Plik Era prekambryjska jest to jeden z okresów, na który podzielona została geologiczna skala czasu. Ogólnie uważa się, że jest to pierwszy etap w historii Ziemi. Zaczęło się, gdy powstała planeta, około 4,6 miliarda lat temu, i trwało do 570 milionów lat temu, co czyni go najdłuższym etapem w historii..
Należy jednak zauważyć, że niektórzy naukowcy skracają jego czas trwania. Niektórzy autorzy nazywają Azoic okresem, który trwa od powstania planety do 3800 milionów lat temu, kiedy zgodnie z tym prądem rozpoczął się prekambryj..
Prekambr jest podzielony na trzy różne eony (podgrupy), które służą do wyznaczenia granic różnych wydarzeń geologicznych i rozwojowych planety.
Nowo powstała planeta Ziemia przez długi czas cierpiała z powodu warunków środowiskowych, które uniemożliwiały jakiekolwiek życie. Prawie wszystkie gazy we wczesnej atmosferze były trujące, a aktywność wulkaniczna była stała..
Z biegiem czasu planeta stopniowo się stabilizowała. Pojawiły się pierwsze bakterie, uwalniające tlen do atmosfery. Podobnie uformowała się płyta ziemska i zaczęło kwitnąć życie, w zasadzie bardzo podstawowe..
Indeks artykułów
Termin prekambryjski pochodzi od połączenia łacińskiego przedrostka „pre” (przed) i kambru (z kambrii). Ta epoka geologiczna jest najdłuższa w historii Ziemi. Naukowcy zaznaczają jego początek około 4,6 miliarda lat temu, a jego koniec około 570 milionów lat temu.
Pomimo czasu trwania, nie jest łatwo zbadać wiele jego cech. Same warunki panujące na planecie w tamtym czasie spowodowały, że wiele pozostałości nie zostało zachowanych. Na przykład skamieniałości są naprawdę rzadkie. Wyjątkowo są tylko niektóre należące do pierwszych organizmów, które zasiedliły Ziemię.
Jako przedstawienie, uczeni często opisują planetę otoczoną ciemnym niebem, ponieważ szczątki wulkanów blokowały światło słoneczne. Burze były prawie ciągłe, z dużą ilością elektryczności.
Deszcz ze swej strony wyparował, gdy tylko dotknął ziemi, bardzo gorący od aktywności termicznej. To uwolniło duże ilości pary do wczesnej atmosfery, składającej się z różnych trujących gazów..
Obecnie najpowszechniej akceptowaną hipotezą jest to, że Ziemia powstała około 4,6 miliarda lat temu. Stworzenie planety nastąpiło z gromadzących się chmur pyłu i gazów. Pył zaczął się topić i zamieniać w skały.
W tamtym czasie atmosfera otaczająca Ziemię składała się z metanu i wodoru, które były niezgodne z życiem..
Nieco później aktywność wulkaniczna zaczęła wyrzucać dwutlenek węgla i parę wodną. Z biegiem czasu Ziemia ostygła, a para ta przekształciła się w wodę w stanie ciekłym, a ostatecznie w morza i oceany. Byłoby tam, gdzie pojawiłyby się pierwsze formy życia.
W ten sam sposób powstała litosfera, hydrosfera i atmosfera..
Wulkany odegrały bardzo ważną rolę we wczesnej części prekambru. Para wodna, którą wydalili, wraz z dwutlenkiem węgla, stanowiła podstawę proto-atmosfery. To, czego jeszcze nie było, to tlen.
Kiedy temperatura na planecie spadła poniżej 100º C, około 3,8 miliarda lat temu, pierwsze skały zestaliły się. Podobnie istnieją dowody na to, że pojawił się pierwszy ocean, w którym nagromadziły się sole.
Ostatecznie ochłodzenie spowodowało ustabilizowanie się skorupy ziemskiej, stając się grubszą i sztywniejszą. To samo stało się z atmosferą, w której zniknął amoniak, metan czy siarkowodór. W ich miejsce pojawił się azot i tlen.
Klimat również ustabilizował się około 2,5 miliarda lat temu, co pozwoliło na pojawienie się przykładów życia. Dopiero 1800 milionów lat temu cyjanobakterie były w stanie wyprodukować wystarczającą ilość tlenu, aby ich skutki zaczęły być zauważane..
Z drugiej strony, w prekambrze istniały różne okresy klimatyczne, od pustyni po niektóre epoki lodowcowe.
Międzynarodowa Komisja Stratygrafii podzieliła prekambryjczyk na trzy różne okresy lub eony,.
Pierwsza część prekambru nazywa się Hadic lub Hadean. Nazwa pochodzi od greckiego Hadesu, który w starożytnej Grecji nazywali podziemnym światem.
Hadic rozpoczął się, gdy powstała Ziemia, około 4,6 miliarda lat temu, a zakończył się 4 miliardy lat temu..
Układ Słoneczny, zgodnie z najczęściej stosowanymi teoriami, powstał w obłoku gazu i pyłu. Kiedy część tego materiału, który był w bardzo wysokich temperaturach, zaczęła się łączyć i ochładzać, powstały planety, w tym Ziemia..
Wtedy pojawiła się skorupa ziemska. Przez długi czas skorupa była bardzo niestabilna, ponieważ panowała duża aktywność wulkaniczna.
Naukowcy odkryli kilka skał w Kanadzie i Australii, które mogą pochodzić z eonu Hadic, ponieważ są datowane około 4,4 miliarda lat temu.
Jedno z najważniejszych kosmicznych wydarzeń tamtej epoki miało miejsce w tym eonie. Jest to znane jako późne intensywne bombardowanie, kiedy duża liczba meteorytów spustoszyła planetę. Słaba atmosfera tamtych czasów nie była obroną dla fragmentów podróżujących w kosmosie..
Drugi etap, na który podzielony jest prekambryj, znany jest jako archaiczny, chociaż wcześniej nazywano go archeozoikiem. Zaczęło się 4 miliardy lat temu i trwało około 1,5 miliarda, kończąc się 2,5 miliarda lat temu.
W tym okresie ewoluowała skorupa ziemska, co wskazuje na istnienie znacznej tektoniki płyt (ruch płyt) i struktury wewnętrznej podobnej do dzisiejszej. Zamiast tego temperatura w tej skórce była znacznie wyższa niż obecnie.
W archaiku nadal nie było wolnego tlenu w atmosferze. Jednak eksperci uważają, że jego temperatura nie powinna bardzo różnić się od tego, co przedstawia dzisiaj..
Powstały już pierwsze oceany i jest bardzo prawdopodobne, że pojawiło się życie. To życie ograniczało się do organizmów prokariotycznych.
Poważna zmiana nastąpiła 3,5 miliarda lat temu. To wtedy bakterie zaczęły fotosyntetyzować, chociaż takie, które nie wydzielały tlenu..
Na to musielibyśmy poczekać do około 2,8 miliarda lat temu. Pojawiły się pierwsze organizmy, które uwolniły tlen, zwłaszcza cyjanobakterie. Spowodowało to wielką zmianę, która skłoniła do pojawienia się innych, nieco bardziej złożonych form życia.
Nazwa tego trzeciego podgrupy prekambryjskiej wskazuje na jego charakterystykę. Proterozoik pochodzi od dwóch greckich słów, których związek oznacza „wcześnie żyć”.
Ten eon rozciąga się od 2,5 miliarda lat do 524 lat temu, a życie na planecie zaczęło się upowszechniać. Stromatolity, struktury mineralne o pewnych cechach biologicznych, zatrzymywały dwutlenek węgla z atmosfery i zamiast tego uwalniały tlen.
Pod względem geologicznym okres ten charakteryzuje się powstawaniem dużych mas kontynentalnych. Nazwa, pod którą znają ich naukowcy, to „kraty”. Te masy ustąpią miejsca szelfom kontynentalnym.
Kratony przesunęły się po ciepłym płaszczu, który wciąż tworzył skorupę ziemską. Kolizje były częste, co doprowadziło do pojawienia się pierwszych gór. Z biegiem czasu wszystkie kratony zostały połączone w jedną masę, tworząc jeden wielki kontynent, Pangea 1.
Te kratony rozdzieliły się i połączyły do trzech razy podczas proterozoiku.
Geologia w prekambrze przeszła wielkie modyfikacje. Krótko mówiąc, była to planeta wciąż w fazie formowania się, więc zmiany były ciągłe.
Aktywność wulkaniczna była prawie stała, co spowodowało, że duże ilości dwutlenku węgla i pary wodnej dotarły do proto-atmosfery. To z kolei doprowadziło do spadku temperatury i zestalenia skał..
Skorupa kontynentalna narodziła się z górnego płaszcza Ziemi. Pojawił się powoli, ponieważ trwał od 3800 do 2800 milionów lat. W tym czasie powstały bazalty i andezyty.
Eksperci przypuszczają, że ta wczesna skorupa kontynentalna zawierała duże ilości krzemianów glinu. Nazwą nadaną obszarom, na których istniała już skorupa, są tarcze i są one źródłem pochodzenia obecnych kontynentów. Jednak w prekambrze ziemia była cieplejsza i bardziej nieciągła niż obecnie..
W drugiej połowie prekambru, tuż przed rozpoczęciem proterozoiku, nastąpiła transformacja aktywności tektonicznej płyt. Zderzenia stały się częstsze, podobnie jak połączenia kilku bloków kontynentalnych. To był początek prymitywnych kontynentów.
Ponieważ ruchy płyt nie ustały, bloki kontynentalne powiększały się, dając początek superkontynentom. W cyklach trwających około 500 milionów lat płytki te zbliżały się do siebie, a następnie ponownie oddalały, rozbijając fragmenty..
1100 milionów lat temu Pangea I powstała w czasie, gdy wszystkie bloki kontynentalne były zgrupowane w jedną masę. Późniejsza separacja dałaby początek obecnym kontynentom.
Najstarsze skały znalezione przez geologów na planecie pochodzą sprzed 4,1 do 4,2 miliarda lat. To niewielkie pozostałości cyrkonii, minerału.
Jednak aby zmierzyć wiek Ziemi, przyjrzeli się niektórym meteorytom. Według badań powstały one w tym samym czasie co planeta i pozwoliły ustalić datę na około 4,6 miliarda lat..
Z drugiej strony, najczęściej występującymi typami skał w prekambrze były skały magmowe i metamorficzne. Afryka i Grenlandia, gdzie znajdują się najstarsze skały lądowe, umożliwiły nieco dokładniejsze zbadanie ówczesnej geologii.
Pierwsze formy życia, bardzo pierwotne, pojawiły się w prekambrze. Problem, który naukowcy odkrywają, badając biologię tego okresu, polega na tym, że nie ma prawie żadnych szczątków kopalnych.
Surowe i zmieniające się warunki środowiskowe oraz modyfikacje struktury lądu bardzo utrudniają dostarczenie danych na temat flory prekambryjskiej.
Pierwszymi organizmami, które pojawiły się na planecie, były bakterie. Te oczywiście nie należą do rodzaju roślin, ale miały pewne cechy, które są związane z tym typem życia.
W ten sposób niektóre mikroorganizmy mogą uwalniać tlen do atmosfery. Przeprowadzili fotosyntezę, coś, co dziś jest zarezerwowane dla flory.
Niektórzy autorzy podzielili te mikroorganizmy na czysto bakteryjne i inne bardziej podobne do alg. Te sekundy byłyby chloroplastami i należałyby do królestwa roślin.
Same sinice, które dokonały fotosyntezy i pojawiły się w tym okresie, miały zupełnie inną biologię niż obecne rośliny.
Najstarsze znalezione skamieniałości to glony, które mają około 1,5 miliarda lat. Jak wspomniano powyżej, szczątki z tego okresu są bardzo nieliczne i możliwe, że samych organizmów żywych nie było zbyt wiele.
Wśród znalezionych najliczniejsze są wodorosty. Biolodzy są zgodni, że pojawienie się roślin zdolnych do fotosyntezy i wlania tlenu do atmosfery musiało mieć fundamentalne znaczenie dla rozmnażania się życia.
Podobnie jak w przypadku flory naukowcy mają duże trudności ze stwierdzeniem, które zwierzęta istniały w prekambrze. W pierwszym z nich musiał brakować solidnych szkieletów, co zapobiegało ich skamienianiu.
Pierwsze żywe organizmy były bardzo proste. Uważa się, że były to po prostu układ owinięty membraną i posiadający zdolność do powielania.
Protobionty, nazwa, pod którą znani są ci pierwsi mieszkańcy planety, pojawiły się co najmniej około 3,5 miliarda lat temu. Ewolucja zadbała o to, aby ci, którzy najlepiej przystosowali się do okoliczności, przeżyli.
Struktura tych mikroorganizmów była bardzo prosta, a jedna komórka zawierała całą informację genetyczną.
Naukowcy nie wykluczają, że istniało jakieś jeszcze prostsze poprzednie życie, ale nie znaleziono na to żadnego dowodu.
Jednym z najliczniej występujących organizmów były sinice. Są jednymi z nielicznych, które zachowały się w skamielinach, dzięki czemu można je dość dobrze poznać.
Byli odpowiedzialni 2800 milionów lat temu za produkcję tlenu, który gromadził się w atmosferze.
Znacznie później, około 670 milionów lat temu, życie w morzach i na wybrzeżach kontynentalnych się rozmnożyło. Pojawiły się korale, podobne do obecnych, ale mniej sztywne, a także meduzy i inne rodzaje istot wodnych.
Wśród zwierząt wodnych tak zwana fauna Ediacara wyróżnia się swoją wielkością. Pierwsze skamieniałości znaleziono na wzgórzu o tej samej nazwie w Australii.
Pojawiły się 670 milionów lat temu i mogły mierzyć mniej więcej metr. Jego ciało było miękkie i uważane jest za prymitywną gałąź późniejszych form życia zwierzęcego..
Jeszcze bez komentarzy