Plik eksperyment tuskegee było długoterminowym badaniem klinicznym przeprowadzonym przez Służbę Zdrowia Stanów Zjednoczonych w latach 1932–1972. Celem badań było ustalenie skutków kiły w przypadku braku leczenia chorych na nią chorych..
Wielu ludzi uważa ten eksperyment za najgorszy przypadek niemoralności w imię badań naukowych w wolnym i rozwiniętym świecie. Uczestnicy, z których wszyscy byli Afroamerykanami, wierzyli, że otrzymują bezpłatne leczenie z powodu choroby; ale w rzeczywistości otrzymywali tylko placebo.
Przez cały czas trwania tego eksperymentu badacze nawet nie informowali pacjentów, że zarazili się kiłą. Wręcz przeciwnie, powiedziano im, że są leczeni z powodu „złej krwi”, terminu używanego do opisania zespołu objawów związanych z różnymi chorobami..
Chociaż eksperyment Tuskegee miał trwać tylko sześć miesięcy, ostatecznie zakończył się rozciągnięciem 40 lat. Ponadto, kiedy odkryto wiele lat po rozpoczęciu badań, że penicylina może zabić kiłę, naukowcy postanowili nie leczyć swoich pacjentów, aby zobaczyć, co się z nimi dzieje..
Kiedy odkryto, co działo się z eksperymentem Tuskegee, zarówno opinia publiczna, jak i społeczność naukowa były przerażone, do tego stopnia, że powstały nowe prawa i standardy badawcze, aby zapobiec podobnym wydarzeniom w przyszłości..
Indeks artykułów
Eksperyment Tuskegee rozpoczął się w 1932 r. W tym okresie historii kiła była chorobą nieuleczalną, powodującą każdego roku dużą liczbę zgonów, zwłaszcza wśród osób znajdujących się w trudnej sytuacji. Ponadto posiadano niewiele danych na jej temat. Z tego powodu amerykańska służba zdrowia publicznego zdecydowała się przeprowadzić badanie, aby lepiej zrozumieć jego skutki..
Początkowo do udziału w badaniu zgłosiło się 600 mężczyzn pochodzenia afroamerykańskiego. Naukowcy obiecali im bezpłatne leczenie, wyżywienie i ubezpieczenie na życie dla swoich rodzin, więc większość z nich pochodziła z niższych klas.
Spośród 600 uczestników 399 było zarażonych kiłą i miało ją w stanie utajonym. Pozostałe 201 były zdrowe i zostały użyte jako grupa kontrolna. W żadnym momencie nie zostali poinformowani, że mają kiłę lub że nie będą poddawani leczeniu. Wręcz przeciwnie, powiedziano im, że dostaną leki na fikcyjną chorobę znaną jako „zła krew”, co w tamtych czasach było powszechnie używane..
W 1928 roku zespół norweskich naukowców zbadał skutki nieleczonej kiły w grupie kilkuset białych mężczyzn. Ponieważ jednak nie byli w stanie zbadać rozwoju choroby, wyciągnięte z niej wnioski były niekompletne i nie można ich było wykorzystać do poszukiwania lekarstwa..
W związku z tym grupa, która założyła eksperyment Tuskegee, postanowiła przeprowadzić badanie, w ramach którego od początku mogłaby badać skutki choroby..
Naukowcy argumentowali, że tak naprawdę nie skrzywdzą uczestników, ponieważ jest wysoce nieprawdopodobne, aby i tak otrzymali leczenie. Ponadto wierzyli, że to, co odkryli, przyniesie korzyści całej ludzkości..
Tak rozpoczął się eksperyment, początkowo jako badanie epidemiologiczne, które powinno trwać tylko 6 miesięcy. W tamtym czasie uważano, że choroba dotyka ludzi w różny sposób ze względu na pochodzenie etniczne, więc wybrano tylko Afroamerykanów. Teoretycznie po tych sześciu miesiącach bez leczenia należy podjąć próbę wyleczenia pacjentów dostępnymi wówczas metodami..
Jednak wkrótce po rozpoczęciu eksperymentu fundusze dostępne na eksperyment zostały wycofane. Naukowcy, zdesperowani, by kontynuować swoje badania, postanowili zmienić ich charakter i wykorzystać je do odkrycia długoterminowych skutków kiły, gdy nie są leczone. Tak naprawdę rozpoczął się eksperyment Tuskegee.
Początkowo eksperyment prowadzony był w sposób całkowicie otwarty, gdyż żadna z metod leczenia kiły nie była naprawdę skuteczna. Jednak sytuacja uległa zmianie wraz z odkryciem, że penicylina może łatwo, szybko i bez skutków ubocznych zakończyć chorobę..
Kiedy to się stało, naukowcy zdali sobie sprawę, że jeśli ich pacjenci byliby leczeni penicyliną, badanie byłoby zakończone natychmiast po wyeliminowaniu choroby. Dlatego postanowili zrobić wszystko, co w ich mocy, aby 600 uczestników nie miało dostępu do leku..
Na przykład podczas II wojny światowej 250 uczestników badania zostało powołanych do walki w armii Stanów Zjednoczonych; ale będąc zarażeni chorobą, musieli poddać się leczeniu penicyliną, zanim byli w stanie to zrobić. Jednak członkowie publicznej służby zdrowia (SSP) zapobiegli temu.
Coś podobnego wydarzyło się od 1947 r., Kiedy rząd Stanów Zjednoczonych stworzył kilka kampanii zdrowia publicznego w celu wyeliminowania kiły i otworzył ośrodki szybkiego leczenia, w których każdy mógł poprosić o wyleczenie penicyliną..
Aby uniemożliwić uczestnikom eksperymentu przyjście do nich, naukowcy okłamali ich, mówiąc, że już podawali lek, podczas gdy w rzeczywistości otrzymywali tylko placebo..
Pierwszym naukowcem, który otwarcie sprzeciwił się eksperymentowi Tuskegee, był Irwin Schatz, lekarz z Chicago, który właśnie skończył college. W 1965 roku Schatz przeczytał artykuł o badaniu i postanowił napisać list do badaczy, w którym powiedział, że było to dochodzenie całkowicie sprzeczne z etyką i moralnością..
List został całkowicie zignorowany przez śledczych; ale wkrótce zaczęli otrzymywać znacznie więcej krytyki. Na przykład w 1966 roku naukowiec Peter Buxtun napisał do komisji odpowiedzialnej za eksperyment, w którym wyraził potrzebę jego zakończenia. Jednak Centrum Kontroli Chorób potwierdziło zamiar kontynuowania dochodzenia do końca..
Kilka innych osób podjęło indywidualne próby zamknięcia badania w ciągu następnych kilku lat, bez powodzenia. W końcu w 1972 roku Buxtun trafił do prasy, a artykuł został opublikowany w Washington Star i New York Times 25 lipca. W konsekwencji senator Edward Keneddy wezwał do dalszych badań eksperymentu..
Dlatego latem tego samego roku komisja ekspertów zbadała warunki badań i uznała, że jest to badanie sprzeczne z etyką i nie ma uzasadnienia medycznego. Z tego powodu Senat zarządził jego likwidację.
Kiedy badanie ostatecznie zakończono w 1972 roku, tylko 74 z pierwszych 600 uczestników pozostało przy życiu. Spośród 399 osób, które rozpoczęły badanie z kiłą utajoną, 28 zmarło na tę chorobę, ale kolejnych 100 z powodu powikłań z nią związanych. Jakby tego było mało, 40 ich żon zaraziło się infekcją, a 19 dzieci urodziło się z wrodzoną kiłą..
W ramach rekompensaty dla nielicznych uczestników, którzy jeszcze żyli, rząd Stanów Zjednoczonych musiał zapłacić 10 milionów dolarów (równowartość około 51 milionów dzisiaj) i obiecał zapewnić bezpłatne leczenie zarówno ocalałym, jak i członkom ich rodzin, którzy potrzebuję tego.
Ponadto, aby zapobiec powtórzeniu się podobnych sytuacji w przyszłości, Kongres Stanów Zjednoczonych utworzył w 1974 roku komisję do badania i regulowania wszelkiego rodzaju badań naukowych w kraju, w którym ludzie uczestniczą..
Z biegiem lat wymagania dotyczące przeprowadzania eksperymentu na ludziach stały się bardziej rygorystyczne, częściowo z powodu eksperymentu Tuskegee..
Wiele lat później, w 1997 roku, prezydent Bill Clinton wygłosił przemówienie, w którym publicznie przeprosił w imieniu rządu tego kraju za wydarzenia, które miały miejsce w latach, w których prowadzono badanie..
Wreszcie w 2009 roku w Muzeum Dziedzictwa utworzono Centrum Bioetyki, którego celem jest uczczenie pamięci setek osób, które zginęły w trakcie eksperymentu..
Istnienie eksperymentu Tuskegee i innych podobnych badań ujawniło wiele problemów istniejących w dziedzinie nauki w XX wieku.
Wiele badań, które przeprowadzono w ostatnim stuleciu, przeprowadzono bez wyraźnej zgody ich uczestników. W innych dodatkowo narażano ich na niebezpieczeństwo w celu uzyskania nowych danych.
Ze względu na skandal wywołany zarówno tym eksperymentem, jak i podobnymi, dziś prowadzenie śledztwa z udziałem ludzi jest znacznie bardziej skomplikowane.
Aby badanie tego typu zostało zatwierdzone, musi przejść szereg bardzo rygorystycznych kryteriów, których celem jest zapobieżenie krzywdzeniu uczestników w jakikolwiek sposób lub wprowadzaniu ich w błąd w celu uzyskania konkretnych wyników..
Jeszcze bez komentarzy