Jest znany jako deszcz meteorytów efekt świetlny powstający, gdy cząsteczki Układu Słonecznego uderzają w ziemską atmosferę. Ślad światła, widoczny na nocnym niebie od 3 do 5 sekund, jest spowodowany jonizacją gazów atmosferycznych i ogrzewaniem przez tarcie między nimi a cząsteczką..
Widok tych ulotnych obiektów jest jednym z najpiękniejszych i najłatwiejszych do podziwiania niebiańskich widowisk, dlatego częstym pytaniem dla wszystkich fanów jest to, skąd się biorą??
Indeks artykułów
Podobnie jak w przypadku budowy każdego ludzkiego budynku, ukształtowanie się Układu Słonecznego pozostawiło pozostałości, które nadal znajdują się pod jego potężnym wpływem grawitacji. I to nie liczy całej sprawy przechwyconej od tamtego czasu.
W pobliżu Układu Słonecznego, poza granicami Plutona, mieszkają obiekty takie jak komety i asteroidy.
Kiedy którykolwiek z nich wkracza wystarczająco blisko Słońca - prawie zawsze okresowej komety - oddziaływanie grawitacyjne jest tak intensywne, że część ich masy zostaje utracona, pozostawiając ślad materii na orbicie..
Istnieją cząstki, których rozmiar waha się od mikroskopijnych ziaren do aglomeratów materii o dobrej wielkości - na przykład około 100 km - zwanych meteoroidy. Za każdym razem, gdy Ziemia zbliża się i przechwytuje orbitę komety, zwiększa się prawdopodobieństwo ich napotkania.
Meteoroidy wnikają w ziemską atmosferę z dużą prędkością, nieustannie zderzając się z atomami i cząsteczkami na swojej drodze i oddając część swojej energii kinetycznej. Inna część powoduje nagrzewanie się tego samego meteoroidu.
Na wysokości około 100 km jonizacja atmosfery pozostawia krótki ślad świetlny, który rozpoznajemy jako „spadającą gwiazdę” lub „meteor”. Ogrzewanie prawie zawsze prowadzi do całkowitego odparowania ciała, ale jeśli jest bardzo masywne, jeden lub więcej fragmentów - stały lub kule ognia- udaje im się uderzyć o ziemię.
Szczątki komety są źródłem prawie wszystkich znanych rojów meteorytów. Wyjątkiem są Geminidy, deszcz pozostawiony przez fragmentację asteroidy 3200 Phaeton..
Spadające gwiazdy można zobaczyć sporadycznie każdej nocy, ponieważ przestrzeń, przez którą przechodzi orbita Ziemi, jest pełna cząstek, w taki sposób, że trajektoria może być praktycznie dowolna.
Najbardziej uderzające deszcze meteorów mają miejsce w okresach roku, kiedy Ziemia przechodzi przez orbity pękniętych komet, obserwując, że duża ich liczba podąża po trajektorii, która zbiega się w określonym punkcie na niebie: promienny. To jest efekt perspektywy.
Oprócz promieniowania, deszcze meteorów charakteryzują się szybkością obserwowalnych meteorów na godzinę lub stawka godzinowa zenitu (THZ), które mogą się różnić w zależności od położenia geograficznego obserwatora i innych czynników, takich jak oświetlenie otoczenia. W Internecie są programy do obliczania jego wartości.
Wreszcie istnieje rozkład wielkości obserwowanych w deszczu, tzw indeks populacji.
Wśród deszczów o ugruntowanej trajektorii są Perseidy, tak zwana, ponieważ jej promienistość znajduje się w gwiazdozbiorze Perseusza, widocznym na początku sierpnia.
Innym bardzo atrakcyjnym deszczem są Leonidy, które można obserwować w listopadzie, a swój blask ma w Lwie. W sumie istnieje około 50 rojów nazwanych od konstelacji, w której znajduje się promienista lub najjaśniejsza i najbliższa gwiazda.
Największe deszcze to te z dużą liczbą meteorów na godzinę, które rok po roku przecinają nocne niebo, pojawiając się regularnie od setek lat..
Poniżej znajduje się lista z szacowaną datą premiery, a później przewodnik ułatwiający korzystanie z nich.
Duże deszcze trwają kilka dni lub tygodni, w miarę postępu Ziemi, podczas gdy maksymalna liczba meteorytów na godzinę występuje w określonym dniu lub maksymalnie dwóch.
Chociaż jest to arbitralny limit, uważa się go za duży deszcz, gdy liczba jest większa niż 10 meteorów / godzinę.
Są deszcze, które zawsze mają tę samą intensywność, i inne, które od czasu do czasu stają się bardziej intensywne, takie jak Leonidy co 33 lata, osiągając nawet kategorię burz gwiezdnych, gdy tempo wynosi 1000 lub więcej meteorów na godzinę..
Większość deszczów meteorytów jest dobrze doceniana z obu półkul, chociaż w zależności od promienistości są takie, które są lepiej widoczne z jednej lub drugiej.
-Perseidy (Constellation Perseus, od 16 lipca do 24 sierpnia, maksymalnie od 11 do 13 sierpnia, od 50 do 100 meteorów na godzinę, zapoczątkowany przez kometę Swift-Tuttle).
-Leonidas (konstelacja Lwa, od 15 do 21 listopada, maksymalnie 17-18 listopada, jej pochodzenie to kometa Tempel-Tuttle, zmienna liczba meteorów na godzinę, generalnie między 10 a 15. W 1833, 1866 i 1966 r. meteory na minutę).
-Kwadrantidy (konstelacja Boyero, od końca grudnia do pierwszego tygodnia stycznia, maksymalnie 3-4 stycznia, ponad 100 meteorów / godzinę, pochodzenie niepewne)
-Lyrid (konstelacja Lyra, umiarkowany deszcz widoczny od 16 do 25 kwietnia, 10-20 meteorów / godzinę, pochodzący z komety 1861 I Thatcher).
-Orionidy (Konstelacja Oriona, w październiku, maksimum występuje około 21 października, między 10-20 meteorami / godzinę, pozostawione przez Kometę Halleya).
-Geminidy (konstelacja Bliźnięta, maksymalna to od 13 do 14 grudnia, 100-120 meteorów / godzinę, stworzona przez asteroidę 3200 Faeton).
-Draconids (konstelacja Smoka, maksimum doświadczają między 8-9 października, ponad 10 meteorów / godzinę, kometa pochodzenia to Giacobinie-Zinner).
-Taurydy (Konstelacja Byka, maksimum spodziewane jest około 11 listopada dla południowych Taurydów, pochodzących z Komety Encke, oraz od 13 do 14 listopada dla Taurydów północnych).
Niektóre deszcze, takie jak Perseidy i Orionidy, można zobaczyć na południowym niebie, chociaż nieco niżej na horyzoncie, co wymaga odosobnionych miejsc z czystym niebem..
Następujące deszcze można podziwiać wysoko na niebie półkuli południowej, szczególnie w miesiącach zimowych lipca, sierpnia i września:
-Eta Aquarids (Konstelacja Wodnika, widoczna od kwietnia do maja, maksymalnie 5-6 maja, z ponad 20 meteorami na godzinę, związana z kometą Halleya).
-Delta Aquarids, (Konstelacja Wodnika, od początku lipca do końca sierpnia, maksymalnie około 29-30 lipca, ponad 10 meteorów / godzinę, związana z kometą 96p Machholz 1).
-Alfa Koziorożce (Konstelacja Koziorożca, ich maksimum występuje między 27-28 lipca, niepewnego pochodzenia)
Obserwowanie rojów meteorytów to prosty i bardzo przyjemny sposób na obserwacje astronomiczne, kierując się poniższymi wskazówkami:
- Staraj się obserwować czyste niebo, z dala od drzew i wysokich budynków.
- Niebo powinno być ciemne, najlepiej z Księżycem poniżej horyzontu. Jeśli jest noc pełni księżyca, lepiej poczekać, aż zajdzie lub spróbować obserwować deszcz, zanim pojawi się księżyc.
- Znajdź miejsca o najmniejszym zanieczyszczeniu światłem.
- Po północy widać więcej gwiazd, dzięki temu, że rotacja Ziemi przechyla nas w ich stronę, zamiast czekać, aż nadejdą do nas od tyłu. Najlepsze są dwie lub trzy godziny przed wschodem słońca.
- Promiennik musi znajdować się na odpowiedniej wysokości nad horyzontem. W poniższej sekcji szczegółowo opisano, jak określić ten punkt..
- Najlepsze pole widzenia uzyskuje się leżąc na rozkładanym krześle, hamaku lub na matach i kocach na podłodze. Poczekaj chwilę, aż Twoje oczy dobrze przystosują się do ciemności.
- Przynieś płaszcze, poduszki, jedzenie, napoje, środek odstraszający owady i smartfon z aplikacjami do map nieba. Są doskonałe i darmowe.
- Lornetki czy teleskopy nie są potrzebne, ponieważ ograniczają pole widzenia. Najlepiej jest chodzić po całym niebie.
- Obserwując spadającą gwiazdę, spróbuj prześledzić jej drogę, aby zlokalizować promienistą i zidentyfikować konstelację.
Roje meteorów wydają się pochodzić z określonego obszaru nieba dzięki efektowi perspektywy. Meteory docierają do atmosfery po równoległych liniach, które wydają się zbiegać na niewielkim obszarze. Aby go zlokalizować, potrzebne są dwie współrzędne:
- Rektascensja (współrzędna α): kąt mierzony od punktu Barana w godzinach, minutach i sekundach na wschód, wzdłuż równika niebieskiego. Na rysunku 4 odpowiadający mu łuk to pomarańczowy segment na równiku niebieskim.
- Deklinacja: kąt pionowy między środkiem obserwowanego obiektu a równikiem niebieskim, na rysunku 4 kąt ten odpowiada pionowemu łukowi zaznaczonemu na pomarańczowo.
Dodatnie kąty deklinacji oznaczają obiekty powyżej równika niebieskiego, podczas gdy kąty ujemne wskazują obiekty poniżej.
Na przykład południowy biegun niebieski ma deklinację -90 °, punkty na równiku niebieskim są na 0 °, a Polaris - gwiazda biegunowa - ma deklinację + 90 °..
W tekstach astronomicznych używa się słów, które chociaż są powszechnie używane, gdy mówimy o deszczach meteorytów, mają nieco inne znaczenie. Tak jest w przypadku terminów „meteoryt”, „meteor” i „meteoroid”:
Pozostałość komety lub asteroidy krążącej wokół Słońca i wielkości od 100 mikrometrów do kilkudziesięciu metrów.
Jest to meteoroid, który wszedł do atmosfery i właśnie tam rozpadł się w wyniku tarcia, ale wcześniej utworzył smugę światła typową dla spadających gwiazd..
Jest to meteoroid, który nie rozpadł się całkowicie podczas przechodzenia przez atmosferę, przez co jeden lub więcej fragmentów zdążyło wylądować. Mogą powodować zniszczenia, takie jak rosyjskie miasto Czelabińsk (południowy Ural) w 2013 r. Czy Tunguska (Syberia) na początku XX wieku..
Znany jako kule ognia, których wielkość jest porównywalna lub mniejsza od wielkości planety Wenus, są one duże i spadając wytwarzają hałas podobny do wybuchu armaty lub syknięcia.
Konglomerat skał, lodu i pyłu na prawie zawsze eliptycznej orbicie wokół Słońca. Są częścią Układu Słonecznego, żyją na obrzeżach, w pasie Kuipera i chmurze Oorta.
Skalisty obiekt mniejszy niż planeta i większy niż meteoroid, z dobrze ugruntowaną orbitą. Ostatnio zarówno komety, jak i asteroidy zostały zaklasyfikowane do tej samej grupy, czyli „pomniejszych ciał Układu Słonecznego”.
Jeszcze bez komentarzy