Emmeline pankhurst (1858 - 1928) była Brytyjką słynącą z walki o prawa kobiet i przywódczyni brytyjskiego ruchu wyborczego XIX i XX wieku, który dążył do uzyskania przez kobiety prawa wyborczego i partycypacji politycznej.
We wczesnych latach życia publicznego Pankhurst był bliski lewicowej ideologii i pokrewny brytyjskiej Partii Pracy. Ten przywódca i jej zwolennicy otrzymali przydomek sufrażystki, Razem stworzyły ruch Społeczno-Polityczny Związek Kobiet.
Jego strategie dawania kobietom głosu były krytykowane jako radykalne i nieskuteczne. Jednak praca Pankhursta była bardzo ważna dla uznania praw politycznych kobiet..
Pierwszym osiągnięciem jego ruchu było to, że kobiety powyżej 30 roku życia mogły głosować. Ale to nie wystarczyło, więc walka uległa radykalizacji, a Pankhurst był więziony przy różnych okazjach.
W ostatnich latach życia jego wizja zmieniła się na bardziej umiarkowaną i został członkiem Brytyjskiej Partii Konserwatywnej. Wkrótce po jej śmierci przyjęto ustawę o reprezentacji ludu, przyznającą równe prawa wyborcze kobietom powyżej 21 roku życia..
Indeks artykułów
Emmeline Goulden urodziła się 14 lipca 1858 roku w Manchesterze w Anglii. Przynajmniej takie były informacje, które przekazali jej rodzice i że przez całe życie wierzyła, że są prawdziwe, a ponadto narodziny w dniu szturmu Bastylii wydały jej się inspirujące..
Jednak w akcie urodzenia Gouldena 15 lipca został odnotowany jako jego data urodzenia..
Jego rodzicami byli Robert Goulden i Sofia Craine. Obie gałęzie swoich przodków były zaangażowane w działalność polityczną w tradycyjny sposób. Miała 10 rodzeństwa, a najstarsze zmarło w dzieciństwie, co uczyniło Emmeline pierwszą z ocalałych..
Jako dziecko Pankhurst wykazywała duże zainteresowanie literaturą, ale nie otrzymała starannego wykształcenia, właśnie ze względu na swój status kobiety. W każdym razie jej rodzice byli znacznie bardziej otwarci na kwestię praw kobiet niż przeciętna angielska rodzina..
W rzeczywistości jej pierwsze spotkanie z sufrażystkami miało miejsce, gdy towarzyszyła matce na spotkaniu, na którym jednym z mówców była Lydia Becker, którą Emmeline bardzo podziwiała za jej pomysły, które znała, mimo że miała zaledwie 14 lat..
Rodzice Goulden zdecydowali się wysłać ją do Paryża do École Normale de Nevilly około 1873 roku. W tej instytucji szkolili dziewczynki w dziedzinach uznanych za przydatne dla przyszłej żony, takich jak szycie, haftowanie i inne czynności uważane za kobiece..
Oprócz tych przedmiotów nauczyli je również dodatkowych przedmiotów, z których, jak sądzili, młode damy mogą skorzystać, takich jak chemia i rachunkowość. To właśnie w tej instytucji poznała jednego ze swoich wielkich przyjaciół, Noémie Rochefort.
Po powrocie do Anglii w 1878 roku poznała prawnika Richarda Pankhursta. Jej matka nie zgadzała się z tym związkiem, zwłaszcza że był 24 lata starszy od jej córki..
Pankhurst była zwolenniczką ruchu wyborczego kobiet i członkiem Partii Liberalnej. Chociaż Emmeline zasugerowała, że utworzą wolny związek, nalegał, aby byli oni formalnie małżeństwem, aby mogła zachować swoje prawa polityczne..
Ślub odbył się 18 grudnia 1879 roku w kościele św. Łukasza w Pendleton. Po ślubie przeprowadzili się do rodziców Emmeline.
Pankhurstowie zaczęli mieć dzieci rok po ślubie. Pierwszą z nich była Christabel, urodzona w 1880 r., Następnie Sylvia w 1882 r. I Francis Henry w 1884 r. Wszyscy urodzili się, gdy para mieszkała w domu Gouldenów..
W tym czasie Emmeline dzieliła swój czas pomiędzy opiekę nad mężem i dziećmi oraz jej aktywizm na rzecz równych praw kobiet i mężczyzn. W 1885 roku Richard Pankhurst oderwał się od Partii Liberalnej i zaczął skłaniać się ku bardziej radykalnemu socjalizmowi..
Ta zmiana ideologii zięcia sprawiła, że ojciec Emmeline poczuł się nieswojo, więc para szukała nowego adresu, najpierw w tym samym mieście, a potem w Londynie. Zbiegło się to w czasie z kandydowaniem Richarda do Parlamentu, kiedy zdobył miejsce..
Następna córka pary urodziła się w 1885 roku i otrzymała imię Adela. W 1888 roku zmarło jej jedyne dziecko płci męskiej z powodu błonicy, wkrótce po urodzeniu się innego mężczyzny (w 1889 roku), co Emmeline uznała za powrót do życia jej zmarłego syna i nadała mu imię Henry Francis na cześć zmarłego brata..
W 1888 roku National Society for Suffrage of Women rozpadło się i niektórzy jego członkowie sprzymierzyli się z partiami, podczas gdy inni pozostali wierni tradycyjnym zasadom ruchu..
Emmeline Pankhurst zdecydowała się dołączyć do nowego modelu, reprezentowanego przez Parliament Street Society. Wkrótce rozczarowała się swoim wyborem, ponieważ ruch ten wolał podzielić walkę na etapy i najpierw uzyskać głos samotnych kobiet i wdów, ale nie mężatek..
Aby uzasadnić to wyłączenie, argumentowano, że kobiety posiadające mężów były reprezentowane przez ich głos. To był powód, dla którego Pankhurst zerwał z grupą umiarkowaną i zdecydował się złożyć własną propozycję reprezentowaną przez Ligę Franczyzową Kobiet (1889).
Dzięki tej nowej organizacji Pankhurst chciała walczyć o prawa wszystkich kobiet, zarówno w zakresie głosowania, dziedziczenia, jak i rozwodu. Inicjatywa nie powiodła się, ponieważ uznano ją za bardzo radykalną.
W 1893 roku Pankhurstowie wrócili do Manchesteru, wkrótce po tym, jak Emmeline zaczęła zdobywać lokalne stanowiska publiczne, w których pomagała w finansach swojego domu i była zajęta..
Richard Pankhurst zmarł w 1898 roku, Emmeline podróżowała w chwili śmierci męża, a jego strata była poważnym ciosem dla życia brytyjskiej aktywistki. Ponadto rodzina miała duże długi.
Nadal piastował urząd publiczny, by utrzymać rodzinę. Córki Pankhursta zaczęły angażować się w działalność związaną z prawami wyborczymi, zwłaszcza Christabel, ponieważ Sylvia wolała sztukę..
Najmłodsze dzieci, Adela i Henry, miały problemy z przystosowaniem się w swoich szkołach i to one najbardziej ucierpiały z powodu wyobcowania, jakie spowodowało zawód ich matki po śmierci ojca..
Emmeline Pankhurst sprzedała swój dom w 1907 roku i od tego czasu przenosiła się z miejsca na miejsce, po czym przebywała w miejscach, w których miała interwencje publiczne.
Kręgi wyborcze, w których poruszał się Pankhurst, uważały, że cierpliwość nie doprowadziła do silnego efektu, więc wyciągnięto wniosek, że odpowiedzią będzie bardziej intensywny aktywizm..
W 1903 r. Utworzono Związek Społeczno-Polityczny Kobiet, który początkowo był organizacją pokojową, ale stopniowo stał się organem agresywnym..
WSPU, jako organizacja praw wyborcza Pankhursta była nazywana akronimem, miała wysoki poziom zwoływania iw 1908 roku udało im się zebrać 500 000 zwolenników w Hyde Parku, aby zażądać głosowania kobiet..
Jego prośba została zignorowana, więc nastąpiły inne protesty, w tym graffiti, strajki głodowe i niszczenie mienia..
Pankhurst zaplanował podróż po Stanach Zjednoczonych w 1909 roku, podróż, która zbiegła się w czasie z chorobą jego syna Henryka. Chociaż chciała z nim zostać, zdecydowała się pójść i zdobyć pieniądze na jego leczenie..
Kiedy wrócił, jego syn był ciężko chory i wkrótce potem zmarł, w styczniu 1910 roku..
Zanim rozpoczęła się Wielka Wojna, Pankhurst była kilkakrotnie umieszczana za kratkami, podobnie jak jej córki i wyznawcy. W tym czasie wśród więźniarek upowszechniła się realizacja strajków głodowych, a rząd zaczął je karmić siłą. Metody stosowane przez władze były szeroko krytykowane i generowały powszechne niezadowolenie.
Jednak wraz z wybuchem I wojny światowej wszystko się zatrzymało. Prowadziła nawet kampanię, aby kobiety dołączyły do siły roboczej, a mężczyźni do wojska..
Kilka lat wcześniej, między 1912 a 1913 rokiem, Adela, najmłodsza córka Pankhursta, zdystansowała się od idei i organizacji matki, uważając je za bardzo radykalne i niezbyt socjalistyczne. Po tym Emmeline praktycznie zmusiła córkę do wyjazdu do Australii.
Również w 1913 roku Sylvia przemawiała na rzecz socjalistów na publicznym spotkaniu. Po tym Christabel poprosił ją o rezygnację z WSPU, a ponieważ odmówiła, Pankhurst ją wydalił. Podczas wojny Emmeline Pankhurst adoptowała cztery sieroty po samotnych matkach.
W 1918 r. Uchwalono ustawę o reprezentacji narodu, przy której dopuszczono do głosowania mężczyzn (nawet tych bez majątku) powyżej 21 roku życia. Podczas gdy kobiety, oprócz innych ograniczeń, mogły głosować tylko od 30 roku życia.
Od tego czasu WSPU stała się Partią Kobiet, której walka skupiała się na równości kobiet pod każdym względem. Ta nowa partia nominowała Christabel do parlamentu, ale przegrała z niewielkim marginesem, a organizacja rozpadła się wkrótce potem..
Pankhurst udał się do Kanady w 1922 roku z czwórką adoptowanych dzieci, osiadł na krótko w Toronto, ale zdecydował się wrócić do Wielkiej Brytanii w 1925 roku.
Po powrocie wstąpił do Brytyjskiej Partii Konserwatywnej. Po wojnie Pankhurst stał się antybolszewikiem i zagorzałym nacjonalistą.
Chociaż Emmeline startowała w wyborach parlamentarnych w 1928 roku, jej zdrowie i narodziny nieślubnego dziecka przez Sylvię spowodowały, że Pankhurst zrezygnował z wyścigu..
Emmeline Pankhurst zmarła 14 czerwca 1928 roku. Przed śmiercią przeniosła się do domu opieki w Hampstead i po dotkliwym bólu zmarła tam w wieku 69 lat. Obrończyni praw kobiet została pochowana na cmentarzu Brompton w Londynie w Anglii..
Chociaż nie wydarzyło się to za jej życia, wkrótce po śmierci Emmeline Pankhurst udało się zreformować Prawo Reprezentacji Ludu, popularnie zwane „egalitarną franczyzą”..
W dniu 2 lipca 1928 r. Wszystkie kobiety i mężczyźni w Wielkiej Brytanii w wieku powyżej 21 lat będą mogli legalnie głosować..
Pankhurst zadbała o to, aby głosy kobiet domagające się równych praw były słyszane, nawet jeśli konieczne były radykalne działania. Była jedną z najbardziej wpływowych kobiet swoich czasów i utorowała drogę innym do udziału w życiu politycznym.
Pankhurst walczył także o równość pod każdym względem dla mężczyzn i kobiet, w tym w sferze prawnej, edukacyjnej i finansowej..
- Moja własna historia, 1914 - (Moja własna historia).
- „Wolność lub śmierć, 1913 - Przemówienie („ Wolność lub śmierć) ”.
- „Przemówienie z mostu”, 1908 - („Przemówienie z doku”).
- „Podżegam to spotkanie do buntu”, 1912 - („Podżegam to spotkanie do buntu”)
Jeszcze bez komentarzy