Plik ciekły śródmiąższowy To właśnie substancja zajmuje tak zwaną „przestrzeń śródmiąższową”, która jest niczym innym jak przestrzenią, która zawiera i otacza komórki organizmu i reprezentuje śródmiąższ, który pozostaje między nimi.
Płyn śródmiąższowy jest częścią większej objętości, czyli całkowitej wody w organizmie (ACT): stanowi to około 60% masy ciała młodego dorosłego o normalnej konsystencji i 70 kg masy ciała, co stanowi 42 litry, które są rozprowadzane w 2 przedziałach, jeden wewnątrzkomórkowy (LIC) i drugi zewnątrzkomórkowy (LEC).
Płyn wewnątrzkomórkowy zajmuje 2 trzecie (28 litrów) całkowitej wody w organizmie, czyli 40% masy ciała; podczas gdy płyn pozakomórkowy stanowi część (14 litrów) całkowitej wody w organizmie, czyli 20% masy ciała.
Uważa się z kolei, że płyn zewnątrzkomórkowy jest podzielony na dwa przedziały, z których jeden to dokładnie przestrzeń śródmiąższowa, która zawiera 75% płynu zewnątrzkomórkowego lub 15% masy ciała, czyli około 10,5 litra; tymczasem reszta (25%) to osocze krwi (3,5 litra) zamknięte w przestrzeni wewnątrznaczyniowej.
Indeks artykułów
Mówiąc o składzie płynu śródmiąższowego, jest oczywiste, że głównym składnikiem jest woda, która zajmuje prawie całą objętość tej przestrzeni i w której rozpuszczane są cząsteczki o różnym charakterze, ale głównie jony, jak zostanie opisane później ..
Cała woda w organizmie jest rozprowadzana w przedziałach wewnątrz- i zewnątrzkomórkowych, a ta z kolei jest podzielona na płyn śródmiąższowy i objętość osocza. Wartości podane dla każdego przedziału uzyskano eksperymentalnie, wykonując pomiary i szacunki tych objętości..
Pomiaru przedziału można dokonać metodą rozcieńczania, w przypadku której podaje się pewną ilość lub masę (m) substancji „X”, która miesza się równomiernie i wyłącznie z mierzoną cieczą; następnie pobiera się próbkę i mierzy stężenie „X”.
Z punktu widzenia wody różne przedziały cieczy, mimo że są oddzielone membranami, są ze sobą swobodnie komunikowane. Dlatego substancje podaje się dożylnie, a próbki do analizy można pobrać z osocza..
Objętość dystrybucji oblicza się, dzieląc podaną ilość „X” przez stężenie „X” w próbce (V = mX / CX). Można stosować substancje, które są rozprowadzane w całej wodzie w organizmie [tlenki deuteru (D2O) lub trytu (3H2O)], w płynie zewnątrzkomórkowym (inulina, mannitol, sacharoza) lub w osoczu (błękit Evansa lub albumina radioaktywna).
W płynie wewnątrzkomórkowym lub śródmiąższowym nie ma wyłącznie dystrybuowanych substancji, więc objętość tych przedziałów należy obliczyć jako funkcję innych. Objętość płynu wewnątrzkomórkowego byłaby całkowitą ilością wody w organizmie minus objętość płynu zewnątrzkomórkowego; podczas gdy objętość płynu śródmiąższowego byłaby płynem zewnątrzkomórkowym odejmowanym od objętości osocza.
Jeśli u mężczyzny ważącego 70 kg objętość płynu zewnątrzkomórkowego wynosi 14 litrów, a płynu osocza 3,5 litra, objętość śródmiąższowa wynosiłaby około 10,5 litra. Zbiega się to z tym, co już stwierdzono, że objętość przestrzeni śródmiąższowej wynosi 15% całkowitej masy ciała lub 75% objętości płynu zewnątrzkomórkowego..
Płyn śródmiąższowy to przedział, który można uznać za ciągłą fazę ciekłą, znajdujący się między dwoma pozostałymi przedziałami, którymi jest osocze, od którego jest oddzielony przez śródbłonek naczyń włosowatych, a płynem wewnątrzkomórkowym, od którego jest oddzielony przez zewnętrzne błony komórkowe.
Płyn śródmiąższowy, podobnie jak inne płyny ustrojowe, ma w swoim składzie dużą różnorodność substancji rozpuszczonych, wśród których elektrolity nabierają zarówno znaczenia ilościowego, jak i funkcjonalnego, ponieważ są one najliczniejsze i decydują o dystrybucji płynu między tymi przedziałami..
Z elektrolitycznego punktu widzenia skład cieczy śródmiąższowej jest bardzo podobny do składu plazmy, która jest nawet fazą ciągłą; ale wykazuje znaczne różnice w porównaniu z płynem wewnątrzkomórkowym, który może być nawet inny dla różnych tkanek złożonych z różnych komórek.
Kationy obecne w płynie śródmiąższowym i ich stężenia w meq / litr wody to:
- Sód (Na +): 145
- Potas (K +): 4.1
- Wapń (Ca ++): 2.4
- Magnez (Mg ++): 1
To razem daje łącznie 152,5 meq / litr. Jeśli chodzi o aniony, to są to:
- Chlor (Cl-): 117
- Wodorowęglan (HCO3-): 27,1
- Białka: <0,1
- Inne: 8.4
W sumie 152,5 meq / litr, stężenie równe stężeniu kationów, więc płyn śródmiąższowy jest elektroobojętny. Plazma ze swojej strony jest również cieczą elektro-neutralną, ale ma nieco inne stężenia jonów, a mianowicie:
Kationy (które razem dają 161,1 meq / litr):
- Sód (Na +): 153
- Potas (K +): 4,3
- Clacium (Ca ++): 2,7
- Magnez (Mg ++): 1.1
Aniony (które razem dają 161,1 meq / litr)
- Chlor (Cl-): 112
- Wodorowęglan (HCO3-): 25,8
- Białka: 15.1
- Inne: 8.2
Ogromną różnicę między osoczem a płynem śródmiąższowym zapewniają białka osocza, które nie mogą przenikać przez błonę śródbłonka i dlatego nie są dyfuzyjne, tworząc w ten sposób stan, wraz z przepuszczalnością śródbłonka dla małych jonów, dla równowagi Gibbsa -Donnan.
W tej równowadze niedyfuzyjne aniony białkowe zmieniają nieco dyfuzję, powodując zatrzymywanie małych kationów w osoczu i ich wyższe stężenie, podczas gdy aniony są odpychane w kierunku śródmiąższu, gdzie ich stężenie jest nieco wyższe..
Innym skutkiem tej interakcji jest to, że całkowite stężenie elektrolitów, zarówno anionów, jak i kationów, jest wyższe po stronie, po której znajdują się aniony niedyfundujące, w tym przypadku w osoczu, a niższe w płynie śródmiąższowym..
Dla celów porównawczych ważne jest podkreślenie składu jonowego płynu wewnątrzkomórkowego (ICF), w którym najważniejszym kationem jest potas (159 meq / l wody), a następnie magnez (40 meq / l), sód ( 10 meq / l) i wapń (<1 meq/l), para un total de 209 meq/l
Wśród anionów białka stanowią około 45 meq / l, a inne organiczne lub nieorganiczne aniony około 154 meq / l; razem z chlorem (3 meq / l) i wodorowęglanem (7 meq / l) dają łącznie 209 meq / l.
Płyn śródmiąższowy reprezentuje to, co jest również znane jako środowisko wewnętrzne, to znaczy jest „siedliskiem” komórek, którym dostarcza niezbędnych elementów do ich przetrwania, służąc również jako zbiornik dla tych końcowych produktów przemiany materii. mobilny.
Funkcje te można spełnić dzięki systemom komunikacji i wymiany, które istnieją między osoczem a płynem śródmiąższowym oraz między płynem śródmiąższowym a płynem wewnątrzkomórkowym. W tym sensie płyn śródmiąższowy funkcjonuje zatem jako rodzaj interfejsu wymiany między plazmą a komórkami..
Wszystko, co dociera do komórek, robi to bezpośrednio z płynu śródmiąższowego, który z kolei otrzymuje go z osocza krwi. Wszystko, co opuszcza komórkę, jest wlewane do tego płynu, który następnie przenosi je do osocza krwi, aby można je było zabrać do miejsca, w którym musi zostać przetworzone, wykorzystane i / lub usunięte z organizmu..
Utrzymanie stałej objętości i składu osmolarnego tkanki śródmiąższowej decyduje o zachowaniu objętości komórek i osmolalności. Dlatego na przykład u człowieka istnieje kilka fizjologicznych mechanizmów regulacyjnych zaprojektowanych w celu spełnienia tego celu..
Stężenia niektórych elektrolitów w płynie śródmiąższowym, oprócz udziału w równowadze osmolarnej, pełnią, obok innych czynników, bardzo ważną rolę w niektórych funkcjach związanych z pobudliwością niektórych tkanek, takich jak nerwy, mięśnie i gruczoły..
Na przykład wartości śródmiąższowego stężenia potasu, wraz ze stopniem przepuszczalności komórek, określają wartość tzw. „Komórkowego potencjału spoczynkowego”, czyli pewnego stopnia polarności występującej w poprzek błony i powodującej ogniwo o -90 mV bardziej ujemne w środku.
Wysokie stężenie sodu w tkance śródmiąższowej wraz z ujemną wewnętrzną ujemnością komórek decyduje o tym, że wraz ze wzrostem przepuszczalności błony dla tego jonu w stanie pobudzenia komórka ulega depolaryzacji i wytwarza potencjał czynnościowy, który wyzwala takie zjawiska jak: skurcze mięśni, uwalnianie neuroprzekaźników lub wydzielanie hormonów.
Jeszcze bez komentarzy