Emilio Portes Gil (1890-1978) był politykiem, dyplomatą i tymczasowym prezydentem Meksyku od 1 grudnia 1928 r., Po zabójstwie prezydenta elekta Álvaro Obregóna, do 5 lutego 1930 r..
Pod koniec 1914 roku Portes Gil pracował dla ruchu rewolucyjnego kierowanego przez Venustiano Carranzę, ale wspierał Álvaro Obregóna przeciwko Carranzie w wyborach w 1920 r. Został tymczasowym gubernatorem Tamaulipas, jego rodzinnego miasta, aż w latach 1925-1928 został konstytucyjnie rządzony..
Był gubernatorem przez całą kadencję swojego poprzednika Plutarco Elíasa Callesa. Jego ogromne umiejętności zarówno jako prawnika, jak i administratora, sprawiły, że szybko objął stanowisko tymczasowego prezydenta Meksyku.
Jako prezydent nie mógł swobodnie wykonywać swoich uprawnień prezydenckich ze względu na wpływ byłego prezydenta Callesa. W rzeczywistości posiadanie dowództwa Portes Gil było strategią polityczną, którą przejmował..
Mimo to Emilio Portes Gil miał autonomię prowadzenia prac charytatywnych na rzecz meksykańskich chłopów i robotników..
Indeks artykułów
Emilio Portes Gil urodził się 3 października 1890 roku w Tamaulipas w Meksyku. Jego dziadek był wybitnym politykiem w swoim rodzinnym stanie.
Jego ojciec, Domingo Portes, zmarł, gdy Gil miał zaledwie 3 lata. Został sam z matką, która sama musiała zmierzyć się z ciężarem rodziny i przezwyciężyć problemy finansowe, jakie mieli w tamtym czasie..
Portes uczęszczał do wszystkich szkół podstawowych i gimnazjów w Tamaulipas, a dzięki państwowej dotacji uzyskał dyplom nauczyciela szkolnego. Później przeniósł się do Mexico City, gdzie w 1912 r. Studiował prawo w Escuela Libre de Derecho. W 1915 r. Uzyskał wreszcie dyplom prawniczy..
W czasie wybuchu rewolucji meksykańskiej studiował prawo. Jednocześnie podczas studiów sprzymierzył się z Venustiano Carranzą i jego sprawą w 1914 roku.
W tym samym roku „Pierwszy Wódz” objął prezydenturę w kraju. Zaraz po zakończeniu kariery prawniczej rozpoczął studia w administracji publicznej.
Następnie objął stanowisko w Departamencie Sprawiedliwości Wojskowej z frakcji konstytucjonalistów. Kiedy Álvaro Obregón pokonał siły Pancho Villa, Portes należał do frakcji północnego kierownictwa Armii Konstytucyjnej.
W 1920 r. Brał udział w rewolucji Agua Prieta, będąc tymczasowym gubernatorem stanu Tamaulipas. Cztery lata później założył Partię Socjalistyczną Pogranicza, aż został konstytucyjnym gubernatorem Tamaulipas.
Jako gubernator promował organizację na rzecz robotników i chłopów. Dwukrotnie, w 1920 i 1925 r., Objął funkcję gubernatora w swoim rodzinnym państwie. Ponadto został wybrany do Kongresu w latach 1917, 1921 i 1923..
Po tym, jak Portes związał się z Plutarco Elías Callesem, szybko awansował. Pokazał swoje umiejętności jako prawnik i administrator, umiejętności, które doprowadziły go do objęcia prezydentury w Meksyku.
Przez pewien czas był ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie Plutarco Elíasa Callesa. Po wybraniu Álvaro Obregóna na prezydenta kraju, katolicki fanatyk zamordował go 17 lipca 1928 r..
Po tym wydarzeniu przeciwnicy prezydenta Callesa dostrzegli potrzebę uspokojenia kryzysu politycznego z zamiarem niewłączania byłego prezydenta ponownie do rządu..
Jednak za zgodą Callesa i strategicznym posunięciem z jego strony, Portes objął stanowisko tymczasowego prezydenta na okres 14 miesięcy, aż do rozpisania nowych wyborów..
1 grudnia 1928 roku Portes objął tymczasową prezydencję w Meksyku. Calles sprawował władzę jako Naczelnik Maksimum, dla którego podczas u władzy Portesa utrzymano idee jego poprzednika: odbudowę gospodarczą na rzecz modernizacji kraju i ideę przekształcenia Meksyku w naród kapitalistyczny..
Ponadto obiecał urzeczywistnić postulaty konstytucji, a także hegemonię państwa w społeczeństwie meksykańskim w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych. Opowiadał się także za podziałem ziemi dla organizacji chłopskich.
Po zakończeniu kadencji prezydenta Portes, oprócz zajmowania różnych stanowisk w rządzie, zajmował również inne stanowiska w organizacjach prywatnych. Był ambasadorem Francji i Indii oraz sekretarzem spraw zagranicznych.
W czasie jego kadencji powstało Federalne Prawo Pracy, w którym pozostał na stanowisku dyrektora Krajowej Komisji Ubezpieczeń na rzecz meksykańskich pracowników..
Był także prezesem Meksykańskiej Akademii Prawa Międzynarodowego i próbował wrócić do rządu Tamaulipas, ale natychmiast mu się nie udało..
W ostatnich latach odpowiadał za spokojne i prywatne życie, więc poświęcił się tylko pisaniu świadectw o doświadczeniach swojego występu w meksykańskim życiu publicznym..
Wśród jego głównych dzieł można wyróżnić Autobiografia rewolucji meksykańskiej Y Korzenie rewolucji Tamaulipas.
Kilka dni po ukończeniu 88 lat Portes zmarł w Mexico City 10 grudnia 1978 r. Uważany jest za byłego prezydenta Meksyku, który miał najdłuższe życie po zakończeniu swojego urzędu prezydenta kraju (48 lat)..
Bez Álvaro Obregóna na czele potęga Plutarco Elíasa Callesa znacznie wzrosła. W rezultacie Portes został prezydentem dzięki wsparciu Calles.
Do tego czasu były prezydent Meksyku Calles był postrzegany jako „Najwyższy Wódz”, mając wszystkich polityków jako swoich podwładnych, w tym samego Portes Gil..
Od 1 grudnia 1928 r. Grupa meksykańskich polityków rozważała utworzenie Narodowej Partii Rewolucyjnej w celu przejścia od rządu caudillos do reżimu instytucji. Inicjatywa wyszła ze strony Plutarco Elíasa Callesa, który jako Chief Maximum miał inicjatywę stworzenia takiej partii.
Wraz z publikacją Manifest Narodu, Do nowej partii zaproszono inne organizacje i ugrupowania polityczne, aby wszyscy członkowie przedstawili kandydata w wyborach nadzwyczajnych w 1929 r..
W tym czasie komitet Narodowej Partii Rewolucyjnej składał się z Plutarco Elíasa Callesa, Aaróna Sáenza i Luisa Leóna. Do jego obowiązków należało dbanie o wszystkie działania w organizacji.
Sytuacja polityczna skomplikowała się, gdy Partia Narodowo-Rewolucyjna potrzebowała wsparcia robotników. Jednak przywódca Partii Meksykańskiej Narodowej Konfederacji Robotniczej Luis Morones zapobiegł temu.
Chociaż Portes próbował walczyć o jego utrzymanie przy władzy, Morones próbował go powstrzymać. Był odpowiedzialny za antagonizowanie robotników z tymczasowym prezydentem ze względu na to, że Narodowa Partia Rewolucyjna ich potrzebowała.
Intencją Moronesa było odzyskanie władzy politycznej, którą utracił podczas prezydentury Callesa. Z tego powodu próbował zminimalizować prezydenturę Portów, stawiając mu czoła. Odkąd Portes objął urząd prezydenta, zarówno osobiste, jak i polityczne problemy z Moronesami znacznie się nasiliły..
Wielu polityków oskarżyło Callesa o to, że jest odpowiedzialny za wrogie nastawienie Moronesa, ponieważ Calles nigdy nie wspierał Portes Gil. W przeciwnym razie trzymał się z daleka przez cały konflikt, co doprowadziło do interpretacji, że naprawdę zgadzał się z Moronesem.
Na jednym z kongresów Narodowej Partii Rewolucyjnej wybuchły zbrojne powstania w Sonorze, Veracruz, Nuevo León i Durango. Niektórzy generałowie buntownicy byli przeciwni polityce Callesa, nawet po jego prezydenturze.
3 marca generałowie odpowiedzialni za powstanie wydali plan Hermosillo, w którym wezwali lud do powstania zbrojnego przeciwko gabinetowi naczelnego maksimum. W końcu zignorowali prezydenturę Portes Gil i Calles jako narodowego przywódcy.
Plan Hermosillo był kierowany przez generała José Gonzalo Escobara, który miał poparcie Cristeros, przerywając stabilne stosunki między episkopatem meksykańskim a rządem..
Portes natychmiast podjął decyzję o zaproszeniu Callesa, aby dołączył do jego gabinetu jako sekretarz wojny, aby pomóc mu w walce z rebelią. Pomimo faktu, że kilka podmiotów w Meksyku przyłączyło się do buntu Escobara, Portes i armia odnieśli zwycięstwo..
Wynik buntu oznaczał, że Portes przestawił się na swoją wyższość jako prezydent Meksyku..
Instytucje religijne w kraju doszły do porozumienia z rządem, po zrozumieniu, że nie ma sensownego rozwiązania w walce zbrojnej. Z tego powodu duchowni wycofali swoje poparcie dla Cristeros i rozpoczęli negocjacje z rządem..
Z drugiej strony Liga Obrony Wolności Religijnych sprzeciwiła się porozumieniu. Mimo to obie strony wkroczyły na ścieżkę pojednania.
Rząd udzielił Kościołowi koncesji na skorzystanie ze wszystkich swoich praw duchowych w populacji meksykańskiej, pod warunkiem, że trwale zdystansuje się ona od spraw politycznych..
22 czerwca 1929 r. Konflikt został rozwiązany i przywrócono usługi kościelne. Kilka dni później odprawiono pierwszą publiczną mszę św.
Portes Gil musiał rozwiązać inny konflikt podczas swojej kadencji, strajk studencki. Chociaż nie był on transcendentalny dla ich stabilności politycznej, przyćmiłby wizerunek władzy rządu i zaszkodził kampanii prezydenckiej Pascuala Ortiza..
Z tego powodu 28 maja 1929 r. Uniwersytetom przyznano autonomię, co przyczyniło się do uspokojenia ducha studenckiego..
Jeszcze bez komentarzy