.
Coraz powszechniej uznaje się, że można go rozwiązać za pomocą procedur ustanowionych przez te same strony. W wielu umowach przewidziano, że ich ostateczne rozstrzygnięcie nastąpi w drodze arbitrażu.
Strajk to czasowe wycofanie się z pracy przez pracowników wbrew umowie o pracę. Jest to formalna forma sporu pracowniczego, który jest zwykle organizowany przez związek.
Podczas strajków związki zapewniają, że nie ma alternatywnych sposobów uzyskania usług, których pracownicy odmawiają świadczenia. Strajki na ogół trwają do momentu, gdy kierownictwo rozwiąże problem niezadowolenia, który je spowodował.
To kolejna forma formalnego sporu pracowniczego. Dzieje się tak, gdy pracownicy pracują ściśle zgodnie z warunkami prawnymi umowy. Celowo odmawiają podjęcia inicjatywy i działają sztywno, jak zaprogramowane maszyny.
Ponieważ praca regulacyjna nie jest sprzeczna z formalnymi warunkami umowy, rzadko wiąże się z karą. Jednak mocno spowalnia postęp prac.
Jest to forma nieformalnego sporu pracowniczego. Występuje, gdy pracownicy odmawiają zgłoszenia się do swojego miejsca pracy.
Nieobecność w pracy nie zawsze jest oznaką konfliktu pracowniczego, ponieważ pracownicy mogą na przykład przestać zgłaszać się do pracy z powodu urazu lub choroby.
Jest to kolejna forma nieformalnego sporu pracowniczego, ma miejsce, gdy pracownicy celowo szkodzą produkcji lub reputacji swojej organizacji.
Może to przybrać formę powolnej produkcji, czasowego wyłączania maszyn, bezpośredniego niszczenia własności organizacji lub zniesławienia organizacji..
Pierwszym krokiem do rozwiązania sporu zbiorowego jest dyskusja i negocjacje między zaangażowanymi stronami, bez pomocy zewnętrznego agenta..
Dyskusja i negocjacje dotyczące klauzul kontraktu są częścią procesu, w którym obie strony (pracownicy i kierownictwo) przedstawiają swoje punkty widzenia.
Sukces, z jakim ta technika jest wykorzystywana przy rozstrzyganiu sporów pracowniczych, zależy w dużej mierze od woli i chęci zainteresowanych stron do osiągnięcia stabilności w stosunkach pracy bez uciekania się do podmiotów zewnętrznych..
Dlatego stopień, w jakim jest z powodzeniem stosowany, można uznać za wskaźnik dojrzałości relacji między stronami..
Pojednanie oznacza interwencję strony zewnętrznej, która stara się zjednoczyć przeciwników i zachęcić ich do rozwiązania konfliktu.
Rozjemca koncentruje swoją siłę perswazji tylko na jednej ze stron. Mediacja sugeruje bardziej pozytywną i pozytywną rolę pośredniczącej strony trzeciej, rozważającej ich relacje z oboma uczestnikami..
Rozjemca lub mediator może pełnić rolę pośrednika, aby strony mogły ujawnić fakty lub stanowiska, których nie chcą ujawnić bezpośrednio stronie przeciwnej..
Czasami rozjemca lub mediator może dostarczyć dane techniczne i oprzeć się na swoim doświadczeniu branżowym. Dodatkowo możesz zasugerować na podstawie swojego doświadczenia w rozwiązywaniu podobnych sporów..
Oznacza to, że strony dobrowolnie przedstawiają konflikt osobie trzeciej, żądając jego rozwiązania, zgodnie z warunkami podpisanego przez strony „programu”. Uzgadniają, że decyzja arbitra będzie wiążąca dla obu stron.
Arbitraż ma charakter sądowy, w przeciwieństwie do postępowania pojednawczego i mediacji, które opierają się na kompromisie i wzajemnych ustępstwach. Sędzia jest sędzią. W umowie strony określają swoją jurysdykcję i kwestie, które zostaną im przedstawione.
Ta technika rozwiązywania jest stosowana częściej w rodzaju konfliktu pracowniczego w interpretacji umowy.
Obowiązkowy arbitraż jest wymagany, gdy konflikty, które nie zostały rozwiązane w inny sposób, muszą zostać przesłane stronie trzeciej w celu osiągnięcia ostatecznego i wiążącego rozstrzygnięcia..
W sporach o uznanie przez związki obowiązkowy arbitraż został ustanowiony w przypadkach objętych prawem.
Często wzywa się sądy do rozstrzygania sporów pracowniczych. Takie propozycje wiążą się z obowiązkowym arbitrażem.
Jednak poza propozycjami poszerzenia funkcji sądów w tej dziedzinie, sądy odgrywają ważną rolę w sporach pracowniczych.
Na przykład można się z nimi konsultować w sprawie stosowania wynegocjowanych układów zbiorowych, można ich wezwać między innymi w celu ustalenia ważności orzeczeń arbitrażowych..
Wal-Mart był w przeszłości bardzo dochodowy, ale jednym z największych zagrożeń dla jego przyszłego sukcesu były wrogie opinie, jakie wielu miało wobec firmy..
Ponad milion jej obecnych i emerytowanych pracowników pozwało niedawno firmę za dyskryminację ze względu na płeć. Ponadto Wal-Mart przejmuje większą kontrolę nad swoim ubezpieczeniem zdrowotnym..
Wal-Mart broni swojej polityki, wskazując, że ubezpieczenie zdrowotne jest problemem ogólnokrajowym. Rzecznik firmy powiedział: „Nie można rozwiązać tego problemu w przypadku 1,2 miliona współpracowników Wal-Mart, jeśli nie można go rozwiązać dla kraju”..
Wal-Mart argumentuje, że rząd nie powinien oczekiwać, że koszty ubezpieczenia poniosą firmy.
Mimo to ataki te skłoniły firmę do wydania dużych pieniędzy na poprawę wizerunku. Zrobili z reklam telewizyjnych przedstawiających zadowolonych pracowników, po duże darowizny dla publicznego radia.
Jeśli Wal-Mart nie może poprawić swojego wizerunku, może zacząć tracić pieniądze. Pracownicy związkowi wykorzystali tę słabość do pikietowania Wal-Martu.
Taka kampania pomogła pracownikom uzyskać większą siłę przetargową w tym sporze pracowniczym i z innymi korporacjami..
W 1994 roku Nike otrzymało wiele złych recenzji za używanie bluz w Indonezji w celu obniżenia kosztów pracy. Mimo publicznego oburzenia Nike odmówił zmiany swojej polityki.
Wreszcie, po czterech latach ciągłej presji, dyrektor generalny Nike, Phil Knight, stanął w obliczu zarzutów. W maju 1998 r. Zwołał konferencję prasową w Waszyngtonie, aby bezpośrednio odnieść się do krytyki.
Knight rozpoczął od stwierdzenia, że został namalowany jako „korporacyjny oszust, idealny złoczyńca na tamte czasy”. Przyznał, że jego buty „stały się synonimem wynagrodzenia niewolników, przymusowych nadgodzin i arbitralnych nadużyć”..
Następnie, ku wielkiej fanfarie, przedstawił plan poprawy warunków pracy w Azji. Plan Knighta zawierał kilka istotnych zmian w jego polityce zatrudnienia. Obiecał poprawić bezpieczeństwo w swoich fabrykach i przeszkolić niektórych pracowników.
Obiecał również, że nie zatrudni nikogo poniżej osiemnastego roku życia i będzie przestrzegać indonezyjskich przepisów dotyczących płacy minimalnej. Jednak jego krytycy nie byli w pełni usatysfakcjonowani..
Przypadek Nike pokazuje, że protesty społeczne mogą zmusić duże korporacje do negocjacji ze swoimi pracownikami.
Jeszcze bez komentarzy