Helia Bravo Hollis Była jednym z najważniejszych naukowców w Meksyku, a nawet w Ameryce Łacińskiej. Jego wkład pozostaje aktualny dzięki jego wkładowi w biologię i botanikę. Znana jako „nauczycielka Bravo”, poświęciła swoją pracę badaniu kaktusów.
W tym kontekście był w stanie wygłosić wykład na temat różnorodności kwiatów pokrewnych kaktusom, za pomocą których był w stanie zidentyfikować i sklasyfikować około 700 endemicznych gatunków kaktusów z Republiki Meksykańskiej..
W trakcie swojej płodnej kariery napisał ponad 170 artykułów i dwie książki, a także opisał 60 klasyfikacji naukowych i dokonał przeglądu 59 nomenklatur. Dzięki temu i innym wkładom Bravo Hollis opracował bardzo produktywną pracę dla biologii.
Ta naukowiec jest uważana za pierwszą kobietę biolog w Meksyku, co uczyniło ją pionierką w tej nauce. Dowodem na to była jego kariera przy różnych pracach, takich jak założenie Ogrodu Botanicznego na Narodowym Autonomicznym Uniwersytecie Meksyku..
Indeks artykułów
Helia Bravo Hollis od najmłodszych lat wykazywała zainteresowanie roślinami i przyrodą, które obudziła podczas niedzielnych spacerów z rodzicami Carlotą Hollis i Manuelem Bravo po dębowych lasach swojego miasta. W tym czasie ludzie mogli wziąć spokojną kąpiel w rzece Mixcoac i cieszyć się surowym krajobrazem..
Helia urodziła się w 1901 roku, a konkretnie 30 września, w Villa de Mixcoac. Jego życie zaczęło się w tym samym czasie, co wiek, za rządów Porfirio Díaz, przed rewolucją meksykańską..
Stracił ojca na krótko przed swoimi dwunastymi urodzinami, ponieważ został zastrzelony za sympatyzowanie z prezydentem Francisco I.Madero, który rok wcześniej został zamordowany w 1913 r..
Wydarzenie to, osadzone w tak zwanej „tragicznej dekadzie”, skomplikowało życie Helii, która zdążyła już wyróżnić się w szkole podstawowej..
Jego wybitne osiągnięcia w szkole przyniosły mu wiele pochwał już w młodym wieku; nawet sam Porfirio Díaz wysłał mu potwierdzenie.
Mimo konfliktu meksykańskiego młoda Bravo Hollis zdołała w 1919 roku uczęszczać do liceum. W National Preparatory School była uczennicą Izaaka Ochotereny (między innymi), który sprawił, że poczuła pasję do biologii..
Gdy skończył liceum, musiał rozpocząć studia medyczne, aby skierować swoje zainteresowania, gdyż kariera biologii na uczelni nie była jeszcze otwarta. Zaledwie rok później, w 1925 roku, udało mu się zmienić karierę i podszkolić się w tym, co naprawdę rozbudziło jego powołanie..
Choć formalnie nie studiował biologii, już w 1921 roku ukazał się jego pierwszy artykuł naukowy w Revista Mexicana de Biología, zatytułowany Monografia Hydatia senta.
W 1931 r. Uzyskał tytuł magistra nauk biologicznych. Prowadził wówczas pracę badawczą „Wkład w wiedzę o Cactaceae z Tehuacán”, która byłaby jego pracą dyplomową.
W ten sposób była pierwszą kobietą, która uzyskała stopień naukowy z biologii, co stanowi kamień milowy w historii udziału kobiet w Meksyku..
Niedawno ukończyła studia, otrzymała zaszczyt zaproszenia do pracy jako biolog w Instytucie Biologii, który zaczynał praktykować jej zawód. Zaledwie rok później została kierownikiem sekcji botaniki i prowadziła zielnik.
W trakcie swojej kariery zawodowej, całkowicie poświęconej badaniu kaktusów - gatunku pochodzącego z kontynentu amerykańskiego - pracowała jako nauczycielka w kilku instytucjach, w których była znana jako „Maestra Bravo”, czuły pseudonim, który napełnił ją dumą. ..
Bravo Hollis wykładał w National School of Biological Sciences przy National Polytechnic Institute w Tacuba; Tam dał katedrę botaniki. Była jednym z głównych badaczy w centrum biologii UNAM.
Oprócz niezatartego wpływu swojego młodego nauczyciela, Izaaka Ochotereny, pracował u boku wielkich przyrodników, takich jak Faustino Miranda, Maximino Martínez i Eizi Matuda, botanik pochodzenia japońskiego..
Po swoich klasach przewijały się także wielkie kobiety, które idąc za ich przykładem, poświęciły swoje życie nauce. Wśród nich jest jego siostra Margarita, wybitna nauczycielka i badaczka zajmująca się badaniami nad robakami; Leonilda Vázquez, entomolog; oraz Agustina Batalla, poświęcona botanice.
Helia Bravo Hollis poślubiła jednego ze swoich kolegów ze szkoły medycznej, José Clemente Roblesa, który po latach został jednym z pierwszych neurochirurgów w Meksyku.
Jednak po ponad dziesięciu latach małżeństwa rozwiedli się, nie pozostawiając dzieci..
Całe jego życie było poświęcone nauce. Jej miłość do kaktusów, badań i nauczania uczyniła z niej kobietę o godnym podziwu spokoju, wzorowym pragmatyzmie i zaraźliwej pasji, ponieważ z prawdziwą miłością poświęciła się badaniu tego konkretnego gatunku..
Mając 90 lat i pełne zdolności umysłowe, musiał przejść przez rozczarowanie emeryturą z powodu zapalenia stawów, które sprawiało mu wiele bólu i uniemożliwiało mu swobodne poruszanie się..
Podczas swojej pracy Bravo Hollis przemierzał różnorodne krajobrazy, o ekstremalnych warunkach klimatycznych, pełne samotności i niegościnności. Być może te warunki ukształtowały jej charakter i klarowność, która zawsze jej towarzyszyła, aż do śmierci 26 września 2001 roku w Mexico City, zaledwie 4 dni przed jej setnymi urodzinami..
Jej zaangażowanie w badanie, analizę i odkrywanie meksykańskich gatunków kaktusów doprowadziło ją do pokonania setek kilometrów, zrobienia wielu zdjęć, aby móc je nagrać i sklasyfikować, oraz setek godzin poświęcenia, aby usystematyzować swoje odkrycia..
W ciągu siedmiu dziesięcioleci poświęconych nauce wyprodukował liczne artykuły naukowe w czasopismach krajowych i międzynarodowych, na konferencjach, przemówieniach na konferencjach i podczas zajęć lekcyjnych..
Jednym z jego głównych osiągnięć jest to, że udało mu się zorganizować i usystematyzować żywą kolekcję kaktusów i sukulentów w celu zarejestrowania dowolnego rodzaju modyfikacji roślin, a także zbadania ich cech..
W ten sposób udało mu się sklasyfikować około 700 endemicznych gatunków Meksyku, których badania posłużyły jako podstawa do publikacji jego pierwszej książki: Kaktusy z Meksyku. P.opublikowany w 1937 roku, to właśnie tekst pozwolił botanice zająć czołowe miejsce.
Druga edycja Kaktusy z Meksyku to zbiór trzech tomów, które stworzył wraz z jednym ze swoich najwybitniejszych uczniów, Hernando Sánchez-Mejorada.
Opublikował także Klucze do identyfikacji kaktusów w Meksyku, Ciekawy świat kaktusów Y Wspomnienia z życia i zawodu. Ponadto wyprodukował ponad 170 artykułów.
Zaproponował około 60 klasyfikacji naukowych; to znaczy odkrył kilka nowych taksonów wskazujących na rodzaje, gatunki i odmiany. Dokonał również przeglądu 59 nomenklatur.
Innym jej ważnym wkładem było założenie Meksykańskiego Towarzystwa Kaktologicznego, założonego w 1951 roku, którego była prezesem. Ta grupa wydała magazyn Cactaceae i meksykańskie sukulenty, której edycją kierował znany lekarz Jorge Meyrán, wzorując się na Ochoterenie.
Dzięki niestrudzonej pracy członków tego stowarzyszenia, bezpośrednio w badanych obszarach, udało im się zebrać ważny materiał, za pomocą którego mogli położyć podwaliny pod założenie Ogrodu Botanicznego UNAM, który był kierowany znakomicie i przywództwo Bravo Hollisa w latach 60-tych.
Jako kierownik ogrodów poświęcił się promowaniu kolekcji roślin, aby promować ich badania i ochronę..
Chociaż celował w botanice, szczególnie w swoich dedykowanych badaniach kaktusów, rozwinął również swój wkład w biologię w ogóle, zwłaszcza w analizie meksykańskiej flory wodnej, flory stref tropikalnych i suchych oraz pierwotniaków..
Dzięki jej oddaniu, pasji i licznemu wkładowi, jaki wniosła w światową naukę, Helia Bravo Hollis otrzymała wiele wyróżnień. Wśród nich wyróżnia się „Złoty Kaktus”, który został mu podarowany przez Międzynarodową Organizację Sukulentów w Księstwie Monako w 1980 roku..
Została również wyróżniona nagrodą Emeritus Researcher Award od UNAM oraz tytułem doktora honoris causa..
Jego nazwa opisuje sekcję znaną jako Desert Garden w Ogrodzie Botanicznym UNAM. To samo dzieje się z kolekcją kaktusów w Puebla w Meksyku, na obszarze będącym wyjątkowym lasem kaktusów, który był szeroko badany i badany przez „nauczyciela Bravo”..
Jego imieniem nazwano sześć gatunków kaktusów i jeden podgatunek, na przykład Heliabravoa lub Polaskia, który jest rodzajem kaktusa, którego okazy są prawie drzewami, ponieważ osiągają około 4 lub 5 metrów wysokości. Jest to endemiczny gatunek Puebla i Oaxaca.
W 1999 roku otrzymał ostatni medal w swoim życiu, kiedy prezydent Ernesto Zedillo nadał kanionowi Metztitlan (znajdującemu się w stanie Hidalgo) status Rezerwatu Biosfery. Ten obszar był jednym z tych, do których Bravo Hollis czuł szczególne upodobanie w młodości, inwestując dużo czasu na naukę i badania w tej dziedzinie..
Jeszcze bez komentarzy