Leon Febres-Cordero Ribadeneyra (1931-2008) był ekwadorskim inżynierem i biznesmenem, trzydziestym piątym prezydentem Ekwadoru, który zyskał światową sławę dzięki swojemu sposobowi uprawiania polityki i kontrowersyjnym decyzjom podejmowanym przez całą jego kadencję..
Podczas swojej czteroletniej kadencji prezydenckiej Febres-Cordero musiał stawić czoła silnemu sprzeciwowi Kongresu Ekwadoru, oskarżeniom o korupcję, partyzantów miejskich, przetrwanie powstania zbrojnego, a nawet porwanie..
Zawsze towarzyszył mu obraz silnego mężczyzny, wzmocniony jego zamiłowaniem do papierosów, broni i koni, w które zwykle przyjeżdżał konny, aby dokonać triumfalnego wjazdu podczas kampanii politycznych..
Jego życie publiczne nie zakończyło się po kulminacyjnym okresie jego prezydentury, ponieważ pozostawał aktywny na ważnych stanowiskach prawie do końca swoich dni..
Indeks artykułów
León Esteban Febres-Cordero Ribadeneyra urodził się 9 marca 1931 roku w Guayaquil w Ekwadorze w rodzinie o wygodnej pozycji ekonomicznej. Jego rodzicami byli Agustín Febres Cordero Tyler i María Ribadeneyra Aguirre.
Jego pierwsze studia odbyły się w Salezjańskim Kolegium Cristobal Colón w Guayaquil, a później został wysłany na dalsze kształcenie do Stanów Zjednoczonych; początkowo w Akademii Wojskowej Charlotte Hall w Maryland, a później w Akademii Mercersburg w Pensylwanii.
Studia wyższe odbył w Stevens Institute of Technology w Hoboken w stanie New Jersey, gdzie uzyskał dyplom inżyniera chemii w 1953 roku..
Po powrocie do Ekwadoru Febres-Cordero pracował na różnych stanowiskach: jako inżynier w browarze, kierownik Guayaquil Electric Company, Industrial Molinera, Cartonería Ecuatoriana, National Stationery i Interamericana de Tejidos..
Doświadczenie zdobyte podczas rozwoju kariery dało mu wystarczającą pewność siebie, aby założyć własną firmę Compañía Santos y Febres Cordero, w której oferował usługi elektryczne..
W 1960 roku był profesorem inżynierii na University of Guayaquil i zaczął mieć bardziej istotne zobowiązania, gdy został wybrany na prezesa Stowarzyszenia Przemysłowców Ameryki Łacińskiej, a także w następnej dekadzie, kiedy objął urząd Prezydenta Izby Przemysłowcy z Ekwadoru..
Jego intensywna kariera biznesowa skłoniła go do podejścia do polityki. W 1966 roku, w wieku 35 lat, został wybrany zastępcą funkcyjnym do Zgromadzenia Ustawodawczego, jako reprezentant przemysłu przybrzeżnego do opracowania projektu nowej konstytucji Ekwadoru..
W latach 1968-1970 pełnił funkcję Senatora funkcyjnego Kongresu kierując II Komisją Gospodarki i Finansów..
Podczas dyktatury Guillermo Rodrígueza Lary, Febres-Cordero, który w tym czasie pracował dla firmy bananowej Noboa, zostaje aresztowany za odmowę wypisywania czeków dla rządu. Za ten incydent przebywał w więzieniu przez 93 dni.
W 1978 r. Wstąpił do Społecznej Partii Chrześcijańskiej i wraz z tą organizacją polityczną został wybrany zastępcą Kongresu na lata 1979-1983. W tym czasie przesłuchał kilku ministrów zaangażowanych w domniemane przypadki korupcji..
Mając wystarczające publiczne uznanie na swoim koncie, Febres-Cordero rozpoczął wyścig prezydencki pod hasłem „Chleb, schronienie i zatrudnienie”, w końcu został wybrany na lata 1984–1988..
Jego rząd od samego początku charakteryzował się szerokimi reformami gospodarczymi, z ponad dwudziestoma dekretami, które były często odrzucane przez w większości opozycyjny Kongres Ekwadorski..
Ustanowił politykę gospodarki wolnorynkowej, która wywołała podziw i dobre stosunki z prezydentem Stanów Zjednoczonych Ronaldem Reaganem, z którym podpisał umowy pozwalające nawet na wjazd do Ekwadoru ponad pięciu tysięcy rezerwistów Armii Stanów Zjednoczonych..
Procedura ta spotkała się z ostrą krytyką opozycji, która uznała ten fakt za naruszenie suwerenności narodowej..
W 1986 roku Frank Vargas Pazzos, dowódca generalny sił zbrojnych, oskarżył ministra obrony Luisa Piñeiro o udział w nielegalnym zakupie samolotu Fokker za dopłatą przekraczającą pięć milionów dolarów. Jednak komisja Kongresu, która badała sprawę, ustaliła, że nie było żadnych nieprawidłowości..
Ten problem w końcu stał się prawdziwym bólem głowy dla Febres-Cordero, ponieważ Komendant, który złożył skargę, dwukrotnie chwycił za broń. I chociaż stłumiono rebelie i aresztowano Vargasa Pazzosa, nie oznaczało to końca tej historii..
W styczniu 1987 r. Członkowie Sił Powietrznych, sprzymierzeni z Vargasem Pazzosem, porwali prezydenta i jego otoczenie na prawie dwanaście godzin podczas ceremonii, która odbyła się w bazie lotniczej Taura..
Celem rebeliantów było zmuszenie Febres-Cordero do podpisania rezolucji dotyczącej amnestii dla przywódcy rebeliantów. Dokument ten został już wydany przez Kongres, ale do tego czasu prezydent odmówił nadania mu oficjalnego charakteru.
Po podpisaniu dokumentu Vargas Pazzos został zwolniony, podczas gdy Febres-Cordero miał nie brać odwetu na porywaczach. Jednak pięć miesięcy po tym wydarzeniu około sześćdziesięciu osób biorących udział w porwaniu zostało uwięzionych..
Kwestia porwania została wykorzystana przez prezydenta Kongresu Andrés Vallejo, aby zażądać rezygnacji Febres-Cordero jako pierwszego obowiązkowego w kraju, twierdząc, że to złe decyzje prezydenta doprowadziły go do takiej sytuacji. Ta prośba ostatecznie nie wyszła poza granice.
W 1984 r. Rozpoczął się najazd partyzanta miejskiego "Alfaro Vive ¡Carajo!" że przez ten rok porwał bankiera Nahíma Isaíasa. Febres-Cordero brał udział w rozwiązaniu tego poważnego incydentu, który zakończył się śmiercią sprawców i porwanych.
W 1987 roku, prawie pod koniec swojego rządu, rozpoczął intensywną operację bezpieczeństwa, aby ostatecznie powstrzymać natarcie grupy partyzanckiej. Akcja ta przerodziła się w wojnę z terroryzmem, która zakończyła życie głównych przywódców organizacji oraz kilku policjantów i żołnierzy..
Kadencja prezydencka Febres-Cordero została osłabiona przez kryzys gospodarczy, spotęgowany drastycznym spadkiem cen ropy i trzęsieniem ziemi na Wschodzie, które spowodowało tysiące ofiar i nieproporcjonalny wzrost wydatków publicznych. Na tym etapie rząd musiał zwrócić się o pomoc do Międzynarodowego Funduszu Walutowego.
Sam prezydent Febres-Cordero i kilku jego popleczników zostało oskarżonych o korupcję, a pod koniec administracji wielu jego ministrów zrezygnowało; nawet ten, który był jego partyjnym partnerem i pełnił funkcję wiceprezydenta, Blasco Peñaherrera Padilla, zaczął się odłączać.
Pomimo tych wszystkich trudności, Febres-Cordero postawił sobie za swój osobisty cel ukończenie wszystkich projektów zainicjowanych przez jego rząd..
Chociaż rządowi Febres-Cordero nigdy nie towarzyszyła stabilna gospodarka, wykonał ważne prace i zrealizował odpowiednie plany społeczne na rzecz Ekwadoru:
- Przeprowadził budowę szpitali.
- Promował Narodowy Plan Żywnościowy.
- Utworzył Narodowy Fundusz Kultury.
- Zwiększył wzrost eksportu.
- Realizował darmowy program dostaw leków pediatrycznych.
- Promował Narodowy Plan Mieszkaniowy.
- Rozpoczęto budowę autostrady obwodowej Guayaquil.
- Zrealizował budowę stadionów o dużym znaczeniu dla sektora sportowego, a także nowych kanałów komunikacyjnych.
Po zakończeniu kadencji prezydenckiej Febres-Cordero został wybrany na burmistrza Guayaquil na dwa okresy ustanowione w latach 1992–2000. Kierownictwo, które jego zwolennicy opisali jako odnoszące sukcesy.
W 2002 roku Febres-Cordero został wybrany zastępcą Kongresu Ekwadoru, reprezentującym Guayaquil. Pomimo częstych nieobecności z powodu problemów zdrowotnych, został ponownie wybrany w 2006 roku, ale w następnym roku musiał w końcu przejść na emeryturę, ponieważ jego stan fizyczny się pogorszył. Ta rezygnacja oznaczała koniec jego kariery politycznej..
Zwolennicy i przeciwnicy Febres-Cordero są zgodni co do tego, że jego rząd prezydencki charakteryzował się surową polityką przeciwdziałania przeciwnościom losu. Jednak wielu uważa, że ten twardy sposób działania był odpowiedzialny za wielokrotne łamanie praw człowieka..
Raporty przeciwko niemu wspominają o co najmniej 500 skargach dotyczących tortur, przemocy seksualnej i wymuszonych zaginięć. Wśród nich wyróżnia się charakterystyczny przypadek braci Restrepo w wieku 12 i 16 lat, którzy zostali zatrzymani przez policję i do dziś nie żyją ani nie umarli..
W maju 2008 r. Ówczesny prezydent Ekwadoru Rafael Correa (2007–2017) powołał Komisję Prawdy w celu zbadania nieprawidłowości w poprzednich rządach, zwłaszcza tych, które miały miejsce podczas prezydentury Febres-Cordero..
Bronił swoich decyzji, określając Correę jako kapryśną i potwierdzając, że swoimi działaniami na czele prezydencji uwolnił kraj od wewnętrznego chaosu i zanieczyszczającej rebelii grup partyzanckich z Kolumbii i Peru..
Febres-Cordero poślubił Marię Eugenię Cordovez w 1954 roku, z którą miał cztery córki: Marię Eugenię, Marię Fernandę, Marię Lilianę i Marię Auxiliadorę. Po 34 latach małżeństwa para rozwiodła się w 1988 roku. Były prezydent Ekwadoru ożenił się później ponownie z Cruz María Massu, z którym nie miał dzieci..
Febres-Cordero, u którego zdiagnozowano raka płuc, zmarł w Guayaquil 15 grudnia 2008 r. W wieku 77 lat. Przez trzy dni naród ekwadorski oddawał mu prezydenckie odznaczenia w katedrze metropolitalnej w jego rodzinnym mieście.
Pomimo negatywnych aspektów, które towarzyszyły jego prezydenturze, obecność i piętno, jakie León Febres-Cordero pozostawił w życiu Ekwadoru, jest niewątpliwe.
Jeszcze bez komentarzy