Plik dekolonizacja Afryki był to proces polityczny, historyczny, społeczny i gospodarczy, w wyniku którego na tym kontynencie wyłoniły się nowe niepodległe republiki. Miało to miejsce pod koniec drugiej wojny światowej i było etapem po dominacji i kolonizacji, która rozpoczęła się pod koniec XIX wieku..
W tym stuleciu główne mocarstwa europejskie osiedliły się na terytorium Afryki. Celem było utrzymanie ich modeli produkcyjnych dzięki wielu zasobom tego kontynentu. Kraje zaangażowane w tę kolonizację to Wielka Brytania, Francja, Portugalia, Hiszpania, Belgia, Niemcy i Włochy..
Również teraz dekolonizacja Afryki była stopniowa i pokojowa dla niektórych kolonii brytyjskich. Jednak to samo nie stało się z koloniami z innych krajów. W wielu przypadkach dochodziło do buntów tubylców, które zostały wzmocnione nastrojami nacjonalistycznymi..
Po zakończeniu II wojny światowej państwo, w którym pozostały kraje europejskie, sprzyjało sukcesowi afrykańskich walk o niepodległość. Większości brakowało wsparcia politycznego i środków niezbędnych do zneutralizowania zamieszek. Mieli też poparcie Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego, które sprzeciwiały się kolonializmowi na terytorium Afryki..
Indeks artykułów
Północnoamerykański ruch niepodległościowy był pierwszym z buntów angielskich osadników w Nowym Świecie w XVIII wieku. Ruch ten miał poparcie angielskich liberałów i oparli swoje filozoficzne rozumowanie na „Prawo biologiczne Turgota„Francuski polityk i ekonomista Anne Robert Jacques Turgot (1727-1781).
Zgodnie z tym prawem, tak jak dojrzały owoc spada z drzewa, tak również kolonie osiągają stan rozwoju. Kiedy dochodzi do tego punktu, obywatele najbardziej świadomi swoich praw proszą o wyzwolenie się spod władzy kraju macierzystego..
Ponieważ ta sytuacja była nieunikniona, zwolennicy tej zasady argumentowali, że w niektórych przypadkach lepiej pozwolić na pokojowe dojrzewanie..
W ten sposób zostały zachowane więzi władzy między metropolią a jej koloniami. Ta liberalna koncepcja była filozofią i ogólną zasadą strategii najczęściej używaną podczas dekolonizacji..
Niestety, w Ameryce Północnej rozstrzygnięcie sporu emancypacyjnego między koroną brytyjską a jej kolonistami nie odbyło się liberalną, pokojową drogą. Zaostrzenie przepisów handlowych wydanych przez państwo brytyjskie wywołało konflikt. To wpłynęło na przemysł i interesy handlowe w koloniach, wywołując głębokie niezadowolenie.
Rewolucja haitańska była często opisywana jako największy i odnoszący największe sukcesy bunt niewolników na półkuli zachodniej. Według przekazów było to jedyne powstanie służących osadników, które doprowadziło do powstania niezależnego narodu..
W 1791 roku niewolnicy rozpoczęli bunt, którym udało się zakończyć niewolnictwo i kontrolę francuskiej korony nad kolonią. Wielki wpływ na tę rewolucję miała rewolucja francuska 1789 roku. Z jego ręki osadnicy haitańscy nauczyli się nowej koncepcji praw człowieka, powszechnego obywatelstwa oraz udziału w gospodarce i rządzie..
W XVIII wieku Haiti było najbogatszą kolonią zamorską we Francji. Wykorzystując zniewoloną siłę roboczą, produkował cukier, kawę, indygo i bawełnę. Kiedy w 1789 roku wybuchła rewolucja francuska, społeczeństwo haitańskie składało się z białych (właścicieli plantacji), niewolników i drobnych prostaków (rzemieślników, kupców i nauczycieli).
Właśnie w grupie białych zaczął się kształtować ruch niepodległościowy. Ten opór rozpoczął się, gdy Francja nałożyła wysokie cła na importowane towary do kolonii. Później ruch został wzmocniony przez niewolników (większość populacji) i wybuchła wojna wyzwoleńcza.
Lata dominacji europejskiej i pomyślna rewolucja w Indiach pod wodzą Mahatmy Gandhiego wzmocniły pragnienie niepodległości ludów afrykańskich..
Ponadto niezadowolenie mieszkańców z powodu rasizmu i nierówności było kolejną przyczyną dekolonizacji Afryki. W przeciwieństwie do kolonii amerykańskich, w koloniach afrykańskich nie było znaczącej krzyżówki rasowej. Europejscy osadnicy nie osiedlali się ani nie mieszali z tubylcami.
Zamiast tego promowano rasistowskie uprzedzenia; Europejczycy postrzegali Afrykanów jako gorszych. Albo z powodu różnic kulturowych, albo z powodu gorszego wykształcenia, nie uznano ich za zdolnych do kierowania swoimi regionami. W ten sam sposób odmawiano im udziału politycznego w sprawach, które ich bezpośrednio dotykały..
Od strony ekonomicznej regułą narzuconą przez Europejczyków było sprowadzanie surowców mineralnych i rolniczych do Europy. Następnie sprzedawali wyprodukowane towary Afrykanom. Zarówno ruch morski, jak i industrializacja były utrzymywane pod kolonialną potęgą mocarstw w celu kontrolowania ewolucji ekonomicznej Afrykanów..
Podczas drugiej wojny światowej wielu młodych Afrykanów brało udział w różnych operacjach wojskowych. W Libii, Włoszech, Normandii, Niemczech, na Bliskim Wschodzie, w Indochinach i Birmie walczyli m.in. po stronie państw sojuszniczych..
Według źródeł historycznych w tej wojnie uczestniczyło ponad milion Afrykanów. Cały ten kontyngent ludzki miał okazję zyskać głębszą świadomość polityczną. Podobnie zwiększyli swoje oczekiwania dotyczące większego szacunku i samostanowienia..
Na zakończenie konkursu ci młodzi ludzie wrócili na kontynent afrykański ze wszystkimi tymi pomysłami. Po ponownej integracji z życiem cywilnym zaczęli zabiegać o niepodległość swoich regionów..
Z drugiej strony cały kontynent europejski był rozproszony w swoich wysiłkach naprawczych. Nowo powstała sowiecka potęga światowa była ucieleśnieniem nowego zagrożenia. Ponieważ Europejczycy obawiali się, że ideologia komunistyczna zanieczyści stosunki z ich koloniami, zrobili niewiele, aby radykalnie zneutralizować ruchy niepodległościowe..
Wreszcie drugie nowo zadeklarowane mocarstwo światowe, Stany Zjednoczone, podobnie jak Rosjanie, miały postawę prodekolonizacyjną. Stanowisko to zostało wyraźnie ujawnione w różnych scenariuszach międzynarodowych. W konsekwencji kraje europejskie niewiele mogą zrobić, aby zmienić tę pozycję swoich sojuszników..
Dzięki procesowi dekolonizacji afrykańscy przywódcy uzyskali większą władzę polityczną. Przez dziesięciolecia, które nastąpiły po uzyskaniu niepodległości, pracowali nad kształtowaniem państwa postkolonialnego pod względem kulturowym, politycznym i gospodarczym..
W tym sensie niektórzy starali się zneutralizować europejską hegemonię polityczną i kulturową odziedziczoną po reżimie kolonialnym. Inni jednak współpracowali z mocarstwami kolonialnymi, aby chronić ich gospodarcze i polityczne interesy. Tak więc dekolonizacja Afryki przebiegała w różny sposób.
Do 1990 roku, z wyjątkiem Republiki Południowej Afryki, formalna europejska kontrola polityczna ustąpiła miejsca samorządowi na afrykańskiej ziemi. Jednak kulturowo i politycznie dziedzictwo rządów europejskich nadal wyraźnie pozostało..
W ten sposób styl europejski pozostał niezmieniony w infrastrukturach politycznych, systemach edukacyjnych i językach narodowych. Podobnie gospodarki i sieci handlowe każdego ze zdekolonizowanych narodów nadal były zarządzane w sposób europejski..
Tak więc dekolonizacja Afryki nie mogła zapewnić kontynentowi prawdziwej autonomii i rozwoju. Nie zakończyło też konfliktów społecznych i etnicznych; wiele z nich przetrwało do dziś.
Wraz z zakończeniem drugiej wojny światowej w stosunkach między kolonizatorami a kolonizowanymi pojawiły się nowe warunki, które doprowadziły do tzw. Konferencji w San Francisco. Był to zjazd delegatów z 50 krajów sprzymierzonych w czasie II wojny światowej, który odbył się od kwietnia do czerwca 1945 roku.
Jej celem było poszukiwanie bezpieczeństwa międzynarodowego i redukcja uzbrojenia. Była to również próba poprawy dostępu wszystkich krajów do światowych zasobów i gwarancji wolności. Z tych dyskusji wyłoniła się nowa organizacja międzynarodowa - Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ)..
Wraz z utworzeniem ONZ wszystkie kraje, które wcześniej były koloniami europejskimi, zostały włączone jako wolne i suwerenne państwa. Następnie do dyskusji ciała włączono nowe tematy, takie jak między innymi skrajne ubóstwo, choroby i edukacja..
W statucie nowego organu wszystkim członkom zagwarantowano polityczne prawo do wyboru formy rządów, w której chcieliby żyć. Podobnie ustanowiono ustawowe prawo do równości między suwerennymi narodami, niezależnie od ich wielkości czy wieku. Z praw tych skorzystały wszystkie kraje zdekolonizowane.
Jeszcze bez komentarzy