Luis de Gongora (1561-1627) był znanym hiszpańskim poetą i dramaturgiem. Należał do hiszpańskiego złotego wieku, a także wyróżniał się jako najwyższy przedstawiciel culteranismo, nurtu literackiego, którego celem było zwiększenie intensywności ekspresji. Ten nurt literacki nazywano także „gongoryzmem”, ponieważ Góngora była jego najbardziej stałym przedstawicielem..
Większość prac Góngory była obecna w Hiszpanii i reszcie Europy. Charakteryzował się bardzo osobistym stylem, posługiwał się też wieloma kultami, czyli słowami, które nie podążały za ewolucją języka kastylijskiego, co z kolei dało początek wulgarnemu językowi..
Badacze jego prac są zgodni, że lektura tego autora jest trudna, ponieważ w niecodzienny sposób posługiwał się przesadą lub hiperbolą. Jednak ten zasób nadał pismu wielkość, zaskakując czytelnika. W ten sam sposób w jego rękopisach można było zaobserwować wiele ciemności i ciemnych aspektów.
Indeks artykułów
Luís de Góngora y Argote urodził się w zamożnej rodzinie 11 lipca 1561 r. Jego ojcem był Francisco de Argote, który służył jako sędzia, a jego matka była wybitną damą hiszpańskiej arystokracji, znaną jako Leonor de Góngora..
Jego ojciec, który był również humanistą i miłośnikiem książek, był bardzo zaniepokojony edukacją czwórki swoich dzieci. Francisca, María i Juan byli braćmi Luisa. Wujek ze strony matki, Francisco, również wpłynął na wykształcenie pisarza przekazane przez rodziców.
Dzieciństwo Luísa de Góngory było bardzo tradycyjne. Jak większość dzieci w swoim czasie, nieustannie się bawił i bawił. To, co wyróżniał i odróżniał się od innych, polegało na jego talencie poetyckim. Ta zdolność poetycka spowodowała miłe zaskoczenie u hiszpańskiego historyka i humanisty Ambrosio de Moralesa.
W wieku czternastu lat jego wujek Francisco, który służył jako administrator kościoła, zmusił go do przyjęcia mniejszych święceń w celu zapewnienia domniemanego dobrobytu ekonomicznego. Jednak młody Góngora nie miał żadnych zainteresowań ani powołania religijnego.
Po latach rozpoczął studia na Uniwersytecie w Salamance, gdzie studiował „kanony” lub „prawo kanoniczne”. Jak zawsze Luis zaskoczył swoimi umiejętnościami i talentem do pisania poezji. Poprzez swojego wuja przeszedł szkolenie kapłańskie, ale za to, że był libertynem, był wielokrotnie sankcjonowany. Otrzymał nawyki w wieku pięćdziesięciu lat.
Podczas swojej formacji kapłańskiej, oprócz uczęszczania na ówczesne akty profanum, poświęcił się także pisaniu poezji satyrycznej. Do roku 1589, jako racjonator katedry w Kordobie, podróżował do kilku miast w Hiszpanii i skorzystał z okazji, aby napisać liczne wiersze.
Podczas podróży miał okazję poznać wiele osobowości. Skorzystał z okazji, by uczęszczać na różne spotkania i szkoły literackie. Był stałym krytykiem niektórych poetów swoich czasów; z kolei ci poeci zwrócili uwagę na swoją poetycką twórczość.
Kilkakrotnie był usankcjonowany przez biskupa Francisco Pacheco. Został oskarżony o marnotrawstwo życia i pisanie poezji o niewłaściwej treści. Oskarżenia dotyczyły bardziej miejsc, w których bywał, niż lekceważenia przykazań religijnych.
W roku 1617 rozpoczął się trudny ekonomicznie etap dla Góngory. Jego zasoby były ograniczone, ponieważ był człowiekiem luksusu i drogich przyjemności. Po tej sytuacji zdecydował się wejść na dwór króla Filipa III; ale to nie wystarczyło na pokrycie jego wydatków.
Później, cztery lata później, Felipe IV objął panowanie w Hiszpanii. W tym momencie Góngora skorzystał z okazji i zaprzyjaźnił się z hrabią Olivares, który w tym czasie był ministrem króla. Pomysł poety polegał na tym, że Olivares pomógł mu w publikacji jego wierszy, ale nie dotrzymał słowa.
Sytuacja ekonomiczna poety stała się poważniejsza. Czekając na publikację swoich prac, musiał pozbyć się niektórych rzeczy, aby przeżyć i spłacić długi. To był ciężki czas. W 1626 r. Przestał mieszkać na łonie hiszpańskiego dworu.
Frustracja Góngory z powodu niemożności osiągnięcia swoich celów zmusiła go do powrotu do Kordoby. Jego zdrowie zaczęło słabnąć, stracił pamięć. Od najmłodszych lat cierpiał na miażdżycę, chorobę, która być może spowodowała amnezję. W roku 1627, a dokładnie 23 maja, doznał ataku i zmarł.
Bieda towarzyszyła mu do końca jego dni. Nie będąc w stanie nawiązać odpowiednich kontaktów dla realizacji swoich celów literackich, powstrzymywał go od nadawania odpowiedniej wagi swoim pracom. Jednak sam czas zapewnił, że jego poezja osiągnęła wysoki poziom, dając początek nowemu językowi..
Został pochowany w kaplicy San Bartolomé, znajdującej się w katedrze w Kordobie. W tym miejscu pochowano jego rodziców, aw niektórych poważnych przypadkach swojej choroby prosił, aby tam odpoczęli. Nie był to może przykład życia, ale był przykładem tego, jak pisać poezję.
Kariera literacka Luísa de Góngory rozpoczęła się w 1580 roku i zawsze była pełna ironii i kpiny. Był poetą o humorystycznym stylu, dość lekkim, ale przede wszystkim kulturalnym. Przeszedł przez wiele sytuacji, aby umożliwić publikację swoich prac.
Jego poezję cechowała wielokrotnie tradycja. Posługiwał się lekkimi i prostymi tematami, z krótkim metrem wersetów. Piosenki, letrillas, romanse, a także dziesiątki i trojaczki były częścią jego repertuaru.
W drugim etapie został culterano. Zrobił wyraz bardziej intensywny i w ten sam sposób odłożył na bok powszechne słownictwo i zastąpił je łacińskimi słowami, metaforami i hiperbolą. Wszystkie te elementy uczyniły go wyjątkowym, upiększały też jego twórczość.
Góngora został opisany przez hiszpańskiego krytyka literackiego Marcelino Menéndeza Pelayo pseudonimami „Książę światła” i „Książę ciemności”. Pierwszy odniósł się do swojej pierwszej fazy poety, która, jak wspomniano powyżej, była prosta i nieskomplikowana..
Drugi opis „Księcia ciemności” jest związany z jego drugim etapem jako poety, w którym pisał trudniejsze do zrozumienia wiersze mocniejsze. W tym okresie oda jest zawarta Do zdobycia Larache, który dotyczy tematu historycznego.
W tej odie pisarz dokonał satyry w związku z niepowodzeniem markiza San Germán, Juana de Mendozy, w jego próbie podboju znanego dziś portowego miasta Maroka: Larache. Wiersz jest następujący:
„Larache, ten Afrykanin
silny, ponieważ nie szarmancki,
do chwalebnego Saint Germaina,
chrześcijański piorun wojskowy,
zostało powierzone i nie poszło na marne,
potem ochrzcił Maurów,
i dla większej przepychu i przyzwoitości
bycie jego towarzyszem jest takie samo,
dziesięć świec doprowadziło do chrztu
z wieloma złotymi tarczami ... ".
Być może są to jego najbardziej znane prace Polifem Y Samotności. Obaj wykazują dużą wyobraźnię, jednocześnie stawiając w walce rozum i inteligencję..
Obie prace również spotkały się z krytyką, ze względu na przesadne metafory i nieodpowiednie na tamte czasy treści..
Wśród najsilniejszych krytyków Góngory byli Juan de Jáuregui i Francisco de Quevedo. Pierwsza skomponowana Antidotum, podczas gdy drugi zrobił to samo z Kto chciałby być czczony w jeden dzień.
Te rękopisy były bezpośrednim atakiem na dzieło Luísa. Jednak poeta wierzył w jakość swojej poezji i obnosił się z jej złożonością.
Do cech poezji „gongoriańskiej” należy posługiwanie się opisem w celu rozbudzenia zmysłów czytelnika, nieustannie skupiający się na elementach natury, często wykorzystywana jako główne tematy: miłość, religia, filozofia i kpina..
W ten sam sposób pisarz zawsze starał się podkreślić przyjemność, jaką daje estetyka, dekoracja, sztuka. Rzadko kiedy poeta skupiał się na uczuciach i myślach. Podobnie, zabawne stosowanie gry słownej było stałym elementem jego poezji.
Ta praca była bajką inspirowaną Metamorfoza Owidiusza. Opowiada historię delikatnej i pięknej Galatei i Polyphemusa, który był dziki i agresywny, ale który zmienił się, kiedy śpiewał dla swojej miłości. Był to opisowy tekst oparty na mitologii. Pochodzi z 1612 roku.
Fragment:
„Gdzie lśni sycylijskie morze
srebrno-srebrna stopa do Lilibeo
(skarbiec lub kuźni Vulcan,
Lub grobowce kości Tyfeusza)
Blado popielate znaki na zwykłym ... ".
Autor skomponował go w roku 1613. Tekst został napisany silva, czyli w sposób nieokreślony, po którym następują wersety siedmiosylabowe i hendekazylabowe, które rymują się swobodnie..
Początkowo był podzielony na cztery części, ale jego autor mógł zakończyć dedykację księciu Béjar Alfonso Diego López de Zúñiga.
Z drugiej strony Góngora zaczął pisać tzw. „Pierwsze dwie samotności”, ale drugiej nie ukończył. Historia „Pierwszej samotności” odnosi się do rozbitka, który był na weselu niektórych pasterzy. Poeta wykorzystał szczegółowy opis natury i aspektów mitologicznych, aby upiększyć historię i zaangażować czytelnika.
Fragment:
„Honoruj miękki, hojny węzeł,
wolność prześladowanej fortuny;
to na twoją łaskę, wdzięczny Euterpe,
jego piosenka da słodki instrument,
kiedy Sława nie wysadza swojego pnia na wiatr ".
Góngora napisał go w 1608 roku, ze względu na styl jego wersetów uznano go za romans. Powyższe oznacza, że składa się z ośmiu sylab, a jego rym jest asonansem z jednym lub drugim luźnym wersem. Tym wierszem zakończyło się połączenie humoru i chwalebności.
Ten rękopis został uznany za jedno z jego najbardziej złożonych i trudnych do zrozumienia dzieł, ponieważ używał wielu różnych słów, które miały wiele znaczeń jednocześnie. Chodzi o miłość między dwojgiem młodych ludzi, którzy robią wszystko, by być razem, iw wyniku zamieszania kończą martwi. Akcja toczyła się w Babilonie.
Fragment:
„Ile przeszkód
oskarżony o konsumpcję,
do studni, która jest pomiędzy,
jeśli nie całujesz kostek! ”.
Tym dziełem Góngora wyraził uznanie dla Don Francisco Gómez de Sandoval y Rojas, który służył jako książę Lermy za panowania Filipa III..
Rękopis składał się z 632 wersetów, z 79 zwrotkami zwanymi oktawami królewskimi, czyli z ośmioma hendecasyllabami wersetów.
Był uważany za jeden z najdłuższych i najbardziej złożonych wierszy Góngory. Jednak wielu naśladowców i badaczy jego pracy uważa, że niewiele zostało wziętych pod uwagę, podczas gdy inni zgadzają się, że brakuje w niej sentymentu. Poeta napisał go w 1617 roku.
Fragment:
„Dulce pił w rozsądnej szkole
i doktryna chwalebnego człowieka,
już iskry krwi z ostrogą
zażądał hojny grzmot,
do szybkiego konia, który zawinięty leci
w płonącym kurzu, w zakurzonym ogniu;
od Chiron nie biform uczy się później
ile broni już zestrzelił Grek ".
Dzieło Góngory pochodzi z 1580 roku. Był to poemat napisany „romancillo” lub wierszami małej sztuki, heksylabami lub heptasyllabami. Pismo odnosi się do chłopca, który rozmawia z siostrą o tym, że następnego dnia nie musi chodzić do szkoły..
Góngora napisał wiersz, gdy miał 19 lat. Widać jednak, że mówi dziecięcym głosem. Z drugiej strony widać wyraźny entuzjazm, jaki odczuwa niemowlę na następne wakacje. To z kolei odzwierciedla figlarny charakter autora..
Fragment:
„Siostro Marica,
jutro co to jest impreza,
nie pójdziesz do przyjaciela,
ani nie pójdę do szkoły ...
A po południu,
na naszym placu,
Zagram w byka
a ty do lalek ...
I zrobiłem z papieru
zrobię barwę
barwione jeżynami
bo wydaje się dobre… ”.
Była to sztuka wierszowana w 1610 roku. Należała do gatunku komedii i została rozwinięta w trzech aktach. Został napisany, jeśli można powiedzieć, w sposób żartobliwy, to znaczy nie opowiada historii w sposób linearny, ale niektóre działania i komentarze nie są odbierane przez publiczność, dopóki samo dzieło nie poda więcej informacji..
Bohaterami tej sztuki byli: Octavio, który reprezentuje starego kupca z Toledo; Isabela, córka Octavio; Pokojówka Isabeli, Laureta; Dołącza Fabio, który jest także kupcem, oprócz Violante i Tadeo. Galeazo, Lelio, Emilio, Marcelo, Donato i dwóch służących są również częścią obsady.
Fragment:
„Isabela: Szczęśliwy pasterz,
Tagu na brzegu,
Bardziej dla niej niż dla jej bogatego piasku,
Sukienka, szczera i czysta,
Biel bieli,
Śnieg na piersi i gronostaje na płaszczu
A sznurowe złoto wypuszcza na wiatr ... ".
Z poprzedniego fragmentu można zaobserwować interwencję postaci Izabeli w drugim akcie rozmawiającym z Lauretą, styl Góngory. Potrzeba interwencji innych postaci, aby zakończyć zrozumienie. Dowodem jest również użycie metafor jako zasobu upiększania.
Był to poemat o tematyce miłosnej napisany przez Góngorę w 1608 roku. W nim poeta podniósł poszukiwanie miłości i zazdrość, która może się pojawić, gdy wie, że ukochana osoba czuje coś do kogoś innego lub jest mu obojętna. W ten sam sposób nawiązał do nadziei, która nadchodzi z nowym świtem.
Fragment:
„Kwiaty rozmarynu,
dziewczyna Isabel,
dziś są niebieskie kwiaty,
jutro będą miodem ... "
Jesteś zazdrosna, dziewczyno,
Jesteś o niego zazdrosny,
Szczęśliwy więc, że go szukasz,
Ślepy, on cię nie widzi,
Niewdzięczny, to cię denerwuje
I pewny siebie, cóż
Żadnych przeprosin dzisiaj
O tym, co zrobił wczoraj… ”.
Powyższe są chyba najbardziej znanymi dziełami hiszpańskiego pisarza i poety Luísa de Góngory. Jednakże dodaje się również: Komedia Venatoria i Doctor Carlino, które są utworami teatralnymi, napisanymi wierszami. Oni też są Granada, Narodziny Chrystusa i Zmuszenie Draguta.
Kontynuując listę, podkreślili: Ten promień wojny, pośród luźnych koni pokonanych, pozwól mi się rozgrzać, a ludzie się śmieją. Było wielu redaktorów i pisarzy, którzy później publikowali dzieła tego autora.
Wczesne powołanie Luísa de Góngory do pisania i poezji przyniosło mu szczęście i nieszczęście. Szczęście zostało ujęte w pasji, jaką odczuwał do swojego talentu, a także inteligencji i zdolnościach, które musiał rozwijać. Jednak możliwość publikowania jego tekstów nie była po jego stronie..
W 1623 r. Pisarz próbował opublikować swoje dzieła, ale obiecana pomoc nie stała się możliwa. To bardzo osłabiło ducha poety, który nadal pukał do drzwi, ale bezskutecznie. To wtedy wiele jego tekstów przechodziło przez różne ręce, w większości przypadków bez jego zgody..
W historii życia literackiego Góngory dziełem, o którym wiadomo, że autoryzował był Rękopis Chacón. Poprzedni został odtworzony przez Antonio Chacón, który był przedstawicielem prowincji Polvoranca i wykonał prace dla ówczesnego księcia i hrabiego Olivaresa Gaspar de Guzmán y Pimentel.
Telefon Rękopis Chacón Został opatrzony komentarzami i wyjaśnieniami samego Góngory, a także kolejnością według daty każdego wiersza. Z tego powodu przyjmuje się, że poeta autoryzował tę pracę. O aktualności pism Góngory świadczą także komentarze i pochwały wielkich osobistości z jego czasów i spoza niego..
Znaczenie dzieł Luísa de Góngory pojawiło się wiele lat po jego śmierci. Chociaż nie mógł umożliwić publikacji wielu swoich pism, nowoczesność poświęcił się utrzymaniu przy życiu jego istoty jako pisarza i poety. Zmodyfikowany czy nie, jego dziedzictwo nadal przekracza.
Na przykład w 1980 roku w Madrycie profesor John Beverley opublikował wydanie Samotność. Później, w 1983 roku, angielski latynos Alexander Parker poświęcił się studiowaniu i redagowaniu Bajka o Polifemie i Galatei. Letrillas, piosenki i inne wiersze wielkiej sztuki, a także romanse, pojawiły się ponownie w latach 80..
Powyższe są zazwyczaj najbardziej współczesnymi dziełami, które się wyróżniały. Uważa się jednak, że jest to pierwszy z XX wieku, wykonany przez francuskiego latynosa Raymonda Fulché w 1921 r. Dzieła poetyckie Góngory. Wiele lat później pojawiła się krytyka i studia Samotność i niektóre z jego sonetów.
Jeszcze bez komentarzy