Plik sporozoa Są to organizmy obligatoryjnie pasożytnicze, zarówno kręgowców, jak i bezkręgowców, aw niektórych przypadkach żyją w komórkach swojego żywiciela. W miarę rozwoju powodują zniszczenie żywej komórki. Jest to grupa polifiletyczna.
Termin sporozoan pochodzi od greckiego rdzenia sporos co oznacza „nasienie”, odnosząc się do jego zdolności do tworzenia zakaźnych zarodników: wysoce odpornych struktur, które mogą być przenoszone z jednego żywiciela na drugiego lub przy użyciu innych środków, takich jak woda lub ugryzienie zakażonego bezkręgowca.
To dość mieszana torba. Nóżki rzekome są rzadkie, ale jeśli istnieją, są używane jako struktury żerujące, a nie do poruszania się. Rozmnażanie sporozoans i ich cykle życiowe są złożone i obejmują więcej niż jednego żywiciela.
Wśród najwybitniejszych przykładów tej grupy - głównie ze względu na ich znaczenie jako patogenów - można wymienić rodzaje: Plasmodium, Toxoplasma, Monocystis, pośród innych.
Każdy gatunek ma różne wartości pH, temperatury i ilości tlenu w zależności od żywiciela. Dlatego trudno jest sztucznie stworzyć te warunki do hodowli tych organizmów w laboratorium..
Indeks artykułów
Sporozoans to jednokomórkowe pasożyty, które różnią się znacznie pod względem morfologii i budowy osobników tworzących grupę. Dodatkowo każdemu etapowi cyklu życia odpowiada określona forma.
Na przykład możemy znaleźć organizmy tak małe, jak 2 do 3 mikronów, a na innym etapie cyklu mogą mierzyć od 50 do 100 mikronów. Formom dorosłym brakuje środków lokomocji.
Dlatego warto opisać tylko wegetatywną formę cyklu życiowego zwaną trofozoitem. Typowe sporozoans są okrągłe, jajowate lub wydłużone. Są otoczone folią pokrywającą błonę plazmatyczną.
W cytoplazmie znajdziemy wszystkie typowe elementy komórki eukariotycznej, takie jak między innymi mitochondria, aparat Golgiego, retikulum endoplazmatyczne..
Podobnie, istnieje mikropor i tylna dziura zwana porą odbytu. Należy wspomnieć o uderzającej złożoności kompleksu wierzchołkowego, chociaż funkcja każdego elementu nie jest znana z całą pewnością..
Klasyfikacja tych organizmów jako „sporozoans” jest uważana za niejednorodną i polifiletyczną. Obecnie są one podzielone na cztery oddzielne grupy, które mają tylko wspólny styl życia jako pasożyty przymusowe i złożone cykle życiowe, cechy, które nie mają charakteru filogenetycznego..
Sporozoan nie jest terminem obowiązującym pod względem taksonomicznym. Cztery grupy mają cechy sporozoa: apikompleksy, haplosporydia, mikrosporydia i myksosporydia..
Phylum Apicomplexa należy do kladu Alveolata i charakteryzuje się kompleksem wierzchołkowym, klasą organelli związanych z końcami komórek na niektórych etapach rozwoju.
U większości członków nie występują rzęski i wici. Generalnie termin sporozoan jest stosowany do tej gromady.
Większość sporozoans odżywia się w procesie wchłaniania, a inne mogą spożywać pokarm, korzystając z porów opisanych powyżej..
Ponieważ są pasożytami obligatoryjnymi, substancje o wartości odżywczej pochodzą z płynów organizmu żywiciela. W przypadku form wewnątrzkomórkowych pokarm składa się z płynów komórki.
Cykle życiowe typowego sporozoa są złożone i składają się z faz płciowych i bezpłciowych. Ponadto mogą infekować różnych żywicieli podczas jednego cyklu..
Dzielą je procesy rozmnażania bezpłciowego, w szczególności wielokrotne rozszczepienie. Gdzie komórka macierzysta dzieli się i wiele komórek potomnych jest identycznych ze sobą.
Ogólnie rzecz biorąc, możemy podsumować cykl życiowy sporozoana w następujący sposób: zygota powoduje powstanie sporozoitu w procesie schizogonii, a to z kolei prowadzi do powstania merozoitu. Merozoit wytwarza gamety, które łączą się w zygotę, zamykając cykl.
Plasmidium sp. jest to jeden z reprezentatywnych organizmów i najlepiej zbadany wśród sporozoans. Jest to czynnik etiologiczny malarii (znanej również jako malaria), patologii o śmiertelnych konsekwencjach. Cztery gatunki tego rodzaju zarażają ludzi: P. falciparum, P. vivax, P. malariae Y P. ovale.
Cykl Plasmidium sp. obejmuje dwóch żywicieli: bezkręgowca z rodzaju Widliszek (może zarazić kilka gatunków komarów z tego rodzaju) i kręgowcem, który może być naczelnym, człowiekiem lub małpą. Cykl podzielony jest na dwa etapy: sporogoniczny i schizogoniczny.
Cykl sporogoniczny zachodzi u samicy bezkręgowca, która nabywa pasożyta poprzez spożycie krwi od kręgowca zakażonego przez pasożyty zróżnicowane płciowo na mikrogametocyty i makrogametocyty..
Makrogametocyty dojrzewają w jelitach komara i wytwarzają wiciowce, czyli mikrogamety. Makrogametocyty dają początek makrogametom.
Po zapłodnieniu powstaje wydłużona zygota o zdolności przemieszczania się, która wnika w ścianę żołądka komara, gdzie utworzy oocysty.
Oocysty wytwarzają dużą liczbę sporozoitów, które rozprzestrzeniają się po ciele komara, aż dotrą do gruczołów ślinowych..
Cykl schizoogoniczny zaczyna się od żywiciela kręgowca. Sporozoity wnikają w skórę poprzez ukąszenie zakażonego komara. Pasożyty krążą w krwiobiegu, dopóki nie znajdą komórek wątroby lub hepatocytów. Cykl dzieli się na etapy przederytrocytarne i erytrocytarne..
Erytrocyty, zwane także czerwonymi krwinkami, to krwinki zawierające w sobie hemoglobinę. Sporozoity dzielą się w hepatocytach i tworzą schizonta przez wielokrotne rozszczepienie. Schizont dojrzewa w ciągu około dwunastu dni i uwalnia około 2000 merozoitów. Uwolnienie następuje w wyniku zerwania merozoitu.
Na tym etapie rozpoczyna się etap erytrocytów. Merozoity atakują czerwone krwinki, gdzie przybierają nieregularny wygląd, zwany trofozoitem. Pasożyty żywią się hemoglobiną i wytwarzają hemozoinę, brązowy pigment, jako substancję odpadową..
Trofozoit jest podzielony przez inne zdarzenie wielokrotnego rozszczepienia. Najpierw tworzy się schizont, a po pęknięciu czerwonych krwinek uwalniane są merozoity. Te ostatnie atakują nowe komórki co 72 godziny, wywołując gorączkę i dreszcze.
Jeszcze bez komentarzy