Plik dno morskie Jest to część skorupy ziemskiej znajdująca się pod powierzchnią morza. Dno morskie jest bardzo zróżnicowane i można je klasyfikować za pomocą wielu zmiennych.
Przykładowo możemy je sklasyfikować według materiału, z którego się składają i wielkości ziaren, ale powinniśmy również określić głębokość, na jakiej się znajdują, a także organizmy, które je kolonizują (rośliny i zwierzęta).
Dno morskie różni się geologicznie od kontynentów. Przeżyj wieczny cykl formowania i niszczenia, który kształtuje oceany i kontroluje znaczną część geologii i historii geologicznej kontynentów.
Indeks artykułów
Procesy geologiczne kształtują linię brzegową, określają głębokość wody, kontrolują, czy dno jest błotniste, piaszczyste czy kamieniste, tworzą nowe wyspy i góry podmorskie (które organizują kolonizują) oraz na wiele sposobów określają charakter siedlisk morskich..
Geologiczna różnica między oceanem a kontynentami wynika z fizycznych i chemicznych różnic w skale, która w każdym przypadku stanowi skorupę..
Skorupa oceaniczna, która tworzy dno morskie, składa się z minerału zwanego bazaltem, który ma ciemny kolor. W przeciwieństwie do tego większość skał kontynentalnych jest typu granitowego, o innym składzie chemicznym niż bazalt i jaśniejszym kolorze..
Grzbiet środkowoatlantycki to struktura biegnąca przez dużą część planety w kierunku północ-południe, z której stale formuje się dno morskie w wyniku oddzielenia płyt tektonicznych..
Ze względu na to zjawisko dno oceanu w pobliżu grzbietu jest młodsze (geologicznie) niż dno najbliżej kontynentów, ponieważ powstało niedawno..
Zjawisko to ma wpływ na skład i wielkość cząstek (między innymi), które wpływają na różne typy siedlisk i ich mieszkańców..
Oceany zajmują około 71% powierzchni Ziemi, a dno morskie jest jednym z najbardziej rozległych siedlisk na świecie.
Z drugiej strony oceany nie są równomiernie rozmieszczone względem równika. Na półkuli północnej znajduje się 61% oceanów, podczas gdy na półkuli południowej około 80%. Ta prosta różnica oznacza, że na półkuli południowej występuje większe rozszerzenie dna oceanu..
Oceany są tradycyjnie dzielone na cztery duże baseny:
Jest to największy i najgłębszy ocean, prawie tak duży jak wszystkie pozostałe razem wzięty, na 166,2 miliona kmdwa i 4188 m średniej głębokości.
Z 86,5 mln kmdwa, jest nieco większa niż Ocean Indyjski (73,4 mln kmdwa), ale obie są podobne pod względem średniej głębokości (odpowiednio 3736 i 3872 metrów).
Jest to najmniejszy i najpłytszy ocean o długości około 9,5 miliona kmdwa i 1130 m głębokości.
Kilka płytkich mórz, takich jak Morze Śródziemne, Zatoka Meksykańska i Morze Południowochińskie, jest połączonych z głównymi basenami oceanicznymi lub na ich marginesie.
Chociaż generalnie traktujemy oceany jako oddzielne byty, w rzeczywistości są one ze sobą połączone. Połączenia między głównymi basenami umożliwiają wodzie morskiej, materiałom i niektórym organizmom przemieszczanie się z jednego oceanu do drugiego..
Dno morskie można również wyobrazić sobie jako duży, wzajemnie połączony system. Jednak inne zmienne, takie jak głębokość masy oceanicznej w określonym punkcie, między innymi gwałtowne zmiany rzeźby terenu, ustanawiają prawdziwe granice dla dużej części fauny oceanicznej..
Klasyfikacja dna morskiego zależy od różnych zmiennych, takich jak głębokość, wnikanie światła, odległość od wybrzeża, temperatura i stanowiące je podłoże..
Dno morskie można podzielić na:
Linie brzegowe są rozumiane od granicy największego przypływu do granicy, która określa strefa eufotyczna (około 200 metrów), gdzie przenika promieniowanie słoneczne (i zachodzi fotosynteza).
W strefie eufotycznej 99% promieniowania jest wygaszane, uniemożliwiając fotosyntezę w głębszych obszarach.
Do obszar nadbrzeżny, która nie jest zanurzona, ale pod silnym wpływem morza.
B) Plik strefa eulitoralna który zalewa sporadycznie, od linii niskiego do wysokiego przypływu.
C) Obszar podbrzeże, że jest zawsze zanurzony i obejmuje strefę od granicy odpływu do strefy eufotycznej. Ten obszar podbrzeżny jest uważany za dno morskie.
Z drugiej strony dno litoralu klasyfikuje się również w zależności od składu na:
Dno litoralne jest na ogół bardzo żyzne, ponieważ otrzymuje duży udział wód spływających z kontynentu, które są zwykle obciążone minerałami i materią organiczną..
Fauna dna przybrzeżnego jest bardzo szeroka w strefie sublitoralnej, zmniejszając liczbę gatunków w miarę zbliżania się do strefy nadbrzeżnej (gdzie występuje obfitość gatunków najbardziej odpornych na wysychanie).
Różnorodność fauny obejmuje ślimaki, skorupiaki, takie jak wąsonogi, gąbki, nicienie, widłonogi, hydroidy, ukwiały, mszywioły, strzykawki, wieloszczety, obunogi, równonogi, szkarłupnie (jeże), mięczaki, takie jak małże i ośmiornice, kraby, krewetki ryba.
Korale, które są zwierzętami kolonialnymi, które żyją w swoich ciałach w mikroalgach, są również obecne na wybrzeżu i służą jako ostoja dla wielu innych gatunków. Zwierzęta te potrzebują światła, aby do nich dotrzeć, aby ich symbiotyczne mikroalgi mogły fotosyntetyzować..
Rafy, które tworzą korale, nazywane są „morskimi dżunglami” ze względu na dużą różnorodność gatunków, które zamieszkują..
Na wybrzeżu występują również rośliny i algi.
W wodach tropikalnych i subtropikalnych murawy Thalassia (popularnie nazywana trawą żółwiową), fanerogam morski (roślina kwitnąca). Roślina rośnie na miękkim, piaszczystym dnie.
Plik region międzypływowy (część linii brzegowej między poziomami maksymalnych i minimalnych przypływów) może przedstawiać rośliny, takie jak namorzyny, przystosowane do wzrostu na mulistym dnie, które może nie mieć tlenu (w warunkach beztlenowych).
Jednym z najpowszechniejszych siedlisk sublitoralnych w umiarkowanych regionach świata są wielkie „lasy” lub „łóżka” wodorostów, składające się z grup brunatnic z rzędu Laminariales..
Zbiorowiska te są ważne ze względu na ich wysoką produktywność oraz różnorodne zbiorowiska bezkręgowców i ryb, które zamieszkują. Uważa się nawet, że ssaki, takie jak foki, lwy morskie, wydry morskie i wieloryby, są związane z tego typu siedliskiem..
Lasy wodorostów również powodują powstawanie dużych ilości glony dryfujące, zwłaszcza po burzach, które osadzają się na pobliskich plażach, gdzie stanowią źródło energii dla społeczności.
Lasy wodorostów, które mogą sięgać do 30 m lub więcej ponad podłoże, nadają społecznościom skalnym sublitoral pionową strukturę.
Czasami te rozległe lasy mogą modyfikować poziomy światła w podłożu poniżej, zmniejszać wpływ fal i turbulencji oraz zmieniać dostępne składniki odżywcze..
Głębokie morze rozciąga się na całym świecie pionowo, to znaczy od krawędzi szelfu kontynentalnego do dna najgłębszych rowów oceanicznych..
Fizyczne i chemiczne właściwości zbiornika wodnego, który wypełnia tę ogromną przestrzeń, różnią się na całej jej głębokości. Właściwości te zostały wykorzystane do określenia właściwości dna morskiego..
Ciśnienie hydrostatyczne: Ciśnienie hydrostatyczne (ciśnienie słupa wody) rośnie wraz z głębokością, dodając ekwiwalent 1 atmosfery (atm) na każde 10 m.
Temperatura: W większości części świata temperatury głębin morskich są niskie (przybliżony zakres od -1 do +4 ° C, w zależności od głębokości i lokalizacji), ale wyjątkowo stabilne.
Większość organizmów głębinowych nigdy nie doświadcza dużych lub gwałtownych zmian temperatury środowiska, z wyjątkiem tych, które zamieszkują kominy hydrotermalne, w których przegrzane płyny mieszają się z niskotemperaturową wodą denną..
Zasolenie i pH: stałe warunki termiczne w większości głębin oceanicznych łączą się ze stabilnym zasoleniem i pH.
Głębokie morze jest zbyt ciemne, więc nie pozwala na proces fotosyntezy. W związku z tym brakuje podstawowej produkcji roślin zielonych (która jest podstawą praktycznie wszystkich ekosystemów lądowych, słodkowodnych i płytkich morskich)..
W ten sposób sieci pokarmowe dna morskiego zależą prawie całkowicie od cząstek organicznych, które opadają z powierzchni..
Wielkość cząstek waha się od martwych komórek fitoplanktonu po tusze wielorybów. W regionach bez wyraźnej sezonowości głębiny morskie są narażone na ciągłą mżawkę małych cząstek (zwanych „morskim śniegiem”).
Wzdłuż brzegów kontynentu podwodne kaniony mogą wyrzucać duże ilości traw morskich, makroglonów i szczątków roślin lądowych na głębokie dno morskie..
Cząsteczki mogą być spożywane przez zwierzęta żyjące w wodach śródlądowych lub rozkładane przez bakterie, gdy opadają w kolumnie wody.
Wynikający z tego gwałtowny spadek dostępnej żywności wraz ze wzrostem głębokości jest prawdopodobnie czynnikiem, który najbardziej wpływa na strukturę ekosystemów głębinowych..
Agregaty martwych komórek przyczepione do substancji śluzowych i granulek kału zooplanktonu szybko opadają, gromadząc się na dnie morskim jako widoczne osady „Phytodetritus”.
Wpływ ciemności na kształt ciała, zachowanie i fizjologię organizmów głębinowych jest najbardziej widoczny u zwierząt zamieszkujących średnie głębokości..
Strefy mezopelagiczny (200-1000 m) i batypelagic (1000-4000 m) razem stanowią ponad 1 miliard km3 przestrzeni zamieszkanej przez aktywnie pływające ryby, głowonogi i skorupiaki, a także szeroką gamę galaretowatych zooplanktonów (meduzy, syfonofory, tenofory, larwy, łososie i inne grupy).
Organizmy głębinowe wykazują adaptacje biochemiczne, aby przeciwdziałać wpływom wysokiego ciśnienia na działanie enzymów i błon komórkowych. Jednak ciemność i niedobory pożywienia są czynnikami, które najbardziej wpływają na organizm i zachowanie zwierząt..
Na przykład wiele organizmów na dnie morskim ma powolny metabolizm, który w niektórych przypadkach objawia się bardzo długą oczekiwaną żywotnością.
Na pustyni na dnie oceanu, gdzie brakuje składników odżywczych, szczeliny hydrotermalne oraz tusze wielorybów i dużych ryb stanowią prawdziwe oazy obfitości..
Ponad 90% gatunków zwierząt w tym środowisku (na głębokościach znacznie poniżej maksymalnej penetracji światła słonecznego) wytwarza światło. W niektórych przypadkach ta produkcja światła jest spowodowana symbiotycznymi skojarzeniami z bakteriami luminescencyjnymi..
Wiele ryb i głowonogów ma złożone struktury pomocnicze (fotofory), które odbijają, załamują lub filtrują emitowane światło, mimo że ich oczy są sprawne
Obfitość organizmów bioluminescencyjnych znacznie spada wraz ze wzrostem głębokości.
W przeciwieństwie do dużej ilości bioluminescencji w głębokiej wodzie, bardzo niewiele organizmów dennych (mieszkańców dna) wytwarza światło. Niektóre grupy ryb żyjące w pobliżu dna morskiego mają zmniejszone oczy i uważa się, że mają bardziej rozwinięte inne zmysły, takie jak dotyk.
Maleńkie oczka ryby statywu (Bathypterois) mogą być mało przydatne, ale wyspecjalizowane promienie płetwy piersiowej, wyposażone w rozszerzone nerwy rdzeniowe, pozwalają im wykryć zmiany wokół siebie, pełniąc funkcję macierzy wrażliwy mechanicznie.
Na dnie morskim występuje również żerowata fauna, która również rozwinęła silny zmysł węchu (między innymi ryby, kraby).
Szacuje się, że istnieją setki tysięcy do ponad 1 miliona gatunków bentosowych (głębinowych).
Tak wysoki poziom różnorodności jest nieoczekiwany w siedlisku składającym się głównie z monotonnych, ubogich w gatunki równin błotnych..
Dno morskie to królestwo zwierząt zjadacze błota. Gąbki, liliowce i inne podajniki filtrów znajdują się w obszarach, w których prądy wodne zwiększają przepływ zawieszonych cząstek.
Z drugiej strony rozległe równiny głębinowe są zdominowane przez detrytivy, które wydobywają materię organiczną z osadów dennych..
Osad głębinowy jako źródło pożywienia ma tę zaletę, że występuje w nieograniczonych ilościach i jest bardzo dostępny, ma jednak niewielką wartość odżywczą..
W oceanie umiarkowanym i polarnym phytodetritus (rozkładające się pozostałości organizmów roślinnych) zapewnia sezonową „gratkę” dla ekosystemu dna morskiego. Jednak ilość przybywających fitodetrytusów jest nieprzewidywalna, a ich rozmieszczenie jest często nieregularne..
Duże i obfite holoturydy (ogórki morskie) są szkodnikami z głębin głębinowych. Przedstawiają one różnorodne strategie wykorzystania tego efemerycznego źródła pożywienia..
Jeszcze bez komentarzy