Plik hemidesmososmas są asymetrycznie wyglądającymi strukturami, które łączą komórki nabłonka. Domeny podstawowe komórki są połączone z leżącą poniżej blaszką podstawną. Są szczególnie ważne w tkankach, które są w ciągłym napięciu mechanicznym..
Te połączenia nabłonkowe są odpowiedzialne za zwiększenie ogólnej stabilności tkanek nabłonkowych dzięki udziałowi pośrednich włókien cytoszkieletu i różnych składników blaszki podstawnej. Oznacza to, że sprzyjają stabilnym zrostom w tkance łącznej.
Termin hemidesmosom może być mylący. Chociaż prawdą jest, że hemidesmosom przypomina „środkowy” desmosom (inny rodzaj struktury związanej z adhezją między sąsiednimi komórkami), kilka składników biochemicznych pokrywa się między obiema strukturami, więc podobieństwo jest całkowicie powierzchowne.
W klasyfikacji połączeń komórkowych półdesmosomy są uważane za połączenia kotwiczne i są zgrupowane razem z ciasnymi połączeniami, desmosomami pasowymi i desmosomami punktowymi.
Połączenia kotwiczne są odpowiedzialne za utrzymywanie komórek razem, podczas gdy kategoria przeciwna (połączenia szczelinowe) pełnią funkcje komunikacyjne między sąsiednimi komórkami..
Indeks artykułów
Komórki są budulcem żywych istot. Jednak analogia z cegłą lub blokiem strukturalnym zawodzi pod pewnymi względami. W przeciwieństwie do cegieł budynku, sąsiednie komórki mają szereg połączeń i komunikują się ze sobą.
Między komórkami istnieją różne struktury, które je łączą i umożliwiają zarówno kontakt, jak i komunikację. Jedną z tych struktur kotwiczących są desmosomy.
Półdesmosomy są połączeniami komórkowymi znajdującymi się w różnych nabłonkach i są narażone na ciągłe ścieranie i siły mechaniczne..
W tych regionach istnieje potencjalne oddzielenie komórek nabłonka od leżącej poniżej tkanki łącznej dzięki naprężeniom mechanicznym. Termin hemidesmosom pochodzi z pozornego podobieństwa do pół desmosomów.
Występują często w skórze, rogówce (strukturze znajdującej się w oku), różnych błonach śluzowych jamy ustnej, przełyku i pochwie.
Znajdują się na powierzchni komórek podstawnych i zapewniają wzrost adhezji blaszki podstawnej.
Desmosom to asymetryczna struktura łącząca, która składa się z dwóch głównych części:
W płytce hemidesmosomów znajdują się następujące główne białka:
Plektyna jest odpowiedzialna za tworzenie wiązań poprzecznych między włóknami pośrednimi a płytką adhezyjną desmosomu.
Wykazano, że białko to ma zdolność do interakcji z innymi strukturami, takimi jak między innymi mikrotubule, filamenty aktynowe. Dlatego mają kluczowe znaczenie w interakcji z cytoszkieletem..
Jego funkcją jest mocowanie włókien pośrednich do wewnątrzkomórkowej płytki adhezyjnej. Nazywa się 230, ponieważ jego wielkość wynosi 230 kDa.
Białko BP 230 zostało powiązane z różnymi chorobami. Brak prawidłowo działającego BP 230 powoduje stan zwany pemfigoidem pęcherzowym, który powoduje pojawienie się pęcherzy.
U pacjentów cierpiących na tę chorobę udało się wykryć wysoki poziom przeciwciał przeciwko składnikom hemidesmosomów.
Jest to białko o masie cząsteczkowej 180 kDa. Jest zaangażowany w połączenie między BP 230 i integrynami.
W przeciwieństwie do desmosomów bogatych w kadheryny, hemidesmosomy zawierają duże ilości białka zwanego integrynami.
W szczególności znajdujemy białko integryny α6β4. Jest to heterodimer utworzony przez dwa łańcuchy polipeptydowe. Istnieje domena zewnątrzkomórkowa, która wchodzi do blaszki podstawnej i ustanawia interakcje z lamininami (laminina 5).
Włókna kotwiczne to cząsteczki utworzone przez lamininę 5, które znajdują się w obszarze zewnątrzkomórkowym hemidesmosomów. Włókna rozciągają się od cząsteczek integryny do błony podstawnej.
Ta interakcja między lamininą 5 i wyżej wymienioną integryną jest kluczowa dla tworzenia hemidesmosomu i utrzymania adhezji w nabłonku..
Podobnie jak w przypadku BP 230, nieprawidłowa funkcjonalność integryn została powiązana z pewnymi patologiami. Jednym z nich jest pęcherzowa epidermoliza, dziedziczna choroba skóry. Pacjenci z tą chorobą mają mutacje w genie kodującym integryny.
Są to białka, które przenikają przez błony i mają masę 180 kDa. Są one związane z ekspresją i funkcją lamininy 5.
Badania biochemiczne i medyczne tego ważnego białka wyjaśniły jego rolę w hamowaniu migracji komórek znajdujących się w śródbłonku podczas procesu angiogenezy (tworzenia się naczyń krwionośnych). Ponadto reguluje ruchy keratynocytów w skórze.
Jest glikoproteiną o masie 32 kDa i odgrywa niezastąpioną rolę w akumulacji białek receptorowych integryny. Fakt ten umożliwia ułatwienie interakcji między komórkami a macierzą zewnątrzkomórkową..
Ważne jest, aby nie mylić terminów filamenty kotwiczne i włókienka kotwiczne, ponieważ oba te terminy są dość często używane w biologii komórki. Włókna kotwiczne składają się z lamininy 5 i kolagenu typu XVII.
W przeciwieństwie do tego, kotwiczące włókienka są zbudowane z kolagenu typu VII. Obie struktury odgrywają różne role w adhezji komórek.
Główną funkcją hemidesmosomów jest przyczepianie się komórek do blaszki podstawnej. Ta ostatnia to cienka warstwa macierzy zewnątrzkomórkowej, której zadaniem jest oddzielanie tkanki i komórek nabłonka. Jak sama nazwa wskazuje, macierz zewnątrzkomórkowa nie składa się z komórek, ale z zewnętrznych cząsteczek białka..
W prostszych słowach; hemidesmosomy to struktury molekularne, które utrzymują naszą skórę razem i działają jak rodzaj śrub.
Znajdują się w obszarach (m.in. błony śluzowe, oczy), które są stale poddawane mechanicznemu obciążeniu, a ich obecność pomaga w utrzymaniu zrostu między komórką a blaszką.
Jeszcze bez komentarzy