Charakterystyka, funkcje, patologie przysadki mózgowej

Plik przysadka o przysadka mózgowa to gruczoł dokrewny, który wydziela hormony odpowiedzialne za regulację homeostazy organizmu. Odpowiada za regulację funkcji innych gruczołów układu hormonalnego, a jego funkcjonowanie warunkuje podwzgórze, czyli rejon mózgu.

Jest to złożony gruczoł zlokalizowany w przestrzeni kostnej zwanej siodłem tureckim kości epenoidalnej. Przestrzeń ta znajduje się u podstawy czaszki, szczególnie w przyśrodkowym dole mózgowym, który łączy podwzgórze z szypułką lub szypułką przysadki..

Przysadka mózgowa jest gruczołem wydzielania wewnętrznego, który umożliwia wzajemną koordynację odpowiedzi hormonalnych organizmu. Oznacza to, że jest to gruczoł odpowiedzialny za utrzymanie stanu harmonii między ciałem a otoczeniem osoby.

Indeks artykułów

• 1 Funkcje i charakterystyka przysadki mózgowej
• 2 Lokalizacja
• 3 Anatomy
  • 3.1 Adenohypophysis
  • 3.2 Mediana przysadki mózgowej
  • 3.3 Neurohypophysis
• 4 Hormony przysadki mózgowej
  • 4.1 Hormon wzrostu
  • 4.2 Prolaktyna
  • 4.3 Hormon stymulujący tarczycę
  • 4.4 Hormon stymulujący korę nadnerczy
  • 4.5 Hormon luteinizujący
  • 4.6 Hormon stymulujący pęcherzyki
• 5 Choroby związane z przysadką mózgową
  • 5.1 Inne patologie
• 6 Odnośniki

Funkcje i charakterystyka przysadki mózgowej

Przysadka mózgowa jest jednym z obszarów, przez które szybko przekazywane są rozkazy do produkcji określonych hormonów, gdy w środowisku wykryte zostaną określone bodźce. Na przykład, gdy osoba wizualnie wykryje obecność niebezpiecznego zwierzęcia, postrzegany bodziec wzrokowy generuje natychmiastową reakcję w przysadce mózgowej..

Fakt ten pozwala na szybką reakcję organizmu, wytworzoną, zanim dostrzeżona informacja dotrze do górnych obszarów mózgu, które są odpowiedzialne za analizę i przekształcenie sygnału w abstrakcyjne myśli..

Ta funkcja przysadki mózgowej jest wykonywana poprzez interwencję w określonym obszarze mózgu zwanym podwzgórzem. Ta struktura mózgu przetwarza informacje wizualne i po wykryciu danych związanych z niebezpieczeństwem przekazuje sygnał, który szybko przechodzi do przysadki mózgowej..

W ten sposób reakcja przysadki umożliwia szybkie i sprawne dostosowanie funkcjonowania organizmu. Czasami taka reakcja może być niepotrzebna, na przykład gdy ktoś żartuje z kogoś i go przeraża.

W tego typu sytuacji przysadka mózgowa działa przed korą mózgową w wykrywaniu postrzeganego bodźca. Z tego powodu reakcja strachu pojawia się, zanim osoba zda sobie sprawę, że sytuacja nie jest niebezpieczna, ale jest prostym żartem partnera..

Przysadka nie ogranicza się jednak do uwalniania hormonów w odpowiedzi na określone stany emocjonalne, ale odpowiada również za uwalnianie dużej liczby hormonów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania i rozwoju organizmu..

Lokalizacja

Przysadka mózgowa jest złożonym gruczołem umieszczonym w przestrzeni kostnej zwanej siodłem tureckim kości klinowej. Obszar ten znajduje się u podstawy czaszki, zajmując obszar znany jako środkowy dół mózgu..

Środkowy dół mózgu to obszar ciała, który łączy podwzgórze z szypułką przysadki. Ma owalny kształt i przednio-tylną średnicę 8 milimetrów, 12 milimetrów poprzecznie i 6 milimetrów pionowo..

Anatomia

Ogólnie przysadka mózgowa osoby dorosłej waży około 500 miligramów. Ta waga może być nieco wyższa u kobiet, zwłaszcza tych, które rodziły kilka razy..

Z anatomicznego punktu widzenia przysadkę mózgową można podzielić na trzy duże obszary: płat przedni lub przysadkę gruczołową, przysadkę środkową lub środkową oraz płat tylny lub przysadkę mózgową..

Adenohypophysis

Adenohypophysis to przedni płat przysadki, czyli najbardziej powierzchowny obszar tej struktury; ma pochodzenie ektodermalne, ponieważ pochodzi z worka Rathke.

Adenohypophysis jest utworzona przez zespolone struny nabłonkowe, które są otoczone siecią zatok.

Ten obszar przysadki mózgowej jest odpowiedzialny za wydzielanie sześciu różnych typów hormonów: hormonu adrenocotricotropowego, betaenforfiny, hormonu stymulującego tarczycę, hormonu folikulotropowego, hormonu luteinizującego i hormonu wzrostu..

Hiposekrecja (zbyt niskie wydzielanie) hormonów z przedniego płata przysadki zwykle powoduje karłowatość z powodu atrofii gonad i innych gruczołów związanych ze wzrostem. Z drugiej strony, nadmierne wydzielanie (nadmiernie wysokie wydzielanie) hormonów z gruczołowej przysadki zwykle powoduje gigantyzm u dzieci i akormegalię u dorosłych..

Jeśli chodzi o aktywność komórkową, przysadka mózgowa ma pięć różnych typów komórek: komórki somatotropowe, komórki maotropowe, komórki kortykotropowe, komórki gonadotropowe i komórki tarczycy.

• Somatotropy: są to komórki, które zawierają duże, kwasofilne granulki, mają intensywny pomarańczowy kolor i są zlokalizowane głównie w dystalnej części przysadki gruczołowej. Komórki te są odpowiedzialne za wydzielanie hormonu wzrostu.
• Mammotropy: są to komórki, które znajdują się w klastrach i pojawiają się oddzielnie. Są małe z granulkami prolaktyny. Uwalnianie tych granulek jest regulowane przez wazoaktywny peptyd jelitowy i hormon uwalniający tyreotropinę..
• Kortykotropy: są to okrągłe, bazofilne komórki zawierające szorstką siateczkę endoplazmatyczną i obfite mitochondria. Odpowiadają za wydzielanie gonodotropin LH i FSH.
• Tyropy: są to komórki bazofilne, które znajdują się w pobliżu sznurów. Różnią się one od pozostałych komórek przysadki gruczołowej poprzez prezentowanie małych ziarnistości tyreotropiny. Jego działanie odpowiada za stymulowanie wydzielania prolaktyny.
• Chromofoby: te komórki nie wybarwiają się, ponieważ zawierają mało cytoplazmy. Znajdują się pośrodku sznurów, które tworzą komórki chromofilne i mają duże ilości poliryboosomów.
• Gwiaździsty pęcherzyk: komórki te stanowią dużą populację zlokalizowaną w dalszej części, mają długie procesy, z którymi tworzą się ciasne połączenia i charakteryzują się tym, że nie zawierają granulek.

Środkowa przysadka mózgowa

Przysadka środkowa to wąski obszar przysadki, który działa jako granica między jej przednim płatem a tylnym płatem. Jest mały (około 2% całkowitej wielkości przysadki mózgowej) i pochodzi z worka Rathke.

Środkowa przysadka mózgowa charakteryzuje się odmienną funkcją niż reszta okolic przysadki mózgowej. Składa się z komórek siatkowatych i gwiaździstych, koloidu i otaczającego naskórka sześciennego..

Podobnie, środkowa przysadka mózgowa zawiera inne komórki o owalnym kształcie, które mają granulki w górnej części. Komórki te są odpowiedzialne za wydzielanie hormonu stymulującego melanocyty.

Przysadka środkowa znajduje się powyżej naczyń włosowatych, umożliwiając w ten sposób szybszy i skuteczniejszy transport hormonu do krwiobiegu.

Neurohypophysis

Wreszcie, przysadka mózgowa stanowi tylny płat przysadki mózgowej. W przeciwieństwie do pozostałych dwóch części przysadki mózgowej nie ma pochodzenia ektodermalnego, ponieważ powstaje w wyniku wzrostu podwzgórza w dół.

Nerwową przysadkę można podzielić na trzy części: środkowy wznios, lejka i część nerwową. Ten ostatni jest najbardziej funkcjonalnym obszarem neurohipofizy..

Komórki przysadki mózgowej są komórkami podporowymi gleju, z tego powodu przysadka mózgowa nie stanowi gruczołu wydzielniczego, ponieważ jej funkcja ogranicza się do magazynowania produktów wydzielniczych podwzgórza..

Hormony przysadki mózgowej

Główną funkcją przysadki jest uwalnianie różnych hormonów, które modyfikują funkcjonowanie organizmu. W tym sensie przysadka mózgowa uwalnia dużą liczbę różnych hormonów..

Najważniejsze z nich to: hormon wzrostu, prolaktyna, hormon tyreotropowy, hormon stymulujący korę nadnerczy, hormon luteinizujący i hormon folikulotropowy.

Hormon wzrostu

Hormon wzrostu, znany również jako hormon somatrotropiny, jest hormonem peptydowym. Jego główną funkcją jest stymulacja wzrostu, rozmnażania i regeneracji komórek.

Wpływ tego hormonu na organizm można ogólnie określić jako anaboliczny. Główne funkcje tego hormonu to:

1. Zwiększa retencję wapnia i mineralizację kości.
2. Zwiększyć masę mięśniową.
3. Promuj lipolizę
4. Zwiększyć biosyntezę białek.
5. Stymuluj wzrost narządów (z wyjątkiem mózgu).
6. Regulują homeostazę organizmu.
7. Zmniejsz zużycie glukozy przez wątrobę.
8. Promuj glukoneogenezę w wątrobie.
9. Przyczyniają się do utrzymania i funkcjonowania wysp trzustkowych.
10. Stymuluj układ odpornościowy.

Prolaktyna

Prolaktyna jest hormonem peptydowym wydzielanym przez komórki laktotropowe przysadki mózgowej. Jego główną funkcją jest stymulacja produkcji mleka w gruczołach mlecznych oraz synteza progesteronu w ciałku żółtym..

Hormon stymulujący tarczycę

Hormon stymulujący tarczycę, znany również jako tyreotropina, jest hormonem odpowiedzialnym za regulację hormonów tarczycy. Główne efekty tego hormonu to:

1. Zwiększa wydzielanie tyroksyny i trójjodotyroniny przez tarczycę.
2. Zwiększa proteolizę wewnątrzkomórkowej tyreoglobuliny.
3. Zwiększa aktywność pompy jodowej.
4. Zwiększa jodowanie tyrozyny.
5. Zwiększa wielkość i funkcję wydzielniczą komórek tarczycy.
6. Zwiększa liczbę komórek w gruczołach.

Hormon stymulujący korę nadnerczy

Hormon stymulujący korę nadnerczy jest hormonem polipeptydowym, który stymuluje nadnercza. Wywiera działanie na korę nadnerczy i stymuluje steroidogenezę, wzrost kory nadnerczy oraz wydzielanie kortykosteroidów..

Hormon luteinizujący

Hormon luteinizujący, znany również jako hormon luteinizujący lub iutropina, jest hormonem gonadotropowym wytwarzanym przez przedni płat przysadki mózgowej..

Hormon ten odpowiada za stymulację owulacji u kobiet oraz produkcji męskiego testosteronu, dlatego jest elementem niezwykle istotnym dla rozwoju i funkcjonowania seksualnego ludzi..

Hormon stymulujący pęcherzyki

Wreszcie, hormon folikulotropowy lub hormon folikulotropowy jest hormonem gonadotropinowym syntetyzowanym przez komórki gonadotropowe wewnętrznej części przysadki..

Hormon ten odpowiada za regulację rozwoju, wzrostu, dojrzewania płciowego i procesów reprodukcyjnych organizmu. Podobnie u kobiet powoduje dojrzewanie oocytów, au mężczyzn produkcję plemników.

Choroby przysadki mózgowej

Zmiany w nadnerczu mogą powodować wiele patologii. Ze wszystkich najbardziej znanym jest zespół Cushinga. Ta patologia została wykryta na początku XX wieku, kiedy neurochirurg Harvey Cushing wykrył skutki nieprawidłowego działania przysadki mózgowej..

W tym sensie wykazano, że nadmierne wydalanie adrenokotrikotropiny zmienia metabolizm i wzrost ludzi poprzez szereg objawów, które są zawarte w zespole Cushinga..

Zespół ten charakteryzuje się osłabieniem kończyn i łamliwością kości; Wpływa na różne układy i narządy organizmu i charakteryzuje się głównie nadmiernym wydzielaniem kortyzolu. Główne objawy zespołu to:

1. Okrągła i przekrwiona twarz (twarz w pełni księżyca).
2. Nagromadzenie tłuszczu na szyi i karku (szyja bawola).
3. Otyłość centralna (otyłość brzucha i cienkie kończyny).
4. Rozstępy na brzuchu, udach i piersiach.
5. Częsty ból pleców.
6. Zwiększone owłosienie łonowe u kobiet.

Inne patologie

Oprócz zespołu Cushinga nieprawidłowości w funkcjonowaniu przysadki mogą powodować inne ważne schorzenia w organizmie. Te, które zostały dziś wykryte, to:

1. Akromegalia, spowodowana nadprodukcją hormonu wzrostu.
2. Gigantyzm, spowodowany nadprodukcją hormonu wzrostu.
3. Niedobór hormonu wzrostu, spowodowany niską produkcją hormonu wzrostu.
4. Zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego spowodowanego niskim wytwarzaniem wazopresyny.
5. Cukrzyca prosta wywołana niską produkcją wazopresyny.
6. Zespół Sheehana spowodowany niską produkcją jakiegokolwiek hormonu z przysadki mózgowej.

Bibliografia

1. Afifi, A.K. (2006). Neuroanatomia funkcjonalna. Meksyk: McGraw-Hill / Interamericana.
2. Bear, M.F .; Connors, B.W. i Paradiso, M.A. (2008). Neuroscience Skan mózgu. Barcelona: Wolters Kluwer / Lippincott Williams i Wilkins Hiszpania.
3. Bear, M.F .; Connors, B.W. i Paradiso, M.A. (2016). Neuroscience. Odkrywanie mózgu. (Czwarta edycja). Filadelfia: Wolters Kluwer.
4. Carlson, N.R. (2014). Physiology of Behaviour (wydanie 11). Madryt: Pearson Education.
5. Bartholomew, Edwin F.; Martini Frederic; Judi Lindsley Nath (2009).Podstawy anatomii i fizjologii. Upper Saddle River, NJ: Pearson Education Inc. str. 616-617.
6. Knepel W, Homolka L, Vlaskovska M, Nutto D. (1984). Stymulacja uwalniania adrenokortykotropiny / beta-endorfiny przez syntetyczny czynnik uwalniający kortykotropinę owczą in vitro. Wzmocnienie przez różne analogi wazopresyny. Neuroendokrynologia. 38 (5): 344–50.
7. Mancall, Elliott L.; Brock, David G., wyd. (2011). „Cranial Fossae”.Anatomia kliniczna Graya. Elsevier Health Sciences. p. 154.