Charakterystyka enterokoków, morfologia, taksonomia, patogeneza

4040
Anthony Golden
Charakterystyka enterokoków, morfologia, taksonomia, patogeneza

Enterococcus Jest jednym z czterech rodzajów rodziny bakterii Enterococcaceae, należących do rzędu Lactobacillales, klasy Bacilli z gromady Firmicutes. Ten rodzaj grupuje razem wielką różnorodność bakterii Gram-dodatnich o jajowatym kształcie, które nie tworzą zarodników. Co najmniej 34 gatunki są rozpoznawane w tym rodzaju.

Bakterie z rodzaju Enterococcus są częścią flory jelitowej człowieka. Jest to jednak patogen oportunistyczny, w coraz większym stopniu związany z zakażeniami szpitalnymi lub szpitalnymi. 

Enterococcus faecalis. Od Departamentu Rolnictwa Stanów Zjednoczonych [domena publiczna], za pośrednictwem Wikimedia Commons

Enterococcus faecalis jest najczęściej izolowanym gatunkiem w materiałach medycznych (80-90%), a następnie Enterococcus faecium (8-16%). Bakterie tego rodzaju zostały również wyizolowane z pożywienia, roślin, gleby i wód powierzchniowych, ale uważa się, że ich obecność w tych środowiskach wiąże się z zanieczyszczeniem odchodami..

Enterococci to niezwykle odporne organizmy, zdolne do życia w ekstremalnych środowiskach. Mogą rosnąć w temperaturach od 10 do 45 ºC. Obsługują środowiska hipotoniczne, hipertoniczne, kwaśne lub zasadowe i mogą rosnąć w atmosferze z tlenem lub bez, ponieważ są fakultatywnie beztlenowymi. Są bardzo odporne na odwodnienie.

Niektóre gatunki enterokoków mogą powodować oporność na antybiotyki, co czyni je problemem zdrowia publicznego. Wspomina Światowa Organizacja Zdrowia Enterococcus faecium na liście patogenów o krytycznym priorytecie dla badań i rozwoju nowych antybiotyków ze względu na ich niepokojącą oporność na wankomycynę.

Plik Enterococcus Były stosowane jako probiotyki w żywności i paszy, jednak ich zastosowanie jest kontrowersyjne, ponieważ są potencjalnymi patogenami powiązanymi z chorobami ludzi oraz ze względu na ryzyko przenoszenia genów oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe i zjadliwości na szczepy ludzkie.

Indeks artykułów

  • 1 Charakterystyka ogólna
    • 1.1 Metabolizmy
  • 2 Morfologia
  • 3 Taksonomia
  • 4 Patogeneza
    • 4.1 Infekcje u ludzi
    • 4.2 Opór
  • 5 Zastosowania w żywności
  • 6 Odnośniki 

Ogólna charakterystyka

Metabolizmy

Bakterie z rodzaju Enterococcus są względnie beztlenowe, preferowane są atmosfery beztlenowe.

Fizjologicznie są w większości ujemne pod względem katalazy, chociaż niektóre szczepy wykazują aktywność pseudokatalazy, gdy rosną w pożywkach zawierających krew. Aktywność hemolityczna jest zmienna i zależy w dużej mierze od gatunku.

Optymalna temperatura wzrostu dla większości gatunków wynosi od 35 do 37 ° C, chociaż wiele gatunków może rosnąć między 42 a 45 ° C i bardzo wolno w temperaturze 10 ° C. Są w stanie przetrwać w 60ºC przez 30 minut.

Są chemoganotroficzne i charakteryzują się ogólnie złożonymi wymaganiami pokarmowymi. Bakterie te mogą czerpać energię z utleniania zredukowanych związków nieorganicznych, takich jak amoniak, siarka elementarna, wodór, jony żelaza, azotyny i siarka. Dlatego mogą uzyskać cały swój komórkowy węgiel z dwutlenku węgla i mogą rosnąć bez żadnych związków organicznych i bez światła.. 

Bakterie z rodzaju Enterococcus Mają metabolizm fermentacyjny, będąc w stanie fermentować szeroką gamę substratów. Główną drogą produkcji energii jest homofermentacyjne tworzenie kwasu mlekowego, głównie z glukozy. W warunkach tlenowych glukoza jest metabolizowana do kwasu octowego, acetoiny i COdwa.

Niektóre gatunki są zależne od COdwa  (karbofilne).

Morfologia

Bakterie z rodzaju Enterococcus Mają kształt jajowaty i mogą mierzyć od 0,6 do 2,0 mikronów na 0,6 do 2,5 mikrona. Są siedzące, ale niektóre szczepy mogą mieć krótkie wici, które zapewniają im pewną mobilność.

Komórki występują pojedynczo lub w parach, czasem w krótkich łańcuchach, często wydłużonych w kierunku łańcucha. W zależności od gatunku, szczepu i warunków hodowli, komórki potomne można rozdzielić, tak że hodowla wydaje się składać z pojedynczych komórek i par dzielących się komórek, patrząc pod mikroskopem z kontrastem fazowym..

W innych przypadkach komórki potomne mogą pozostać połączone ze sobą, ukazując w ten sposób łańcuchy komórek..

Taksonomia

Członkowie rodzaju Enterococcus zostały sklasyfikowane w ramach gatunku Paciorkowiec aż do 1984 roku, kiedy wyniki analizy genomowego DNA wskazały, że odpowiednia byłaby oddzielna klasyfikacja płci.

Następnie ustalono istnienie grup w obrębie gatunku z rodzaju, które kojarzą gatunki o podobnych cechach fenotypowych, bardzo trudnych do odróżnienia od siebie..

Niektóre z nich mogą mieć 99,8% podobnych sekwencji genów. Można je jednak zidentyfikować poprzez określenie podobieństwa DNA-DNA i za pomocą niektórych metod molekularnych..

Patogeneza

Plik Enterococcus, mają niski potencjał chorobotwórczy u osób zdrowych, jednak stanowią patogeny oportunistyczne u osób starszych, niemowląt i osób z obniżoną odpornością.

Pomimo ich niskiej chorobotwórczości, Enterococcus są coraz bardziej zaangażowani w infekcje szpitalne lub szpitalne. W związku z tym bakterie te zostały uznane za jedną z głównych przyczyn zakażeń szpitalnych, będąc odpowiedzialnymi za ponad 10% zakażeń nabytych w szpitalach..

Patogeniczność bakterii Enterococcus Przyczynia się do tego wysoka zdolność adhezji do komórek gospodarza i późniejsza inwazja tkanek, wysoki stopień odporności na niekorzystne warunki, a wreszcie potencjał tworzenia oporności na antybiotyki i czynniki wirulencji..

Infekcje ludzkie

Bakterie z rodzaju Enterococcus były zaangażowane w infekcje u ludzi, głównie dróg moczowych, krwi, serca i ran, chociaż rzadziej były izolowane w infekcjach dróg oddechowych, ośrodkowego układu nerwowego, zapaleniu ucha, zapaleniu zatok, septycznym zapaleniu stawów, zapaleniu wnętrza gałki ocznej i oparzeniach.

Bakterie te zostały również zidentyfikowane jako przyczyna infekcji u drobiu i innych gatunków zwierząt, szczególnie w posocznicy, zapaleniu kości i szpiku oraz zapaleniu wsierdzia..

Wytrzymałość

Enterokoki są z natury oporne na chloramfenikol, tetracykliny, makrolidy, linkozamidy, streptograminy, chinolony, aminoglikozydy, β-laktamy i glikopeptydy.

Bakterie te nabywają oporność na antybiotyki poprzez pozachromosomalne elementy DNA (plazmidy, transpozony). Oporność na wankomycynę jest poważnym problemem, szczególnie w warunkach szpitalnych, ponieważ jest to najsilniejszy antybiotyk, stosowany w ostateczności w leczeniu zakażeń bakteryjnych, które nie reagują na żaden inny antybiotyk.. 

Leczenie infekcji bakteryjnych Enterococcus zależy to od wrażliwości szczepów. W ten sposób można leczyć niektóre wrażliwe szczepy ampicyliną, penicyliną i wankomycyną.

Nitrofurantoina, nawet w przypadkach oporności na wankomycynę, może być również stosowana w leczeniu infekcji dróg moczowych..

Zastosowania w żywności

Plik Enterococcus Są to bakterie kwasu mlekowego, dlatego są wykorzystywane w przemyśle spożywczym jako fermentatory i probiotyki u zwierząt i ludzi. Jednak jego zastosowanie w żywności jest kontrowersyjne ze względu na chorobotwórcze właściwości tych bakterii.

Te pokarmy są podawane jako lekarstwo na biegunkę, zespół jelita drażliwego, w celu obniżenia poziomu cholesterolu lub wzmocnienia układu odpornościowego gospodarza..

U zwierząt te probiotyki są stosowane głównie w leczeniu lub zapobieganiu biegunce, w celu stymulacji odporności lub w celu zwiększenia wzrostu.

Z punktu widzenia mikrobiologii żywności należy zagwarantować bezpieczeństwo bakterii stosowanych jako probiotyki. Dane dotyczące głównych szczepów stosowanych do tej pory wskazują, że są one bezpieczne.

Bibliografia

  1. Devriese L., Baele M., Butaye P. (2006). Rodzaj Enterococcus. W: Dworkin M., Falkow S., Rosenberg E., Schleifer KH., Stackebrandt E. (red.) The Prokaryotes. Springer, Nowy Jork, NY.
  2. Díaz Pérez, M., Rodríguez Martínez, C.C. & Zhurbenko, R. (2010) Podstawowe aspekty płci Enterococcus jako bardzo ważny patogen w dzisiejszych czasach. Kubański dziennik higieny i epidemiologii. 48 (2) 147-161.
  3. Vos, P., Garrity, G., Jones, D., Krieg, N.R., Ludwig, W., Rainey, F.A., Schleifer, K.-H., Whitman, W. (2009). Bergey's Manual of Systematic Bacteriology: Tom 3: The Firmicutes. ZASTOSOWANIA.
  4. Wikipedia. (2018, 1 października). Enterococcus. Na Wikipedia, wolna encyklopedia . Pobrano 03:14, 2 października 2018, z https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Enterococcus&oldid=861943567.
  5. Ferreira Araújo, T. & Fortes Ferreira, C.L. 2013. Rodzaj Enterococcus jako probiotyk: względy bezpieczeństwa. Brazilian Archives of Biology and Technology, 56 (3): 457-466.

Jeszcze bez komentarzy