Luis Federico Leloir był argentyńskim fizykiem i biochemikiem, uhonorowanym Nagrodą Nobla w dziedzinie chemii w 1970 r. Nagrodę uzyskał dzięki badaniom, które przeprowadził w celu zbadania procesów zachodzących w organizmie człowieka w celu przekształcenia węglowodanów w energię funkcjonalną.
Przez większą część swojej kariery pracował w laboratoriach przy niewielkich funduszach. Mimo to został doceniony przez międzynarodową społeczność naukową za swój wkład. Jego głównym zadaniem było zbadanie zachowania nukleotydów cukrowych, nadciśnienia wytwarzanego w ludzkich nerkach i metabolizmu węglowodanów.
Indeks artykułów
Luis Federico Leloir urodził się 6 września 1906 roku w Paryżu we Francji. Kiedy miał zaledwie dwa lata, przeniósł się z rodziną do Argentyny, gdzie mieli ziemię uprawną, którą jego pradziadkowie kupili lata temu po dobrej cenie..
Wydajność produkcyjna jego rodziny doprowadziła ich do posiadania znacznej ilości pieniędzy, co pozwoliło Leloirowi poświęcić się badaniom naukowym w czasach, gdy nie było to powszechne..
Ponadto był jedynym członkiem swojej rodziny, który interesował się naukami przyrodniczymi. Jego ojciec i bracia zajmowali się głównie działalnością terenową, ale gromadzenie książek naukowych w ich domu wzbudzało zainteresowanie Leloira od najmłodszych lat..
Zapisał się na uniwersytet w Buenos Aires, aby studiować medycynę, którą uzyskał w 1932 r. Po nieudanym niepowodzeniu z anatomii..
W 1934 roku poznał profesora Bernardo Houssaya, który wzbudził jego zainteresowanie funkcjonowaniem metabolizmu węglowodanów i adrenaliny..
Houssay zdobył Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i nawiązał bliskie stosunki z Leloirem. W rzeczywistości pracowali razem aż do śmierci Houssay w 1971 roku..
Podczas stażu jako lekarz miał kilka potyczek z kolegami, więc postanowił poświęcić się pracy naukowej w laboratoriach. Po złożeniu pracy dyplomowej został uznany przez Uniwersytet w Buenos Aires za najlepszą pracę doktorską w swojej klasie..
W 1943 roku ożenił się z Amelią Zuberhuber, z którą miał swoją jedyną córkę, którą nazywał tym samym imieniem, co jego żona..
Następnie pracował jako badacz na wydziale biochemii prestiżowego Uniwersytetu w Cambridge, zanim przeniósł się do Stanów Zjednoczonych w 1944 roku i rozpoczął pracę na uniwersytetach w Missouri i Kolumbii..
Pierwotnie przeniósł się do Anglii na bardziej zaawansowane studia w Cambridge. Tam wykonywał prace laboratoryjne pod kierunkiem innego noblisty, Fredericka Hopkinsa. W Cambridge Leloir badał enzymy i wpływ cyjanku na inne składniki chemiczne.
Jego praca w Cambridge doprowadziła go do specjalizacji w badaniach metabolizmu węglowodanów w organizmie człowieka..
Kiedy wrócił do Argentyny, znalazł się w dość trudnej sytuacji. Jego wychowawca i przyjaciel, Bernardo Houssay, został wyrzucony z Uniwersytetu w Buenos Aires po tym, jak sprzeciwił się reżimowi ówczesnego prezydenta Argentyny i ruchowi nazistowskiemu w Niemczech..
W obliczu takiej sytuacji przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, aby pracować jako asystent w Missouri i Kolumbii. Tam otrzymał inspirację amerykańskiego biochemika Davida Ezry Greena, co doprowadziło go do założenia własnego instytutu w Argentynie kilka lat później..
W 1947 roku nadarzyła się okazja powrotu do Argentyny. Zaproponowano mu specjalne fundusze na założenie Instytutu Biochemii w Buenos Aires, gdzie badał zachowanie mleka w organizmie człowieka i jego przetwarzanie..
Instytut badawczy został nazwany Biochemical Research Institute of the Campomar Foundation, na cześć jego założyciela Jaime Campomara. Leloir kierował tym instytutem od 1947 roku do swojej śmierci w 1987 roku.
Chociaż przewodniczył jej sam Leloir, laboratorium nie miało wystarczającego wsparcia finansowego od założyciela, aby zaktualizować niezbędny sprzęt i aktualizować badania..
Jednak Leloir i jego grupie roboczej udało się odkryć kilka czynności ciała, które nie były znane do tej pory..
Podczas swoich badań zdał sobie sprawę, że organizm przechowuje pewne substancje w mleku, a następnie przekształca je w energię. Dzieje się tak w nukleotydach cukru i to właśnie to odkrycie doprowadziło go do zdobycia Nagrody Nobla w 1970 roku..
Oprócz Nobla Leloir otrzymał wiele dodatkowych nagród uznających swoje odkrycie, które sam sklasyfikował jako małe, ale które miało niezwykle znaczące konsekwencje dla medycyny..
W ostatnich latach życia opuścił posadę w instytucie, aby poświęcić się nauczaniu, aż do śmierci w Buenos Aires 2 grudnia 1987 r..
Jednym z jego najbardziej rewolucyjnych dzieł (które doprowadziło go do odkrycia, za które otrzymał Nobla) było zidentyfikowanie chemicznego pochodzenia syntezy cukru w drożdżach. Ponadto badał również utlenianie kwasów tłuszczowych w ludzkiej wątrobie.
Wraz ze swoim zespołem roboczym - a zwłaszcza z dr. Muñozem - opracował pierwszy system biologiczny bez składu komórek, co nigdy wcześniej nie zostało osiągnięte w środowisku naukowym..
Ten wynalazek podważył teorię naukową, że system nie mógłby funkcjonować bez obecności komórek. Uważano, że jeśli komórka zostanie oddzielona od systemu, w którym się znajduje, przestanie działać w wyniku utleniania komórkowego.
Po tym odkryciu i ze znacznie lepiej przygotowanym zespołem roboczym opracował projekt, dzięki któremu odkryto przyczynę nadciśnienia w obecności chorej nerki..
Jednak jego najważniejsze odkrycie nastąpiło w 1948 roku. Było to odkrycie znaczenia nukleotydów cukrowych w metabolizmie węglowodanów w organizmie..
Jeszcze bez komentarzy