ZA udar lub incydent naczyniowo-mózgowyto jakakolwiek zmiana, która pojawia się czasowo lub trwale, w jednym lub kilku obszarach ludzkiego mózgu w wyniku zaburzenia dopływu krwi do mózgu (Martínez-Vila i in., 2011).
Obecnie w literaturze naukowej znajdujemy wiele różnych terminów i pojęć odnoszących się do tego typu zaburzeń. Najstarszym terminem jest udar, którego używano w sposób uogólniony, gdy dana osoba była dotknięta paraliżem, jednak nie sugerowała określonej przyczyny (National Institute of Neurological Disorders and Stroke, 2015)..
Wśród najczęściej używanych terminów w ostatnim czasie możemy znaleźć: choroba naczyniowo-mózgowa (CVD), choroba naczyniowo-mózgowa (CVD), udar naczyniowo-mózgowy (CVA), czy też ogólne użycie terminu udar. Terminy te są zwykle używane zamiennie. W przypadku języka angielskiego termin używany w odniesieniu do incydentów naczyniowo-mózgowych to „udar”.
Indeks artykułów
Zdarzenie lub zaburzenie naczyniowo-mózgowe występuje, gdy dopływ krwi do obszaru mózgu zostaje nagle przerwany lub gdy wystąpi udar krwi (National Institute of Neurological Disorders and Stroke, 2015).
Tlen i glukoza krążące w naszym krwiobiegu są niezbędne do wydajnego funkcjonowania naszego mózgu, ponieważ nie gromadzi on własnych rezerw energii. Ponadto mózgowy przepływ krwi przechodzi przez naczynia włosowate mózgowe bez bezpośredniego kontaktu z komórkami neuronalnymi..
W warunkach wyjściowych wymagana perfuzja krwi mózgowej wynosi 52 ml / min / 100 g. Dlatego każde zmniejszenie dopływu krwi poniżej 30 ml / min / 100 g poważnie wpłynie na metabolizm komórek mózgowych (León-Carrión, 1995; Balmesada, Barroso and Martín i León-Carrión, 2002).
Kiedy obszary mózgu przestaną otrzymywać tlen (niedotlenienie) i glukozę z powodu niewystarczającego przepływu krwi lub masowego napływu krwi, wiele komórek mózgowych zostanie poważnie uszkodzonych i może natychmiast umrzeć (National Institute of Neurological Disorders and Stroke, 2015).
Najbardziej rozpowszechniona klasyfikacja chorób lub udarów opiera się na ich etiologii i dzieli się na dwie grupy: niedokrwienie mózgu i krwotok mózgowy (Martínez-Vila et al., 2011).
Termin niedokrwienie odnosi się do przerwania dopływu krwi do mózgu w wyniku zablokowania naczynia krwionośnego (National Institute of Neurological Disorders and Stroke, 2015).
Zwykle jest to najczęstszy rodzaj udaru, ataki niedokrwienne stanowią 80% wszystkich przypadków (National Institute of Neurological Disorders and Stroke, 2015).
W zależności od rozszerzenia możemy znaleźć: ogniskowe niedokrwienie (dotyczy tylko określonego obszaru) i globalne niedokrwienie (które może jednocześnie wpływać na różne obszary), (Martínez-Vila et al., 2011).
Dodatkowo w zależności od czasu jego trwania możemy wyróżnić:
Dopływ krwi przez tętnice mózgowe może zostać przerwany z kilku powodów:
Krwotoki mózgowe lub udary krwotoczne stanowią od 15 do 20% wszystkich udarów (Martínez-Vila i wsp., 2011).
Kiedy krew dostaje się do tkanki wewnątrz- lub pozamózgowej, zakłóca zarówno normalny dopływ krwi, jak i równowagę chemiczną neuronów, które są niezbędne dla funkcjonowania mózgu (National Institute of Neurological Disorders and Stroke, 2015).
Dlatego terminem krwotok mózgowy odnosimy się do rozlewu krwi w jamie czaszki w wyniku pęknięcia naczynia krwionośnego, tętniczego lub żylnego (Martínez-Vila et al., 2011).
Istnieją różne przyczyny pojawienia się krwotoku mózgowego, wśród których możemy wyróżnić: malformacje tętniczo-żylne, pęknięte tętniaki, choroby hematologiczne i uraz kreneoencefaliczny (León-Carrión, 1995).
Wśród nich jedną z najczęstszych przyczyn są tętniaki; Jest to pojawienie się słabego lub rozszerzonego obszaru, który doprowadzi do powstania kieszeni w ścianie tętnicy, żyły lub serca. Te torby mogą osłabiać i pękać (León-Carrión, 1995).
Z drugiej strony pęknięcie ściany tętnicy może również wystąpić z powodu utraty elastyczności z powodu obecności płytki nazębnej (arterioskleroza) lub z powodu nadciśnienia (National Institute of Neurological Disorders and Stroke, 2015).
Wśród malformacji tętniczo-żylnych naczyniaki są konglomeratem wadliwych naczyń krwionośnych i naczyń włosowatych, które mają bardzo cienkie ściany, które również mogą pękać (National Institute of Neurological Disorders and Stroke, 2015).
W zależności od miejsca wystąpienia krwotoku mózgowego można wyróżnić kilka typów: śródmózgowy, głęboki, płatowy, móżdżkowy, pnia mózgu, dokomorowy i podpajęczynówkowy (Martínez-Vila i wsp., 2011).
Udary zwykle pojawiają się nagle. Plik National Institute of Neurologial Disorders and Stroke proponuje szereg objawów, które pojawiają się ostro:
W przypadku wystąpienia tych objawów w wyniku udaru konieczna jest pilna pomoc lekarska. Niezbędna będzie identyfikacja objawów przez pacjenta lub osoby bliskie.
Gdy pacjent wejdzie na izbę przyjęć przedstawiając obraz udaru, pogotowie ratunkowe i opieka podstawowa będą koordynowane poprzez aktywację „Kodu udaru”, który ułatwi diagnozę i rozpoczęcie leczenia (Martínez-Vila i in., 2011).
W niektórych przypadkach możliwe jest wystąpienie śmierci osoby w ostrej fazie, gdy dojdzie do poważnego wypadku, chociaż zostało to znacznie ograniczone ze względu na wzrost środków technicznych i jakości opieki medycznej.
Kiedy pacjent przezwycięży powikłania, nasilenie następstw będzie zależało od szeregu czynników związanych zarówno z urazem, jak i pacjentem, z których najważniejsze to lokalizacja i rozmiar urazu (León-Carrión, 1995).
Ogólnie rzecz biorąc, powrót do zdrowia następuje w ciągu pierwszych trzech miesięcy w 90% przypadków, jednak nie ma dokładnego kryterium czasowego (Balmesada, Barroso i Martín i León-Carrión, 2002).
National Institute of Neurological Disorders and Stroke (2015) zwraca uwagę na niektóre z prawdopodobnych następstw:
Rozwój nowych technik diagnostycznych i metod podtrzymywania życia, między innymi, umożliwił wykładniczy wzrost liczby osób, które przeżyły udar.
Obecnie istnieje szeroki wachlarz interwencji terapeutycznych opracowanych specjalnie w celu leczenia i zapobiegania udarom (Hiszpańskie Towarzystwo Neurologiczne, 2006).
Tak więc klasyczne leczenie udaru opiera się zarówno na terapii farmakologicznej (leki przeciwzatorowe, przeciwzakrzepowe itp.), Jak i na terapii niefarmakologicznej (fizjoterapia, rehabilitacja poznawcza, terapia zajęciowa itp.) (Bragado Rivas i Cano-de la Cuerda 2016).
Jednak ten rodzaj patologii pozostaje jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności w większości krajów uprzemysłowionych, głównie ze względu na ogromne powikłania medyczne i deficyty wtórne do jej wystąpienia (Masjuán i in., 2016)..
Specyficzne leczenie udaru można sklasyfikować według czasu interwencji:
W przypadku wykrycia objawów przedmiotowych i podmiotowych zgodnych z wystąpieniem udaru naczyniowo-mózgowego konieczne jest zgłoszenie się poszkodowanego na pogotowie ratunkowe. Dlatego w większości szpitali istnieją już różne specjalistyczne protokoły postępowania w tego typu nagłych przypadkach neurologicznych.
W szczególności „kod udaru” jest dodatkowym i wewnątrzszpitalnym systemem, który umożliwia szybką identyfikację patologii, zgłoszenie medyczne i przeniesienie chorego do szpitala do referencyjnych ośrodków szpitalnych (Spanish Society of Neurology, 2006).
Podstawowe cele wszystkich interwencji podejmowanych w ostrej fazie to:
- Przywróć przepływ krwi w mózgu.
- Monitoruj parametry życiowe pacjenta.
- Unikaj zwiększonego uszkodzenia mózgu.
- Unikaj komplikacji medycznych.
- Zminimalizuj szanse na deficyty poznawcze i fizyczne.
- Unikaj możliwego wystąpienia kolejnego udaru.
Dlatego w fazie nagłej do najczęściej stosowanych metod leczenia należą terapie farmakologiczne i chirurgiczne (National Institute of Neurological Disorders and Stroke, 2016):
Większość leków stosowanych przy incydentach naczyniowo-mózgowych podawanych jest równolegle do ich wystąpienia lub po ich wystąpieniu. Dlatego niektóre z najczęstszych obejmują:
- Czynniki zakrzepowe: są stosowane w celu zapobiegania tworzeniu się skrzepów krwi, które mogą gromadzić się w pierwotnym lub wtórnym naczyniu krwionośnym. Leki tego typu, takie jak aspiryna, kontrolują zdolność płytek krwi do krzepnięcia, a zatem mogą zmniejszyć prawdopodobieństwo nawrotu udaru. Inne rodzaje stosowanych leków to klopidogrel i tikoplidyna. Na ogół podaje się je natychmiast na izbach przyjęć.
- Antykoagulanty: ten rodzaj leku jest odpowiedzialny za zmniejszanie lub zwiększanie zdolności krzepnięcia krwi. Niektóre z najczęściej stosowanych to heparyna lub warfaryna. Specjaliści zalecają stosowanie tego typu leku w ciągu pierwszych trzech godzin fazy nagłej, szczególnie poprzez podanie dożylne..
- Środki trombolityczne: leki te są skuteczne w przywracaniu przepływu krwi w mózgu, ponieważ mają zdolność rozpuszczania skrzepów krwi w przypadku, gdy była to etiologiczna przyczyna udaru. Zwykle podaje się je w czasie wystąpienia napadu lub w okresie nieprzekraczającym 4 godzin, po wstępnym wystąpieniu pierwszych objawów podmiotowych i przedmiotowych. Jednym z najczęściej stosowanych leków w tym przypadku jest tkankowy aktywator plazminogenu (TPA),
- Neuroprotektory: podstawowym efektem tego typu leku jest ochrona tkanki mózgowej przed wtórnymi urazami wynikającymi z wystąpienia napadu naczyniowo-mózgowego. Jednak wiele z nich jest nadal w fazie eksperymentalnej..
Zabiegi chirurgiczne mogą być stosowane zarówno do kontroli udaru mózgowo-naczyniowego w ostrej fazie, jak i do naprawy wtórnych urazów.
Niektóre z procedur najczęściej stosowanych w fazie awaryjnej mogą obejmować:
- Cewnik: jeśli leki podawane dożylnie lub doustnie nie dają oczekiwanych rezultatów, można zdecydować się na implantację cewnika, czyli cienkiej i cienkiej rurki, wprowadzanej z gałęzi tętnicy znajdującej się w pachwinie, aż do dotarcia do chorego mózgu obszary, w których nastąpi uwolnienie leku.
- Embolektomia: cewnik służy do usuwania lub usuwania skrzepu lub skrzepliny znajdującej się w określonym obszarze mózgu.
- Kraniotomia dekompresyjna: W większości przypadków wystąpienie udaru może spowodować obrzęk mózgu, aw konsekwencji wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Dlatego celem tej techniki jest zmniejszenie ciśnienia poprzez otwarcie otworu w czaszce lub usunięcie płata kostnego..
- Endarektomia tętnicy szyjnej: dostęp do tętnic szyjnych odbywa się przez kilka nacięć na poziomie szyi, aby wyeliminować możliwe blaszki tłuszczowe, które zatykają lub blokują te naczynia krwionośne.
- Angioplastyka i stent: W algioplastyce wprowadza się balon, aby rozszerzyć zwężone naczynie krwionośne przez cewnik. Podczas gdy w przypadku stosowania stentu stosuje się klipsowanie, aby zapobiec krwawieniu z naczynia krwionośnego lub malformacji tętniczo-żylnej.
Po opanowaniu kryzysu główne powikłania medyczne zostały ustąpione, a tym samym zapewnione jest przeżycie pacjenta, rozpoczyna się reszta interwencji terapeutycznych.
Ta faza zwykle obejmuje interwencje z różnych dziedzin, a ponadto obejmuje dużą liczbę lekarzy. Chociaż środki rehabilitacyjne są zwykle projektowane na podstawie specyficznych deficytów obserwowanych u każdego pacjenta, istnieją pewne wspólne cechy.
Niemal we wszystkich przypadkach rehabilitacja rozpoczyna się zwykle w początkowej fazie, czyli po fazie ostrej, w pierwszych dniach hospitalizacji (Grupa Badań nad Chorobami Naczyniowymi Mózgu Hiszpańskiego Towarzystwa Neurologicznego, 2003).
W przypadku incydentów naczyniowo-mózgowych pracownicy służby zdrowia zalecają opracowanie zintegrowanego i multidyscyplinarnego programu rehabilitacji, charakteryzującego się m.in..
Po kryzysie okres rekonwalescencji powinien rozpocząć się natychmiast, w pierwszych godzinach (24-48h) z interwencją fizyczną polegającą na kontroli postawy lub mobilizacji sparaliżowanych stawów lub kończyn (Díaz Llopis i Moltó Jordá, 2016).
Podstawowym celem fizjoterapii jest odzyskanie utraconych umiejętności: koordynacja ruchów rękami i nogami, złożone czynności motoryczne, chód itp. (Know Stroke, 2016).
Ćwiczenia fizyczne zwykle obejmują powtarzanie czynności motorycznych, używanie dotkniętych kończyn, unieruchomienie zdrowych lub zdrowych obszarów lub stymulację sensoryczną (Know Stroke, 2016).
Programy rehabilitacji neuropsychologicznej są specjalnie zaprojektowane, to znaczy muszą być zorientowane na pracę z deficytami i rezydualnymi zdolnościami, które przedstawia pacjent.
Dlatego w celu leczenia najbardziej dotkniętych obszarów, które zwykle są związane z orientacją, uwagą lub funkcją wykonawczą, interwencja ta zwykle opiera się na następujących zasadach (Arango Lasprilla, 2006):
- Zindywidualizowana rehabilitacja poznawcza.
- Wspólna praca pacjenta, terapeuty i rodziny.
- Koncentruje się na osiągnięciu odpowiednich celów na poziomie funkcjonalnym dla osoby.
- Stała ocena.
Dlatego w przypadku opieki zwykle stosuje się strategie treningu uwagi, wsparcie środowiskowe lub pomoc zewnętrzną. Jednym z najczęściej używanych programów jest Attention Process Training (APT) autorstwa Sohlberga i Mateera (1986) (Arango Lasprilla, 2006).
W przypadku pamięci interwencja będzie zależała od rodzaju deficytu, jednak zasadniczo koncentruje się na zastosowaniu strategii kompensacyjnych i wzmocnieniu pozostałych zdolności poprzez techniki powtarzania, zapamiętywania, rewizulacji, rozpoznawania, asocjacji, adaptacji środowiskowych, m.in. inne (Arango Lasprilla, 2006).
Ponadto w wielu przypadkach pacjenci mogą wykazywać znaczne deficyty w obszarze językowym, szczególnie problemy z artykulacją lub ekspresją języka. Dlatego może być wymagana interwencja logopedy i opracowanie programu interwencyjnego (Arango Lasprilla, 2006).
Zmiany fizyczne i poznawcze znacznie pogorszą wykonywanie codziennych czynności.
Możliwe, że osoba dotknięta chorobą jest w dużym stopniu uzależniona i dlatego wymaga pomocy innej osoby w zakresie higieny osobistej, jedzenia, ubierania się, siedzenia, chodzenia itp..
Tak więc istnieje wiele różnych programów zaprojektowanych do ponownego uczenia się wszystkich tych rutynowych czynności..
Oprócz klasycznych podejść opisanych powyżej, obecnie opracowywanych jest wiele interwencji, które wykazują korzystne efekty w rehabilitacji poudarowej.
Niektóre z nowszych podejść obejmują rzeczywistość wirtualną, terapię lustrzaną lub elektrostymulację.
Techniki rzeczywistości wirtualnej opierają się na generowaniu rzeczywistości percepcyjnej w czasie rzeczywistym za pośrednictwem systemu komputerowego lub interfejsu. W ten sposób, tworząc fikcyjny scenariusz, osoba może wchodzić z nim w interakcję poprzez wykonywanie różnych czynności lub zadań.
Zwykle te protokoły interwencji trwają zwykle około 4 miesięcy, po których można było zaobserwować poprawę zdolności i zdolności motorycznych osób dotkniętych chorobą w fazie rekonwalescencji..
W związku z tym zaobserwowano, że środowiska wirtualne mogą wywoływać neuroplastyczność, a tym samym przyczyniać się do powrotu do zdrowia osób, które przeszły udar..
W szczególności różne badania eksperymentalne wykazały poprawę zdolności chodzenia, chwytania lub równowagi..
Proces ćwiczeń metalowych lub wyobrażeń motorycznych polega na wykonywaniu ruchu na poziomie umysłowym, to znaczy bez fizycznego wykonywania go.
Odkryto, że poprzez ten proces wywoływana jest aktywacja znacznej części mięśni związanej z fizycznym wykonywaniem wyobrażonego ruchu..
Dlatego aktywacja wewnętrznych reprezentacji może zwiększyć aktywację mięśni, aw konsekwencji poprawić lub ustabilizować ruch..
Technika zwierciadła lub terapia polega, jak sama nazwa wskazuje, na umieszczeniu lustra w płaszczyźnie pionowej przed osobą dotkniętą chorobą..
W szczególności pacjent musi umieścić sparaliżowaną lub dotkniętą chorobą kończynę z tyłu lustra, a zdrową lub zdrową kończynę z przodu, umożliwiając w ten sposób obserwację jej odruchu..
Dlatego celem jest stworzenie złudzenia optycznego, gdy dotknięta kończyna jest w ruchu. Zatem ta technika opiera się na zasadach praktyki umysłowej.
Różne raporty kliniczne wskazywały, że terapia lustrzana ma pozytywne skutki, zwłaszcza w przywracaniu funkcji motorycznych i łagodzeniu bólu..
Technika przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (TMS) jest jednym z najczęściej stosowanych podejść w obszarze elektrostymulacji w udarze.
EMT to nieinwazyjna technika polegająca na podawaniu impulsów elektrycznych na skórę głowy na obszary dotkniętej tkanki nerwowej.
Najnowsze badania wykazały, że stosowanie tego protokołu może poprawić deficyty ruchowe, afazję, a nawet pomyłki u osób, które doznały udaru..
Jeszcze bez komentarzy