Plik fosfatydyloseryna Jest to lipid należący do rodziny fosfolipidów oraz do grupy glicerolipidów lub fosfoglicerydów, które są pochodnymi 3-fosforanu 1,2-diacyloglicerolu. Ponieważ ma w swojej strukturze grupę aminową, jest uważany za aminofosfolipid i występuje w błonach komórek zarówno eukariotycznych, jak i prokariotycznych..
Po raz pierwszy został opisany przez Folcha w 1941 r. Jako drugorzędny składnik cefaliny w mózgu bydła (mózgowy kompleks lipidowy składający się również z fosfatydyloetanoloaminy), aw 1952 r. Baer i Maurukas wyjaśnili ważną część jej budowy chemicznej..
U eukariotów ten fosfolipid stanowi od 3 do 15% fosfolipidów błonowych, a zróżnicowanie jego obfitości zależy od organizmu, rodzaju tkanki, rodzaju danej komórki, a nawet momentu jej rozwoju..
Różne badania potwierdziły, że jest on nieobecny w mitochondriach eukariotów, ale odnotowano jego obecność w błonach komórkowych wielu bakterii, chociaż drogi biosyntezy jego syntezy w tych organizmach są różne..
Rozmieszczenie tego fosfolipidu w błonach komórkowych zależy w istocie od enzymów odpowiedzialnych za jego produkcję, a jego ruch (translokacja) pomiędzy monowarstwami błony zależy od działania aminofosfolipid-flipaz (u drożdży) i scramblease. Oraz translokaz (u ssaków).
Jest niezbędnym lipidem dla wielu komórek układu nerwowego, do tego stopnia, że obecnie opracowano suplementy diety, które zawierają go w swoich recepturach w celu poprawy niektórych zdolności mózgu i zapobiegania degeneracji innych..
Indeks artykułów
Fosfatydyloseryna jest glicerofosfolipidem i jako taka pochodzi z cząsteczki 1,2-diacyloglicerolo-3-fosforanu, to znaczy z cząsteczki glicerolu, która ma dwa zestryfikowane łańcuchy kwasów tłuszczowych na atomach węgla 1 i 2, a na węglu 3 ma grupę fosforanową.
Podobnie jak wszystkie lipidy, fosfatydyloseryna jest cząsteczką amfipatyczną, z hydrofilowym końcem polarnym reprezentowanym przez grupę fosforanową i wiążącą się z nią seryną oraz hydrofobowym końcem niepolarnym, złożonym z łańcuchów kwasów tłuszczowych połączonych wiązaniami estrowymi..
Nazwa „fosfatydyloseryna” odnosi się do wszystkich możliwych kombinacji kwasów tłuszczowych o różnej długości i stopniu nasycenia, które są przyłączone do szkieletu glicerolu, który ma serynę przyłączoną do grupy fosforanowej na głowie polarnej..
U prokariotów fosfatydyloseryna jest wytwarzana przez enzymy syntetazy fosfatydyloseryny, które wiążą się z błoną plazmatyczną lub z frakcjami rybosomów, w zależności od tego, czy są to odpowiednio bakterie Gram-ujemne czy Gram-dodatnie..
Synteza fosfatydyloseryny w tych mikroorganizmach jest regulowana i zależy od rodzaju i ilości lipidów dostępnych w miejscu, w którym znajduje się enzym syntetaza..
Syntetaza fosfatydyloseryny drożdży syntetyzuje fosfatydyloserynę z reakcji między CDP-diacyloglicerolem i seryną, generując fosfatydyloserynę i CMP. Ten fosfolipid w tych organizmach jest ważnym półproduktem w syntezie fosfatydylocholiny i fosfatydyloetanoloaminy..
Ta reakcja jest regulowana przez wewnątrzkomórkowe stężenie inozytolu, który ma hamujący wpływ na enzym. Inne mechanizmy obejmują bezpośrednią fosforylację syntetazy lub pewnego enzymu regulatorowego, który jest zaangażowany w szlak biosyntezy..
W organizmach takich jak rośliny i zwierzęta (uważane przez niektórych autorów za wyższe eukarionty) synteza fosfatydyloseryny zachodzi poprzez zależną od wapnia reakcję wymiany zasad przez enzymy związane z retikulum endoplazmatycznym..
W tego typu reakcji fosfolipidy są syntetyzowane z istniejących wcześniej fosfolipidów, z których usuwa się grupę polarną i zamienia ją na cząsteczkę L-seryny..
W roślinach istnieją dwie syntetazy fosfatydyloseryny: jedna, która katalizuje zależną od wapnia reakcję zmiany zasady i druga, która katalizuje reakcję podobną do tej, która występuje w drożdżach z CDP-diacyloglicerolu..
Ssaki posiadają również dwie syntetazy fosfatydyloseryny: jedna katalizuje syntezę fosfatydyloseryny poprzez reakcję wymiany między fosfatydyloetanoloaminą i seryną, a druga robi to samo, ale używając fosfatydylocholiny jako substratu podstawowego..
Fosfatydyloseryna znajduje się we wszystkich typach komórek eukariotycznych; a u ssaków wykazano, że chociaż nie występuje w równej ilości we wszystkich tkankach i nie jest jednym z fosfolipidów występujących w większej proporcji, jest niezbędny do przeżycia komórek.
Łańcuchy kwasów tłuszczowych związane z cząsteczkami fosfatydyloseryny w komórkach układu nerwowego wielu kręgowców odgrywają fundamentalną rolę w funkcjonowaniu tego.
Oprócz funkcji strukturalnych związanych z tworzeniem błon biologicznych, „redystrybucja” fosfatydyloseryny oznacza początek wielu procesów fizjologicznych na poziomie komórkowym u ssaków, można więc powiedzieć, że bierze udział w różnych procesach sygnalizacji komórkowej..
Przykładami takich procesów są krzepnięcie krwi, w którym fosfatydyloseryna jest przemieszczana w kierunku zewnętrznej monowarstwy błony plazmatycznej płytek krwi, co przyczynia się do gromadzenia się różnych czynników krzepnięcia na powierzchni tych komórek..
Podobny proces zachodzi podczas dojrzewania plemników, ale jest uważany raczej za „rozproszenie” asymetrycznego rozmieszczenia tego fosfolipidu (który wzbogaca wewnętrzną powierzchnię błony plazmatycznej).
Początkowe zdarzenia programowanej śmierci komórki (apoptozy) charakteryzują się również ekspozycją cząsteczek fosfatydyloseryny na powierzchnię komórki, co „zaznacza” komórki apoptotyczne do strawienia przez komórki fagocytarne lub makrofagi..
Wewnątrzkomórkowe funkcje fosfatydyloseryny są ściśle związane z jej lekko kationowymi właściwościami, ponieważ poprzez swój ładunek może ona łączyć się z różnymi białkami obwodowymi, które mają ujemnie naładowane regiony..
Wśród tych białek można wyróżnić niektóre kinazy i GTPazy, które są aktywowane po połączeniu się z danym fosfolipidem..
Fosfatydyloseryna uczestniczy w „znakowaniu” niektórych białek, aby skierować je na fagosomy w szlakach recyklingu lub degradacji, a także w modyfikowaniu aktywności katalitycznej innych.
Wykazano, że tworzenie pewnych kanałów jonowych zależy od połączenia tworzących je białek z fosfatydyloseryną.
Jest źródłem prekursorów do syntezy innych fosfolipidów, np. Fosfatydyloetanoloaminy, która może powstać w wyniku dekarboksylacji fosfatydyloseryny (fosfatydyloseryna jest prekursorem mitochondrialnej fosfatydyloetanoloaminy).
Fosfatydyloseryna, podobnie jak większość fosfolipidów, znajduje się w prawie wszystkich błonach komórkowych i wzbogaca błony komórkowe tkanek nerwowych; aw oku szczególnie obficie występuje w siatkówce.
W komórkach, w których występuje, w większym lub mniejszym stopniu, zwykle znajduje się w wewnętrznej monowarstwie błony komórkowej i endosomach, ale rzadko występuje w mitochondriach.
Jak opisano w 1941 roku, wraz z fosfatydyloetanoloaminą, fosfatydyloseryna jest częścią substancji znanej jako kefalina w mózgach wielu ssaków..
Znaczenie fosfatydyloseryny w funkcjonowaniu układu nerwowego badano szeroko i od kilkudziesięciu lat uważano, że jej spożycie może być korzystne dla zdrowia ośrodkowego układu nerwowego..
Kilka badań wykazało, że dodanie fosfatydyloseryny do diety jako suplementu diety może mieć pozytywny wpływ na poprawę pamięci, uczenia się, koncentracji i pogorszenie nastroju związane z wiekiem lub starzeniem się.
Uważa się, że zapobiega utracie pamięci i innych czynności poznawczych, takich jak rozumowanie, abstrakcyjne myślenie, zaburzenia psychomotoryczne, zmiany osobowości i zachowania oraz inne ważne funkcje umysłowe.
W niektórych bardziej szczegółowych badaniach pacjentów z problemami z pamięcią spożycie fosfatydyloseryny bezpośrednio przyczyniło się do uczenia się imion i twarzy, zapamiętywania imion i twarzy oraz rozpoznawania twarzy..
Naturalnym źródłem tego fosfolipidu są ryby. Jednak gatunki regularnie wchodzące w skład suplementów diety pozyskiwane są z kory mózgowej bydła lub soi..
Oba typy fosfolipidów spełniają te same funkcje, ale różnią się charakterystyką kwasów tłuszczowych ich niepolarnych ogonów..
Sugerowano również, że fosfatydyloseryna niezwiązana z błoną, przyjmowana jako suplement (egzogenna), może przyczyniać się do obrony komórkowej przed stresem oksydacyjnym.
Pierwsze badania i próby kliniczne przeprowadzone z tym fosfolipidem jako suplementem diety wykazały, że jego podanie domięśniowe może powodować podrażnienia i „oparzenia”, a jego podanie dożylne nie ma żadnych znanych skutków ubocznych..
Podawany doustnie wydaje się być lekiem bezpiecznym, ale w dawkach większych niż 600 mg podawanych tuż przed snem może powodować bezsenność. Jednak doniesienia wskazują, że jest bezpieczny i skuteczny, zwłaszcza jeśli łączy się go ze zdrowym trybem życia, który obejmuje ćwiczenia fizyczne i dobre odżywianie..
Chociaż wiele badań wykazało, że spożycie tego fosfolipidu nie powoduje szkodliwych zmian w biochemii krwi, jednym z możliwych przeciwwskazań jest przenoszenie chorób zakaźnych, takich jak encefalopatia gąbczasta, na skutek spożycia ekstraktów mózgowych zanieczyszczonych prionami.
Jeszcze bez komentarzy