Plik wychowawcza rola rodziny w społeczeństwierozwinęła się znacząco na przestrzeni dziejów. Do tego stopnia, że system edukacyjny był odpowiedzialny za dzielenie się z nim edukacją dziecka..
Jednak nie wszystkie rodziny w równym stopniu spełniają swoją rolę. W każdym domu stosowany jest styl wychowawczy, który z mniejszym lub większym sukcesem edukacyjnym odgrywa istotną rolę w rozwoju dziecka..
Rodzina to grupa osób, które mają wspólne cechy. W większości przypadków pozostają razem w tym samym domu.
We wszystkich rodzinach wiązania są ustanawiane między ich komponentami. Na ich podstawie generowane są normy, nabywane są wartości i przyjmowana jest symbolika zrozumiała dla wszystkich jej elementów..
Indeks artykułów
W ramach funkcji rodziny odnajdujemy funkcję reprodukcyjną, ekonomiczną, wychowawczą i opiekuńczą.
Nauka zaczyna się od rodziny. To właśnie tam nabywa się pierwsze nawyki, które będą funkcjonować jako narzędzia życiowe, tak aby dziecko mogło funkcjonować w ich kontekście.
W tym celu musimy wspomnieć o koncepcji socjalizacja, ponieważ odgrywa centralną rolę w funkcji edukacyjnej, a ponadto jest ściśle związana z kulturą, w której rozwija się jednostka.
Możliwość zdobycia przez dziecko swojej kultury i przystosowania się do otoczenia, aby uczestniczyć w życiu społecznym, będzie niezbędnym składnikiem, dzięki któremu będzie mogło przystosować się do społeczeństwa i wchodzić w jego interakcje..
Aby nastąpiła socjalizacja, istnieją czynniki zwane agentami socjalizującymi, z których wyróżniamy trzy poziomy:
Wszystko to umożliwia pomyślny rozwój, a zatem sprzyja włączeniu dzieci w kontekst, w którym żyły..
Cały proces edukacyjny zaczyna się w domu rodzinnym jako źródło priorytetowe, a później rozwija się od innych aspektów w szkole.
Jak wskazuje ekologiczny model Bronfenbrennera, konieczne jest przeanalizowanie jednostki w kontekście. Nie można go zbadać bez uwzględnienia miejsca, w którym oddziałuje, z kim oddziałuje i jak na to wpływa.
Oddziaływanie rodziny odgrywa w tym rozwoju centralną rolę, np. Nabywanie umiejętności wyrażania emocji, nawiązywanie relacji z rodzicami (przywiązanie), ćwiczenie umiejętności społecznych w komunikacji interpersonalnej itp..
Z tego powodu można powiedzieć, że rodzina jest tym składnikiem, w którym uczy się podstawowych predyspozycji i najważniejszych umiejętności społecznych pierwszych lat życia, gdy mamy do czynienia z pierwszymi doświadczeniami..
Jednym z nich jest przybycie braci. To ogromna zmiana w rutynie dzieci, które do tej pory były wyjątkowe. Modyfikacje behawioralne zaczynają pojawiać się tam, gdzie relacja ojcowska ulega zmianie, rosną obowiązki i zmniejsza się interakcja z rodziną
Rodzina stanowi istotny filar wychowania dzieci, choć nie jedyny, gdyż wszystkie jej funkcje wspiera szkoła.
Nie ulega wątpliwości, że rodzina pełni podstawowe funkcje wychowawcze, w których miłość i wsparcie muszą zawsze istnieć jako podstawowa zasada codziennego współistnienia w domu rodzinnym..
Wszystko to pozwala na satysfakcjonujący rozwój dziecka, sprzyjający nauce zasad, nabywaniu wartości, generowaniu pomysłów i wzorców zachowań dostosowanych do skutecznego kontaktu ze społeczeństwem..
Ponadto ważne jest, aby gwarantowały stabilność poprzez rutynę i generowały nowe doświadczenia zapewniające dziecku naukę, tak aby było ono przygotowane na sytuacje, w których musi samodzielnie reagować..
Dzięki więzi uczuciowej, jaką dziecko łączy z rodzicami, zostaną stworzone różne więzi, które zapoczątkują idealny rozwój, generując poczucie zaufania zapewniające skuteczne przywiązanie.
Z różnych stylów edukacyjnych wywodzą się wzorce zachowań, za pomocą których reagujemy na znane codzienne sytuacje. Chodzi o sposób, w jaki rodzina będzie pracowała, aby osiągnąć proponowane cele edukacyjne.
Te style są tworzone z dwóch podstawowych wymiarów: wsparcie dla Y kontrola. Wsparcie z jednej strony pochodzi z uczucia (wyrażanie emocji) i komunikacji (interakcja i uczestnictwo między rodzicami a dziećmi).
Z drugiej strony kontrola wiąże się z własną kontrolą (zarządzanie regułami) i wymaganiami (odpowiedzialność i autonomia oczekiwana od dzieci).
Główne style edukacyjne to:
Autorytaryzm cechuje narzucanie i kontrola, władza jako narzędzie wychowawcze. To postać ze strony ojca / matki przejmuje stery i decyduje w każdych okolicznościach, nie biorąc pod uwagę zaangażowania dziecka w przestrzeganie reguł, które są zwykle przesadne..
Rodzice są odpowiedzialni za prowadzenie swoich dzieci najlepszą ścieżką i dlatego rozumieją, że szacunek wiąże się ze strachem przed nim. Pokazują różne zachowania i racje jako absolutną prawdę.
Zwykle narzucenie jest głównym sprzymierzeńcem w rozwiązywaniu konfliktów i dlatego zawsze proponują działania dyrektywne, będące rozwiązaniem problemów zwykłych żądań lub zobowiązań..
To oni też podejmują decyzje, dziecko rozumie, że najskuteczniejszym sposobem rozwiązywania problemów jest użycie siły, wywołującej zależność i strach, ponieważ rozumie, że złe zachowanie będzie miało wielkie i przerażające konsekwencje.
Dzieci te często charakteryzują się niską samooceną, zaniedbaniem kompetencji społecznych w zakresie socjalizacji i umiejętności społecznych. Początkujący ludzie o silnym, agresywnym i impulsywnym charakterze w życiu codziennym.
Pobłażliwość przejawia się w niskich wymaganiach rodziców wobec swoich dzieci. To nawyki i postawy dziecka są akceptowane jako rutynowe i cenione. Ponadto nie ma ani narzucenia, ani konsensusu norm, ponieważ nie istnieją, a zatem wymagania są anulowane.
Rodzice przyjmują za pewnik, że ich dzieci są dobre i że są na najlepszej drodze. Dlatego według rodziców ich obowiązkiem jest zapewnienie im wszystkiego, czego potrzebują i o co proszą, unikając wszelkich niedogodności, które mogą się pojawić..
W wielu przypadkach dzieci poszukują stałego zasiłku. Rodzice zwykle eliminują wszelkie przeszkody, przyzwyczajając ich do wszystkiego, co jest dla nich rozwiązane, i powodując ciągły brak szacunku.
Dzieci wychowane w stylu permisywnym charakteryzowane są często jako osoby o wysokiej samoocenie, a także niskich kompetencjach społecznych do odnoszenia się do najbliższego otoczenia.
Nie są wykształceni do kontrolowania impulsów, ponieważ są przyzwyczajeni do zaspokajania każdego ze swoich zachcianek.
Demokracja jako styl wychowawczy obejmuje całe dziecko. Oznacza to, że brane są pod uwagę ich postrzeganie wydarzeń i ich potrzeby.
Nie zapominając o znaczeniu dyscypliny, postać ojca interweniuje jako przewodnik i nie jest ustanawiającym reguły, ponieważ żądania są ujawniane zarówno przez rodziców, jak i przez dzieci poprzez dialog i odpowiednie wyjaśnienia..
Dlatego dziecko słucha, a różne zasady i wymagania są dostosowywane do konkretnej sytuacji. Angażuje się w udział dziecka w podejmowaniu decyzji, w ustalaniu norm, a tym samym w konfrontacji z konsekwencjami, jakie można osiągnąć.
Dzieci uczą się, że potrafią popełniać błędy, że same potrafią rozwiązywać problemy, a rolą rodziców jest pomoc w znalezieniu właściwej drogi, bo możliwość zmierzenia się z problemami uczyni je dojrzałymi.
Dzieci te charakteryzują się wysoką samooceną i dobrym rozwojem społeczno-emocjonalnym z efektywnym nabywaniem umiejętności społecznych..
Przejawiają się jako samokontroli i niezależni ludzie w różnych sytuacjach, które się pojawiają.
Jeszcze bez komentarzy