Alvaro Cepeda Samudio (1926-1972) był znanym kolumbijskim pisarzem i dziennikarzem, który wyróżniał się rozwojem gatunków literackich, takich jak opowiadania i powieści, z językową jakością i oryginalnością. Intelektualista był częścią Barranquilla Group i był prekursorem boomu w Ameryce Łacińskiej, który pojawił się w połowie XX wieku.
Twórczość Cepedy Samudio charakteryzowała się kulturowym, dobrze skonstruowanym i wyrazistym językiem. Jego pisma charakteryzowały się nowoczesnością, dystansując w ten sposób literaturę kolumbijską od tradycyjnej. Autor opublikował cztery książki, spośród których wyróżnia się Wszyscy czekaliśmy Y Duży dom.
Ten kolumbijski prawnik był również wybitnym dziennikarzem, jego ciekawa osobowość skłoniła go do zbadania i ujawnienia tego, co dla wielu było ukryte. Karierę dziennikarską rozpoczął w wieku osiemnastu lat i rozwijał głównie gatunki kronikarskie i reportażowe.
Indeks artykułów
Álvaro urodził się 30 marca 1926 roku w Barranquilla, pochodził z kulturalnej rodziny o dobrej pozycji ekonomicznej. Jego ojciec miał na imię Luciano Cepeda y Roca, a matka Sara Samudio.
Cepeda był jedynym dzieckiem, jakie miała para, chociaż ze strony ojca miał dwóch braci. Ze strony ojca autorem był wnuk polityka Abela Cepedy Vidala, który dwukrotnie posiadał tytuł burmistrza Barranquilla.
Dzieciństwo Álvaro było naznaczone rozłąką z rodzicami w 1932 roku i częstymi atakami astmy. Gdy miał sześć lat, przeniósł się z matką do miasta Ciénaga, gdzie mieszkał do śmierci ojca w 1936 roku. Po tej tragedii autor wrócił do miasta, w którym się urodził..
Cepeda był wybitnym uczniem, pierwsze lata studiów odbył w Ciénaga, a po powrocie do Barranquilla ukończył szkolenie w Szkole Amerykańskiej. W tym czasie zaczęło się jego zainteresowanie pisaniem i dziennikarstwem, aw 1944 roku osiągnął miejsce na łamach gazety. The Herald z kolumną polityczną „Rzeczy”.
Cepeda Samudio był uczniem, którego kryteria skłoniły go do krytykowania nauczycieli iw 1945 roku został wyrzucony ze szkoły. Wstąpił do instytucji publicznej, a rok później powrócił do amerykański. Tam wydał gazetę studencką, aw 1947 r. Pisał dla Narodowy.
Álvaro uzyskał tytuł licencjata w 1948 roku, a rok później otrzymał stypendium rządowe na studia w Stanach Zjednoczonych. W sierpniu 1949 r. Po kilku miesiącach tułaczki rozpoczął studia literaturoznawcze i dziennikarskie na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku..
Cepeda nie był zbyt skłonny do uczęszczania na zajęcia, ale to nie przeszkodziło mu być wybitnym uczniem; Wolał wyjść, aby zjeść, spacerować i czytać w towarzystwie swojego przyjaciela Enrique Scopella. Poświęcił czas na poznanie awangardowych trendów, projektowania magazynów i miłości, którą czuł do Sandry, młodej kobiety, którą poznał w Michigan..
W czerwcu 1950 roku Cepeda Samudio wrócił do Barranquilla pełen nowej wiedzy i pomysłów. W tym czasie dołączył do klubu literackiego Grupo de Barranquilla, gdzie dzielił się z intelektualistami Gabrielem Garcíą Márquezem, Meirą Delmar, Alfonso Fuenmayorem, Germánem Vargasem i Julio Mario Santo Domingo..
W 1953 roku dziennikarz rozpoczął pracę jako dyrektor gazety Narodowy. Jego zamiarem była zmiana linii redakcyjnej i treści informacyjnych, więc poprosił swojego przyjaciela Garcíę Márqueza o pomoc.
W swojej rodzinnej Barranquilli Álvaro Cepeda miał możliwość znalezienia pracy i spotkania z miłością. W 1954 opublikował Wszyscy czekaliśmy a rok później ożenił się z młodą kobietą o imieniu Teresa Manotas.
Para poczęła dwoje dzieci: Zoilę Patricię i Álvaro Pablo. Wiadomo, że pisarz miał również dwoje nieślubnych dzieci o imionach Darío i Margarita.
Cepeda Samudio od dzieciństwa pasjonował się kinem. W 1954 roku jego zainteresowanie tzw. Sztuką siódmą skłoniło go do nakręcenia fabularnego filmu krótkometrażowego Niebieski homar. Trzy lata później intelektualista stworzył pierwszy klub kinowy, jaki miał Barranquilla i tam przez trzy lata pełnił funkcję dyrektora.
Na polu dziennikarskim na początku lat sześćdziesiątych Cepeda realizowała reżyserię Karaibska gazeta. Jego występ był genialny i zmienił projekt, sposób przedstawiania informacji i nadał humorystyczny piętno artykułom wstępnym. W 1962 roku pisarz wydał swoją powieść Duży dom.
Ostatnie lata życia tego wybitnego intelektualisty spędził poświęcony dziennikarstwu i pisarstwu. Jego ostatni post był Opowieści o Juanie w 1972 roku zaczął prezentować problemy zdrowotne.
Z zalecenia lekarskiego udał się do Nowego Jorku, aby leczyć chorobę płuc, na którą cierpiał. Wstąpił do Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, ale zmarł 12 października 1972 roku. Został pochowany z uznaniem pogrzebowym na cmentarzu Jardines del Recuerdo w Barranquilla..
Styl literacki Álvaro Cepedy Samudio charakteryzował się innowacyjnością i zmianą obyczajów swoich czasów. Pisarz opowiadał swoje historie, kroniki i relacje jasnym i precyzyjnym językiem. Motyw przewodni jego publikacji był związany z kulturą i historią swojego kraju, ale z awangardy.
- Projekt biografii kobiety bez czasu (1947). Fabuła.
- Wszyscy czekaliśmy (1954). Historie.
- Duży dom (1962). Powieść.
- Opowieści o Juanie (1972). Historie.
Dzieło to było jednym z najbardziej znanych Cepeda Samudio i należało do gatunku literackiego tej opowieści. Składał się z ośmiu historii inspirowanych ich doświadczeniami w Ciénaga i Nowym Jorku. Publikacja została wydana 5 sierpnia 1954 roku, otrzymała dobre recenzje i pochwały od różnych intelektualistów, w tym Gabriela Garcíi Márqueza i Hernando Télleza.
Najwybitniejsze historie w tej książce to:
- „Opowieść dla Saroyana”.
- „Wszyscy czekaliśmy”.
- „Dzisiaj postanowiłem przebrać się za klauna”.
„… Szedłem za nimi, aż znalazłem małą polankę z białym piaskiem. Wtedy usłyszałem, że skończył. Jego karabin maszynowy już nie brzmiał. Odwrócili się plecami. Zacząłem płakać. Kiedy przybył, znowu zadzwonił jego karabin maszynowy. Powiedziałem sobie, że nie chcę już więcej słyszeć. I nawet nie słyszałem, kiedy ucichły kule ... ”.
Była to jedyna powieść napisana przez dziennikarza, a jej opracowanie zajęło osiem lat. Wynikało to z różnych zobowiązań autora do pracy. Początkowo niektóre rozdziały zostały opublikowane w mediach drukowanych, aw 1962 roku w całości ukazały się nakładem wydawnictwa Mito..
Álvaro Cepeda opowiedział w tej pracy o dobrze znanej masakrze plantacji bananów, która miała miejsce w Ciénaga w 1928 roku. Było to dzieło o charakterze historycznym, ale opowiedziane na podstawie oryginalnego stylu pisarza. Język i środki wyrazu, których używał, przyniosły mu dobrą krytykę.
Było to ostatnie dzieło literackie, które napisał Álvaro Cepeda Samudio i jego publikacja odbyła się pośmiertnie. Praca składała się z dwudziestu dwóch historii, a jej bohaterką była młoda kobieta imieniem Juana, zainspirowana Joan Mansfield, Amerykanką, z którą autorka miała związek w Barranquilla..
Praca była oryginalna, wynikało to z faktu, że Juana różniła się fizycznie i historycznie w zależności od opowiadanych przez nią historii. Autor przedstawił niektóre ze swoich bliskich i jako częste krajobrazy wykorzystał główne lokalizacje kolumbijskich Karaibów i Barranquilla..
- „Kiedy nie mamy snów, kiedy niczego nie oczekujemy, musimy iść do kina i pożyczać sny z filmów”.
- „Nie byli jeszcze śmiercią, ale już nosili śmierć na opuszkach palców: maszerowali ze śmiercią przyklejoną do nóg: śmierć uderzała ich w pośladki przy każdym transie: śmierć ciążyła na lewym obojczyku; śmierć metalu i drewna ".
- "... Wszystkie pytania, których nie można było zadać, gdy na stacjach rozstrzeliwano małe i nędzne życie robotników dziennych ... ponieważ właśnie oni starali się realizować to, w co wierzyli, to, w co głównie wierzyłem, a to było ich prawo do poprosić, zbadać przyczynę nierówności i niesprawiedliwości ... ".
- „Kino to sztuka naszych czasów, sztuka nowoczesna par excellence. Jest to forma ekspresji, która nie ma poprzedników. Kiedy niesłusznie próbuje być literacki, teatralny lub obrazkowy, jest to złe kino, zawodzi ”.
- „… I nie byłem w stanie spełnić żadnej z obietnic, które ci złożyłem. To znaczy literackie, bo to, co jest wieczną miłością, trwa nadal ”.
- „... Druga część to ta, która całkowicie straciła poczucie uległości: ta, która odkrywa nieco zdziwieniem, że nauczyciel może się mylić i że nie zgadza się z wieloma rzeczami, o których mówi obecna książka ... ".
- „Są takie chwile, uwierz mi, że ta kapsuła umierania przeraża”.
Jeszcze bez komentarzy