Plik Entamoeba hartmanni jest gatunkiem ameby należącym do rodzaju Entamoeba, uważanym za niepatogenny, nie ma stadium inwazyjnego, ani nie konsumuje czerwonych krwinek w sposób, w jaki wyróżnia się E. histolytica lub E. dispar.
Gatunek ten był przedmiotem różnych debat od 1912 roku, kiedy to naukowiec Prowazek wykrył pod mikroskopem małe cysty mniejsze niż 10mc. Zaklasyfikował je jako nowy gatunek Entamoeba i ochrzcił je hartmanni. Z drugiej strony Wenyon i Col ustalili, że była to mała rasa należąca do E. histolytica, chociaż obecnie nie ulega wątpliwości, że jest to nowy gatunek..
W tym sensie określenie metod diagnozy i charakterystyki aspektów morfogenetycznych, a także mechanizmów przenoszenia, objawów zakażenia, standaryzowanych lub specjalnych metod leczenia, ma zasadnicze znaczenie dla właściwego zrozumienia tego organizmu należącego do zamów Entamoebida.
Indeks artykułów
-Entamoeba hartmanni, podobnie jak inne ameby, biologicznie należy do domeny eukariotycznej i jest klasyfikowana w królestwie protistów.
-Ta ameba ma wakuolowaną cytoplazmę, unikalne i zróżnicowane jądro, które wykazuje centralny endosom w trofozoitach.
-Chromatyna obwodowa wykazuje jednorodną dystrybucję w całym organizmie.
-Innym interesującym aspektem jest to, że nie pochłaniają erytrocytów. Sekwencja oligonukleotydowa w Entamoeba hartmanni to;
GTGAAGAGAAAGGATATCCAAAGT (AF149907)
Zasadniczo cechy morfologiczne tej ameby znajdują się w jej stadiach, z których dwa to;
W tej fazie organizm ma zaokrąglony lub pełzakowy kształt i wielkość w zakresie od 5 do 12 μm, średnio od 8 do 10 μm. Jego ruch na ogół nie okazuje się postępowy i jedyne jądro, które przedstawia, nie jest widoczne w preparatach bez barwienia..
W odpowiednio wybarwionych próbkach można obserwować kariosom o małych proporcjach, zwarty i zlokalizowany w centralnej części. Jednak w różnych przypadkach może znajdować się poza centrum.
W ten sam sposób zawiera chromatynę okołojądrową, która ma postać drobnych i drobnych granulek o jednakowej wielkości i rozmieszczeniu, chociaż czasami może występować kulisty kształt..
Ponadto cytoplazma jest cienko ziarnista i zwykle może zawierać pewne bakterie, ale nigdy nie wykazuje obecności czerwonych krwinek. Wynika to z niezdolności do ich spożycia..
Mają one ogólnie kulisty kształt, o średnicy wahającej się od 5 do 10 µm, regularnie wahającej się od 6 do 8 µm..
W tym sensie najbardziej dojrzałe cysty mają 4 jądra, niewidoczne, gdy próbki obserwowane pod mikroskopem nie są odpowiednio wybarwione..
Mając barwienie Lugola w proporcjach 20.gm I2 i 40.gm KI prawidłowo rozpuszczonych w 1L H2O, można je zaobserwować. Ponadto nierozwinięte cysty, z 1 lub 2 jąderami, są bardziej powszechne w testach niż dojrzałe cysty..
Jądra widoczne w preparatach wybarwionych mają mały centralny kariosom i regularnie rozmieszczoną chromatynę okołojądrową z drobnymi, jednolitymi ziarnami..
Podobnie jak w przypadku innych gatunków „kompleksu Entamoeba”, glikogen może być mało różnicowalny i rozproszony w dojrzałych cystach..
Jednak w przypadku niedojrzałych cyst jest bardziej zwięzły, a ciałka chromatoidalne mogą przybrać kształt klastra, a także być wydłużone z lekko zaokrąglonymi końcami..
Niepatogenne ameby, takie jak E. hartmanni, E. coli, E. polecki, Endolimax nana i Iodamoeba buetschlii, mają na ogół cykl życiowy, w którym zarówno cysty, jak i trofozoity są przenoszone z kałem i uważa się je tam za możliwe do zdiagnozowania..
Na poniższym obrazku widać, że w 1. etapie cysty są powszechnie spotykane w litych stolcach, podczas gdy trofozoity są zwykle spotykane w stolcu biegunkowym. W tym sensie kolonizacja niepatogennych ameb następuje po spożyciu dojrzałych cyst w pożywieniu, wodzie lub pożywieniach skażonych odchodami..
Podobnie, faza 2 pobudzenia zachodzi w jelicie cienkim, gdzie występuje faza 3, są one uwalniane, a trofozoity migrują do jelita grubego. W ten sposób trofozoity replikują bezpłciowo tworząc cysty.
Ze względu na ochronę, jaką daje konfiguracja w ich ścianach komórkowych, cysty przeżywają kilka dni lub tygodni poza organizmem żywiciela, będąc odpowiedzialnymi za przenoszenie.
Trofozoity, które przechodzą przez kał, są szybko niszczone, gdy znajdą się poza ciałem, a jeśli zostaną połknięte, nie przetrwają ekspozycji na środowisko żołądka..
Hodowla kału jest jedną z najczęściej stosowanych technik diagnostycznych, chociaż może dawać fałszywie pozytywne wyniki, ponieważ nie można jej odróżnić od innych gatunków.
Inne metody to tkankowe, genetyczne i molekularne, w których produktami biologicznymi mogą być między innymi biopsja, zeskrobanie owrzodzenia, krwi, wydzieliny ze zmian chorobowych..
W tym sensie określenie poprzez ocenę genetyczną i molekularną jest najbardziej efektywnym sposobem rozróżnienia patogennych i niepatogennych ameb..
Entamoeba hartmanni, będąc niepatogenną amebą, nie wywołuje objawów u nosicieli.
Stwierdzono jednak, że w warunkach kontrolowanych niektóre niepatogenne gatunki wykazują powiązania z chorobami i objawami biegunki..
Tak nie jest w przypadku E. hartmanni ze względu na duży brak badań na nim ukierunkowanych, dlatego w przypadku wystąpienia objawów zaleca się przeprowadzenie innych analiz w celu ustalenia ich prawdziwego pochodzenia..
Fakt, że jest to niepatogenna ameba, pozwala uniknąć komentowania leczenia. Chociaż w literaturze można znaleźć zastosowanie metronidazolu i tynidazolu.
Jeszcze bez komentarzy