Plik korneocyty, lub keratynocyty bezjądrowe, są to komórki płaskonabłonkowe, spłaszczone i bez jądra, które stanowią podstawowy element bariery skórnej, przy czym komórki naskórka są najbardziej zróżnicowane.
Korneocyty razem tworzą warstwę rogową naskórka ”warstwa rogowa naskórka", Nieaktywna metabolicznie lub martwa warstwa naskórka. Wszystkie warstwy naskórka tworzą charakterystyczny zrogowaciały, płaski nabłonek skóry.
Zrogowaciałe komórki naskórka stanowią ostatnią fazę rogowacenia z błony podstawnej lub zarodkowej (keratynocytów). Komórki te mają silną otoczkę rogówkową i bardzo zredukowaną, włóknistą cytoplazmę, pełną keratyny i bez organelli komórkowych..
Indeks artykułów
Strukturalnie skóra jest skuteczną barierą między zewnętrzem a wnętrzem ciała. W ten sposób tworzona jest „wewnętrzna” bariera zapobiegająca parowaniu oraz „zewnętrzna” bariera chroniąca przed mechanicznym, chemicznym i mikrobiologicznym wpływem środowiska..
Głównym celem procesu różnicowania naskórka u ssaków jest wytworzenie stosunkowo nieprzepuszczalnej rogowej warstwy zewnętrznej. Proces ten uważany jest za wyspecjalizowaną formę apoptozy, której końcowym produktem jest prawie całkowicie zrogowaciała komórka..
Aby spełnić te funkcje, od komórek obecnych w warstwie proliferacyjnej (podstawnej) o dużym potencjale mitotycznym do powierzchownych łusek warstwy rogówki zachodzi proces keratynizacji lub dojrzewania komórkowego..
Korneocyty są dość zróżnicowanymi keratynocytami ze względu na proces rogowacenia. Celem tego procesu jest utworzenie odpornej, wodoodpornej i stale odnawiającej się membrany. Ułożenie korneocytów w warstwie płaskonabłonkowej jest również znane jako „w cegłach i zaprawie”.
Te komórki nabłonka płaskiego są szybko odnawiane, co oznacza całkowitą wymianę warstwy rogowej naskórka w okresie od około 15 do 30 dni w skórze bez problemów..
Ogólnie rzecz biorąc, podstawna komórka naskórka zaczyna syntetyzować pośrednie włókna keratynowe, które koncentrują się i tworzą tonofibryle. Komórka ta następnie trafia do warstwy kolczystej, gdzie trwa synteza pośrednich włókien keratynowych.
W powierzchownej części tej warstwy rozpoczyna się produkcja granulek keratohialiny. Zawierają one białka, takie jak filagryna i trichohialina związane z włóknami pośrednimi, a także ciałka blaszkowate z glikolipidami..
Już w warstwie ziarnistej komórka wydala ciała laminarne, które przyczyniają się do tworzenia bariery wodnej w warstwie rogowej naskórka.
Pozostała część cytoplazmy ziarnistego keratynocytu zawiera obfite granulki keratohialiny, które są głęboko związane z tonofilamentami, tworząc otoczkę komórkową. Istnienie tych ziaren jest dowodem rogowacenia komórkowego.
Wzrost stężenia wapnia w warstwie ziarnistej powoduje uwolnienie zawartości granulek keratohialiny. W ten sposób profilagryna, która przekształca się w aktywne monomery filagryny, wiąże się z pośrednimi włóknami keratynowymi, agregując je i zagęszczając, co powoduje zapadnięcie się komórki do jej płaskiej postaci..
Proces migracji komórki z warstwy ziarnistej do warstwy rogowej trwa około 6 godzin.
Przekształcenie komórki ziarnistej w zrogowaciałą obejmuje zniszczenie jądra i wszystkich organelli komórkowych, a także znaczne pogrubienie błony i spadek pH w tej warstwie.
Komórki warstwy rogowej naskórka są pozbawione lipidów iz kolei są osadzone w śródmiąższu bogatym w obojętne lipidy, które stanowią skuteczną barierę dla wody. Neutralne lipidy działają jak cement ułożony w dwuwarstwowych warstwach między korneocytami i pochodzą z ciałek blaszkowatych uwolnionych w warstwie ziarnistej.
Korneocyty są silnie połączone ze sobą przez korneodesmosomy i pokryte zrogowaciałą otoczką komórkową, w której znajduje się część białkowa wytwarzana przez produkcję białek strukturalnych (do 85%) i druga część lipidowa, co zapewnia odporność mechaniczną i chemiczną..
Chociaż rola tak wielu lipidów nie jest dokładnie znana, uważa się, że uczestniczą one w modulacji przepuszczalności skóry. Stanowią również ogniwo w organizacji spójności korneocytów i złuszczaniu warstwy rogowej naskórka..
Podczas procesu rogowacenia duża część lipidów (takich jak sfingolipidy) znika i są zastępowane przez akumulację wolnych i zestryfikowanych steroli.
Złuszczanie lub powierzchowne złuszczanie warstwy nabłonka płaskiego jest zasadniczo regulowanym procesem proteolitycznym. Ta ostatnia polega na degradacji rogówki rogówki komórek rogówki, co następuje w wyniku działania peptydaz serynowych związanych z kalikreiną, takich jak KLK5, KLK7 i KLK14.
Gdy pH spada w wyniku degradacji filagryny przez różne proteazy i uwalniania aminokwasów w powierzchownych warstwach naskórka, uwalniane są te białka (KLK), które degradują desmosomy między komórkami, umożliwiając złuszczanie komórek. sami. Pozwala to na kontrolowaną odnowę skóry z istniejącego gradientu pH.
Warstwa rogowa naskórka składa się z wielu warstw korneocytów, które mają różną grubość w zależności od regionu anatomicznego wynoszącą od 10 do 50 µm. Grubość jest zwykle minimalna w obszarach błony śluzowej (cienka skóra) i maksymalna w podeszwach, dłoniach i dłoniach, łokciach i kolanach (gruba skóra).
Korneocyty składają się w 40% z białek, 20% z lipidów i wody (około 40%). Otoczka komórek korneocytów zawiera 15 nm nierozpuszczalnych białek, takich jak między innymi cystaina, białka desmosomalne, filagryna, involucrin lub 5 różnych łańcuchów keratynowych..
Otoczka lipidowa składa się z 5 nm warstwy lipidów połączonych wiązaniami estrowymi, których głównymi składnikami są sfingolipidy (ceramidy), cholesterol i wolne kwasy tłuszczowe, będące cząsteczkami acyloglukozyloceramidu o dużym znaczeniu..
W warstwie rogowej naskórka występują niewielkie zmiany wokół mieszków włosowych, gdzie tylko górna część aparatu mieszków włosowych (acroinfundibulum) jest chroniona przez spójną warstwę rogową naskórka. Z drugiej strony, w dolnej części (infrainfundibulum) korneocyty wydają się być niezróżnicowane, a ochrona jest niepełna lub nieobecna..
Z tego powodu wyżej wymienione obszary stanowią cel farmakologiczny dla skóry, ponieważ nawet cząstki stałe mogą przedostawać się drogą pęcherzykową..
Główną fizyczną barierę między środowiskiem zewnętrznym a środowiskiem wewnętrznym stanowi w zasadzie warstwa rogowa naskórka. Wraz z warstwami wewnętrznymi chronią organizm przed różnymi czynnikami uczestniczącymi w utrzymaniu homeostazy organizmu..
Warstwa rogowa naskórka stanowi samą barierę fizyczną, natomiast kolejne warstwy (naskórek z komórkami jądrzastymi) stanowią barierę chemiczną. W szczególności zapobiega przedostawaniu się szkodliwych substancji, utracie płynów i nadmiernemu gromadzeniu się bakterii na powierzchni skóry.
Ponadto mają silnie zrogowaciałą błonę cytoplazmatyczną pokrytą z zewnątrz różnymi związkami lipidowymi, które stanowią główny składnik odpychający wodę. O tym ostatnim decyduje odkładanie się nierozpuszczalnych białek na wewnętrznej powierzchni błony i warstwa lipidów, które konsolidują się na powierzchni zewnętrznej..
Warstwa rogowa naskórka jest również bardzo skuteczną barierą dla wejścia leku. W przypadku niektórych zabiegów dermatologicznych ścieżki wejścia do tych tematów mogą przebiegać kilkoma drogami, jedną z nich jest wejście przez korneocyty (droga przezkomórkowa), która będzie zależna od wielkości korneocytów i jest najważniejszą drogą.
Im większe korneocyty, tym niższy współczynnik dyfuzji. Mając jednak na uwadze, że warstwa rogowa naskórka jest lipofilna, leki rozpuszczalne w tłuszczach mają większą łatwość jej przekraczania.
Z drugiej strony leki mogą przedostawać się przez przestrzenie międzykornocitowe, które stanowią tylko 5% objętości warstwy rogówki, więc ich udział we wchłanianiu jest minimalny. Trzecia droga prowadzi przez wyrostki skórne, których wchłanianie jest jeszcze mniejsze..
Jeszcze bez komentarzy