Ignacio López Rayón (1773-1832) był wybitnym meksykańskim wojskowym i prawnikiem, który przewodził siłom powstańczym Meksyku toczącym kilka bitew przeciwko Hiszpanom, z których wiele było niepokonanych.
W pierwszych latach meksykańskiej wojny o niepodległość został mianowany prywatnym sekretarzem słynnego wojskowego i księdza Miguela Hidalgo, będąc na czele armii nawet po śmierci księdza..
Dzięki swoim ogromnym ideałom i nienagannym planom politycznym udało mu się stworzyć pierwszy rząd, Radę Zitácuaro, pierwszą konstytucję i tzw. „Elementy konstytucyjne” niepodległego państwa..
Ignacio López Rayón jest pamiętany jako jeden z najważniejszych meksykańskich przywódców politycznych XIX wieku, a dokładniej meksykańskiej wojny o niepodległość.
Indeks artykułów
Ignacio Antonio López-Rayón López-Aguado urodził się 13 września 1773 roku w Tlalpujahua, spadku po Valladolid, obecnie Michoacán. Był pierworodnym Andrés Mariano López-Rayón Piña i María Josefa Rafaela López-Aguado y López-Bolaños.
López odbył pierwsze studia w Colegio de San Nicolás w Valladolid (Morelia). Po ukończeniu studiów przeniósł się do Meksyku, aby studiować prawo w Colegio San Ildefonso, uzyskując tytuł prawnika w 1796 roku..
Przez pewien czas mieszkał w Mexico City, gdzie udało mu się wykonywać karierę prawniczą, dopóki jego ojciec nie zachorował, co zmusiło go do powrotu do Morelia. Po śmierci ojca musiał przejąć kontrolę nad rodzinnym biznesem rolnym, górniczym i pocztą miejską..
Oprócz wspierania spraw rodzinnych w swoim rodzinnym mieście postanowił poświęcić się eksploatacji złota. W sierpniu 1810 roku ożenił się ostatecznie z Maríą Ana Martínez de Rulfo de Querétaro i córką Hiszpana José Martíneza Moreno..
Kiedy 16 września 1810 roku wybuchła meksykańska wojna o niepodległość, López Rayón był zainteresowany udziałem w powstańczej sprawie; w tym sensie nawiązał kontakt z meksykańskim żołnierzem Antonio Fernándezem.
Fernández przejeżdżał przez różne meksykańskie miasta, powodując różne szkody w hiszpańskich hacjendach. Po tych działaniach López Rayón zdecydował się wysłać list do Fernándeza, proponując plan konsultacji z przywódcą powstania Miguelem Hidalgo..
Plan polegał na utworzeniu grupy reprezentującej potęgę hiszpańskiego króla Fernanda VII, aby powstrzymać marnotrawstwo zasobów, a raczej zostały one wykorzystane na korzyść powstania.
Po tym, jak Fernández wyjaśnił plan Hidalgo, meksykański przywódca zatwierdził go i nakazał Fernándezowi, aby postępował zgodnie z instrukcjami Lópeza Rayóna z zamiarem wykonania swojego planu. W rzeczywistości Hidalgo wyraził w liście gratulacje dla Lópeza Rayóna za proponowany plan.
Po działaniach zaproponowanych przez tego z Michoacán, wicekrólestwo hiszpańskiej armii Francisco Xaviera Venegasa wysłało swoich żołnierzy, aby schwytali Lópeza Rayóna. Mimo to López Rayón nie ucierpiał po schwytaniu i dołączył do sił Miguela Hidalgo..
Po tych wydarzeniach Hidalgo pomyślał o uczynieniu Lópeza Rayóna swoim prywatnym sekretarzem. Stamtąd López Rayón strzegł Hidalgo, aby kwestionować bitwę pod Monte de las Cruces. Później zdecydował się wyjechać do rodzinnego miasta, aby przekonać braci do przyłączenia się do powstania..
Ostatecznie López Rayón przeniósł się do Valladolid wraz z Hidalgo po tym, jak lider poniósł klęskę z rojalistami w Aculco. Kiedy rebeliant José Antonio Torres zajął Guadalajarę, Hidalgo przyznał Lópezowi Rayónowi tytuł „Sekretarza Stanu i Urzędu”.
W dniu 6 grudnia 1810 roku López Rayón podpisał z Hidalgo dekret przeciwko niewolnictwu, zgodnie z którym został on zniesiony w Ameryce. Z drugiej strony udało im się zorganizować tymczasowy rząd, mianując na prezydenta meksykańskiego prawnika José Maríę Chico, a także zlecając utworzenie powstańczej gazety..
17 stycznia 1811 r. Udali się na bitwę pod Puente de Calderón, aby walczyć z armią hiszpańską. Na czele z Miguelem Hidalgo, Lópezem Rayónem, Ignacio Allende, „el amo Torres” na czele, zostali pokonani i ponieśli kilka strat w armii, a także w broni i dobrach materialnych..
Jednak López Rayón zdołał zaoszczędzić około trzystu tysięcy pesos po konfrontacji.
López Rayón spotkał się w Aguascalientes z powstańczym oficerem José Rafaelem Iriarte, aby udać się do Zacatecas. Wraz z kwotą, którą udało mu się zaoszczędzić, spotkał się z resztą powstańczych wodzów..
W tym czasie Hidalgo nie był już przywódcą sił powstańczych, a jego miejsce zajął meksykański generał Ignacio Allende. Z Zacatecas powstańcy dostrzegli potrzebę przeniesienia się na północ, a konkretnie do Saltillo, aby spróbować poprosić rząd USA o wsparcie..
Ponieważ wiele żołnierzy pozostało w Saltillo, a meksykański Juan Aldama oraz inna liczba przywódców powstańczych próbowała przejść na północ, 16 marca 1811 r. López Rayón został mianowany szefem powstańczej armii. Później został mianowany generałem.
Zarówno Hidalgo, jak i inni powstańcy zostali przechwyceni i schwytani w stanie Coahuila przez rojalistycznego kapitana Ignacio Elizondo. Jedynym, któremu udało się uciec, był Iriarte, który szybko uciekł do Saltillo, by spotkać się z Lópezem Rayónem.
Jednak Allende poinstruował Lópeza Rayóna, aby skazał Iriarte za podejrzenie o zdradę. W końcu López Rayón uznał go za winnego i zastrzelił go po rozprawie przed sądem wojennym.
Po schwytaniu niektórych przywódców rebeliantów López Rayón podjął decyzję o opuszczeniu Saltillo, uznając ją za zagrożenie. 26 marca 1811 r. Wyruszył ze swoją armią, liczącą około 3500 ludzi i 22 dział, w kierunku Zacatecas.
Po drodze rojalistyczne siły pod dowództwem podpułkownika José Manuela Ochoa przechwyciły Lópeza Rayóna i jego armię, chwytając 77 żołnierzy. W tym sensie López Rayón zdecydował się rozpocząć bitwę w Puerto de los Piñones w Coahuila, 1 kwietnia tego samego roku..
Z generałem Ignacio López Rayónem na czele kawalerii, odnieśli zwycięstwo na czele sił rojalistycznych generała José Manuela Ochoa. Chociaż przez pierwsze sześć godzin bitwa wydawała się przegrana, powstańcy Lópeza Rayóna zebrali się w pojedynku, wykorzystując znacznie większą przewagę w walce..
Dzięki zwycięstwu w bitwie pod Puerto de los Piñones López Rayón zdołał uzyskać duże ilości żywności dla żołnierzy i zaopatrzenia wojennego, których tak bardzo brakowało armii powstańczej..
Chociaż bitwa została wygrana przez powstańców, generał Ochoa chciał schwytać López Rayón, więc bitwa pod Puerto de los Piñones była tylko wstępem do zdobycia Zacatecas.
Po zakwestionowaniu bitwy pod Puerto de Piñones i wyjściu z niej zwycięsko, López Rayón i jego armia spoczęli na farmie. Tam wreszcie byli w stanie zaopatrzyć się w wodę, która była najważniejszą rzeczą, której potrzebowali..
López Rayón kontynuował swoją podróż do Zacatecas, spalił zwłoki i zakopał kilka armat w okolicy, ponieważ nie miał zwierząt jucznych, które mogłyby je unieść. Szedł dalej, dopóki nie zatrzymał się na dwa dni, aby odpocząć.
López Rayón wysłał Meksykanów Juana Pablo de Anaya i Víctora Gonzáleza, aby uznali siły opozycji w Zacatecas, podczas gdy López Rayón był odpowiedzialny za inne sprawy.
14 kwietnia 1811 r. Największa ilość wojsk rojalistycznych, amunicji, prowiantu i artylerii specjalnej znajdowała się w Zacatecas, który był ich ostatecznym celem. W nocy 14 kwietnia José Antonio Torres, znany jako „el amo Torres”, wziął Cerro del Grillo w Zacatecas.
Wreszcie armia Lópeza Rayóna weszła do miasta w uporządkowany sposób, oferując mieszkańcom konferencję, aby wyjaśnić zarówno zamiary armii, jak i to, z czym będą musieli się zmierzyć później..
Jednocześnie wyjaśnił swoją propozycję stworzenia kongresu składającego się z członków wyznaczonych przez ludność do reprezentowania praw Fernanda VII. Stworzył zarząd wśród tych samych mieszkańców, osiągając nienaganne negocjacje.
Po kilku walkach w Zacatecas, ostatecznie 15 kwietnia 1811 López Rayón zajął miasto. Stamtąd udało mu się połączyć siły swojego rodaka José Antonio Torresa w La Piedad w stanie Michoacán. Między nimi udało im się stopić dużą ilość artylerii, wyprodukować proch strzelniczy i odpowiednio umundurować swoje wojska.
Ostatecznie tego samego dnia López Rayón zdołał zneutralizować rojalistów pułkownika José Manuela de Ochoa, odnosząc zwycięstwo powstańców w mieście Zacatecas..
22 kwietnia 1811 roku zarówno López Rayón, jak i powstańczy oficer wojskowy José María Liceaga wysłali dokument ujawniający negocjacje w sprawie sprawiedliwości sprawy niepodległościowej. Tam wyjaśnili ideę tablicy reprezentującej króla Hiszpanii.
List został wysłany do hiszpańskiego żołnierza Félixa Calleji przez komisję, na czele której stał José María Rayón (brat Ignacio López Rayón). Calleja zaprzeczył takiemu stwierdzeniu, a poza tym pojmał swojego brata jako formę groźby opuszczenia broni w Zacatecas. José María Rayón w końcu zdołał uciec przed schwytaniem Calleji.
López Rayón zainwestował kilka miesięcy w Zacatecas, aby przygotować swoją armię, zjednoczyć ją, zdyscyplinować i stworzyć pewną ilość artylerii i amunicji na wojnę. Po zakończeniu przygotowań opuścił Zacatecas i przeniósł się do Michoacán.
Ignacio López Rayón rozważał udanie się do Michoacán z zamiarem zagrozenia Calleja, pozostawiając meksykańskiego Victora Rosalesa odpowiedzialnego za Zacatecas z 1000 mężczyzn.
2 maja 1811 roku López Rayón po raz pierwszy zatrzymał się w Aguascalientes, gdzie został przechwycony na ranczo Maguey przez hiszpańskiego pułkownika Miguela Emparana, podczas bitwy pod Maguey..
Pułkownik Miguel Emparan wyjechał do ludzi Lópeza Rayóna z około 3000 ludzi. López Rayón miał 14 dział artyleryjskich i pikietę kawalerii, aby zatrzymać natarcie opozycji i dać czas na wycofanie piechoty.
Jednak realistyczny atak okazał się silniejszy niż atak Meksykanina, więc został pokonany, a jego zasoby zostały poważnie zniszczone..
Pomimo straty, López Rayón kontynuował podróż do La Piedad, ale zauważył, że wezwani przez niego żołnierze porzucili go, zabierając wszystkie fundusze. Jednak postanowił ponownie zebrać zasoby i broń.
Następnie udał się do Zamory, gdzie udało mu się zorganizować oddział z kilkoma żołnierzami i umieścił José Antonio Torresa jako dowódcę, by stawił mu czoła w Pátzcuaro. Tam był atakowany, dopóki López Rayón nie przybył, aby mu pomóc, osiągając powstańcze zwycięstwo..
Opuszczając Pátzcuaro, udał się do Zitácuaro, aby przygotować obronę przed rojalistami. Jednak 22 czerwca 1811 roku Emparan zaatakował miasto, w którym znajdował się López.
Chociaż Emparan miał więcej ludzi, armia Lopeza miała lepszą artylerię. Bitwa trwała cały dzień i zakończyła się zwycięstwem powstańców, ponieważ miasto nie zostało zajęte przez Hiszpanów. Mimo to obie armie poniosły ciężkie straty..
Po wydarzeniach militarnych López Rayón wpadł na pomysł stworzenia centralnego rządu w celu zjednoczenia przywódców Niepodległości. Z tego powodu napisał list do José Maríi Morelosa y Pavóna, który szybko się zgodził.
Między 19 a 21 sierpnia 1811 López Rayón wraz z innymi przywódcami stworzył Najwyższe Amerykańskie Spotkanie Narodowe, w którym López Rayón był prezydentem.
Głównym celem Zarządu Zitácuaro było przygotowanie dokumentu zatytułowanego „Elementy konstytucyjne”, w celu uporządkowania emancypacyjnych idei w nienagannym instrumencie. Wiązały się między innymi ze zniesieniem niewolnictwa, równością klasową, swobodą wypowiedzi.
Jednak 1 stycznia 1812 r. Junta Zitácuaro została zaatakowana przez Calleję; rewolucjoniści stawiali opór przez długi czas, powodując, że Calleja porzucił swój plan i odszedł.
Stopniowo Junta zaczęła się rozpadać z powodu podziałów, które w niej istniały, zwłaszcza z przywództwem Lopeza Rayóna. Krótko mówiąc, Najwyższa Amerykańska Rada Narodowa i armia (pod dowództwem Lópeza Rayóna) zaczęły odgrywać większą rolę w innych meksykańskich populacjach.
W 1813 r. Był członkiem Kongresu Ustawodawczego, na czele którego stał José María Morelos; Później był więziony od 1817 do 1820 roku. Niemal pod koniec wojny został wybrany na skarbnika w San Luis de Potosí..
Osiem lat później chciał wrócić do życia politycznego, biorąc udział w konkursie prezydenckim, który przegrał z Manuelem Gómezem Pedrazą. Zmarł 2 lutego 1832 roku w Mexico City w wieku 58 lat..
Jeszcze bez komentarzy