Plik choroby mitochondrialne stanowią wysoce niejednorodną grupę zaburzeń, które powstają w wyniku dysfunkcji mitochondrialnego łańcucha oddechowego. Są wynikiem spontanicznych lub dziedzicznych mutacji, czy to w DNA mitochondrialnym, czy w DNA jądrowym.
Mutacje te prowadzą do zmiany funkcji białek lub cząsteczek RNA (kwasu rybonukleinowego), które normalnie znajdują się w mitochondriach. Mitochondrialny łańcuch oddechowy składa się z pięciu kompleksów (I, II, III, IV i V) i dwóch cząsteczek, które działają jako ogniwo; koenzym Q i cytochrom c.
Szeroki zakres zmian w mitochondrialnym metabolizmie oksydacyjnym warunkuje niejednorodne warunki określane mianem chorób mitochondrialnych. Aby jednak lepiej zrozumieć, z czego składają się te zaburzenia, musimy wiedzieć, czym są mitochondria.
Indeks artykułów
Mitochondria to organelle cytoplazmatyczne zaangażowane w fosforylację oksydacyjną. Są odpowiedzialne za wytwarzanie ponad 90% energii potrzebnej organizmowi do podtrzymania życia i wspomagania wzrostu.
Kiedy mitochondria zawodzą, w komórce wytwarzane jest coraz mniej energii, co powoduje uszkodzenie, a nawet śmierć komórki. Jeśli proces ten powtórzy się w całym ciele, całe systemy zaczną zawodzić, a życie osoby, która go cierpi, może zostać poważnie zagrożone..
Choroba dotyka głównie dzieci, ale początek choroby u dorosłych staje się coraz częstszy..
Wiadomo, że każda ludzka komórka zawiera tysiące kopii mitochondrialnego DNA. Po urodzeniu zwykle wszystkie są identyczne, co nazywa się homoplazmą. Natomiast osoby z zaburzeniami mitochondrialnymi mogą zawierać w każdej komórce mieszaninę zmutowanego i dzikiego mitochondrialnego DNA, co nazywa się heteroplazmą..
Podczas gdy niektóre zaburzenia mitochondrialne dotyczą tylko jednego narządu, wiele innych zaburzeń mitochondrialnych obejmuje wiele układów narządów i często ma cechy neurologiczne i miopatyczne. Zaburzenia mitochondrialne mogą wystąpić w każdym wieku.
Pod względem rozpowszechnienia, zaburzenia mitochondrialne są częstsze niż wcześniej sądzono, do tego stopnia, że są jednymi z najczęstszych dziedzicznych zaburzeń metabolicznych.
Na podstawie dostępnych danych ostrożnie szacuje się częstość występowania chorób mitochondrialnych na poziomie 11,5 na 100 000 mieszkańców..
Ponieważ mitochondria pełnią tak wiele różnych funkcji w różnych tkankach, istnieją dosłownie setki chorób mitochondrialnych. Każde zaburzenie wywołuje szereg objawów i oznak, które mogą być mylące dla pacjentów i lekarzy na wczesnych etapach diagnozy..
Ze względu na złożoną interakcję między setkami genów i komórek, które muszą współpracować, aby nasza maszyneria metaboliczna działała sprawnie, cechą charakterystyczną chorób mitochondrialnych jest to, że identyczne mutacje mitochondrialnego DNA mogą powodować nieidentyczne choroby..
Tak więc niektóre z najczęstszych zespołów i oznak patologii mitochondrialnej są następujące:
Objawy chorób mitochondrialnych są bardzo zróżnicowane i zależą między innymi od miejsca uszkodzenia.
Niektóre zaburzenia mitochondrialne dotyczą tylko jednego narządu, ale większość dotyczy wielu układów. Dlatego do najczęstszych ogólnych objawów choroby mitochondrialnej należą:
Objawy związane z ośrodkowym układem nerwowym często się zmieniają i obejmują:
Zaburzenia mitochondrialne mogą być spowodowane defektami DNA jądrowego lub DNA mitochondrialnego. Jądrowe defekty genetyczne mogą być dziedziczone w sposób autosomalny dominujący lub autosomalny recesywny. Defekty mitochondrialnego DNA są przenoszone drogą dziedziczenia po matce.
Delecje mitochondrialnego DNA generalnie występują de novo i dlatego powodują chorobę tylko u jednego członka rodziny.
Ojciec osoby dotkniętej chorobą nie jest zagrożony patogennym wariantem mitochondrialnego DNA, ale matka osoby dotkniętej chorobą ma na ogół patogenną odmianę mitochondrialną i może mieć objawy lub nie..
Przy ponad 1000 genów jądrowych kodujących białka mitochondrialne diagnostyka molekularna może być trudna.
Z tego powodu rozpoznanie chorób mitochondrialnych opiera się na podejrzeniu klinicznym, na które wskazują dane z wywiadu, badania przedmiotowego oraz wyniki ogólnych badań uzupełniających. Później przeprowadza się specyficzne testy na dysfunkcję mitochondriów.
Badania zwykle niezbędne w procesie badania choroby obejmują:
Na przykład stwierdzono, że obustronne hiperintensywne sygnały w jądrach podstawnych są typowe dla zespołu Leigha..
Zmiany zawałowe w tylnych półkulach mózgowych są obecne w zespole MELAS, podczas gdy rozproszone nieprawidłowe sygnały z istoty białej mózgu są wizualizowane w zespole Kearn-Sayre..
Zwapnienia zwojów podstawy mózgu są częste w zespole MELAS i Kearn-Sayre.
Zazwyczaj przeprowadza się również wstępne badanie metaboliczne, aby później przeprowadzić diagnostyczne testy potwierdzające, takie jak badania morfologiczne i histoenzymatyczne, mikroskopia elektronowa, badania biochemiczne i badania genetyczne mające na celu wykazanie zmian w mitochondrialnym DNA, aw przyszłości także w DNA jądrowym..
Jeśli chodzi o badanie genetyczne, stwierdzono, że u niektórych osób obraz kliniczny jest charakterystyczny dla określonego zaburzenia mitochondrialnego, a diagnozę można potwierdzić poprzez identyfikację patogennego wariantu mitochondrialnego DNA.
Zamiast tego u większości osób tak nie jest i potrzebne jest bardziej ustrukturyzowane podejście, obejmujące badanie wszystkiego, od historii rodziny, badań krwi i / lub stężenia mleczanu w płynie mózgowo-rdzeniowym po badania neuroobrazowe, ocenę serca i testy genetyczne molekularne.
Wreszcie, u wielu osób, u których genetyczne testy molekularne nie dostarczają wielu informacji lub nie mogą potwierdzić diagnozy, można przeprowadzić różnorodne badania kliniczne, takie jak biopsja mięśni pod kątem funkcji łańcucha oddechowego..
Nie ma specyficznego leczenia chorób mitochondrialnych. Leczenie chorób mitochondrialnych jest w dużej mierze wspomagające, paliatywne i może obejmować wczesną diagnostykę i leczenie cukrzycy, rytmu serca, korekcję opadania powieki, wymianę soczewek wewnątrzgałkowych w przypadku zaćmy oraz implantację ślimakową w przypadku niedosłuchu czuciowo-nerwowego.
Ogólne środki obejmują:
Pomiędzy środki farmakologiczne odnajdują się:
Choroby mitochondrialne zwykle stanowią procesy zwyrodnieniowe, chociaż w niektórych przypadkach mogą mieć przewlekły stacjonarny przebieg w postaci nawracających objawów neurologicznych, a nawet wykazywać spontaniczną poprawę aż do wyzdrowienia, jak to ma miejsce w przypadku łagodnego niedoboru COX..
Rokowanie jest zwykle lepsze w przypadku czystych postaci miopatycznych niż encefalopatycznych. Choroba u dzieci jest zwykle bardziej agresywna niż u osób, u których objawia się jako dorośli.
Leczenie generalnie nie prowadzi do więcej niż spowolnienia naturalnego procesu, z pewnymi wyjątkami, wśród których są pierwotne procesy niedoboru CoQ10 lub karnityny.
Jeszcze bez komentarzy