Plik egipska rzeźba był to jeden z najwybitniejszych artystycznych przejawów tej starożytnej cywilizacji. Jego rozwój był połączony z rozwojem architektury i oba wyrażenia wzajemnie się uzupełniały. W rzeczywistości rzeźba w wielu przypadkach była używana do ozdabiania konkretnych budynków, zwłaszcza domów pogrzebowych..
Rzeźby tej cywilizacji naprawdę wyróżniały się na obiektach grobowych. Gigantyczne rzeźby przedstawiające bóstwa powstały w grobowcach faraonów na cześć upadłego władcy. Projekt architektoniczny tych miejsc został wykonany właśnie tak, aby pomieścić w nich duże rzeźby.
Chociaż była reprezentowana w swojej największej ekspresji w świątyniach i budynkach grobowych, egipska rzeźba została znaleziona nie tylko w tych budowlach. Egipcjanie opracowali także inne drobne dzieła wysokiej jakości; jedną z najważniejszych form rzeźbiarskich była rzeźba w konstrukcjach, która tworzy bardzo specyficzny efekt cienia.
Indeks artykułów
Pochodzenie sztuki w starożytnym Egipcie wiąże się z rozwojem jednego z jego najważniejszych przekonań: równowagi. Dla Egipcjan równowaga była niezwykle ważna w życiu codziennym, a harmonia powinna rządzić wszystkimi jego aspektami. Większość jego artystycznych wypowiedzi, w tym rzeźba, służyła temu przekonaniu..
Chociaż niektóre formy sztuki kamieniarskiej istniały już przed powstaniem pierwszej dynastii, 3150 pne. C. zaznaczył narodziny sztuki egipskiej jako takiej.
W tym okresie powstała Paleta Narmera, dzieło, które demonstruje możliwości rzeźbienia starożytnej cywilizacji i dało wyraźny początek sztuce tego stylu..
Paleta zawiera szereg rzeźb, które opowiadają historię, a ten styl rzeźbienia był używany przez kilka stuleci w starożytnym Egipcie..
Świątynie i wiele innych konstrukcji prezentowały ten podstawowy styl rzeźbiarski, który polegał na formowaniu obrazów poprzez kształtowanie kamienia zgodnie z życzeniem artysty..
Po tysiącu lat rozwoju rzeźby jako konkretnej ekspresji artystycznej, starożytni rzeźbiarze egipscy włączyli już do swoich rzeźb kwiat lotosu, rośliny papirusu i pewne reprezentatywne symbole. W tym czasie (2600 pne) duże rzeźby zostały włączone do sztuki egipskiej.
Rzeźbiarze w Egipcie mieli wiele cech, które odróżniały ich od innych artystów. W szczególności rzeźbiarze tej cywilizacji uważali się za rzemieślników.
Rzeźbiarze byli ludźmi wysoce zdyscyplinowanymi, posiadającymi szczególną umiejętność doceniania i tworzenia estetycznie poprawnych dzieł.
Dzieła, które stworzyli, są uważane za jeden z najważniejszych wyrazów artystycznych nie tylko starożytnego Egiptu, ale w ogóle starożytnej epoki ludzkości..
Z natury rzeźby starożytnego Egiptu były pogrzebowe. Najczęstsze dzieła można znaleźć w grobowcach tej cywilizacji, ponieważ to głównie dla tych konstrukcji powstały posągi. Powszechne było również tworzenie posągów i rzeźb do świątyń, ze względu na religijny charakter sztuki egipskiej.
Rzeźby zostały opracowane w dwóch głównych celach. W przypadku, gdy rzeźba została stworzona dla osoby, a nie dla bóstwa, rzeźba zwykle służyła osobie do wypełnienia ślubowania złożonego za życia. Z drugiej strony, jeśli rzeźba miała przedstawiać bóstwo, zwykle służyła celowi rytualnemu..
W wielu przypadkach rzeźby były również wykonane na cześć króla lub monarchy. Jednak egipska sztuka rzeźbiarska nie mogła przedstawiać żadnej osoby jako takiej (zwykle przedstawiano bóstwo). Jedynym wyjątkiem od tej reguły było wyjaśnienie osoby przedstawionej na posągu za pomocą hieroglifów..
Niektórzy egipscy artyści przedstawiali również w swoich pracach przedmioty codziennego użytku, takie jak meble, wyroby metalowe i biżuterię. Powszechne było również przedstawianie „świętych” naturalnych stworzeń, takich jak liść lotosu..
Jeśli chodzi o duże rzeźby (które były najbardziej popularne w tej sztuce), w historii powstały dwa główne typy: postacie męskie z lewą nogą bardziej wysuniętą do przodu niż na prawą oraz postacie męskie siedzące na tronie..
Podczas drugiej dynastii egipskiej rzeźby przedstawiające króla zostały po raz pierwszy stworzone. To też pokazało „prawdziwy” charakter tych dzieł i choć na początku nie były tak wielkie, jak później, służyły temu samemu celowi..
Z drugiej strony, postacie stojące rozwinęły się jeszcze przed figurami siedzącymi; Pierwsza dynastia była świadkiem narodzin tego typu sztuki. Jednak kiedy został stworzony, był używany tylko do rzeźbienia w drewnie, a nie w kamieniu, jak to było później robione w złotym wieku rzeźby egipskiej..
Jedną z najważniejszych cech tych prac jest to, że artyści nigdy nie umieszczali swoich nazwisk na rzeźbach; Innymi słowy, „podpisywanie” ich nie było właściwe, jak to było w zwyczaju w starożytności. Z tego powodu trudno jest dokładnie określić, którzy byli najwybitniejszymi egipskimi artystami epoki starożytnej..
Jedyne, co można wiedzieć o autorstwie tych prac, to jakość rzemieślnika. Jednak żadne z nazwisk nie jest znane, a jedynie umiejętności osoby, która stworzyła określone dzieło..
Rzeźba egipska była ogólnie duża. W rzeczywistości najbardziej znanymi przedstawieniami rzeźbiarskimi w historii są sfinksy i słynne Kolosy Memnona..
Ogromne rozmiary tych rzeźb świadczyły o ich znaczeniu w sztuce tej cywilizacji. Te większe dzieła przedstawiały wyłącznie bardzo ważne bóstwa lub postacie.
Materiały używane w sztuce egipskiej zwykle stosunkowo łatwo znajdowano w okolicach Nilu, w szczególności do prac drewnianych używano akacji lub jaworu. Drzewa te dały rzeźbiarzowi niezbędny materiał do tworzenia dzieł (np. Sarkofagów) oraz ozdabiania posągów drewnem..
Innym materiałem szeroko stosowanym przy tworzeniu rzeźb w Egipcie był wapień. Na brzegach rzeki oprócz dużej ilości piaskowca występowały duże złoża wapienia. Duża obecność tych materiałów sprawiła, że stały się one ulubieńcami egipskich rzeźbiarzy do tworzenia rzeźb i budynków..
Wielkie rzeźby egipskie (zwłaszcza te masywne, jak sfinksy) powstały z piaskowca. Najmniejsze rzeźby powstały z różnych materiałów, wśród których wyróżnia się malowane drewno i sam wapień..
Chociaż wapień, drewno i piaskowiec były najczęściej używanymi materiałami do tworzenia dzieł rzeźbiarskich w Egipcie, inne materiały były również używane do tworzenia innych rodzajów dzieł.
Niektóre mniejsze rzeźby zostały wykonane z miedzi i brązu. Aby uformować te kawałki, użyto glinianej formy, do której wlewano gorące metale. W ten sposób po zastygnięciu rzeźba była gotowa do dekoracji..
Powszechne było również rzeźbienie na szczytach konstrukcji w celu stworzenia płaskorzeźb. W wielu przypadkach budynki były otynkowane.
Gips był znacznie łatwiejszy do wyrzeźbienia niż kamień, co znacznie uprościło pracę rzeźbiarzy. Jednak ta technika nie pozwalała sztuce trwać tak długo, jak kamień..
Wielki Sfinks w Gizie to gigantyczna rzeźba z wapienia. Ta rzeźba przedstawia króla Chefrena i jest jedną z najbardziej znanych budowli w całym starożytnym Egipcie. Ma wysokość 20 metrów i długość 73, co czyni ją jedną z największych rzeźb na świecie..
Te kolosalne posągi przedstawiały starożytnego egipskiego faraona Amenhotepa III. Oba posągi były częścią kompleksu grobowego faraona.
Ten kompleks w pewnym momencie historii znajdował się dokładnie za oboma posągami. Kilka wydarzeń naturalnych, takich jak trzęsienia ziemi, uszkodziło kompleks, aż do jego zaniku.
W czasie jego budowy kompleks Amenhotepa III był największym kompleksem zbudowanym w Egipcie, a rzeźby były imponujące jak na ówczesne standardy..
Ta maska jest jednym z najwybitniejszych dzieł rzeźbiarskich starożytnego Egiptu, szczególnie ze względu na dużą liczbę elementów technicznych wymaganych do jej wykonania. Faraon Tutanchamon zakrył zmumifikowaną twarz, która ma go chronić przed wszelkim złem, które go nęka.
Maska bardzo dokładnie oddaje rysy faraona, co oznacza, że jego „dusza może rozpoznać jego ciało i w ten sposób zapewnić jego zmartwychwstanie”..
Został stworzony z kilku warstw złota, które zostały ujednolicone za pomocą ciepła i sklejone jedna z drugą. Był ozdobiony obsydianem i kwarcem; brwi zostały stworzone z lapis lazuli.
Jeszcze bez komentarzy